του Ευθύμη Κουτσούκη (Mr EX)
Ευθύμης2 … Τουτέστιν Ευθύμης στο «τετράγωνο»! Δύο συνονόματοι, λάτρεις της μέταλ σκηνής, από διαφορετικά πόστα, έκαναν την ακόλουθη κουβέντα.
Κάτι παραπάνω από συνέντευξη, καθώς, εάν και έχω συνομιλήσει με πλήθος καλλιτεχνών, μουσικών κ.ά., ο «πατέρας» των δικών μας, ιστορικών Nightfall, κι όχι μόνο, απάντησε στις ερωτήσεις μου μεστά, ειλικρινά… ψαγμένα, ΕΞαιρετικά! Πρωτοπόρος, διαχρονικά ανήσυχος δημιουργικά και συνειδητοποιημένος, ανήκει κατά την άποψή μου στην… ελίτ των ανθρώπων, οι οποίοι είναι πλασμένοι να καινοτομούν, να ηγούνται. Born to lead, not to follow! Μεταξύ άλλων, αναφέρθηκε ενδεικτικά στους The Slayerking και τον Marcus Jidell (τον οποίο ο «ΕΞ» έχει ήδη… φιλοξενήσει στο φύλλο, αλλά και στην ιστοσελίδα του: http://exarhiotis.gr/?p=5361), σε έννοιες όπως φιλία, επαγγελματισμός, πολιτισμός, ενώ δεν παρέλειψε να κάνει λόγο για την αθηναϊκή… ηχώ. Αφήστε τον αντικειμενικά συγκροτημένο λόγο του να σας… ξεναγήσει στις σκέψεις του. EXjoy, stay EXtraordinary, stay “EX”!…
-Ευθύμη… σκαρφαλώνεις αδιάκοπα από κορυφή σε κορυφή της εγχώριας και διεθνούς μεταλλικής σκηνής. Ποια είναι, κατ’ εσέ, τα σημαντικότερα ορόσημα, κατά τη διάρκεια αυτής της καλλιτεχνικής σου ανόδου, καθώς και ποιο το προσωπικό σου “Everest” στο extreme, gothic, melodic, symphonic, black, “mediterranean”, doom metal… που δημιουργείς;
Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Είσαι ωραίος. Το μεγαλύτερο κεφάλαιο της διαδρομής μου στο χώρο της μουσικής είναι οι άνθρωποι φίλε. Όλοι αυτοί που γνώρισα και ακόμα γνωρίζω λόγω αυτής. Όπως εσύ τώρα καλή ώρα. Ο λόγος που πρωτοασχολήθηκα με τη μουσική ήταν για να επικοινωνήσω. Να δω τη ζωή με άλλο μάτι και να ξορκίσω πράγματα και σκέψεις που με καταπίεζαν. Αυτό παραμένει η κινητήριος δύναμη για εμένα.
-Nightfall… η απόλυτη καθιέρωσή σου στο βασίλειο του heavy κόσμου. Αφού «γέννησες» το εν λόγω μουσικό παιδί, που πλέον μεγάλωσε κι έγινε ΕΞαιρετικά αγαπητό παγκοσμίως -με πολλά, σταθερά και ξεχωριστά βήματα (albums)-, πώς το αντιμετωπίζεις επί του παρόντος;
Είναι πολύ ωραίο να βλέπεις τα εφηβικά σου χρόνια να σε συνοδεύουν καθώς μεγαλώνεις. Αυτή η μπάντα ήταν για πολύ καιρό η προέκταση του εαυτού μου. Ό,τι δε μπορούσα να πω στη καθημερινότητά μου, το έλεγα μέσω αυτής. Έχτιζα κόσμους και μετά ζούσα σε αυτούς. Υπάρχει ένας στίχος στο τελευταίο κομμάτι του Lesbian Show που λέει “I am an actor in life, my scripts I dream and play”. Ήταν αλήθεια. Επί του παρόντος χαίρομαι που έχω καταφέρει να κρατήσω τους Nightfall ζωντανoύς, μακριά από τον αμείλικτο εμπορικό στίβο.
