Πόλα Ρούπα: «Ο Επαναστατικός Αγώνας δεν τελειώνει …Εγώ γι αυτό ζω και αναπνέω, αλλιώς δεν υπάρχω, δεν θα τα παρατήσουμε για κανένα λόγο, αυτή είναι η ιστορική μας αποστολή …γνωρίζουν ότι μπορώ να πάω μέχρι το Θάνατο».
Πόλα Ρούπα και Νίκος Μαζιώτης κάθισαν διπλα- δίπλα στο εδώλιο του Πενταμελούς Εφετείου της Αθήνας, προκειμένου να παραστούν στη δίκη που διεξάγεται σε δεύτερο βαθμό, για αδικήματα σχετικά με τη δράση του Επαναστατικού Αγώνα, για τα οποία πρωτόδικα τους είχε επιβληθεί ποινή κάθειρξης 50 ετών. Πρόκειται για τη δίκη, στη διάρκεια της οποίας αποφυλακίστηκαν, λόγω παρέλευσης του 18μηνου και στην συνέχεια φυγοδίκησαν, παραβιάζοντας τους περιοριστικούς όρους.
«Θα τους εξηγούσα το όνειρο»
Απνευστί και εκτός κειμένου η Πόλα Ρούπα ,αφού είπε στο δικαστήριο ότι παρίσταται στη δίκη όχι για το αποτέλεσμα, αλλά «γιατί ποτέ δεν θα άφηνα διαδικασία που αφορά στη δράση του Επαναστατικού Αγώνα», συνέχισε με ένα σκληρό πολιτικό μανιφέστο, όπου μεταξύ άλλων, αναφέρθηκε και στη στάση της την ημέρα της πρόσφατης σύλληψης της από την Αντιτρομοκρατική.
«Τους είπα ότι ήταν τυχεροί που ήταν εκεί το παιδί και προσπαθούσα να εξομαλύνω την κατάσταση. Αν ήμουν μόνη μου θα τους εξηγούσα το όνειρο …»
«Θα τους ξεριζώσω την καρδιά»
Η Πόλα Ρούπα διαμαρτυρήθηκε κιόλας, γιατί δεν την πήγαν σε δίκη για τη συμπεριφορά της στην Αντιτρομοκρατική, όπου τους «έβριζα από την πρώτη στιγμή, βιαιοπράγησα εναντίον τους, έκανα απόπειρα να χτυπήσω τον επικεφαλής της αντιτρομοκρατικής, απείλησα τον Χαρδαλιά και τη Νικολού και είπα να τους μεταβιβάσουν πως όσα χρόνια κι αν περάσουν, θα βγω και θα τους ξεριζώσω την καρδιά. Γιατί έκλεισαν το παιδί σε ψυχιατρείο, ενώ ήταν υγιές κι αν δεν γνώριζαν πως θα πέθαινα από την απεργία πείνας και δίψας θα το κρατούσαν μέσα. Ο πόλεμος έχει αξίες, αυτοί δεν έχουν, εγώ στο δικό τους παιδί αυτό δεν θα το έκανα».
«Θα έριχνα το καθεστώς»
«Γνωρίζω ότι δεν είστε αρμόδιοι γι’ αυτό που θα πω», ξεκίνησε η Πόλα Ρούπα. «Θα ήθελα όμως να ήμουν κατηγορούμενη γι αυτά που συνέβησαν στην Αντιτρομοκρατική όταν με συνέλαβαν με το παιδί …έγινε σειρά παραβάσεων και συνέχεια τους έβριζα για όσα έκαναν στο παιδί …Βιαιοπράγησα ενώπιον αστυνομικών, όταν είδα να διαλύουν το χέρι της συγκρατούμενής μου …Χτύπησα αστυνομικό, έκανα απόπειρα να χτυπήσω και τον επικεφαλής, απείλησα και την αρμόδια εισαγγελέα και τους είπα ότι όσα χρόνια κι αν περάσω στη φυλακή, θα βγω και θα τους ξεριζώσω την καρδιά γι’ αυτό που έκαναν στο παιδί μου…
Αν δεν είχαμε κάνει απεργία πείνας και η Αθανασοπούλου κι είναι τιμή της, με χαρά μου θα πέθαινα για το παιδί, για να μην καθίσει μια μέρα παραπάνω στο ψυχιατρείο ένα υγιές παιδί, που μια μέρα παραπάνω να καθόταν, θα κατέληγε σε ίδρυμα. Ήταν η κορύφωση του πολέμου που κάνω με το Κράτος. Εγώ δεν θα το έκανα στο δικό σας παιδί.
