Είναι κάτι προχωρημένες νύχτες. Με δύο και τρία και τέσσερα ποτήρια τσίπουρο. Χωρίς ασφαλώς γλυκάνισο. Που έρχονται και με βρίσκουν στα καλά καθούμενα. Απρόσκλητοι επισκέπτες. Ο Εμμανουήλ, ο Μάριος, ο Κώστας και ο Άρης.
Πιάνουν τις καρέκλες. Στρώνουνε τραπέζι. Και αρχίζουνε πρέφα και μπιρίμπα. Ή Θανάση και κολτσίνα. Φλυαρώντας ακατάσχετα. Για τις γυναίκες, την πολιτική, το ποδόσφαιρο και τα μεσημεριανάδικα της τηλεόρασης.
Καπνίζουν και μεθοκοπάνε. Πού και που χασκογελάνε σαν ηλίθιοι ή στήνουνε με την πρώτη αφορμή απίστευτους καβγάδες.
Στέκομαι εγώ σαν χάνος από δίπλα και τους παρακολουθώ, δίχως να ανοίγω στόμα. Μη φανώ αγενής για τη φιλοξενία. Κρύβοντας μετά βίας τα χασμουρητά και την ανησυχία μου.
Ώσπου δεν αντέχω άλλο. