Οι ταραχές που συνέβησαν κατά την ορκωμοσία του Τραμπ, όπως και στο Μπέρκλεϊ, στη Καλιφόρνια, ενάντια στον συντάκτη του Breitbart και γνωστού τρολ της Εναλλακτικής Δεξιάς, Μίλο Γιαννόπουλος, ταρακούνησαν το πολιτικό κατεστημένο, προκάλεσαν την συλλογική περιφρόνηση των φιλελεύθερων και αριστερίστικων ηγεσιών και προκάλεσαν ένα κύμα αντιδράσεων, τόσο από το εσωτερικό του Κράτους, όσο και από τον καθεστωτικό τύπο.
Πέρα από τους πύργους του μηντιακού θεάματος και της κυβέρνησης, το μοναδικό πράγμα, όπως φαίνεται, που μπορεί να ενώσει αντιδραστικούς από την Αριστερά και τη Δεξιά, είναι η δαιμονοποίηση των αυτόνομων, συλλογικών δράσεων αντίστασης και άρνησης από καθημερινούς ανθρώπους.
Όσοι από αυτούς είναι Δεξιοί, καλούν να χυθεί αίμα.
Μερικοί ξεκίνησαν συλλογές υπογραφών, με σκοπό να ωθήσουν την κυβέρνηση Τραμπ να χαρακτηρίσει τους αντιφασίστες-ριες ως τρομοκρατική οργάνωση, ενώ υποστηρίζουν πως όλοι χρηματοδοτούνται από τον φίλο-Δημοκρατικό δισεκατομμυριούχο George Soros. Όσοι είναι Αριστεροί, επαναλαμβάνουν συνεχώς παρόμοιες συνωμοσιολογικές θέσεις: πως όσοι ξεχύθηκαν στους δρόμους βάζοντας τα κορμιά τους και τις ζωές τους στη πρώτη γραμμή και τώρα αντιμετωπίζουν φουσκωμένες κατηγορίες, είναι και «πληρωμένοι από την αστυνομία» και «πλήρως ενσωματωμένοι στο Δημοκρατικό κόμμα και το καπιταλιστικό σύστημα.»
Παντού το φάντασμα της μαχητικής, αυτόνομης δράσης, φοβίζει όσους βρίσκονται στην εξουσία και όσους περιμένουν να πάρουν την εξουσία, καθώς και οι Αριστεροί και οι Δεξιοί επιδιώκουν να περιορίσουν τα κινήματα αντίστασης. Η συνολική αντιμετώπιση τους, είναι να φωτογραφίζουν τους αναρχικούς-ες και τους αντιφασίστες-ριες ως «ξένους προβοκάτορες». Ένας όρος που δεν έχει χάσει καθόλου από το αρχικό νόημα του, όταν η αστυνομία τον χρησιμοποιούσε για να περιγράψει τους «επιβάτες της ελευθερίας» στο Νότο.[1]
H ερώτηση παραμένει: θα κανονικοποιήσουμε την αντίσταση στο καθεστώς ή το καθεστώς το ίδιο;
Σε αυτό μπορούν να συμφωνήσουν
Σε όλο το πολιτικό φάσμα, σε καιρούς που τόσοι πολλοί άνθρωποι αρχίζουν και παίρνουν σοβαρά το ξύλο στους ναζί, τους αποκλεισμούς αεροδρομίων και τις ταραχές -ως μέσο αυτοάμυνας αλλά και ως μέσο μέσο κατάρρευσης του καθεστώτος, με τη δημιουργία μιας κρίσης-, υπάρχει μια προβλέψιμη καταδίκη από το Κράτος, τα Μ.Μ.Ε. και την Αριστερά, αυτών των τακτικών. Γιατί; Η απάντηση είναι εύκολη, όσο και απλή: γιατί αυτά είναι τα εργαλεία που έχουν διαθέσιμα, όλοι οι φτωχοί και εργαζόμενοι άνθρωποι.
Η δυνατότητα της δαιμονοποίησης, στα μυαλά εκατομμυρίων, όχι μόνο των ιδεών, των ομάδων ή των οργανώσεων, αλλά, ακόμα περισσότερο, των ιδεών, αποτελεί τον πραγματικό στόχο των μηχανισμών ελέγχου. Η μετατροπή όλων εκείνων που μπορούν να καταφέρουν τα ανθρώπινα πλάσματα -με τη μάζα των σωμάτων τους σε επιθετικές κινήσεις που επεκτείνουν τα συμφέροντα τους ή σε αμυντικές που τα προστατεύουν-, σε κάτι σατανικό και λάθος. Αν ένα Κράτος μπορεί να το κάνει αυτό, μέσα στα μυαλά των υποκειμένων του, μπορεί να επιτύχει τα πάντα.
Για τη Δεξιά, το υπάρχον κύμα της αυτόνομης αντίστασης είναι επικίνδυνο, γιατί απειλεί την νομιμοποίηση του Κράτους, όσο αυτή επιδιώκει να γίνει μια εξωτερική δύναμη που βοηθά την αστυνομία, κανονικοποιεί την εξουσία του Τραμπ και χρησιμοποιεί εξωθεσμική βία, για να επιτεθεί σε όσους αντιλαμβάνεται ως εχθρούς του καθεστώτος. Για την Αριστερά, από τους επικεφαλής του Δημοκρατικού κόμματος έως τις σοσιαλιστικές πρωτοπορίες που είναι σε αναμονή, η αυτόνομη οργάνωση θεωρείται απειλή, για την πιθανή εξουσία τους, καθώς προσφέρει μια εναλλακτική στον εκλογισμό και την κατασκευή κομμάτων.
