Πηγή: Rok Palčič/Rezman Observatory
Απέκτησε «κέρατα», που ξεχωρίζουν στις άκρες του, είναι απόκοσμος, καθώς στην επιφάνειά του βρίσκονται εκατοντάδες ενεργά «κρυοηφαίστεια», που δεν ξερνούν λάβα, αλλά πάγο. Κινείται με μεγάλη ταχύτητα στο Σύμπαν, αφήνοντας πίσω του σκόνη και τεράστια κομμάτια πάγου. Έχει το μέγεθος όσο τέσσερα βουνά Έβερεστ με διάμετρο 31 χιλιόμετρα και το σχήμα του μοιάζει με ημισέληνο. Ο ηλιακός άνεμος και η πίεση από την ηλιακή ακτινοβολία ασκούν δύναμη στην κόμη και προκαλούν τη δημιουργία της χαρακτηριστικής ουράς του κομήτη. Τον αποκαλούν «κομήτη του Διαβόλου» και σύμφωνα με ορισμένους αστρονόμους δεν είχε πάντα αυτό το σχήμα, αλλά το απέκτησε μεταξύ 5 και 7 Οκτωβρίου, όταν εξερράγη και ένα κομμάτι του αποκολλήθηκε.
Το «φαινόμενο» της εισόδου στην τροχιά της γης ξεκινά στις 30-31 Μαρτίου, με τον Κομήτη να αφήνει πίσω του μια πράσινη λάμψη, καθώς θα μετακινείται από τον Αστερισμό της Ανδρομέδας προς τους Ιχθείς. Θα φθάσει στο πλησιέστερο σημείο του στο Ήλιο την 21η Απριλίου, οπότε και θα είναι ορατός από την Γη διά γυμνού οφθαλμού, κοιτώντας βορειοανατολικά στον νυχτερινό ουρανό, μέχρι και τον Ιούνιο, όταν θα «χαθεί» και πάλι στο Ηλιακό σύστημα. Οι επιστήμονες, βέβαια, καθησυχάζουν. Δεν «τρέχει» και τίποτα με την επιστροφή του «Κομήτη του Διαβόλου», ουδείς κίνδυνος συντρέχει. Όλα υπό έλεγχο.
Είναι, όμως, έτσι τα πράγματα;
Ο «κομήτης του διαβόλου», (ονομάζεται Comet 12P/Pons–Brooks) καταγράφηκε για πρώτη φορά το 1812 από τον αστρονόμο Jean-Louis Pons, μια χρονιά κατά την οποία λαμβάνει χώρα η σημαντικότατη ήττα της γαλλικής Μεγάλης Στρατιάς (80.000 στρατιώτες) του Ναπολέοντα από τις ρωσικές δυνάμεις στην Μάχη του Κρασνόι (18-11-1812), μια βαριά ήττα που σφραγίζει το τέλος της ναπολεόντειας εκστρατείας στην Ρωσία.
Tο ίδιο όμως έτος και συγκεκριμένα στις 18 Ιουνίου 1812, οι Ηνωμένες Πολιτείες κηρύττουν τον πόλεμο στην Μεγάλη Βρετανία, ο στρατός της οποίας βρισκόταν στην Ιβηρική χερσόνησο, υποστηρίζοντας τους συμμάχους Ισπανούς και Πορτογάλους, που μάχονταν κατά του Ναπολέοντα. Οι Αμερικάνοι, που επίσης εισέβαλαν στον Καναδά, κήρυξαν πόλεμο εναντίον της Μεγάλης Βρετανίας επειδή οι Βρετανοί καταλάμβαναν με την βία Αμερικανικά καράβια και εξανάγκαζαν τα Αμερικανικά πληρώματα να υπηρετήσουν τον βρετανικό στρατό στους ευρωπαϊκούς πολέμους.
Πολλοί αυτόχθονες πληθυσμοί πολέμησαν με το μέρος είτε της μιας είτε της άλλης πλευράς, ενώ η Ναπολεόντειος Γαλλία πολέμησε εναντίον των δυνάμεων και των ΗΠΑ και των Βρετανών. Η σύγκρουση έληξε επίσημα, ουσιαστικά όταν επικυρώθηκε από τις Ηνωμένες Πολιτείες η Συνθήκη της Γάνδης, η οποία επανέφερε τις σχέσεις μεταξύ των δύο μερών στο status quo ante bellum, αποκαθιστώντας τα προπολεμικά σύνορα του Ιουνίου 1812. Τα ιθαγενή έθνη έχασαν την Γη τους στο μεγαλύτερο μέρος της σημερινής Ιντιάνα, Μίσιγκαν, Οχάιο και Ουισκόνσιν, και εκτοπίστηκαν.