Βασιζόμενος στον επαγγελματισμό σου, που γνωρίζω ότι σε χαρακτηρίζει, για ποιους λόγους είσαι υπερήφανος και ποια, τυχόν, κεφάλαια της ιστορίας των Nightfall θα ήθελες να «γραφτούν» διαφορετικά; Πώς αναμένεται να… πέσει η νύχτα στο μέλλον;
Ο επαγγελματισμός που αναφέρεις έχει να κάνει με την εμμονή μου να περάσω το μήνυμα, όπως το έχω στο μυαλό μου. Χωρίς εκπτώσεις. Και αυτό είναι μια επίπονη διαδικασία, ιδίως όταν είσαι και ανοιχτός σε αποκλίσεις που γίνονται τη στιγμή της δημιουργίας από κάποια νέα ιδέα ή προσέγγιση, που μπορεί να βγει εκείνη ακριβώς τη στιγμή. Βλέπω κόσμο που πολλά λέει και λίγα κάνει στη καθημερινότητά του ή συμβιβάζεται χωρίς να αξίζει αυτό που παίρνει πίσω. Αυτό ποτέ δεν το δέχτηκα. Εκεί φεύγω. Γι’ αυτό και συνεχώς ψάχνομαι, ανακατεύω, γράφω, σβήνω, αλλάζω κ.ο.κ. Ίσως γι’ αυτό και συνεχίζω να έχω τους Nightfall. Με τον καιρό έγιναν μια προσωπική υπόθεση. Κάτι σαν ημερολόγιο που κρατάω εδώ και δύο δεκαετίες. Και θα συνεχίσει πιστεύω. Έχει τις δυσκολίες του, να έχεις κιθαρίστα Αμερικάνο και ντράμερ Γερμανό, αλλά ok. Η συνεχής κίνηση και ο πειραματισμός με ταΐζουν ενέργεια. Υπερήφανος είμαι για το Parade into Centuries που ήταν το ντεμπούτο μιας μπάντας, μιας εταιρείας και μιας ολόκληρης σκηνής. Για το Athenian Echoes που είναι η πρώτη μου καθολική παραγωγή. Το Lesbian Show που σημάδεψε την ελληνική σκηνή από Ροκ μέχρι Μέταλ. Τα παιδιά που έχουμε παίξει μαζί κατά καιρούς, το Wacken το 2001, το συμβόλαιο με την θρυλική Metal Blade τώρα, που είχε τους Metallica, τους Slayer κι ένα σωρό άλλα σχήματα που λάτρευα μικρός και είχα γεμίσει με αφίσες τους τοίχους του δωματίου μου κ.ά.
-To πρόσφατο… τέκνο, ονόματι, The Slayerking, έχει ήδη αποσπάσει ΕΞαίσιες κριτικές. Ένα album κυκλοφορεί ήδη ελεύθερο, ενώ ετοιμάζεται και το δεύτερο doom «θηρίο», με παραγωγό τον Marcus Jidell… Tι έχουμε γενικότερα να περιμένουμε από τον «βασιλιά-σφαγέα»;
Χρόνια περίμενα να κάτσει η φάση και να δουλέψω με έναν πραγματικά καλό παραγωγό. Θυμάμαι το έλεγα και πρόσφατα. Να βρω κάποιον που να έχει τις δυνατότητες και όχι μόνο κατ’ όνομα. Και βρέθηκε ο Μάρκους. Που είναι δεξί χέρι και παραγωγός του Leif των Candlemass, από άλμπουμ των οποίων πήραν το όνομα οι Nightfall. Ωραία ακολουθία, ε?! Ο άνθρωπος είναι φοβερός. Έχει τη γνώση και την ψυχολογία να σε κάνει να βγάλεις τον καλύτερό σου εαυτό. Εκεί που νόμιζες ότι έχεις προσφέρει το μάξιμουμ, σε σπρώχνει και κάνεις το επόμενο βήμα και ανακαλύπτεις πράγματα που έχεις μέσα σου και ούτε καν το γνώριζες. Μας βοήθησε να γεννήσουμε κάτι, που ξεπερνά τη φαντασία μας. Σκοτεινό, δυνατό και καινούριο. Καινούριο και για εμένα που είμαι τόσα χρόνια στη σκηνή και έχω ακούσει πολύ μουσική. Είμαστε κατενθουσιασμένοι. Μας έβγαλε το 101% του εαυτού μας και αυτό το +1 το έξτρα είναι που κάνει τη διαφορά.