Ο ίδιος ο Τραμπ μπήκε γρήγορα στο παιχνίδι, αποκαλώντας όσους-ες ακύρωσαν την ομιλία του Μίλο– στην οποία σκόπευε να αποκαλύψει φοιτητές μετανάστες χωρίς χαρτιά-, ως «πληρωμένους διαδηλωτές» και «επαγγελματίες αναρχικούς», κλείνοντας το μάτι του στην βάση της ακροδεξιάς. Αργότερα, έφτασε να απειλήσει με διακοπή της χρηματοδότησης το πανεπιστήμιο του Μπέρκλεϊ, ως μια μορφή συλλογικής τιμωρίας, ενάντια στην διαδήλωση και προς υποστήριξη του Μίλο. Μια μέρα αργότερα, όταν ρωτήθηκε από τον Τύπο για το ποιοι ήταν αυτές οι μάχιμες ομάδες, ο Στιβ Σπάισερ απάντησε πως το Κράτος ήξερε ποιον έπρεπε να κατηγορήσει, σαν να προσπαθούσε να κανονικοποιήσει μια πιθανή καταστολή που βρίσκεται στον ορίζοντα.
Και με πολλούς τρόπους, η καταστολή είναι ήδη εδώ. Οι άνθρωποι που συνελήφθησαν την 20η Ιανουαρίου, αντιμετωπίζουν έως και 10 χρόνια φυλάκισης και κακουργηματικές κατηγορίες για συμμετοχή σε επεισόδια, καθώς το Κράτος προσπαθεί να κατασχέσει τα δεδομένα των τηλεφώνων και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης τους. Αυτό περιλαμβάνει και δημοσιογράφους και ανθρώπους που έτυχε να βρίσκονται στο λάθος μέρος, όταν έγιναν συλλήψεις στο σωρό, στους δρόμους της Ουάσιγκτον.
Στην καταστολή των τελευταίων ημερών έρχονται να προστεθούν, σύμφωνα με το Associated Press:
«Το κοινοβούλιο της Βόρειας Ντακότα υποστηρίζει τέσσερα μέτρα, που προωθούνται μετά από την πικρή αντιπαράθεση των διαδηλωτών ενάντια στον αγωγό Dakota Access με την αστυνομία[..]
Το προεδρείο, του οποίου ηγούνται οι Ρεπουμπλικάνοι, τη Δευτέρα ενέκρινε έναν νόμο που ποινικοποιεί την χρήση μάσκας από ενήλικες στις περισσότερες περιπτώσεις. Το Κοινοβούλιο ενέκρινε, επίσης, νόμους που αυξάνουν τις ποινές για τη συμμετοχή σε ταραχές, την καταπάτηση ιδιοκτησίας και τις καταστροφές ατομικής περιουσίας.»
«Τις προηγούμενες εβδομάδες, Ρεπουμπλικάνοι νομοθέτες, σε ολόκληρη τη χώρα, πρότειναν χωρίς πολλή φασαρία μια πλειάδα νόμων για την ποινικοποίηση και την αποθάρρυνση των διαδηλώσεων. Οι προτάσεις, που ενδυναμώνουν ή συμπληρώνουν την υπάρχουσα νομοθεσία, έχουν να κάνουν με τους αποκλεισμούς δρόμων και έρχονται ως απάντηση σε μια σειρά μεγάλων αποκλεισμών αυτοκινητοδρόμων και άλλων δράσεων, που έγιναν από το κίνημα Black Lives Matter και τους ενάντιους στον αγωγό Dakota Access Pipeline. Οι Ρεπουμπλικάνοι, λογικά περιμένουν ένα αναζωογονημένο κίνημα διαδηλώσεων, κατά τη διάρκεια της προεδρίας του Τραμπ.»
«Οι νομοθέτες της Ιντιάνα εξετάζουν την εφαρμογή ενός αυταρχικού νόμου, που θα επιτρέπει επί της ουσίας στην αστυνομία, να σκοτώνει διαδηλωτές με μηδενική λογοδοσία. Ο Ρεπουμπλικάνος Jim Tones, εισήγαγε τον Νόμο της Γερουσίας Νο 285 τον Ιανουάριο, παρόλο που έγινε ακροαματική διαδικασία για αυτό την Τετάρτη. Ο νόμος εξουσιοδοτεί τις αρχές της πόλης να χρησιμοποιούν «κάθε απαραίτητο μέσο» για την διάλυση μιας ομάδας από δέκα διαδηλωτές και πάνω, που διακόπτουν τη κυκλοφορία, «ακόμα και αν αυτό κοστίσει ζωές».
Εν συντομία, όταν αυτά συνδυαστούν με τους νόμους που πέρασαν οι κυβερνήσεις Μπους και Ομπάμα, αυτό που έχουμε είναι μια συνταγή για πλατιά καταστολή των διαδηλώσεων, των λαϊκών κινητοποιήσεων και της γενικότερης αντίστασης, η οποία δίνει σαρωτικές εξουσίες στην αστυνομία και το Κράτος, αλλά, επιπλέον, προστατεύει την κυβέρνηση και την βιομηχανία από την απειλή της παρεμπόδισης, προς μεγάλη χαρά της ακροδεξιάς βάσης του Τραμπ.
Δεν έχει σημασία αν ο Τραμπ θα σαρωθεί από ένα πραξικόπημα υποστηριζόμενο από τη CIA ή από το ίδιο του το κόμμα, ίσως. Η νομοθεσία και η κατασκευή του μηχανισμού του κράτους ασφάλειας, θα έχει ήδη ξεκινήσει, έτοιμου να μπει σε λειτουργία για τις επερχόμενες δεκαετίες, καθώς ο πολιτισμός συνεχίζει να διαλύεται λόγω των εσωτερικών του αντιφάσεων.
Εντωμεταξύ, η Ακροδεξιά -που έχει περάσει τα τελευταία οχτώ χρόνια ζητώντας το αίμα του Ομπάμα και μια ένοπλη εξέγερση ενάντια στην «παγκοσμιοποίηση», σφαγιάζοντας ανθρώπους σε εκκλησίες και κλινικές αμβλώσεων, προχωρώντας σε ένοπλη κατάληψη ομοσπονδιακής γης και σε επιθέσεις ενάντια στο κίνημα Black Lives Matter-, δεν θα μπορούσε να ήταν πιο χαρούμενη. Επιτέλους, μια κυβέρνηση που κάνει πράγματα!
Εντωμεταξύ στην Αριστερά: οι προοδευτικοί, οι εργατοπατέρες των συνδικάτων, οι Δημοκρατικοί και τα στελέχη των σοσιαλιστών τρίβουν τα χέρια τους: οι προλετάριοι είναι ανήσυχοι.