Οι πόλεμοι έχουν αξίες. Ο πόλεμος που κάνουν αυτοί δεν έχει καμία αξία. Οι βρισιές που χρησιμοποιούσα είχαν αντληθεί από το καθεστωτικό λεξιλόγιο. Είπα π… τον Χαρδαλιά είπα καρ…τη Νικολού, τους είπα καθάρματα, σκουλήκια.
Τους έβριζα συστηματικά από την πρώτη στιγμή που με έπιασαν και βιαιοπραγούσα συστηματικά. Και δεν έκαναν τίποτε γιατί αυτή δεν ήταν η αντιτρομοκρατική που ξέραμε. Αυτή ήταν μια διαλυμένη αντιτρομοκρατική. Την αντιτρομοκρατική αυτή εγώ τη διάλυσα. Ήμουν στα χέρια τους άοπλη και δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτε, γνώριζαν πολύ καλά με ποια είχαν να κάνουν …Γνώριζαν ότι μπορώ να πάω μέχρι το θάνατο, ότι η δράση μου είχε μεγάλο κοινωνικό έρεισμα. Παρ’όλο που δεν μπορεί να εκδηλωθεί γιατί απουσιάζει ένα επαναστατικό κίνημα, γιατί πάντα η δράση του Επαναστατικού Αγώνα ήταν βαθιά κοινωνική κι ο κόσμος το εισέπραττε.
Θα τους είχα ρίξει, υπηρετούν μια χούντα όπως κι εσείς …
Όταν με έπιασαν, μου έλεγαν ότι υπάρχουν κάποιοι που κερδίζουν και κάποιοι που χάνουν. Είπα στον Χαρδαλιά της αντιτρομοκρατικής ότι έκανε μεγάλη μαλακία που με έπιασε. Θα τους έριχνα. Μου είπε «το ξέρω ότι θα τους έριχνες». Εγώ έχασα το παιδί μου, δεν έχω κάτι άλλο να χάσω. Αυτός που χάνει είναι η κοινωνία. Το πρόβλημα μου είναι ότι δεν είμαι έξω να πραγματώσω το σχέδιό μου, να ρίξω αυτό το καθεστώς.
Η δυνατότητα να πέσει αυτό το καθεστώς, έστω και από μια χούφτα ανθρώπων, υπήρχε, αρκεί να υπήρχε σχέδιο, ανάλυση και όπλα. Μου κόψανε το δρόμο, είχα δουλειά έξω και τώρα δεν μπορώ να τους τσακίσω, γιατί έξω πεθαίνει κόσμος από κρύο και πείνα κι εγώ δεν μπορώ τώρα να κάνω τίποτε …αυτό είναι το τίμημα της σύλληψής μου, μακάρι να μην ήμουν με το παιδί όταν ήρθαν και θα τους εξηγούσα το όνειρο. Ήμουν μαζί με το παιδί και προσπαθούσα να εξομαλύνω την κατάσταση.
Γιατί δεν μου κάνουν ένα δικαστήριο τα ρεμάλια της αντιτρομοκρατικής; Θέλω να δικαστώ, να έρθουν να πουν για τα μπουκέτα που τους έριξα, να έρθουν να πουν για τις βρισιές που τους έριξα κι είχαν το κεφάλι κάτω.
Δεν το ομολογούν, αν και το ξέρουν, ότι μια ένοπλη οργάνωση μπορεί να φέρει αποσταθεροποίηση σε ένα τέτοιο καθεστώς, αυτόν τον ιστορικό ρόλο είχε ο Επαναστατικός Αγώνας, γι’ αυτό ήμουν έξω …ο αντιτρομοκρατικός νόμος με τον οποίο δικαζόμαστε, στον πυρήνα του είναι ένας πολιτικός νόμος, εστιάζει στη δυνατότητα ή μη της ανατροπής ενός καθεστώτος, αναγνωρίζουν ότι η φύση της Υπόθεσης είναι πολιτική .
Γι αυτό είχαν λυσσάξει να με πιάσουν, ήξεραν ότι θα το κατάφερνα, όταν βάζω κάτι στο μυαλό μου το καταφέρνω, τη ζωή μου τη ρίσκαρα, ότι είμαι ζωντανή είναι θέμα τύχης, το κυρίως διακύβευμα είναι η αποτελεσματικότητα της ένοπλης δράσης, ξέρουν ότι υπάρχει δυνατότητα, γι΄ αυτό και λυσσάνε να με βάλουν μέσα».
