Κυριακή 19 Φεβρουαρίου 2017

Σκοτώνουν οι ΗΠΑ στη Συρία, όποιον βρουν μπροστά τους;

Αποτέλεσμα εικόνας για ΣΥΡΙΑ

Όπου αναρωτιόμαστε, αν η μεγαλύτερη απειλή για ένα λαό που τον βομβαρδίζουν 6 διαφορετικοί στρατοί και τον πυροβολούν μισθοφόροι άλλων τόσων, είναι αυτή τη στιγμή ο αυτοχαρακτηριζόμενος προστάτης της Δημοκρατίας και του Ελεύθερου Κόσμου. Δηλαδή οι ΗΠΑ.
Με τον πόλεμο στη Συρία να έχει μετατραπεί πλέον σε μια ανοιχτή εισβολή (αν ήταν ποτέ κάτι άλλο), τα επίσημα στρατόπεδα έτσι όπως έχουν οριοθετηθεί τουλάχιστον από τις Μεγάλες Δυνάμεις, είναι πάνω κάτω τα εξής: Η Αλ-Κάιντα και το Ισλαμικό Κράτος από τη μια, και όλοι οι άλλοι από την άλλη. Ή τουλάχιστον αυτό μπορείς να καταλάβεις αν ανοίξεις την τηλεόραση και μείνεις για να παρακολουθήσεις το κομμάτι εκείνο των ειδήσεων που καταπιάνεται με τα διεθνή θέματα. Κάποιοι κακεντρεχείς βέβαια υποστηρίζουν, πως αφού η συντριβή του Ισλαμικού Κράτους καθυστερεί πλέον περισσότερο και από το Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο, μάλλον τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι. Αλλά κάτι τέτοια δε θα μας απασχολήσουν τόσο στο σημερινό μας άρθρο.

Είναι αλήθεια πως κάθε καρυδιάς καρύδι ανά την υφήλιο που έχει ένα πολεμικό αεροπλάνο, έχει περάσει έστω μια φορά πάνω από τη Συρία και έχει αφήσει μια βόμβα δώρο σε κάποιον άμαχο. Συνήθως στα αυτιά μας φτάνουν ειδήσεις για τέτοιους βομβαρδισμούς, που γίνονται κυρίως από τη Ρωσία. Ίσως γιατί ανήκουμε στη σφαίρα επιρροής των ΗΠΑ, ίσως γιατί οι αμερικανικοί βομβαρδισμοί είναι πάντα πιο δικαιολογημένοι και με καλύτερες προθέσεις από ότι των άλλων, ίσως γιατί απλά είναι πολύ συνηθισμένοι για να χαρακτηριστούν ως είδηση…


Δεν ακούσαμε ας πούμε κάτι το ιδιαίτερο για τους 10 αμάχους που σκοτώθηκαν από βομβαρδισμούς βόρεια της Ράκα κάπου το Δεκέμβρη, ούτε για τους άλλους 20 αμάχους που σκοτώθηκαν με τον ίδιο τρόπο ένα μήνα πριν. Σε γενικές γραμμές δεν ακούσαμε εδώ στην Ελλάδα για κανέναν άμαχο που να σκοτώθηκε από αμερικανικό βομβαρδισμό.

Και εντάξει, 20 Σύροι πάνω, 20 Σύροι κάτω, δε χάλασε ο κόσμος. Για τη δημοκρατία, χαλάλι. Τι γίνεται όμως, όταν σε μία μόνο επίθεση, σκοτώνονται μερικές εκατοντάδες αμάχων;

Όπως μας ενημερώνει ένας πωλητής ρούχων από το Κόβεντρυ της Αγγλίας, ο Rami Abdul Rahman, ο οποίος είναι πιο γνωστός με το ψευδώνυμο «Συριακό Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων«, δεκάδες άμαχοι έχασαν τη ζωή τους τον περασμένο Ιούλιο εξαιτίας μιας αμερικανικής επίθεσης στη Μανμπίζ, πόλη της βόρειας Συρίας. Οι πληροφορίες από διάφορες πηγές, κάνουν λόγο για έναν απολογισμό νεκρών που κυμαίνεται από 56 έως 250. Συμπτωματικά, το Συριακό Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, είναι αυτό που προσφέρει τη μετριοπαθέστερη εκτίμηση, δίνοντας έτσι τροφή σε σχόλια που το θέλουν να είναι αβυσσαλέα υποκειμενικότερο με το στρατόπεδο εκείνο του πολέμου, που ίσως το χρηματοδοτεί.