Η βία της εξαίρεσης
Αυτό το σύστημα κρίνει ένα ποσοστό βίας ως αναπόσπαστο κομμάτι της ύπαρξης του. Της ίδιας της λειτουργίας του. Άλλες μορφές βίας, όταν προέρχονται από τα κάτω, όταν απειλούν την δυνατότητα του καθεστώτος να λειτουργεί, να αστυνομεύει, να κυβερνά, αυτές οι μορφές βίας, πάντα θεωρούνται εξαιρέσεις.
Έτσι, αυτή η εξαίρεση απαιτεί μια απάντηση εξαίρεση. Απαιτεί τα Μ.Μ.Ε. να εξηγούν στον άνθρωπο της καθημερινότητας γιατί αυτό έχει συμβεί, λες και αν το σύστημα δεν το εξηγούσε, ποιος μας εγγυόνταν πως δεν θα ξαναγίνονταν ξανά; Αυτή, ήδη, είναι μια ιστορία που γνωρίζουμε πολύ καλά. Είναι η πλοκή σε κάθε ταινία όπως το Hunger Games και το V for Vendetta, αλλά δεν φαίνεται να μπορούμε να το συλλάβουμε όταν συμβαίνει στην πραγματικότητα τριγύρω μας.
Έτσι, αποτελεί εργασία, όσων η δουλειά τους είναι να μας εξηγούν πως και γιατί τα πράγματα συμβαίνουν, να σκιαγραφούν την εικόνα -όχι ενός πλήθους που σταματά μια φασιστική εκδήλωση από το να συμβεί, που σταματά έναν φασίστα ομιλητή όπως ο Μίλο από το να επιτεθεί στους μετανάστες, στις τρανς, στις γυναίκες ή στους μη-αρσενικούς φίλους τους-, αλλά, αντιθέτως, να μεταμορφώνουν αυτούς που αντιστέκονται και παίρνουν πραγματικά ρίσκα, σε «ξένους προβοκάτορες», επειδή αυτό πρέπει να κάνουν. Να τους μεταμορφώνουν σε πληρωμένους πράκτορες της αστυνομίας. Να τους μεταμορφώνουν ακόμα και σε συνεργάτες της ακροδεξιάς.
Για να καταλάβουμε γιατί διαδίδονται αυτά τα ψέματα, πρέπει πρώτα να καταλάβουμε πως όταν φτάνουμε στη βία, για τις εξουσίες το πραγματικό ερώτημα είναι: σε ποιον ασκείται και ποιος την ασκεί; Ευτυχώς, η πρόσφατη ιστορία προσφέρεται για μια διαυγή εξέταση ακριβώς αυτού του ζητήματος.
Η νέα κανονικότητα
Το απόγευμα της 20ης Ιανουαρίου, ένας υποστηρικτής του Μίλο και του Τραμπ, πυροβόλησε και παραλίγο να σκοτώσει έναν αντιφασίστα διαδηλωτή, κατά τη διάρκεια μιας διαδήλωσης ενάντια στον Μίλο, στο Σιάτλ. Αργότερα την ίδια βραδιά, κάποιος που οδηγούσε ένα φορτηγάκι, συνελήφθη αφού είχε πυροβολήσει σε παράθυρα στο κέντρο της Ολύμπια, ενώ ούρλιαζε «Χάιλ Τραμπ.» Στις εβδομάδες που ακολούθησαν, συνέβησαν μια σειρά από επιθέσεις στις ΗΠΑ, εναντίον διάφορων τζαμιών, με τους επιτιθέμενους να σπάζουν τζάμια, να βάζουν φωτιές, να τρυπούν λάστιχα, ακόμα και να αφήνουν λωρίδες μπέικον στα χερούλια από τις πόρτες. Τότε, στις 29 Ιανουαρίου, στο Κεμπέκ, ένας ακροδεξιός υποστηρικτής του Τραμπ και του Εθνικού Γαλλικού Μετώπου, άνοιξε πυρ μέσα σε ένα τζαμί, σκοτώνοντας 6 ανθρώπους και τραυματίζοντας πολλούς άλλους.
Την ίδια περίπου στιγμή, στην Υεμένη, μια επίθεση με μη-επανδρωμένο αεροσκάφος, σκότωσε την 8χρονη κόρη του Αμερικάνου υπηκόου Anwar al-Awlaki, ο οποίος είχε σκοτωθεί μαζί με τον γιο του και 20 άλλα άτομα, σε μια επίθεση με μη-επανδρωμένο αεροπλάνο, που διέταξε η κυβέρνηση Ομπάμα, όπως και τόσες άλλες το 2010. Σε όλα αυτά τα γεγονότα, τα Μ.Μ.Ε. έδωσαν ελάχιστη προσοχή.
Και γιατί θα έπρεπε να το καλύψουν τα Μ.Μ.Ε.;
Αυτή η μικρή αύξηση της βίας, που προέρχεται είτε από το Κράτος, είτε από φασίστες, δεν είναι τίποτα καινούργιο. Σε ότι αφορά την Ακροδεξιά, αυξάνεται στις ΗΠΑ, ως αντίδραση στο κίνημα Black Lives Matter, εδώ και χρόνια και επιταχύνθηκε με την εκλογή του Τραμπ στις αρχές Νοεμβρίου. Για τα Μ.Μ.Ε., αυτή η βία δεν είναι άξια αναφοράς ως είδηση, γιατί απλά συμβαίνει συνέχεια. Αυτή η βία, δεν αποτελεί εξαίρεση.
Αυτό είναι η νέα κανονικότητα.