«Δεν θα βρουν το σχέδιό μου»
«Για μένα και τον Μαζιώτη και τον ΕΑ, ένοπλος αγώνας δεν είναι μόνο τα όπλα, αυτά είναι απλά εργαλεία …Ο πυρήνας της δράσης μας είναι η στρατηγική που αφορά και τον σαφή εντοπισμό για το που είναι πιο ευάλωτο το σύστημα, αυτά που σχεδίαζα αφορούσαν νευραλγικά σημεία του συστήματος, που είναι ήδη αποσταθεροποιημένο από την κρίση. Γνωρίζαμε ότι θα δημιουργούσαμε ισχυρές αντανακλάσεις διεθνώς που θα τους έπαιρνε ο διάολος …γι’ αυτό μπορώ να πω ότι ήταν επιτυχία που με πιάσανε, μπαίνουν εμπόδιο σε αυτό που θέλω να κάνω ,γι’ αυτό και η ιστορία με το παιδί να μην υπήρχε, πάλι θα τους έβριζα και θα τους χτυπούσα …Κάθονται τώρα επάνω τα κλιμάκια και ψάχνουν να βγάλουν άκρη τι θα έκανα.
Δεν θα το βρουν γιατί δεν έχουν μυαλό, δεν θα το βρουν το σχέδιο, αν δεν το πω εγώ ….Το βασικό ζητούμενο για την επανάσταση δεν είναι μόνο να τους αποσταθεροποιήσεις, αλλά να κεφαλαιοποιήσεις την επιτυχία σου, δημιουργώντας ένα κίνημα … Ο Επαναστατικός Αγώνας δεν τελειώνει …Αν δεν με πιάνατε και την αποσταθεροποίηση θα είχαμε καταφέρει κι όλα θα τα είχαμε κάνει… Βγήκαμε στην παρανομία για να κάνουμε πράξη αυτό που είχαμε δηλώσει με την ανάληψη της πολιτικής ευθύνης, γι’ αυτό που προοριζόμαστε, εγώ γι’ αυτό ζω και αναπνέω, αλλιώς δεν υπάρχω, δεν θα το παρατήσουμε για κανένα λόγο, αυτή είναι η ιστορική μας αποστολή».
«Δεν θα περνούσαν τα μνημόνια»
Αναφερόμενη στην συμπλοκή στη Δάφνη, κατά την οποία σκοτώθηκε ο Λάμπρος Φούντας, το 2010 και στις συλλήψεις του Επαναστατικού Αγώνα που ακολούθησαν, η Πόλα Ρούπα υποστήριξε πως αν δεν είχαν γίνει τα παραπάνω, η δράση του Ε.Α. θα είχε αποτρέψει την εφαρμογή των μνημονίων. «Είχαμε σχέδιο να κάνουμε τα κοράκια να μην θέλουν να δώσουν δραχμή για στήριξη. Γιατί τα μνημόνια πάνε μαζί με τα πακέτα στήριξης. Τότε ήταν η αρχή των μνημονίων, ήταν σημαντική στιγμή, το σύστημα ήταν ευάλωτο. Ήταν η ευκαιρία να σταθούμε μπροστά και να μην επιτρέψουμε τη γενοκτονία που γίνεται σήμερα. Αυτή ήταν η επιτυχία τους. Όχι που έπιασαν μια επαναστατική οργάνωση. Αλλά που μπόρεσαν μετά να εφαρμόσουν το σχέδιό τους. Μπήκαμε μέσα και εφαρμόστηκαν όλα. Υπουργός της τότε κυβέρνησης έλεγε ότι ευτυχώς που μας έπιασαν, γιατί μπορούσαμε να καταστρέψουμε το οικονομικό σύστημα».
Μαζιώτης: «Μέχρι να πεθάνουμε»
Ο Νίκος Μαζιώτης δήλωσε: «Ο πόλεμος μας με το Κράτος δεν πρόκειται να τελειώσει, οι συλλήψεις δεν σημαίνουν τίποτε, θα συνεχίσουμε με άλλο τρόπο και κάποια στιγμή θα βγούμε, ο καθένας σε αυτόν τον πόλεμο δείχνει τις αξίες του …Όταν κλείστηκε στο ψυχιατρείο ο γιος μου, μίλησα για τα παιδιά των ανταρτών του εμφυλίου …ότι γινόταν τότε, έγινε και τώρα, το καθεστώς σας είναι απόγονος αυτών των τακτικών, να αρπάζουν τα παιδιά των αντιπάλων …ο αγώνας θα συνεχιστεί μάχρι να πεθάνουμε βιολογικά, πολιτικά δεν είμαστε ηττημένοι, ο αγώνας συνεχίζεται».
Κατερίνα Κατή,-Μάνος Φραγκιουδάκης
