Η κυβέρνηση Ομπάμα φεύγει, η κυβέρνηση Τραμπ έρχεται.
Η ανέμελη και ευτυχισμένη οκταετία διακυβέρνησης Ομπάμα φτάνει στο τέλος της. Οχτώ χρόνια, κατά τη διάρκεια των οποίων, ο πλανήτης ευλογήθηκε με 7 πολεμικές επεμβάσεις, 60.000 περίπου βόμβες, στρατιωτικοποίηση του εσωτερικού των ΗΠΑ, ραγδαία εκτόξευση των ρατσιστικών δολοφονιών από το αμερικανικό κράτος, ανεξέλεγκτη παρακολούθηση και καταπάτηση των ελευθεριών όποιου ζει στη Γη, ένα προσφυγικό ρεύμα που είχαμε να δούμε από το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και το ξαναζωντάνεμα μιας εκδοχής του Ψυχρού Πολέμου που έχει κάνει πολλούς να πιστεύουν πως ο τρίτος παγκόσμιος πόλεμος, είναι πλέον πιο κοντά από ποτέ.
Και μετά τον Ομπάμα, ο αμερικανικός λαός διάλεξε τη Χίλαρυ Κλίντον για πρόεδρο. Οπότε τώρα θα έχουν τον Ντόναλντ Τραμπ. Δηλαδή τον άνθρωπο που έχει ευχηθεί σε όλους, «Τις καλύτερες ευχές μου σε όλους ανήμερα της 11ης Σεπτεμβρίου. Ακόμα και σέ όσους με μισούν ή είναι απλά χαμένοι.»
Κάτι αντίστοιχο θα ήταν για τον Κυριάκο Μητσοτάκη, να ευχηθεί χαρούμενη επέτειο μικρασιατικής καταστροφής. Δηλαδή κάτι που υπάρχει πιθανότητα να γίνει, αλλά δε θα ήταν καθόλου αστείο.
Ο Ντόναλντ Τραμπ γνωστός παρουσιαστής αμερικανικού τηλεοπτικού σόου, μέχρι στιγμής δεν είχε κάποια εξουσία στα χέρια του, πέρα τουλάχιστον αυτής που του κληροδότησε ο πατέρας του και εκφράζεται σε κάποια εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια. Εξάντλησε την προεκλογική και μετεκλογική του δραστηριότητα κυρίως στο twitter, όπου αρκετές φορές ξεμαλλιάστηκε online με διάφορους δημοσιογράφους, πολιτικούς αλλά και ανθρώπους του θεάματος. Οι εξαγγελίες του ήταν τόσο αθυρόστομες όσο και αντιφατικές, αφήνοντας σε όποιον τις παρακολουθούσε από την Ελλάδα, μια γεύση από ΣΥΡΙΖΑ, αφού ο ίδιος υποσχόταν σε κάθε έναν, αυτό ακριβώς που ήθελε να ακούσει. Εκτός βέβαια από τους μετανάστες, οι οποίοι αφού δεν ψηφίζουν δεν είχε λόγο να τους καλοπιάσει.
Στην κυριολεξία ο Τραμπ έχει πει τα πάντα. Ότι θα συνεργαστεί με τη Ρωσία, αλλά και ότι δε θα συνεργαστεί με τη Ρωσία. Ότι θα τρίξει τα δόντια στην Κίνα, αλλά και ότι θα επιδιώξει στενότερη συνεργασία με την Κίνα. Ότι αποδέχεται το πόρισμα της CIA για το χακάρισμα των αμερικανικών εκλογών από τη Ρωσία, αλλά και ότι απορρίπτει το ίδιο πόρισμα. Ότι θα καταργήσει το Obamacare αλλά και ότι δε θα πειράξει ούτε ένα δολάριο από τη δημόσια υγεία. Η ικανότητα του Τραμπ να ικανοποιεί όποιον τον ακούει, κάνει τους περισσότερους να πιστεύουν πως δεν πρόκειται για κάποια οφθαλμοφανή απόπειρα διπροσωπίας προκειμένου να ανελιχθεί στον προεδρικό θώκο, αλλά ότι απλά τον τύπο… δεν τον νοιάζει και τόσο για τα θέματα που τον ρωτάνε.
Και γιατί να τον νοιάζει; Για τα ασήμαντα και αδιάφορα θέματα της διακυβέρνησης μιας υπερδύναμης, ο πρόεδρος των ΗΠΑ χρησιμοποιεί το επιτελείο του, το οποίο τυπικά είναι κάτι σαν το αντίστοιχο δικό μας υπουργικό συμβούλιο, αλλά θεωρητικά η ύπαρξή του δεν προβλέπεται από το ίδιο το αμερικανικό σύνταγμα. Και ακόμα και γι’ αυτό το επιτελείο, ο Τραμπ είχε ξεκινήσει με μια φαινομενικά εξαιρετικά λαοφιλή στάση, καταγγέλοντας το επιτελείο του Ομπάμα, για σχέσεις με διεφθαρμένα κέντρα εξουσίας και επιχειρηματικούς ομίλους, οι οποίοι “δε δίνουν δεκάρα για τον αμερικανό εργάτη”. Έκανε μάλιστα και προεκλογικό βιντεάκι για αυτό το θέμα:
ΠΗΓΗ
