Στην εποχή της κρίσης και των μνημονίων, που καλπάζει η ανεργία, η φτώχεια και η εξαθλίωση, γινόμαστε μάρτυρες κάποιων φαινομένων που με μια πρώτη ματιά φαίνονται ανεξήγητα. Εργαζόμενοι στο ιδιωτικό τομέα όχι μόνο δεν δείχνουν την αλληλεγγύη τους στους εργαζόμενους στο δημόσιο αλλά τους θεωρούν χαραμοφάηδες, δυνάστες και υπαίτιους για τα βάσανά τους.
Αντίστροφα εργαζόμενοι στο δημόσιο τομέα αισθάνονται τη ζεστασιά κάποιων κεκτημένων και θεωρούν ότι δεν τους αφορούν τα προβλήματα των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα.
Χειρότερα: Χαλυβουργοί δεν συμπαραστέκονται στους αγώνες χαλυβουργών άλλων εργοστασίων. Χειρότερα ακόμη:
εργάτες στο ίδιο εργοστάσιο δεν συμπαρίστανται σε απολυμένους συναδέλφους τους θεωρώντας ότι αυτοί “τη γλύτωσαν”. Κι ακόμη χειρότερα: Εργαζόμενοι και απολυμένοι με τσακισμένη αξιοπρέπεια και καταρρακωμένο ηθικό αισθάνονται ευγνωμοσύνη για τα ψίχουλα ελεημοσύνης που τους προσφέρουν οι υπαίτιοι της δυστυχίας τους.
Η μοιρολατρία, ο φόβος, ο ωχαδερφισμός δεν βρίσκονται στο DNA του ανθρώπου. Η φτώχεια δεν είναι η τιμωρία των ανίκανων, ούτε η κατάντια των άτυχων. Η δυστυχία υπάρχει επειδή ο συσσωρευμένος πλούτος δε βρίσκεται στα χέρια αυτών που τον παράγουν αλλά στα χέρια αυτών που εκμεταλλεύονται την ανθρώπινη εργασία. Η ελεημοσύνη που προσφέρουν οι κυβερνητικές ταχυδακτυλουργίες και δήθεν Μη Κερδοσκοπικές Οργανώσεις συντηρούν την εξαθλίωση, την διαιωνίζουν και πολτοποιούν την ψυχή και το μυαλό τόσο αυτών που δέχονται όσο και αυτών που προσφέρουν την ελεημοσύνη.
Ο μεγάλος δάσκαλος Δημήτρης Γληνός μας δείχνει το μίτο της Αριάδνης που πρέπει να κρατήσουμε για να βάλουμε μια και καλή τέρμα στη δυστυχία και την εξαθλίωση, βαδίζοντας σφιχτά ο ένας πλάι τον άλλον, με το κεφάλι ψηλά και τα μάτια να ατενίζουν με σιγουριά το αύριο.
Ας θυμηθούμε την υποθήκη που μας άφησε:
“Μέσα σ΄ αυτή τη φοβερή στιγμή της παγκόσμιας κρίσης πλήθυνε το κακό, που ήτανε πάντα πολύ, μεγάλωσε η αθλιότητα των απαθλιομένων ανθρώπων. Ο εργάτης, ο φτωχός αγρότης, ο μικροεπαγγελματίας, ο υπάλληλος ζούνε μέσα σε μια αδιάκοπη αγωνία. Από τη μια βλέπουνε το πενιχρό τους μεροδούλι να γίνεται κάθε μέρα λιγότερο, τη στιγμή που όλα ακριβαίνουν ή βλέπουνε τα λιγοστά προϊόντα του ολόχρονο μόχθου τους να μένουν απούλητα ή να πουλιούνται σε τιμές εξευτελιστικές. Από την άλλη κάθε μέρα κρούει την πόρτα τους το σκιάχτρο της αναδουλειάς με τη συντρόφισσά της την πείνα. Και σ΄ όσα σπίτια μπει μέσα το μεγάλο κακό ρημάζουνε πια.