Ο ίδιος ο Τραμπ, αρνείται ακόμα και αναφέρει την ανάπτυξη της ακροδεξιάς βίας από όταν ανέλαβε τη προεδρία, ενώ οι Δεξιοί εφευρίσκουν νέους φόβους, όπως η «Σφαγή στο Bowling Green», ώστε να δικαιολογήσουν τη κρατική, μαζική «Απαγόρευση των Μουσουλμάνων». Όπως έγραψαν στο Muslim Times:
«Ο Τραμπ, ενώ πρόσφερε τα συλλυπητήρια του στον Τρουντό(για την σφαγή στο Κεμπέκ), δεν αντέδρασε προειδοποιώντας δημόσια, σχετικά με την απειλή των λευκών ρατσιστών που σχεδιάζουν επιθέσεις ενάντια σε Μουσουλμάνους ή άλλους ανθρώπους χρώματος. Αλλά, την Παρασκευή το πρωί, όταν ένας άντρας που κρατούσε μανσέτα, φέρεται να επιτέθηκε σε φαντάρους φωνάζοντας “Allahu Akbar”, ο Τραμπ αμέσως σχολίασε στο twitter για να προκαλέσει το ενδιαφέρον για την «ριζοσπαστική Ισλαμική τρομοκρατία.»
Όλα αυτά είναι το αντίβαρο για τις δράσεις ενάντια στον Τραμπ όσο και για τις ταραχές που ξέσπασαν στην περιοχή του Κόλπου(Σαν Φρανσίσκο) την 1η Φεβρουαρίου, ενάντια στον Μίλο. Για το πολιτικό κατεστημένο, αυτά τα γεγονότα αποτελούσαν εξαίρεση.
Γιατί;
Αυτά τα γεγονότα αποτελούσαν εξαίρεση γιατί οι συμμετέχοντες σε αυτά, δεν έβλεπαν μόνο το καθεστώς Τραμπ ως εχθρό αλλά, επιπλέον, το πολιτικό σύστημα από κοινού με τις εξωτερικές δυνάμεις της Ακροδεξιάς, που επιδιώκουν να διατηρήσουν και να ενδυναμώσουν την κυριαρχία του Κράτους. Στο σύνολο τους, αυτές οι δράσεις ήταν αποδιοργανωτικές και όχι συμβολικές. Για αυτό το λόγο ξεχωρίστηκαν ως μια βασική απειλή για ολόκληρο το σύστημα και έτσι στοχοποιήθηκαν για να δαιμονοποιηθούν.
Επιπλέον, ήταν πραγματικά αποτελεσματικές. Σταμάτησαν τον Μίλο. Το Κράτος αναρωτιέται: τι θα μπορούσαν να σταματήσουν μετά; Μήπως ολόκληρη την κυβέρνηση;
Το Κράτος μπορεί να επιτρέψει μια παθητική διαδήλωση. Αυτό που δεν μπορεί να επιτρέψει είναι μεγάλες μάζες ανθρώπων να αρνηθούν στους μηχανισμούς του Κράτους να λειτουργήσουν. Δεν μπορεί να επιτρέψει σε κόσμο να σταματάει κυριολεκτικά τα πράγματα και να συμμετέχει σε ταραχές, να αρνείται τις διαταγές της αστυνομίας και να καταλαμβάνει χώρο. Δεν μπορεί να επιτρέψει στους ανθρώπους να σταματήσουν τη ροή Κεφαλαίου, ενέργειας και προϊόντων.
Για αυτό, πρέπει να κάνει μια εξαίρεση.
Για να εξασφαλίσει πως οι άνθρωποι δεν θα προβούν σε τέτοιες ενέργειες, έχει μια ποικιλία τεχνασμάτων στο μανίκι του, που περιλαμβάνει ποινικές διώξεις, μια στρατιωτικοποιημένη αστυνομική δύναμη και την απειλή της υπέρ-ακροδεξιάς βίας. Αλλά επιδιώκει επίσης και την δαιμονοποίηση των πιο μαχητικών στοιχείων που απαρτίζουν τους αγώνες αντίστασης. Επιδιώκει να τους σκιαγραφήσει ως ξένους προβοκάτορες και ηθικούς αυτουργούς τυχαίων πράξεων βίας ή ακόμα και συμμάχους ενός σώματος από το εξωτερικό, που δεν προέρχεται από μια κοινότητα υποστήριξης, από τις οποίες προέρχονται, συνήθως, οι κοινωνικοί αγώνες. Αν το Κράτος μπορέσει να το κάνει αυτό με επιτυχία: την δαιμονοποίηση των μαχητικών στοιχείων εντός των κοινωνικών κινημάτων, που είναι πρόθυμα να παλέψουν με πραγματικούς όρους, τότε έχει κερδηθεί μια νίκη κλειδί από το καθεστώς.
Έτσι, το μήνυμα γίνεται ξεκάθαρο:
αν ζωγραφίζεις με σπρέι μια σβάστικα, στο σπίτι κάποιου, χτυπάς έναν μετανάστη, εκλέγεσαι αξιωματούχος με τους Ρεπουμπλικάνους και καλείς ανοικτά για ένα ακόμα «Πανεπιστήμιο του Κεντ» [2] ώστε να μπει η νεολαία στη θέση της, πυροβολείς έναν αντιφασίστα σε εκδήλωση του Μίλο, φωνάζεις «Τραμπ» ως κρυμμένη ρατσιστική προσβολή στο σχολείο σου, βανδαλίζεις ή σκοτώνεις κόσμο σε ένα τζαμί, το Κράτος στ’ αρχίδια του. Και γιατί θα έπρεπε να νοιάζεται; Αυτού του είδους η βία, πάντα σταθεροποιεί το καθεστώς, επειδή ενισχύει τις ίδιες ακριβώς ιεραρχίες που επιδιώκει να διατηρήσει και να υπερασπιστεί.
Ωστόσο, αν σταματάς ένα αεροδρόμιο, ενάντια στα προεδρικά διατάγματα του Κράτους, έναν αγωγό που προσπαθεί να περάσει από τη γη σου, να σταματήσεις μια φασιστική εκδήλωση από έναν αρθρογράφο ενός ιστοτόπου που ο τωρινός επικεφαλής του επιτελείου σου ήταν διευθυντής του, ε τι να κάνουμε, υπάρχει πρόβλημα.
Αυτή είναι η εξαίρεση.