-Ποια είναι η μεγαλύτερη θλίψη σου (Magnificent Desolation), όσον αφορά στον άνθρωπο, στον πλανήτη, στη ζωή…
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη θλίψη από το να μην μπορείς να επικοινωνήσεις αυτό που θέλεις και μόνος να πνίγεσαι σε σκέψεις, ενοχές και «γιατί». Αυτό προϋποθέτει βέβαια να ξέρεις τι θέλεις ακριβώς. Κάτι που πολύς κόσμος δε γνωρίζει. Χάνεται μέσα σε επιλογές και εύκολες ερμηνείες και η ζωή περνάει με 1000. Και μετά της πετάς πέτρες μήπως και σταματήσει και την προλάβεις. Η εύκολη κρίση και η εξίσωση των πάντων μετά δίνουν άλλοθι. Και γινόμαστε έτσι, όλοι κριτές των πάντων. Μικροί θεοί, αθάνατοι πεθαμένοι. Λυπηρό.
-21 χρόνια μετά, τι αντηχεί στα αυτιά σου, αναλογιζόμενος τη σημερινή Αθήνα (Athenian Echoes);
Η Αθήνα είναι ο τόπος μου. Όλος αυτός ο θόρυβος είναι η ζωή μου. Είναι μια μεγάλη πόλη με πολύ κόσμο και πολύ μοναξιά. Η φωλιά της τέχνης και της αντίδρασης. Τόσοι πολλοί μα τόσο λίγοι, όταν απλώνεις τα χέρια σου. Ο κάθε ένας έρχεται για να «πιάσει την καλή» που λέμε. Αλλά πριν την πιάσει, αφήνει τον πραγματικό του εαυτό ελεύθερο. Και αυτό άλλοτε είναι για καλό και άλλοτε για κακό. Όλη αυτή η δυναμική της αποκάλυψης, του ποιος νόμιζες ότι είσαι μέσα στους πολλούς, τους ποιος πραγματικά είσαι και του σαν ποιον θα ήθελες τελικά να είσαι, οδηγεί σε εκρηκτικά αποτελέσματα. Θα μπορούσες να πεις ότι η Αθήνα είναι ένας επιταχυντής ετερόκλητων ατόμων, που γνώμονα έχουν την προσπάθεια για επιτυχία.
-Εφόσον αναφερθήκαμε στην πρωτεύουσα, αν και σε έχω ρωτήσει ήδη κάτι σχετικό σε παλαιότερη κουβέντα μας, τι σου έρχεται στο νου με το άκουσμα των Εξαρχείων… Ορμώμενος και από την περίοδο που διανύουμε (17 Νοέμβρη, η επερχόμενη επέτειος Γρηγορόπουλου κ.τ.λ.), πράγματα / θέματα που σε ΕΞιτάρουν κι αντίστροφα άλλα που, ίσως, σε ξενερώνουν. Κατ’ επέκταση πώς βλέπεις τα πράγματα στη χώρα μας; Όρθωσε κοινωνικό και πολιτικό λόγο… (γέλια).
