Διαβάζουμε στον Τύπο
ότι το «πείραμα» της μείωσης του εργάσιμου χρόνου από τις 8 στις 6 ώρες, χωρίς
αντίστοιχη μείωση του μισθού, για τους απασχολούμενους σε γηροκομείο της
Σουηδίας «απέτυχε» και ότι η έκβασή του επηρεάζει καθοριστικά το σχέδιο
επέκτασης του 6ωρου και σε άλλες επιχειρήσεις. Το κριτήριο με το οποίο
δοκιμάστηκε το 6ωρο και συζητιόταν η γενίκευσή του, δεν ήταν βέβαια οι ανάγκες
των εργαζομένων και οι δυνατότητες που αντικειμενικά υπάρχουν σήμερα να μειωθεί
ο ημερήσιος χρόνος εργασίας συνολικά για τους εργαζόμενους. Αντίθετα, κριτήριο
ήταν η αύξηση της παραγωγικότητας και η μείωση των ημερών που έλειπαν οι
εργαζόμενοι με αναρρωτική άδεια. Με αυτά τα «μέτρα και σταθμά», προέκυψαν τα
εξής αποτελέσματα: Η παραγωγικότητα της εργασίας βελτιώθηκε, οι μέρες απουσίας
των εργαζομένων μειώθηκαν, όπως μειώθηκαν και οι δαπάνες για επιδόματα
ανεργίας, αφού το ωράριο λειτουργίας της επιχείρησης καλύφθηκε με νέες
προσλήψεις. Αυτό που αυξήθηκε, ήταν η δαπάνη για τη μισθοδοσία λόγω των
προσλήψεων. Μάλιστα, η αύξηση αυτή ήταν μεγαλύτερη από το «άθροισμα» του κέρδους
που αποκόμιζε η επιχείρηση από την άνοδο της παραγωγικότητας. Επομένως, μπορεί
το πείραμα να εγκαταλείφθηκε, άφησε όμως ένα διδακτικό συμπέρασμα για τους
εργαζόμενους: Στον καπιταλισμό δεν υπάρχει τίποτα που να κάνει το κεφάλαιο (και
το κράτος του), χωρίς να υπηρετεί το στόχο της μεγαλύτερης κερδοφορίας του...