Κάθε βία δεν είναι ίση. Υπάρχει βία που επιτρέπεται. Αυτή είναι η βία που έρχεται από τα πάνω, που φτάνει μέσω αστυνομικών σφαιρών και επιθέσεων με μη-επανδρωμένα αεροσκάφη. Υπάρχει η βία που ενθαρρύνεται, που έρχεται από τα κάτω και στοχεύει σε όσους βρίσκονται ακόμα πιο κάτω από αυτή και επιδιώκει να ενισχύσει τους από πάνω.
Τότε, υπάρχει και η βία που αποτελεί εξαίρεση. Αυτή είναι η βία των από κάτω που στοχεύει προς τα επάνω.
Αυτή η βία δεν μπορεί ποτέ να γίνει επιτρεπτή.
Μαχητικός Ρεφορμισμός
Αν όλα αυτά είναι αλήθεια, τότε γιατί τα κινήματα αντίστασης παραμένον αγκυλωμένα σε παλιές στρατηγικές που δεν δουλεύουν; Οι μοναδικές επιλογές που έχουμε είναι η ψήφος, η δημιουργία ενός τρίτου κόμματος, η δημιουργία ενός «εργατικού κόμματος» ή οι διαδηλώσεις σε κύκλους;
Τα τελευταία οχτώ χρόνια, τα κινήματα αντίστασης απέρριψαν σε μεγάλο βαθμό τον πολιτικό, εκλογικό αγώνα, έγιναν περισσότερο εχθρικά στις ηγεσίες των μη-κερδοσκοπικών οργανώσεων και των πολιτικών κομμάτων, των αυταρχικά οργανωμένων δομών από πάνω προς τα κάτω, όπως και στην απόλυτη προσήλωση στη μη-βία.
Από τις μαθητικές καταλήψεις του κινήματος Occupy, στην έκρηξη τις μαύρης αντίστασης που είδαμε στο Φέργκιουσον, το Όκλαντ, τη Βαλτιμόρη και αλλού, τους αγώνες ενάντια στον αγωγό Dakota Access(#NoDAPL) στη Βόρεια Ντακότα που εξαπλώθηκαν στο Τέξας, τη Φλόριδα και αλλού, την απεργία που ξέσπασε μέσα στις αμερικάνικες φυλακές(#PrisonStrike) και τον αναπτυσσόμενο αντιφασιστικό αγώνα που οδήγησε σε μαζικές συγκρούσεις με την Ακροδεξιά. Οι μαζικοί αγώνες του σήμερα, χαρακτηρίζονται από την οριζόντια και αυτόνομη φύση τους, την επιθυμία για τη δημιουργία νέων κόσμων όπως και για τη καταστροφή και την εξαφάνιση των ιεραρχιών εν τη γένεση τους, που βασίζονται στην ιεραρχία και το φύλο.
Η εποχή του Τραμπ αντιπροσωπεύει για πολλούς από την Αριστερά, ένα πιθανό σημείο καμπής από αυτά.
Επιτέλους, και η προοδευτική και η σοσιαλιστική Αριστερά, βρίσκονται σε θέση να κάνουν την μεγάλη επιστροφή και να εξαργυρώσουν, πιθανώς, ότι υπάρχει ακόμα σε ευρύτερα κοινωνικά κομμάτια από το κεφάλαιο του Μπέρνι Σάντερς. Εντωμεταξύ, το Δημοκρατικό κόμμα χάνει δυνάμεις, βλέποντας την πρώην βάση του να υπέρ-ριζοσπαστικοποιείται. Πως θα μπορούσε να γίνει αλλιώς, μιας και η πλειοψηφία των ψηφοφόρων που υποστήριξαν και τον Μπέρνι και την Χίλαρυ, βλέπουν το Δημοκρατικό κόμμα να νομιμοποιεί το καθεστώς Τραμπ και να αποτελεί μια δύναμη για την κανονικοποίηση του.
Ενώ τα συνδικάτα επιχειρούν να παραστήσουν τους καλούς με τον Τραμπ και οι Δημοκρατικοί τρίβουν τα χέρια τους περιμένοντας να τους ψηφίσουν ξανά, τα υπόλοιπα κομμάτια της Αριστεράς βλέπουν περισσότερες χρυσές ευκαιρίες, Ωστόσο, τα οράματα που διατυπώνονται από πολλούς εντός της Αριστεράς, ακόμα και της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς, είναι απλά οι στρατηγικές που ακούμε ξανά και ξανά, αλλά κομμένες και ραμμένες αυτή τη φορά για την πραγματικότητα του Τραμπ.
Γνωρίστε την νέα διαδήλωση, ακριβώς η ίδια με την παλιά.
Η προοδευτική αντίδραση
Για τους προοδευτικούς, που βρίσκουν στέγη στο Κόμμα των Πράσινων, η στρατηγική τους παραμένει η ίδια, όπως επιχειρήθηκε κατά τη διάρκεια των εκλογών του 2016: το χτίσιμο ενός τρίτου κόμματος που μπορεί να κατεβαίνει σε εθνικές και τοπικές εκλογές. Όμως, με την προσπάθεια για να ηττηθεί ο Τραμπ να είναι πολύ μεγαλύτερη το 2020, θα υπάρχει ακόμα λιγότερη διάθεση για το κτίσιμο ενός πράγματος σαν το Κόμμα των Πράσινων. Επίσης, το Κόμμα των Πράσινων πήρε λιγότερο από 1% της ψήφου το 2016, σε μια συγκυρία όπου η ψήφος σε μια τρίτη επιλογή θεωρούνταν ασφαλέστερη από ποτέ.
Στην τελική, δεν είχε καμιά απολύτως σημασία. Το Δημοκρατικό Κόμμα τσάκισε τον Σάντερς, το σώμα των εκλεκτόρων έκανε αυτό που είναι σχεδιασμένο για να κάνει και τίποτα δεν έγινε για τα εκατομμύρια των ψηφοφόρων χρώματος, που πετάχτηκαν εκτός διαδικασίας από το πρόγραμμα CrossCheck των Ρεπουμπλικάνων. θαυμάσια. θα πρέπει να βρούμε τον τρόπο να ελιχθούμε, μέσα σε αυτή τη δημοκρατία.
