Συγκλονιστική, απόλυτα αληθινή και με βιωματικά στοιχεία ήταν η ομιλία που έκανε ο δημοτικός σύμβουλος Περιστερίου –εκλεγμένος με την Αριστερή Κίνηση– Παναγιώτης Παπανικολάου.
Ο νευροχειρούργος αγωνιστής γιατρός σε λιγότερο από 13 λεπτά περιέγραψε συμπυκνωμένα όλη την σημερινή κατάσταση που έχει δημιουργηθεί με τις άναρθρες ρατσιστικές, φασιστικές κραυγές οι οποίες αντιδρούν στην φοίτηση στα ελληνικά σχολεία των παιδιών μεταναστών και προσφύγων.
Ξεκίνησε την ομιλία του λέγοντας:
Ξεκίνησε την ομιλία του λέγοντας:
Φοίτησα στο 12ο δημοτικό σχολείο Περιστερίου την δεκαετία του 1970. Τότε δεν είχαμε παιδάκια «ξένα». Είχαμε όμως παιδάκια που είχαν έρθει από φτωχά χωριά ξεχασμένα από τον θεό και από το κράτος. Είχαμε παιδάκια χωρίς γονείς. Είχαμε παιδάκια που ο πατέρας τους ήταν φυλακή. Που ζούσαν σε άθλιες συνθήκες ανείπωτης φτώχειας. Και τα δυο μου παιδιά επίσης φοίτησαν στο ίδιο σχολείο, στο 12ο δημοτικό Περιστερίου τριάντα χρόνια αργότερα, την δεκαετία του 2000. Τότε στο σχολείο δεν είχαμε προσφυγόπουλα, είχαμε όμως μεταναστάκια – αλβανάκια και πακιστανάκια. Σε τι έβλαψε ο «συγχρωτισμός» αυτός τόσο εμένα όσο και τα παιδιά μου;
ΣΕ ΤΙΠΟΤΑ. Ούτε … «αρρωστήσαμε» ούτε μείναμε πίσω από γράμματα.
Με την πρώτη πέρασα στην Ιατρική Αθήνας, με την πρώτη ο γιος μου στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, με την πρώτη η κόρη μου φέτος επίσης στην Ιατρική Αθήνας. Ίσα ίσα. Η επαφή με την κοινωνική πραγματικότητα από την αρχή βοήθησε και εμένα και τα παιδιά μου να γίνουμε ολοκληρωμένοι ΑΝΘΡΩΠΟΙ, πολύ περισσότερο από άλλους που προσπαθούν να χτίσουν γυάλινους τοίχους απομόνωσης με προκαταλήψεις πληρώνοντας αδρά ιδιωτικά σχολεία δήθεν για να «προστατεύσουν» τα παιδιά τους (από ποιούς ;). Είμαι περήφανος για τα δημόσια σχολεία της πόλης μας και για τους ηρωικούς δασκάλους τους.
Που διδάσκουν γράμματα και ανθρωπιά μέσα στις πιο αντίξοες συνθήκες σε γενιές και γενιές Περιστεριωτισσών και Περιστεριωτών. Φτωχών, καθημερινών ανθρώπων της διπλανής πόρτας και της βιοπάλης.
