Τη νύχτα της Τετάρτης 28ης Δεκέμβρη 2011, μια ομάδα 40 χωρικών μπήκαν στο δρόμο της επιστροφής για το Ρομπόσκι από τα χωριά του Ιρακ. Ηταν φορτωμένοι με τρόφιμα και καύσιμα, αυτοί και τα γαϊδουράκια τους.
Μόλις πέρασαν την πέτρα με το νούμερο 15, άρχισαν άγριοι βομβαρδισμοί από την Τουρκική Πολεμική Αεροπορία. Τα τουρκικά μαχητικά αεροσκάφη F-16 εξαπέλυσαν πυραύλους αποδεκατίζοντας την μικρή ομάδα των άοπλων Κούρδων χωρικών. Επεσαν νεκροί 34 από τους 40. Οι 19 από αυτούς παιδιά κάτω από 18 χρόνων με τον μικρότερο, μόλις στα 12, κι από τους υπόλοιπους 15, από 19 έως 38 ετών ο μεγαλύτερος.
Το ξημέρωμα οι κάτοικοι των γύρω χωριών μαζεύτηκαν στη δύσβατη περιοχή να μαζέψουν τους νεκρούς τους. Το γειτονικό στρατόπεδο δεν έδωσε άδεια σε στρατιώτες και στους υγειονομικούς της μονάδας να ψάξουν για επιζώντες και να βοηθήσουν στη μεταφορά των πτωμάτων.
Την δεκαετία του ’90 το τουρκικό κράτος εκκένωσε, για λόγους ασφάλειας, κουρδικά χωριά ξεριζώνοντας τους κατοίκους και μεταφέροντάς τους σε νέα, στην Επαρχία Σιρνάκ, κοντά στα σύνορα με το Ιρακ. Ανάμεσά τους το Ρομπόσκι (η τουρκική ονομασία του είναι Ορτάσου), και το Μπεζού (Γκιούλγιαζί) στην περιοχή Γκιλεμπάν (Ουλούντερέ).
Σε μια περιοχή έντονα στρατιωτικοποιημένη, σε ένα περιβάλλον με μεγάλες εκτάσεις ναρκοθετημένες, η μοναδική δυνατότητα για να επιζήσουν οι άνθρωποι είναι οι ανταλλαγές προϊόντων, το εμπόριο με τα γύρω χωριά που τυχαίνει να βρίσκονται στην «άλλη πλευρά» των συνόρων, στο Νότιο Κουρδιστάν (Ιρακινό Κουρδιστάν).
Αλλωστε αυτό το εμπόριο είναι υπόθεση αιώνων. Οι παππούδες τους και οι πατεράδες τους ακολουθούσαν αυτές τις διαδρομές, χρησιμοποιώντας πάντα τους ίδιους δρόμους, χωρίς να έχουν αντιμετωπίσει ποτέ σοβαρά προβλήματα από τις αρχές και των δύο χωρών. Εχουν συγγενείς που ζουν στις περιοχές μετά τα σύνορα. Γι αυτούς τους ανθρώπους φυσικό σύνορο, φράχτης ή συρματοπλέγματα δεν υπάρχουν, μονάχα μια πέτρα στημένη στη μέση του παμπάλαιου μονοπατιού με σκαλισμένο πάνω της το νούμερο «15».
Από την περισυλλογή των νεκρών από τους συγχωριανούς τους το πρωί της 28ης Δεκέμβρη 2011.
Σημερα, στη κεντρική πλατεία του δήμου Καγιάπινάρ , στο δοκιμαζόμενο Ντιγιάρμπακιρ (στην κουρδική Αμιδα) έχει ανεγερθεί ένα επιβλητικό μνημείο, για τα 34 θύματα της Σφαγής του Ρομπόσκι, που έχασαν τη ζωή τους από τους σφοδρούς και αναίτιους βομβαρδισμούς της τουρκικής Αεροπορίας την Τετάρτη 28 Δεκέμβρη 2011.
Στη μέση η τραγική φιγούρα της Κούρδισας μάνας (ίσως αδελφής, συζύγου ή κόρης) και γύρω της καρφωμένοι οκτώ πύραυλοι. Στη βάση του μνημείου αναγράφονται τα 34 ονόματα των νεκρών της επίθεσης.
Λίγους μήνες μετά και ενώ οι έρευνες βρίσκονταν σε εξέλιξη, ο Ρετζέπ Νταγίπ Ερντογάν δηλώνει ότι πρόκειται για ένα «θλιβερό και λυπηρό λάθος». Λίγες μέρες νωρίτερα, μάλιστα, βράβευσε, για την συνολική του προσφορά, τον Διοικητή των Τουρκικών Αεροπορικών Δυνάμεων, ο οποίος ήταν υπεύθυνος των βομβαρδισμών.