Αν είχαμε την μαζική έκρηξη που χρειάζεται για να στηθεί ένα τρίτο κόμμα, πόσο μάλλον για να προστατευτεί από τις επιθέσεις της κυρίαρχης ελίτ που θα το σταματούσαν, δεν θα ασχολούμασταν με το μέτρημα κουκιών.
Το Σοσιαλιστικό μπλοκ
Η θέση της Σοσιαλιστικής Αριστεράς είναι περίπου ίδια με τις προοδευτικής Αριστεράς, ωστόσο, αντί για ένα «προοδευτικό κόμμα» κάνουν κάλεσμα για τη δημιουργία ενός αυστηρά αντικαπιταλιστικού κόμματος, ενός «κόμματος της εργατικής τάξης».
Αυτή η στρατηγική διατυπώνεται πιο καθαρά από όσους βρίσκονται σε ομάδες όπως η Σοσιαλιστική Εναλλακτική, μια αναπτυσσόμενη ρεφορμιστική-σοσιαλιστική ομάδα που περιλαμβάνει τον Kshama Sawant, ένα εκλεγμένο μέλος του δημοτικού συμβούλιου του Σιάτλ. Αυτή η θέση δεν αποτελεί τίποτα καινούργιο και είναι η ίδια που έχουν αυτές οι ομάδες από πάντα. Χτίσε-Το-Κόμμα-Ψήφισε-Για-Μένα-Κάνε-Κουράγιο-Θα-Φτάσουμε-Εκεί-Που-Θέλουμε.
Πολλές από αυτές τις ομάδες, ελπίζουν πως θα ενθαρρύνουν πολλούς νέους ανθρώπους που είχαν ενθουσιαστεί με τον Μπέρνι και θα τους κατευθύνουν προς τις δικές τους οργανώσεις, όπως και ότι θα πάρουν από την πιθανή δεξαμενή στρατολογήσεων που έχουν ενεργοποιηθεί από την εκλογή Τραμπ και θα τις κατευθύνουν προς μια αυστηρά πολιτική λύση.
Για αυτές τις ομάδες, οτιδήποτε κάνουν έχει να κάνει γύρω από τη δικιά τους ομάδα και το δικό τους κόμμα. Για αυτούς, η επανάσταση αρχίζει και τελειώνει με τη φάση τους. Χωρίς αυτή, λένε, δεν μπορεί να γίνει τίποτα.
Ίσως για αυτό το λόγο περνούν την περισσότερη ώρα τους, με το να λένε σε άλλους ανθρώπους τι να κάνουν.
Και σεις, σύντροφε;
Τέλος, υπάρχει η Μαρξιστική-Λενινιστική Αριστερά, που περιλαμβάνει ομάδες όπως το Επαναστατικό Κομουνιστικό Κόμμα(RCP) και την τελευταία μετωπική του ομάδα, το «Αρνηθείτε τον Φασισμό»(Refuse Fascism). Ξανά, στο μεγαλύτερο μέρος τους, αυτές οι ομάδες έχουν την ίδια στρατηγική που είχαν πάντα. Ενώ οι σοσιαλιστές επικεντρώνονται περισσότερο στην δημιουργία τοπικών στελεχών, να συμμετέχουν στις εκλογές και γενικά να βρίσκονται στα αριστερά των προοδευτικών, ομάδες σαν το RCP, αντίθετα επικεντρώνονται περισσότερο στις διαδηλώσεις και της πορείες, προσπαθώντας να γίνουν η πρωτοπορία στους δρόμους και να παροχετεύσουν, με αυτό το τρόπο, τους ανθρώπους στις δικές τους οργανώσεις.
Ενώ αυτό, πολλές φορές, κάνει να συναντά κανείς σε ταραχώδεις πορείες, περισσότερους ανθρώπους που συμφωνεί, στη πραγματικότητα προσπαθούν να πάρουν την εμπειρία του κοινωνικού αγώνα και να την μετατρέψουν σε πολιτικό κεφάλαιο. Έτσι, ενώ οι προοδευτικοί και οι σοσιαλιστές θέλουν να μετατρέψουν τον θυμό σε ψήφους, η Μαρξιστική-Λενινιστική Αριστερά απλά θέλει να παρακάμψει τη ψήφο και να μετατρέψει τον θυμό σε μια νέα κυβέρνηση.
Το να αναλυθούν οι ιδέες του προοδευτισμού, της σοσιαλδημοκρατίας, του σοσιαλισμού και του Μαρξισμού-Λενινισμού, σε όλες τις εκδοχές τους και να γίνει κατανοητό γιατί αποτελούν αδιέξοδο για την εργατική τάξη και τον πλανήτη, θα απαιτούσε μια ολόκληρο, ξεχωριστό κείμενο. Αλλά ο σκοπός μας εδώ είναι απλά να αναλύσουμε τι συμβαίνει και τι χρειάζεται να γίνει στην παρούσα συγκυρία και επιπλέον, γιατί όλες αυτές οι στρατηγικές που στο μεγαλύτερο μέρος τους δεν διαφέρουν, είναι χρεοκοπημένες.
Όλοι οι φιλελεύθεροι, πρόκειται να χάσετε
Το πρόβλημα με όλες αυτές τις στρατηγικές, είναι πως δεν δουλεύουν και δεν έχουν δουλέψει ποτέ, επιπλέον, αυτές οι στρατηγικές οδηγούν στη δημιουργία κοινωνικών κινημάτων και τελικά ενός κόσμου που είναι εξίσου αποξενωτικά με αυτόν που ζούμε.
Αλλά, επίσης, αυτό που χάνουν όλες αυτές οι στρατηγικές είναι ξεκάθαρο και απλό: δεν είναι αυτό που κάνουν οι άνθρωποι.
Δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι διακόπτουν την κυκλοφορία σε αυτοκινητοδρόμους, λιμάνια και αεροδρόμια. Δεν δημιουργούν τρίτα κόμματα. Οι άνθρωποι δημιουργούν μαζικές κομούνες για να μπλοκάρουν αγωγούς και δημιουργούν καινούργιους κόσμους μέσω αυτής της διαδικασίας σε ολόκληρη τη χώρα. Δεν περιμένουν Λενινιστικά ή Σοσιαλιστικά στελέχη να το κάνουν για αυτούς. Οι άνθρωποι πολεμούν για τις γειτονιές τους σε συγκρούσεις με την αστυνομία, μην ελπίζοντας πως αν εκλεγεί κάποιος στο δημοτικό συμβούλιο, τα πράγματα θα καλυτερέψουν για αυτούς. Αλλά, πέρα από τις μεγάλες ταραχές, εξεγέρσεις, καταλήψεις, οι άνθρωποι οργανώνονται σε επίπεδο βάσης και όχι για να δημιουργήσουν μια μακρινή «επαναστατική κυβέρνηση»
Οι άνθρωποι σχηματίζουν οργανώσεις αυτοάμυνας και διδάσκουν ο ένας τον άλλο πως να περιποιούνται τις πληγές, πως να πολεμούν και πως να αντιδρούν σε πράγματα που συμβαίνουν στις κοινότητες τους. Οι γείτονες οργανώνονται σε μεγάλες συνελεύσεις πόλεων, οι εργάτες αποθηκεύουν πόρους για να φροντίζουν ο ένας τον άλλο και να κάνουν δράσεις στη δουλειά, οι άνθρωποι έρχονται κοντά για να καταλάβουν τη γη και να δημιουργήσουν στέγη και πολλά άλλα.
Ενώ η Αριστερά στη θεωρία τα υποστηρίζει όλα αυτά, υποστηρίζει και πάλι, στο μεγαλύτερο μέρος της πως οι αγώνες δεν επαρκούν επειδή δεν έχουν αντιπροσώπευση στο πεδίο τη καθεστωτικής πολιτικής ή στην δημιουργία μιας «αυθεντικής» ηγεσίας από στελέχη που μπορεί να δημιουργήσει ένα νέο «επαναστατικό» κράτος.
Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν θέλουν να έχουν καμιά σχέση με αυτό.
Ωστόσο, με την απειλή του Τραμπ, μεγάλο μέρος της Αριστεράς θέλει να χρησιμοποιήσει τον αυθεντικό φόβο του κόσμου για το καθεστώς, ώστε να ανακτήσει μεγάλο μέρος από τη βάση που έχασε τις τελευταίες δεκαετίες. Στην θέση των αυτόνομων πολιτικών και της οριζόντιας οργάνωσης, θα έβαζαν την γραφειοκρατία και την ιεραρχική ηγεσία.
Αν θέλουμε πραγματικά να πολεμήσουμε τον Τραμπ και τα συστήματα κυριαρχίας που τον δημιούργησαν, το χρωστάμε στους εαυτούς μας να αφήσουμε πίσω τις αποτυχημένες στρατηγικές στο καλάθι άχρηστων της ιστορίας και να συνεχίσουμε με αυτόνομες και αντικαπιταλιστικές μορφές πολιτικών.
Διαταραχή
Πρέπει να διαταράξουμε την ικανότητα του καθεστώτος να κυβερνά.
Αυτό σημαίνει πως πάρουμε ό,τι έγινε με τις διαδηλώσεις της Απαγόρευσης των Μουσουλμάνων(#MuslimBanProtests) και να το εφαρμόσουμε σε όλες τις πλευρές τις αντίστασής μας. Πως μπορούμε να εφαρμόσουμε αυτή τη λογική για την υποστήριξη όσων το Κράτος θα προσπαθήσει να απελάσει μαζικά; Σε όσους θα επιχειρήσει να καταστείλει. Σε προγράμματα που το Κράτος μπορεί να σταματήσει. Σε σχέδια κατασκευής αγωγών και εξαγωγής πόρων που προσπαθεί να προωθήσει.
Στα πάντα.
Αυτό όμως σημαίνει πως πρέπει να οργανωθούμε. Χρειαζόμαστε τρόπους για να φέρουμε κόσμο στα κινήματα μας. Χρειαζόμαστε χώρους όπου οι άνθρωποι μπορούν να συναντηθούν, να συζητήσουν και να σχεδιάσουν. Χρειαζόμαστε υλικό για διάβασμα, για σκέψη και μάθηση. Χρειαζόμαστε και μικρές ομάδες συγγένειας που μπορούν να διεκπεραιώσουν βασικές δράσεις, όπως και μεγάλες δομές όπως μαζικές συνελεύσεις για τον συντονισμό των μεγαλύτερων δράσεων. Χρειαζόμαστε ανθρώπους ικανούς σε μια πλειάδα ικανοτήτων, να προσφέρουν τους εαυτούς τους στην αντίσταση: από την φροντίδα των παιδιών έως τις νομικές υπηρεσίες, από τον σχεδιασμό ιστοσελίδων για την οργάνωση των κοινοτήτων, από διαδικτυακές τεχνικές ασφάλειας μέχρι την αυτοάμυνα, τα χρειαζόμαστε όλα.
Αυτό που χρειαζόμαστε περισσότερο απ’ όλα δεν είναι μόνο η διάδοση των αγώνων, αλλά η σύνδεση τους, η δικτύωση και η γενίκευση τους.
Άμυνα
Για να επιζήσουμε υπό το καθεστώς Τραμπ, θα πρόκειται να μάθουμε πως να αμυνόμαστε από διάφορες απειλές.
Πρέπει να αμυνθούμε από τις επιθέσεις του καθεστωτικού τύπου. Πρέπει να αμυνθούμε ενάντια σε αποκηρύξεις της σοσιαλιστικής Αριστεράς. Πρέπει να αμυνθούμε ενάντια στις προσπάθειες της Εναλλακτικής Δεξιάς(Alt-Right) να δημοσιεύει προσωπικές πληροφορίες ανθρώπων. Πρέπει να αμυνθούμε ενάντια σε αντιδραστικούς που θα προσπαθούν να μας κάνουν κακό ή να μας σκοτώσουν. Πρέπει να αμυνθούμε από το Κράτος που προσπαθεί να μας χτυπήσει με τρομερές κατηγορίες, εντάλματα σύλληψης ή ακόμα χειρότερα.
