Της Έλλης Καυκιά
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ που ισοπεδώνει το λαό με την πολιτική της δε μπορεί να εμφανίζεται ταυτόχρονα ως ο θεματοφύλακας και υπερασπιστής των δικαιωμάτων του.
Ως ριζοσπαστική, πέρα από επιτακτική και αδήριτη ανάγκη εμφανίζει η κυβέρνηση τη συνταγματική αναθεώρηση, που έχει πλέον αρχίσει κι επίσημα να συζητιέται. (Αναλυτικά η συνοπτική παρουσίαση της πρότασης για μια προοδευτική αναθεώρηση, εδώ: syntagmatikh_anatheporisi.pdf)
Είναι όντως έτσι;
Στο προοίμιο αυτού του σχεδίου ενδιαφέρον παρουσιάζει η παραδοχή ότι «το σύνταγμα καταπατείται από τις μνημονιακές επιταγές».
Ωστόσο, «υπάρχει και κρίση αξιοπιστίας των πολιτικών θεσμών» οπότε οι αναθεωρητές μάς καλούν να αφήσουμε στην άκρη το δεδομένο πρόβλημα της συστηματικής παραβίασης του Συντάγματος από τα μνημόνια και την κυβέρνησή τους εν προκειμένω και ας ασχοληθούμε με την αποκατάσταση της αξιοπιστίας των πολιτικών θεσμών.
Πως είναι δυνατόν όμως ενώ η παραβίαση του Συντάγματος καλά κρατεί να «αποκατασταθεί η αξιοπιστία των πολιτικών θεσμών»;
Οι αναθεωρητές απαντούν ότι για να αντιμετωπιστεί η κρίση αξιοπιστίας των πολιτικών θεσμών πρέπει να γίνουν «θεσμικές τομές».
Ως εδώ ας δεχθούμε ότι όλα είναι καλά.
Προς αποφυγή παρανοήσεων ξεκαθαρίζεται ότι η γενική στόχευση της αναθεώρησης είναι η ανάσχεση του νεοφιλελευθερισμού(!), αυτολεξεί.
Τίθενται λοιπόν πέντε άξονες:
1ος άξονας: Mια νέα αρχιτεκτονική του πολιτεύματος (ανακαίνιση)
2ος άξονας: Διακριτότητα κράτους-εκκλησίας (προσοχή όχι διαχωρισμός ούτε έστω διάκριση, αλλά διακριτότητα δηλαδή η ιδιότητα του να διακρίνεσαι, οι πονηρούληδες για να είμαστε όλοι, διάκοι και παπάδες, ικανοποιημένοι)
3ος άξονας: Καθιέρωση θεσμών άμεσης δημοκρατίας (αναφωνούμε «επιτέλους! Αυτή είναι κυβέρνηση της Aριστεράς»)
4ος άξονας: Ισχυροποίηση κράτους δικαίου (προϋπόθεση βέβαια για να ισχυροποιηθεί κάτι είναι να υπάρχει αλλά ας μην είμαστε αρνητικοί και ακατάδεκτοι σε κάθε καλό που προτείνει η κυβέρνησή μας, για το καλό μας)
5ος άξονας: Θωράκιση των κοινωνικών δικαιωμάτων και των ατομικών ελευθεριών (μάς χαρίζουν απλόχερα το γέλιο - τα μνημόνια θα τα ψηφίζει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ για να διασφαλίζει την καταπάτηση του Συντάγματος που λίγο πιο πάνω ομολογεί ανοιχτά η ομάδα εργασίας για την αναθεώρηση, αλλά ταυτόχρονα θα έχει για διακόσμηση μερικές διατάξεις στο Σύνταγμα που ούτως ή άλλως θα παραβιάζεται όχι μόνο με την ανοχή αλλά με τις ευλογίες της ως κυβέρνησης, αναφωνούμε «έξοχα!»)
Πιο συγκεκριμένα:
1ος άξονας: Νέο πολίτευμα.
Στην εποχή που η «έκτακτη οικονομική ανάγκη» (δεν είναι πια και τόσο έκτακτη μετά από 7 χρόνια ύφεσης και μνημονίων…) υπηρετείται πιστά από τις μέχρι σήμερα κυβερνήσεις μεταξύ άλλων με παράκαμψη της κοινοβουλευτικής διαδικασίας και ένα σωρό αντιδημοκρατικές πρακτικές (Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου, έκτακτες ψηφίσεις νομοθετικών κειμένων χιλιάδων σελίδων χωρίς ενημέρωση του κοινοβουλίου, δεσμεύσεις της χώρας για δεκάδες χρόνια από κυβερνήσεις που αλλάζουν σχεδόν κάθε χρόνο κοκ) …it is high time που λένε και οι Άγγλοι να προσαρμοστεί και το πολίτευμα.
