"Λαμπεντούζα": μια κραυγή απόγνωσης για την Ευρώπη της φτώχειας και του ρατσισμού

"Λαμπεντούζα": μια κραυγή απόγνωσης για την Ευρώπη της φτώχειας και του ρατσισμού
Μαρία Παναγιωτίδου & Χρήστος Κατόπης 

Ένα κείμενο για την παράσταση "Λαμπεντούζα" που ανεβαίνει στο Θέατρο του Νέου Κόσμου έως τις 9/4/2017.


Ένας ιτα­λός ψαράς ψα­ρεύ­ει νεκρά όνει­ρα και άψυχα κορ­μιά προ­σφύ­γων στα ανοι­χτά του νη­σιού Λα­μπε­ντού­ζα. Μία φτωχή φοι­τή­τρια προ­σπα­θεί να επι­βιώ­σει στο ξε­νο­φο­βι­κό κλίμα της Αγ­γλί­ας με μο­να­δι­κό της όπλο τον κυ­νι­σμό.

Το έργο του Άντερς Λου­στ­γκάρ­τεν σκη­νο­θε­τεί  ο Βαγ­γέ­λης Θε­ο­δω­ρό­που­λος στο Θέ­α­τρο του Νέου Κό­σμου. Το ψυχρό και μι­νι­μα­λι­στι­κό σκη­νι­κό  δη­μιουρ­γεί μια από­κο­σμη ατμό­σφαι­ρα. Οι εξαι­ρε­τι­κές  ερ­μη­νεί­ες  κα­θη­λώ­νουν το κοινό και το ανα­γκά­ζουν να έρθει αντι­μέ­τω­πο με τη γυμνή πραγ­μα­τι­κό­τη­τα από το πρώτο κιό­λας λεπτό. Οι αριθ­μοί των νε­κρών στη Λα­μπε­ντού­ζα και οι χι­λιο­παιγ­μέ­νες στα­τι­στι­κές της φτώ­χειας και της ανερ­γί­ας, ζω­ντα­νεύ­ουν πάνω στη σκηνή, απο­κτούν πρό­σω­πο, προ­σω­πι­κές ιστο­ρί­ες και προ­βλή­μα­τα και εγεί­ρουν φό­βους, ελ­πί­δες, σκέ­ψεις και ερω­τη­μα­τι­κά.

Οι δια­δο­χι­κοί μο­νό­λο­γοι των χα­ρα­κτή­ρων με­τα­φέ­ρουν τον θεατή τη μια στιγ­μή στο νησί, όπου ξε­κι­νά το όνει­ρο των με­τα­να­στών, και την άλλη στο πυ­ρή­να της Ευ­ρώ­πης, όπου αυτό πραγ­μα­τώ­νε­ται και είναι σκλη­ρό. Στην Ευ­ρώ­πη του 2016, υπάρ­χουν άν­θρω­ποι που προ­σπα­θούν να με­τα­να­στεύ­σουν αλλά πνί­γο­νται στη θά­λασ­σα. Υπάρ­χουν ακόμη άν­θρω­ποι που αι­σθά­νο­νται σαν με­τα­νά­στες στην ίδια τους τη χώρα. Το μόνο που τε­λι­κά μα­λα­κώ­νει τις καρ­διές των φτω­χών είναι η αλ­λη­λεγ­γύη.  

Ο ρε­α­λι­σμός είναι ο κα­λύ­τε­ρος τρό­πος για να απο­δώ­σει κα­νείς το σή­με­ρα στο σή­με­ρα. Διότι την ώρα που ανά­βουν τα φώτα της σκη­νής, άν­θρω­ποι ζυ­γί­ζουν την εξα­θλί­ω­ση της φτώ­χειας και του πο­λέ­μου με τους κίν­δυ­νους της θά­λασ­σας και την ελ­πί­δα για μια κα­λύ­τε­ρη ζωή. Σύμ­φω­να με τη Frontex, oι περ­σι­νές ανα­χω­ρή­σεις σκα­φών από την Αί­γυ­πτο στην Ιτα­λία ξε­πέ­ρα­σαν τις χί­λιες. Το 2016 ήταν η πιο φο­νι­κή χρο­νιά στη Με­σό­γειο με 3.212 νε­κρούς. Την ίδια στιγ­μή στη Μόρια της Λέ­σβου άν­θρω­ποι και σκη­νές θά­βο­νται στο χιόνι. Ευ­τυ­χώς όμως που, όπως ανα­φέ­ρει ο Βά­σκος ακτι­βι­στής Mikel Zuloaga, η ιστο­ρία γρά­φε­ται και από τις δυο πλευ­ρές: «από τη μία αυτοί με πο­λέ­μους και εκτο­πι­σμούς και από την άλλη εμείς με αλ­λη­λεγ­γύη, συ­μπό­νια και τρυ­φε­ρό­τη­τα με­τα­ξύ των λαών».

 Πηγή