Αλλά και πάλι, αν κοιτάξουμε τα νούμερα που έχουμε για τους σκοτωμένους άμαχους από επιθέσεις των ΗΠΑ, με όλη την απάθεια που μπορούμε να συγκεντρώσουμε, δεν είναι καλύτερα να υπάρχουν μερικές παράπλευρες απώλειες, από το να αφήσουμε μια ολόκληρη χώρα να κυριευτεί από μία τρομοκρατική οργάνωση, που μάλλον θα βιάσει, βασανίσει και εκτελέσει πολύ περισσότερους;

Ακόμα και αυτή όμως η σκέψη, δε στέκει. Είναι ελάχιστες οι φορές που το αμερικανικό πεντάγωνο κάνει λόγο για νεκρούς αμάχους μετά από μία αεροπορική επίθεση στη Συρία και το Ιράκ. Για παράδειγμα, το αμερικανικό υπουργείο άμυνας, αναφέρει πως μέσα σε όλο το 2015 σκοτώθηκαν 20 άμαχοι από αμερικανικές αεροπορικές επιδρομές, ενώ η Διεθνής Αμνηστία κάνει λόγο για ένα λίγο διαφορετικό νούμερο που κυμαίνεται κάπου στους 1000 ή και περισσότερους. Και ενώ η κάθε υπερδύναμη που προσπαθεί να αποκαταστήσει τη δημοκρατία σε μια άλλη χώρα και σέβεται τον εαυτό της, θα δίνει πάντα μικρότερα νούμερα παράπλευρων απωλειών από τα πραγματικά, ο αμερικανικός στρατός το πήγε ένα βήμα παραπέρα, ανακοινώνοντας πως αεροπορικοί βομβαρδισμοί που ενδέχεται να σκοτώσουν μέχρι 10 το πολύ αμάχους, δε χρειάζεται να έχουν την άδεια της Κεντρικής Διοίκησης για να διεξάγονται… Με λίγα λόγια «μη μας απασχολείτε με το τι βομβαρδίζετε, αν δε σκοπεύετε να σκοτώσετε πάρα πολλούς αμάχους».

Και αν ακόμα πιστεύαμε πως ο αμερικανικός τουλάχιστον στρατός, έχει την αποτελεσματικότητα και την ικανότητα να περιορίσει ή και να καταστρέψει το Ισλαμικό Κράτος, η πίστη μας αυτή κλονίστηκε, όταν σε μια αεροπορική επιχείρηση τον περασμένο Σεπτέμβριο, η αεροπορία των ΗΠΑ βομβάρδισε επί 20 λεπτά μία αεροπορική βάση που ήταν υπό τον έλεγχο του συριακού στρατού, σκοτώνοντας 83 στρατιώτες και τραυματίζοντας άλλους 120. Η βάση βρισκόταν στην πόλη Ντέιρ Αλ-ζορ, την ανατολικότερη πόλη που ελέγχει ο συριακός στρατός και την οποία το Ισλαμικό Κράτος προσπαθεί να καταλάβει από το 2015. Η Κεντρική Δίοικηση του αμερικανικού στρατού παρόλα αυτά, υποστήριξε πως έκανε λάθος νομίζοντας πως πρόκειται για βάση του Ισλαμικού Κράτους…

Είναι όμως όλα τα παραπάνω, αρκετά για να εικάσουμε πως οι ΗΠΑ σκοτώνουν ό,τι βρουν μπροστά τους στη Συρία; Για μερικούς ίσως όχι, γι’ αυτό θα συνεχίσουμε.