Τον Μάρτη του 2013 η Επιτροπή που είχε αναλάβει να εξετάσει τη Σφαγή του Ρομπόσκι και τις τυχόν ευθύνες, παραδίνει στη Κοινή Γνώμη την αναφορά της. «Ηταν ένα ατύχημα». «Δεν υπήρξε πρόθεση στο περιστατικό». «Η ΜΙΤ (Milli İstihbarat Teskilati – Εθνική Οργάνωση Πληροφοριών Τουρκίας) και το Γενικό Επιτελείο είχαν δώσει λαθεμένες πληροφορίες για επικείμενη δράση των ανταρτών του ΡΚΚ στην περιοχή». Κανείς δεν ανακρίθηκε, κανείς δεν οδηγήθηκε στο Δικαστήριο και κανείς δεν τιμωρήθηκε για τον βομβαρδισμό των αμάχων και την Σφαγή του Ρομπόσκι.
Κανείς, εκτός από τον δημοσιογράφο της εφημερίδας Ταράφ, τον αρθρογράφο Αχμέτ Αλτάν, ο οποίος, για το άρθρο του με τίτλο «Κρατική Συνενοχή και Ηθική», τον Γενάρη του 2012, αναφέρθηκε στη Σφαγή του Ουλούντερε (Ρομπόσκι) και έγραψε ότι «οι υπεύθυνοι πρέπει να βρεθούν, να δικαστούν και να τιμωρηθούν». Ο Αλτάν για αυτό το άρθρο του κατηγορήθηκε για προσβολή του τότε πρωθυπουργού, Ταγίπ Ερντογάν, και καταδικάστηκε σε ποινή 11 μηνών και 20 ημερών.
Δήλωση του HDP για την επέτειο
Σε δήλωσή του το Δημοκρατικό Κόμμα των Λαών τονίζει ότι ούτε η Σφαγή του Ρομπόσκι ούτε οι άλλες σφαγές θα ξεχαστούν. Οι λαοί της Τουρκίας θα συνεχίσουν την αποφασιστική πάλη τους μέχρι οι δράστες να λογοδοτήσουν στη δικαιοσύνη.
«Εχουν περάσει πέντε χρόνια από τότε που τα πολεμικά αεροσκάφη της κυβέρνησης βομβάρδισαν και σφάγιασαν 34 ανθρώπους, στο Ρομπόσκι, κυρίως παιδιά και νέους. … Τα τελευταία πέντε χρόνια κανένας από τους στρατιωτικούς, τους υπεύθυνους της σφαγής δεν έχει προσαχθεί σε δίκη. Ωστόσο ο βουλευτής του Σιρνάκ, Φερχάτ Ενσού, ο οποίος έχασε πολλά μέλη από την οικογένειά του σ’ αυτή τη σφαγή, συνελήφθη, φέτος, στις 4 Νοέμβρη, παρά τη βουλευτική του ασυλία. Ο αδελφός του, Βελή Ενσού, ο επικεφαλής του Συλλόγου Ρομπόσκι είναι ακόμα υπό κράτηση. Οι άνθρωποι του Ρομπόσκι, αρκετές φορές τα τελευταία πέντε χρόνια, αντιμετώπισαν διώξεις και άμεσες επιθέσεις από το στρατό και τις ειδικές δυνάμεις».
Και αλλού η Δήλωση αναφέρει:
«Η Σφαγή του Ροσμπόσκι είναι αποτέλεσμα της πολιτικής εξόντωσης του κουρδικού λαού που πραγματοποιήθηκε με ακρίβεια και απόλυτα εσκεμμένο και προγραμματισμένο τρόπο. Οι ίδιες Αρχές που είναι υπεύθυνες για τη σφαγή με πολοεμικά αεροσκάφη, πριν από πέντε χρόνια, εδώ και ενάμισυ χρόνμο συνεχίζουν το έργο τους με άρματα μάχης και πυροβολικό, έκαψαν και κατέστρεψαν πολλές πόλεις ανάμεσά τους τη Τσίζρε , Νουσάιμπιν, Σιλόπη, Σουρ, Γιουκσέκοβα και Σίρνακ.
Όλα αυτά είναι εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και δεν μπορούν να αγνοηθούν ή να συγκαλυφθούν, δεν μπορούν να σβηστούν από τη μνήμη των ανθρώπων. .
… Ολες αυτές οι επιθέσεις έγιναν ενάντια στη βούληση των λαών μας να ζήσουν μαζί και ίσοι. Ενάντια στους αγώνες του κούρδικού λαού για δημοκρατία, ελευθερία, δικαιοσύνη και ισότητα».
Και καταλήγει: «Δεν θα επιτρέψουμε το Ρομπόσκι και οι σφαγές που διαπράχθηκαν σε άλλες πόλεις, να ξεχαστούν. Οι λαοί της Τουρκίας και οι δυνάμεις της δημοκρατίας και της ειρήνης θα συνεχίσουν την αποφασιστική πάλη τους μέχρι οι υπεύθυνοι να παραπεμφθούν σε δίκη και να καταδικαστούν».