Αυτό δεν σημαίνει μόνο να είμαστε σε καλή φόρμα και να μαθαίνουμε αυτοάμυνα, αλλά σημαίνει επίσης να μαθαίνουμε τεχνικές αντιπαρακολούθησης, να εγκαταστούμε το σωστό λογισμικό και να μαθαίνουμε πως να κινούμαστε ως ομάδα στις διαδηλώσεις.
Πάνω απ’ όλα, πρέπει να φτάσουμε να έχουν οι κοινότητες μας την δυνατότητα να αμυνθούν, για την αποφυγή της βίας πριν ξεσπάσει. Αυτό σημαίνει να σταματήσουμε την Ακροδεξιά από το να επιτίθεται σε ανθρώπους και όσους είναι περισσότερο ευάλωτοι. Σημαίνει την ανάπτυξη δικτύων γρήγορης αντίδρασης για πιθανές επιθέσεις και απειλές, από την αστυνομία και το Κράτος. Σημαίνει την ανάπτυξη των μέσων επικοινωνίας μας σε μεγαλύτερη κλίμακα, ώστε να έχουμε τα εργαλεία που χρειάζονται για την προστασία ενάντια σε διαφορετικές επιθέσεις, σε πολλά επίπεδα.
Πρέπει να προετοιμάσουμε μια άμυνα που απαντά στις απειλές που αντιμετωπίζουμε εμείς και άλλοι, με κάθε κόστος.
Ανοικοδόμηση
Η εποχή απαιτεί από εμάς, όχι μόνο έναν διαφορετικό τρόπο ζωής. Δεν υπάρχει πουθενά για να αποδράσουμε από αυτό που βρίσκεται σε εξέλιξη. Δεν μπορούμε απλά να επαναπαυόμαστε στις περιστασιακές ταραχές σε μεγάλες διαδηλώσεις, με την ελπίδα πως αυτό, με κάποιον τρόπο, θα γεννήσει μια καινούργια κοινωνία ή θα ξεφορτωθεί την παλιά.
Το έργο που βρίσκεται μπροστά μας είναι ο συνδυασμός της ζωής και του αγώνα. Πρέπει να βρούμε νέους τρόπους ζωής που να μας επιτρέπουν να αγωνιζόμαστε. Που μεγαλώνουν την ισχύ μας, αγώνες για κάτι δικό μας: τις γειτονιές, τις περιοχές, τις συγγένειες, τις βιοπεριοχές, τις σχέσεις και τις φυσικές μορφές της ζωής.
Αυτό σημαίνει τη δημιουργία απαγορευμένων ζωνών για τους φασίστες. Σημαίνει εναλλακτικά μέσα αντιμετώπισης των προβλημάτων που βιώνουμε, χωρίς να καλούμε την αστυνομία. Σημαίνει τη δημιουργία εναλλακτικών υποδομών από τις υπάρχουσες. Σημαίνει την οργάνωση των πάντων, από την φροντίδα των παιδιών έως την τροφή, με τους δικούς μας όρους, που είναι ωφέλιμοι για εμάς. Την έξοδο μας από τους μηχανισμούς που υπάρχουν και την παραγωγή των δικών μας δικτύων και μέσων ύπαρξης.
Συμπέρασμα
Ο Τραμπ είναι για γέλια.
Ακόμα και τα καθεστωτικά Μ.Μ.Ε. τον κοροϊδεύουν, γελώντας με τον γυμνό πορτοκαλί αυτοκράτορα που δεν φορά ρούχα. Αλλά ας μην ξεχνάμε πως η περιφρόνηση δεν προέρχεται επειδή πολλοί μέσα από τους υπάρχοντες θεσμούς, επιθυμούν να δουν το κατεστημένο να ανατρέπεται. Αντιθέτως, πολλοί θεωρούν τον Τραμπ ως έναν εξαιρετικά ασταθή διαχειριστή, που απειλεί την εύθραυστη κοινωνική ειρήνη. Αλλά ο Τραμπ είναι χρήσιμος, επίσης. Καθώς ο πολιτισμός καταρρέει, μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως το μαστίγιο της κυρίαρχης τάξης, ενώσω θα εγκαινιάζεται μια νέα περίοδος εξαγωγής πόρων και καταστολής.
Να έχουμε στο μυαλό μας πως πολλοί άνθρωποι που θα γίνουν οι πιο θορυβώδεις στην καταδίκη του Τραμπ, θα είναι επίσης οι πιο κριτικοί απέναντι στους αναρχικούς και όσους επιδιώκουν το χτίσιμο ενός κινήματος ενάντια στον κόσμο που τον γέννησε. Πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι για αυτό.
Η Αριστερά πάντα θα προσπαθεί να μας πουλήσει σε αντάλλαγμα για μια θέση εξουσίας. Να μην το ξεχνάμε ποτέ. Έχοντας αυτό στο μυαλό συνεχίζουμε να οργανωνόμαστε, να πιέζουμε προς τα μπροστά, να προστατεύουμε ο ένας τον άλλο και να χτίζουμε το κίνημα μας.
Σημειώσεις:
[1] ΣτΜ: Στο πρωτότυπο “freedom riders”, ακτιβιστές του κινήματος των πολιτικών δικαιωμάτων των μαύρων, που πραγματοποιούσαν «ταξίδια διαμαρτυρίας» με λεωφορεία στις νότιες, φυλετικά διαχωρισμένες, πολιτείες των ΗΠΑ, τη δεκαετία του 1960.
Βλέπε: https://el.wikipedia.org/wiki/Επιβάτεςγιατην_Ελευθερία
[2] ΣτΜ: Αναφέρεται στην εκτέλεση τεσσάρων φοιτητών από την Εθνοφρουρά των ΗΠΑ, στις 4 Μάη 1970, η οποία άνοιξε πυρ σε αντιπολεμική διαδήλωση για την απόφαση Νίξον να κλιμακώσει τον πόλεμο στο Βιετνάμ με στρατιωτικές επιχειρήσεις στην γειτονική Καμπότζη.
Αναδημοσίευση και μετάφραση από τον ιστότοπο ItsGoingDown