Από τότε που εμφανίστηκε για πρώτη φορά το Ισλαμικό Κράτος, τον αμερικανικό στρατό και τις μυστικές υπηρεσίες, απασχόλησε όπως ήταν εύλογο, ο αριθμός των μαχητών που πολεμάνε στις γραμμές του. Σύμφωνα με τη CIA λοιπόν, το Ισλαμικό Κράτος διέθετε τον Ιούλιο του 2014 4.000 μαχητές, ενώ τον Σεπτέμβριο του 2014 αυτοί ανέρχονταν σε20 με 30.000. Υπήρχε ακόμα η πληροφορία, πως σε αυτούς προστέθηκαν3 με 6.000 μαχητές που έφτασαν στην περιοχή από το εξωτερικό, ενώ τα Ηνωμένα Έθνη, έκαναν λόγο για 15.000 ξένους μαχητές. Τον Αύγουστο του 2016, ο αμερικανικός στρατός υποστήριζε πως οι εναπομείναντες μαχητές του Ισλαμικού Κράτους στο σύνολό τους, δεν ξεπερνούσαν τους15.000.


Έχοντας αυτά τα νούμερα υπόψιν, έκπληξη προκάλεσε η δήλωσηαμερικανού στρατηγού, ο οποίος υποστήριξε πως μέχρι τώρα ο αμερικανικός στρατός έχει σκοτώσει 60.000 μαχητές του Ισλαμικού Κράτους, χωρίς παρόλα αυτά να έχει κερδηθεί σημαντικό έδαφος απέναντι στην οργάνωση. Μία δήλωση δηλαδή που υποστηρίζει πως ήδη έχει σκοτωθεί ολόκληρο το Ισλαμικό Κράτος και κάτι παραπάνω, τη στιγμή που αυτό δε φαίνεται να χάνει ακόμα σημαντικό έδαφος από τις περιοχές που ελέγχει.

Δεδομένου πως μέχρι τώρα έχουμε καταλάβει πως ο αμερικανικός στρατός δεν πολυασχολείται με το τι ακριβώς ανατινάζει, ούτε επίσης με το να διακρίνει αν σκότωσε αμάχους ή μαχητές του Ισλαμικού Κράτους, οι πιο καχύποπτοι από εμάς, υποθέτουν πως οι 60.000 νεκροί μαχητές του Ισλαμικού Κράτους, αν είναι 60.000, μάλλον αφορούν σε οποιονδήποτε έχει βομβαρδιστεί από την αμερικανική αεροπορία τα τελευταία χρόνια, στην ευρύτερη περιοχή της Συρίας και του Ιράκ.

Σημαντική λεπτομέρεια σε όλο αυτό τον ορυμαγδό συγκεχυμένης πληροφορίας και λουτρού αίματος, είναι η πρόσφατη παραδοχή της αμερικανικής αεροπορίας, πως στις επιχειρήσεις της στη Συρία, χρησιμοποίησε… μερικές βόμβες απεμπλουτισμένου ουρανίου. Όχι πολλές. Περίπου 5.000.

Οι βόμβες απεμπλουτισμένου ουρανίου, που τις έχουμε ξαναδεί στο Κόσοβο το 1999, στον Πόλεμο του Κόλπου και στην εισβολή στο Ιράκ το 2003, χρησιμοποιούνται από τον αμερικανικό στρατό για τη διατρητική τους ικανότητα απέναντι σε θωρακισμένα οχήματα. Είναι επίσης γνωστές για την ικανότητά τους να σε δηλητηριάσουν χάρη στην τοξικότητά τους και να προκαλέσουν καρκίνο σε σένα και στις επόμενες γενιές που θα μείνουν στη γειτονιά σου, τροφοδοτώντας έτσι μια συζήτηση για το αν θα μπορούσαν ενδεχομένως να χαρακτηριστούν ως απαγορευμένο όπλο, χωρίς όμως αυτή η συζήτηση να έχει προχωρήσει πολύ.