Ο «Κομήτης του Διαβόλου» επανεμφανίζεται το 1883, μια χρονιά που έμεινε στην ιστορία για την τρομακτική έκρηξη του ινδονησιακού ηφαιστείου του Κρακατόα, μια από τις μεγαλύτερες ηφαιστειακές εκρήξεις στην ιστορία, καθώς ανέπτυξε ισχύ 200 μεγατόνων, αποβάλλοντας περίπου 21 κυβικά χιλιόμετρα βράχων, στάχτης και ελαφρόπετρας, προκαλώντας τον ισχυρότερο ηφαιστιακό βρυχηθμό που έχει καταγραφεί ποτέ στον πλανήτη. Υπολογίζεται ότι ο ήχος κορυφώθηκε στα 310 ντεσιμπέλ, ενώ ο πιο ισχυρός ήχος που ακούστηκε από ανθρώπινο παράγοντα υπολογίστηκε στα 250 ντεσιμπέλ και αφορούσε την ατομική βόμβα στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι. Η έκρηξη του ηφαιστείου ακούστηκε ευδιάκριτα έως το Άλις Σπρινγκς στην Αυστραλία και στο Ροντρίγκες, κοντά στον Μαυρίκιο, και η αντήχηση των ατμοσφαιρικών κυμάτων έγινε αισθητή σε όλο τον κόσμο.
Η τελευταία έλευση του «Κομήτη του Διαβόλου» καταγράφεται το 1954.
Ήταν η χρονιά, που ενώ μαίνεται ο πόλεμος Γάλλων και Βιετναμέζων εθνικιστών στην Ινδοκίνα, εκπρόσωποι από τις παγκόσμιες δυνάμεις συναντιούνται στην Γενεύη για να διευθετήσουν τις σφαίρες επιρροής στην Ασία. Εκπρόσωποι από τις Ηνωμένες Πολιτείες, τη Σοβιετική Ένωση, τη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας, τη Γαλλία και τη Μεγάλη Βρετανία συγκεντρώνονται τον Απρίλιο του 1954 στην Γενεύη με τις συζητήσεις να ξεκινούν, όταν οι δυνάμεις του Βιετνάμ καταλαμβάνουν τη γαλλική βάση. Όπως έγραφε τότε σε σχετικό άρθρο η Καθημερινή, σε κοινή δήλωση μετά το τέλος της διάσκεψης, μεταξύ άλλων, υπογραμμιζόταν ότι «η Γαλλία είναι έτοιμη να αποσύρη τα στρατεύματά της από τα εδάφη του Καμπότζ, του Λάος και του Βιετνάμ, τη αιτήσει των ενδιαφερομένων Κυβερνήσεων και εντός περιόδου καθορισθησομένης δι’ ιδιαιτέρας συμφωνίας μεταξύ των μερών».
Το Βιετνάμ θα χωριζόταν υποτίθεται προσωρινά στον 17ο Παράλληλο, εν αναμονή των εκλογών εντός δύο ετών για την επιλογή προέδρου και την επανένωση της χώρας, εξέλιξη που δεν ικανοποιούσε τις ΗΠΑ, οι οποίες προχώρησαν στην στήριξη και χρηματοδότηση της αντικομμουνιστικής κυβέρνησης του νοτίου Βιετνάμ.
Τον επόμενο χρόνο ξεκινά ο εικοσαετής πόλεμος (1955 – μέχρι την πτώση της Σαϊγκόν το 1975) του Βιετνάμ, στον οποίο εμπλέκονται σταδιακά, στα πλαίσια του Ψυχρού Πολέμου, από την μια πλευρά η Κίνα, η Σοβιετική Ένωση και άλλα κομμουνιστικά κράτη όπως η Κούβα, η Βόρειος Κορέα, η Τσεχοσλοβακία και η Βουλγαρία, ενώ το μπλοκ συμπεριέλαβε και τους συμμάχους της περιοχής, δηλαδή τους Βιετκόνγκ, Ερυθρούς Χμερ και Παθέτ Λάο. Από την άλλη, οι ΗΠΑ συγκρότησαν μπλοκ με αντικομμουνιστικά κράτη, όπως η νότια Κορέα, η Αυστραλία, η Ταΐλάνδη, η Νέα Ζηλανδία, η Δημοκρατία Χμερ και το Βασίλειο του Λάος, αλλά και συμμάχους, όπως οι Φιλιππίνες, Ταϊβάν, Καναδάς, Γερμανία, Αγγλία, Ιράν και Ισπανία.