Ο κόσμος γίνεται πολύπλοκος. Υπάρχουν υπερμυαλά που δημιουργούν νέα συστήματα, νέες γλώσσες και τεχνολογίες, που δεν είναι ότι αλλάζουν το προηγούμενο, όπως το ξέρουμε και το ζούμε, αλλά το διαλύουν. Αυτή η γρήγορη και βίαιη αλλαγή που καλπάζει σαν τους Ούννους του Αττίλα καταπάνω μας, δημιουργεί πανικό και άγχος σε πολύ κόσμο. Το θέμα είναι πως το διαχειρίζεσαι σαν μονάδα και μετά σαν σύνολο. Φοβάμαι ότι η ζωή γοργά βαίνει προς ένα άλλο επίπεδο, που οι υπάρχουσες ιδεολογίες δε θα μπορούν να μας καλύψουν. Παρακολουθώ τον τελευταίο καιρό μια αποκόλληση του νου από το σώμα, μέσω της τεχνολογίας που οδηγεί σε μια εικονική μεν, αλλά δυνητικά υπαρκτή νέα πραγματικότητα. Και συμβαίνει θα έλεγες, με μια θρησκευτική ευλάβεια. Είναι φοβερό. Συγγνώμη που ίσως δεν μπορώ να ικανοποιήσω την ερώτησή σου. Είμαι συνεπαρμένος όμως με τις εξελίξεις στον τομέα των τεχνολογιών και ώρες-ώρες σκέφτομαι μήπως ζούμε το τέλος μιας μακράς περιόδου παρουσίας μας εδώ. Ξέρεις, στο εδώ και τώρα. Στο υπαρκτό όπως το ξέρουμε. Στο τραπέζι αυτό, στο δωμάτιο αυτό, στο κτήριο αυτό. Όσον αφορά στην πλατεία Εξαρχείων… Όπου υπάρχει λόγος, υπάρχει και αντίλογος. Και όπου πολιτισμός, διάλογος.
-Φιλία… «Ζωγράφισέ» μου έναν… πίνακα, αφιερωμένο στη συγκεκριμένη έννοια, με ανθρώπους, στιγμές, αγαπημένους στίχους! Από εχθρούς, πώς τα πάμε; Υφίστανται, κι αν ναι, τι ρόλο παίζουν για εσένα;
Οι εχθροί είναι τα σημεία αναφοράς στο χάρτη της ζωής. Οι φίλοι είναι το σιντριβάνι, όπου πετάς νομίσματα και κάνεις ευχές. Οι μεν σου δίνουν κίνηση, σε προκαλούν, οι δε σε περιμένουν, ομορφαίνουν τη ζωή σου και ακούν τις ευχές σου. Όλοι μας πάντως είμαστε το μεγάλο θύμα της υποδιαίρεσης. Γιατί αν δεις τη ζωή σαν μία ενότητα, είναι μεγαλειώδης. Όταν την σπάσεις σε μικρά κομμάτια, εκεί βλέπεις τις μικρές στιγμές της, που σου σκίζουν την ψυχή. Εκεί στις μικρές στιγμές ξέρεις, κρύβονται και οι μικροί άνθρωποι. Που είναι και οι πιο επικίνδυνοι.
-Παρουσίασέ μου το ιδανικό live: Μουσικοί on stage μαζί σου, τόπος χρόνος, κοινό… Με όλα τα ΈΞοχα συναισθήματα που το συνοδεύουν!
Vangelis, Alan Parson, και δεν ξέρω και εγώ ποιοι άλλοι. Αλλά γιατί να είναι live; Προτιμώ το στούντιο. Τα καλά πράγματα γίνονται πάντα σε ένα εργαστήρι. Άσε που τα πολλά μάτια καίνε. Ωραία τα lives, αλλά η ομορφιά της δημιουργίας είναι στην ηχογράφηση. Εκεί γράφεται η ιστορία. Στη σκηνή απλώς αναπαράγεται. Οι εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν τον κανόνα – σε προλαβαίνω ε J, γιατί υπάρχουν κάμποσες.
-Θα έγραφες ποτέ κάποιου είδους βιβλίο;…
Θα το ήθελα. Γράφω πολύ. Και οι στίχοι είναι στην πλειοψηφία τους βιωματικοί. Θυμάμαι στο γυμνάσιο, πριν ασχοληθώ ακόμα με τη μουσική, όταν έγραφα μια φανταστική ιστορία με γκροτέσκους ήρωες, για να περάσει η ώρα του διεκπεραιωτικού μαθήματος.
-Τι θα ευχόσουν στο συνάνθρωπό σου;
Εύχομαι γρήγορο θάνατο στην επιείκεια που δείχνουμε στη βλακεία.
-Θα ήθελα την πιο ΕΞτρεμιστική σκέψη σου για τα τρία χρόνια του Εξαρχειώτη…
Σας εύχομαι να δείχνετε μια ζωή τα «τρία» σας σε ο,τιδήποτε και οποιονδήποτε πολεμά το διαφορετικό, απ’ όπου κι αν προέρχεται.
ΠΗΓΗ