Έτσι ερχόμαστε στην «εποικοδομητική ψήφο δυσπιστίας» που σημαίνει ότι η πρόταση μομφής κατά της κυβέρνησης θα πρέπει να συνοδεύεται και από πρόταση για ανάδειξη νέας κυβέρνησης. Που είσαι Μητσοτάκη να δεις... Πρόκειται δηλαδή για περιορισμό του δικαιώματος της μειοψηφίας της Βουλής να εκδηλώνει τη δυσπιστία της προς την κυβέρνηση. Αλλά σπουδή υπάρχει και για τη διευκόλυνση σχηματισμού κυβερνήσεων συνεργασίας καθότι το πράγμα είναι προφανές ότι δε βγαίνει αυτοδύναμα.
Το χάπι χρυσώνεται με την πρόταση για καθιέρωση απλής αναλογικής (ισχύει από τις μεθεπόμενες εκλογές φυσικά), ενίσχυση τάχα του διακοσμητικού ρόλου του Προέδρου της Δημοκρατίας («λελογισμένη» όπως αναφέρεται στο κείμενο), περιορισμός σε δύο των συνεχόμενων βουλευτικών θητειών -να παίρνουν και μια ανάσα τα παιδιά αλλά και «εκσυγχρονισμός» των ασυμβίβαστων (υποθέτουμε για να μην περιορίζονται ως βουλευτές αλλά να μπορούν να έχουν και άλλες οικονομικές δραστηριότητες), πρωθυπουργός να είναι μόνο βουλευτής (να μην ψωνίζουμε απ’ αλλού - όχι άλλος Παπαδήμος). Α! και βέβαια προτείνεται η «ενίσχυση της Βουλής» που θα πρέπει να ενημερώνεται (λεπτομέρειες!) πριν ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί βγουν στο εξωτερικό για να πάρουν αποφάσεις για το εσωτερικό. Στην ουσία βέβαια προτείνεται από αυτούς που παραβιάζουν την κοινοβουλευτική διαδικασίας να κατοχυρωθεί συνταγματικά να την τηρούν. Λες και η συνταγματική κατοχύρωση της υποχρέωσης τήρησης του Κανονισμού της Βουλής θα τους κάνει να τη σεβαστούν από δω και στο εξής.
2ος άξονας: Εκκλησία και κράτος
Κατοχύρωση θρησκευτικής ουδετερότητας του κράτους αλλά και αναγνώριση της Ορθοδοξίας ως ιστορικά επικρατούσας θρησκείας (και την πίτα ολόκληρη...)
Υποχρεωτικός προτείνεται μόνο ο πολιτικός όρκος των αιρετών του πολιτεύματος, των δικαστών και των δημοσίων λειτουργών.
3ος άξονας: Άμεση δημοκρατία
Αγαπημένο σημείο η πρεμούρα για την ενδυνάμωση του ρόλου του πολίτη με δημοψηφίσματα κάθε είδους και για όλα τα γούστα από τη γνωστή για το σεβασμό της στη λαϊκή ετυμηγορία κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Έχουμε λόγο να αμφισβητούμε τις προθέσεις της; Μεταξύ των δημοψηφισμάτων το πολύ σημαντικό δημοψήφισμα για την ανάκληση του Προέδρου της Δημοκρατίας αλλά και η θεσμοθέτηση δυνατότητας τοπικών δημοψηφισμάτων και λαϊκών συνελεύσεων για κρίσιμα τοπικά ζητήματα (την περικυκλώσαμε την άμεση δημοκρατία). Θα μπορούμε έτσι να κάνουμε όσα δημοψηφίσματα θέλουμε, αρκεί αυτά να μην αφορούν σε δημοσιονομικά ζητήματα (πχ. μνημόνια και εφαρμοστικοί νόμοι).
4ος άξονας: Κράτος δικαίου
Η ενίσχυση του έργου των ανεξάρτητων αρχών είναι μεταξύ άλλων στο στόχαστρο των αναθεωρητών- οι ανεξάρτητες αρχές - πρόκειται για φαινόμενο που γεννήθηκε για να αντιμετωπίσει τις ανεπάρκειες του κράτους αλλά που δε μπορεί να υποκαταστήσει το οργανωμένο κράτος. Τέρμα στη βουλευτική ασυλία (εκτός εάν το αδίκημα σχετίζεται άμεσα με το βουλευτικό λειτούργημα), κατάργηση του ευνοϊκού ποινικού καθεστώτος του πολιτικού προσωπικού (πχ για τις ποινικές ευθύνες των υπουργών), ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας να επιλέγει τους κορυφαίους δικαστές από μεγαλύτερο κατάλογο υποψηφίων (λες και η επιλογή δεν έχει πολιτικά κριτήρια), τα δικαστήρια να συνεχίσουν να ελέγχουν τη συνταγματικότητα των νόμων αλλά να μην αποφαίνονται προτού αποφασίσει το Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο με απόφαση δεσμευτικού χαρακτήρα για τα δικαστήρια. Προτείνεται δε και η αυστηροποίηση του καθεστώτος Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου με το να υπόκεινται σε δικαστικό έλεγχό γιατί παρατηρήθηκε κατάχρηση κατά τη μνημονιακή περίοδο!