Ο εικοσαετής πόλεμος του Βιετνάμ επιδείνωσε τις εμφύλιες συρράξεις σε Λάος και Καμπότζη και τελείωσε με την ήττα των ΗΠΑ και την κατάληψη της Σαϊγκόν. Είχε ως αποτέλεσμα τον θάνατο 3.595.000 ανθρώπων εκ των οποίων τα 2 εκατομμύρια ήταν άμαχοι και κυρίως γυναικόπαιδα, μετά από φρικτές εκκαθαρίσεις του πληθυσμού ολόκληρων περιοχών, ενώ 1.595.000 ήταν στρατιώτες, από τους οποίους οι 58.000 ήταν αμερικανοί. Εκατοντάδες χιλιάδες ήταν, επίσης, οι νεκροί στην Καμπότζη (273.000) και το Λάος (115.000). Οι ΗΠΑ χρησιμοποίησαν χημικά όπλα (προκαλούν ακόμα και σήμερα γενετικές παραμορφώσεις), που ξεπερνούσαν κατά έξι φορές σε ισχύ τις πυρηνικές βόμβες που ερρίφθησαν στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι, ενώ έριξαν και 7.800.000 τόνους βομβών μόνον στο βόρειο Βιετνάμ.
***
Η έλευση του «Κομήτη του Διαβόλου», μ’ αυτά και μ’ αυτά, δεν μπορεί να αγνοηθεί παρά μόνον από ανόητους. Την «αποσταθεροποίηση» που φέρνει στις παγκόσμιες εξελίξεις, διέκρινε πρώτος απ’ όλους ο Γουρλομάτης πρωθυπουργός μας, ο Κυριάκος Μητσοτάκης και έσπευσε να καταγγείλει τα παράκεντρα, που θέλουν να κυβερνήσουν μαζί του δείχνοντας το εκδοτικό συγκρότημα Μαρινάκη και το «εκβιαστικό» δημοσίευμα του Βήματος, που μιλούσε για «Μονταζιέρα», υποστηρίζοντας ότι αλλοιώθηκαν οι απογνηματοφωνημένες συνομιλίες του σταθμάρχη με τους μηχανοδηγούς των τρένων που συγκρούστηκαν στα Τέμπη.
Η διάθεση του Μητσοτάκη να συγκρουστεί με τον Μαρινάκη και τα «παράκεντρα» ήταν τόσο μεγάλη, που έστειλε άρον άρον στο σπίτι του ολιγάρχη τον Σταύρο Παπασταύρο, υπουργό επικρατείας, και τον Γιάννη Μπραττάκο, υφυπουργό παρά τω πρωθυπουργώ, δεξί χέρι και διευθυντή του πολιτικού του γραφείου. Τα επιτελικά στελέχη του Μαξίμου κατέφθασαν στο σπίτι του Μαρινάκη, υποκλίθηκαν, τα είπαν ένα χεράκι, προσπάθησαν να λύσουν την «παρεξήγηση», όλα αυτά παραμονή της 25ης Μαρτίου, και ως είθισται, όπως λένε και οι κακές γλώσσες, βρήκαν την ευκαιρία να καπνίσουν μερικά κουβανέζικα πούρα και να πιούν τα ακριβά ουισκάκια τους.
Έτσι γκρεμίζεται η διαπλοκή. Δεν παρέλειψαν, όπως λένε πάλι αυτές οι κακές οι φαρμακόγλωσσες, οι δυο απεσταλμένοι να τα ρίξουν όλα στον υπουργό Επικρατείας τον Άκη Σκέρτσο, που τα έχει βρει ο μπαμπέσης με τον ανταγωνιστή του ντον Μαρινάκη τον ντον Μελισσανίδη. Περνούσε, όμως, η ώρα, το ένα ουίσκι έφερε το άλλο, παρασύρθηκαν, τα πούρα δεν τελείωναν και κάθισαν λίγο παραπάνω.
Έ, και ξέσπασε «σκάνδαλο». Και μετά την βασιλοβαπτισμένη Άννα Μισέλ Ασημακοπούλου, που έφαγε πόρτα από τα ευρωψηφοδέλτια, αναγκάστηκαν και αυτοί να παραιτηθούν. Και όλα αυτά επειδή, απλά και μόνον, περνούσαν καλά, ξεχαστήκαν και κάποιοι από το πλήθος των παρευρισκόμενων έτρεξαν να τους κουτσουμπολέψουν και τους εξέθεσαν στην πρωθυπουργάρα.
Δίχως άλλο, πρόκειται για κακοήθεια πρώτης γραμμής!