Άγριος πόλεμος κοινωνικός έχει ξεσπάσει και οι πεινασμένοι διεκδικώντας τα πιο απλά δικαιώματά τους στη ζωή, γίνονται θύματα από τούτη την πλευρά….
Απέναντι στην απέραντη τούτη τραγωδία, που πλημμυρίζει τα σκοτεινά υπόγεια και τις υγρές αυλές μέσα στις πολιτείες , τα χαμόσπιτα των συνοικισμών και τις καλύβες της αγροτιάς σ΄ όλη τη χώρα, η βοήθεια που η επίσημη και ιδιωτική φιλανθρωπία καταπιάνεται να δώσει δεν είναι ούτε σταγόνα νερού σε φλογισμένο καμίνι. Τα ελατήριά της άλλως τε δεν είναι καθαρά. Για να υπάρχει της χρειάζεται να υπάρχουνε θύματα. Ο φτωχός εργαζόμενος λαός, που είναι το θύμα και τα παιδιά που είναι διπλά θύματα, πρέπει να ζητήσουνε και να βρούνε τη βοήθεια και την απολύτρωση από τον ίδιο τον εαυτό τους.
Δεν πρέπει να περιμένουνε τη σωτηρία τους από την άλλη πλευρά. Και του πιο αδύνατου η δύναμη διπλασιάζεται. Όταν ενώσει τη λιγοστή του μπόρεση με την προσπάθεια των συντρόφων του. ‘Όταν ο εργάτης, ο αγρότης, ο φτωχός εργαζόμενος λαός νιώσει μιαν ολοκληρωτική αλληλεγγύη να τον ενώνει με όλους τους συντρόφους του στη δυστυχία και μέσα στα σύνορα της χώρας κι έξω απ αυτή σ΄ όλες τις χώρες της γης κι όταν κινηθεί ομόψυχα και ολόψυχα να βοηθήσει τον εαυτό το και τους άλλους, τότε θα βρει το δρόμο της ανακούφισης και της σωτηρίας,
Αλληλεγγύη των δυστυχισμένων!
Να το σύνθημα μιας καινούργιας δράσης,που μπορεί να φέρει τα πιο χειροπιαστά αποτελέσματα. Αλληλεγγύη οργανωμένη, ενεργητική ζωντανή , θετική και έμπρακτη, είναι ο πρώτος όρος της σωτηρίας.
Η εργατική τάξη, το πιο οργανωμένο και το πιο συνειδητό κομμάτι του εργαζόμενο λαού, πρέπει να βαδίσει πρώτη το δρόμο αυτό στην ολότητά της. Αλληλεγγύη και ενότητα. Και μαζί με τον εργαζόμενο φτωχό λαό πρέπει να βαδίσουν όσοι νιώθουν τον εαυτό τους αλληλέγγυο με κείνους, που αγωνίζονται για την απολύτρωση, όσοι νιώθουν και όσοι πονούν. Ελάτε να οργανώσουμε την αλληλεγγύη σε τούτο τον τομέα. Να βοηθήσουμε το ξύπνημα και τη συνειδητοποίηση της αλληλεγγύης … Η αλληλεγγύη των εργαζομένων κάνει θάματα. Μα και το πιο μικρό βήμα που μπορεί να γίνει απάνω σε τούτο το σωστό δρόμο, θα έχει τεράστια σημασία. Γιατί θα ξυπνήσει τη συνείδηση του σκοτεινού δρόμου σε χιλιάδες χιλιάδων ανθρώπους. Όσοι μπορούν, όσοι θέλουν, όσοι νιώθουν, ας κινηθούν.
Τώρα είναι η στιγμή. Κάθε μέρα που περνάει θέτει τα προβλήματα οξύτερα και επιτακτικότερα…”