5ος άξονας: Δικαιώματα και ελευθερίες
Η θωράκιση του κοινωνικού κράτους αποτελεί …αναμφίβολα μια βασική έγνοια της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Το ίδιο άλλωστε και οι «παραδοσιακές ελευθερίες» (παραδοσιακές;) για την ενίσχυση των οποίων δουλεύει νυχθημερόν η παρούσα κυβέρνηση. Αλλά ας μην είμαστε κακεντρεχείς και κυρίως ας μην προτρέχουμε.
Συγκεκριμένα, βασικό μέλημα της κυβέρνησης είναι η «ρητή απαγόρευση άρσης του δημοσίου ελέγχου του νερού και της ενέργειας», η «σαφής κατοχύρωση των συλλογικών διαπραγματεύσεων ως το μοναδικό μέσο για τη διαμόρφωση του μισθού» (μιλάμε για …πολύ χιούμορ οι τύποι), η υποχρεωτικότητα της διαιτησίας και το καλύτερο το αφήσαμε για το τέλος: Η θέσπιση νέου άρθρου για την «προστασία της δημόσιας περιουσίας»(!)
Αλλά αξίζει να αναφέρουμε και άλλες καινοτομίες όπως είναι η πρόβλεψη για ανακατανομή του πλούτου προς επίτευξη πραγματικής ισότητας μεταξύ των πολιτών αίροντας εμπόδια οικονομικής και κοινωνικής φύσης (δε θα μας μείνει άντερο).
Οι λέξεις και οι έννοιες έχουν χάσει πλέον κάθε νόημα. Η δε χυδαιότητα των εισηγουμένων αυτές τις καινοτομίες την ίδια στιγμή που κάνουν ό,τι περνά από το χέρι τους για να ισοπεδώσουν το λαό, είναι μια θλιβερή κατάντια.
Η υποκρισία περισσεύει και η συνειδητή απαξίωση των δίκαιων αυτών λαϊκών αιτημάτων που με μεγάλο κόπο και αγώνες του λαού έγιναν δικαιώματα και βέβαια η απαξίωση και του ίδιου του έστω αστικού αυτού Συντάγματος, που όμως είναι προϊόν αγώνων της εργαζόμενης τάξης και της ταξικής πάλης με την άρχουσα τάξη τον τελευταίο αιώνα, είναι παροιμιώδης.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ που ισοπεδώνει το λαό με την πολιτική της δε μπορεί να εμφανίζεται ταυτόχρονα ως ο θεματοφύλακας και υπερασπιστής των δικαιωμάτων του.
Στο σημείο αυτό αξίζει να αναφέρουμε αυτό που είχε πει παλαιότερα ο Προκόπης Παυλόπουλος ως συνταγματολόγος σε σχέση με τη συνταγματική κατοχύρωση δικαιωμάτων – οι χώρες όπως πχ. η Γαλλία που έχουν κράτος εδώ και δυο αιώνες δεν χρειάζεται και δεν έχουν συνταγματική πρόβλεψη για παράδειγμα για τη μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων, αφού αυτή έχει κατοχυρωθεί στην πράξη και δεν αμφισβητείται.
Οι χώρες όμως στις οποίες δεν έχουν ιστορικά εμπεδωθεί τα κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα (όπως είναι η Ελλάδα στην οποία η ίδρυση και λειτουργία του κράτους καθυστέρησε και παρουσιάζει γενικώς καθυστερήσεις), χρειάζεται να θεσμοθετούν τα σχετικά δικαιώματα και συνταγματικά με την ελπίδα ότι έτσι θα τα κατοχυρώσουν «καλύτερα».
Η κυβέρνηση λοιπόν ΣΥΡΙΖΑ που με την πολιτική της ξηλώνει ότι είχε απομείνει από κοινωνικά και ατομικά δικαιώματα, μας κοροϊδεύει όταν δήθεν κόπτεται για τη συνταγματική κατοχύρωση όλων των δικαιωμάτων που σφαγιάζει και που όπως ομολογεί δεν παίζει και κανένα ρόλο το ότι θα προβλέπονται από το Σύνταγμα, αφού υπάρχει πάντα το …μνημονιακό παρασύνταγμα.
Ο στόχος τους είναι προφανής και δεν είναι παρά η παραπλάνηση της κοινής γνώμης. Η τακτική της κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ είναι μαζί με την αφαίρεση και των τελευταίων υπολειμμάτων από δικαιώματα που έχουν απομείνει στον ελληνικό λαό, να χρυσώνει το χάπι «καθησυχάζοντας» τον κόσμο ότι τα δικαιώματά του θα υπάρχουν κάπου γραμμένα, σε ένα Σύνταγμα που κάποτε είχε μια ορισμένη βαρύτητα και που η ίδια όμως έχει απαξιώσει πλήρως και απολύτως συνειδητά.
ΠΗΓΗ