Κρίμα και πάλι κρίμα! Ο Τσίπρας, ας πούμε, δεν θα τους άφηνε ποτέ να παραιτηθούν. Α, να τα λέμε αυτά! Η ανησυχία, βέβαια, του Μητσοτάκη ήταν ήδη μεγάλη, καθώς είχε πάρει πολύ στα σοβαρά την πρόταση δυσπιστίας της «ενωμένης αντιπολίτευσης» και πριν από το ταξίδι του στον Καναδά συνάντησε μυστικά τον άλλονε ντον, τον Γιάννη τον Αλαφούζο, για να είναι σίγουρος, ότι δεν εξελίσσεται μεγασυνομωσία εναντίον του, καθώς ακόμα και φίλια έντυπα έχουν αρχίσει ν’ αναρωτιούνται, αν βγάζει ή όχι την τετραετία. Άστραψε, λοιπόν, και βρόντηξε ο Γουρλομάτης πρωθυπουργός μας, ο κοκοβιός ο Μητσοτάκης, ο αρχηγός, κατά την ομιλία του στην βουλή και τα έψαλλε στον Μαρινάκη χωρίς να τον ονομάσει.
Μόνον που δεν τον χειροκρότησαν όλοι. Η Ντόρα Μπακογιάννη, ας πούμε, είχε σταυρώσει τα χέρια και επιδεικτικά δεν χειροκρότησε ούτε μια φορά τον πρωθυπουργικό αδελφό. Γεγονός διόλου περίεργον, αφού ο ντον Μαρινάκης τυγχάνει κουμπάρος της φαμίλιας Μητσοτάκη, γεγονός που η «νονά» Μπακογιάννη δεν μπορεί να προσπεράσει, έτσι νέτα σκέτα. Αλλά δεν ήταν και η μόνη. Πλήθος υπουργών και βουλευτών δεν ξέχασαν και ούτε πρόκειται να ξεχάσουν την υποχρέωση που έχουν στον ντον Μαρινάκη. Ο Γεραπετρίτης, ευγενικός μέσα στην ευγένειά του, μίλησε, απλά, για δημοσίευμα, ο Κικίλιας, ο Παπαθανάσης, ο Σκυλακάκης, έπαθαν και αυτοί ένα κάποιο κοκομπλόκο και δεν μιλούσαν για «αποσταθεροποίηση». Δηλαδή, τι θέλετε, να αποδειχθούν αχάριστοι; Τόσον καιρό το συγκρότημα Μαρινάκη (Βήμα, Νέα) δεν τους προστάτευε, δεν απουσίαζε από τα δημοσιεύματα, εντελώς, η οιαδήποτε κριτική για το «έργο» τους; Ή μήπως τα κομματικά ταμεία γεμίζουν με μπαγιόκο;
Και τελικά, ποιος κάνει κουμάντο σ’ αυτήν την χώρα, οι πολιτικοί ή οι ολιγάρχες; Ψευδοδίλημμα. Κάνουν κουμάντο από κοινού. Οι σχέσεις διαταράσσονται ευκαιριακά, όταν διαταράσσονται και οι ισορροπίες ανάμεσα στους ολιγάρχες και τα πολιτικά κουμάντα, όταν η μοιρασιά της πίττας είναι κρίσιμη. Στην τελική, δεν είναι πρέπον να είσαι πολιτικά αχάριστος, όταν έχεις λάβει το απαραίτητο «σπρώξιμο» για να εκλεγείς. Αυτά τα πράγματα δημιουργούν «υποχρεώσεις», που πρέπει να τηρούνται, συνθήκη άλλωστε που αποτελεί μεταπολιτευτικό δημοκρατικό κεκτημένο. Από τότε που ο Ωνάσης έστελνε βαλίτσες με εκατομμύρια στον Κωνσταντίνο Καραμανλή, με την υποχρέωση να «χτυπήσει» τον έτερο μεγαλοεφοπλιστή Νιάρχο, όπως περιέγραφε ο Παναγιώτης Λαμπρίας, στενός συνεργάτης του «εθνάρχη», σε βιβλίο του.
Και τελικά, αφού η «ήσυχη» διακυβέρνηση Μητσοτάκη φαίνεται ότι λαμβάνει τέλος, ποια θα είναι η τύχη του; Μάλλον, όσο καθυστερεί η κατασκευή «εναλλακτικής», παραμένει αμετακίνητος, εφ’ όσον ανανεωθούν και οι εγγυήσεις που ζητούν τα «παράκεντρα».
Αλλά και πάλι ποιος ξέρει;
Η κατασκευή μιας πολιτικής «κρίσης», λόγω αποτελέσματος ευρωεκλογών, μπορεί να επιταχύνει τις εξελίξεις.
Μετά, ο γδούπος της πτώσης θα είναι ηχηρός.
Και όπως υποστήριζε και ο Πλούταρχος, «Αι επιφανείς τύχαι, καθάπερ οι σφοδροί των ανέμων, μεγάλα ποιούσι ναυάγια», δηλαδή, «οι μεγάλες τύχες, όπως ακριβώς οι σφοδροί άνεμοι, δημιουργούν μεγάλα ναυάγια».
29-3-2024
Λ.
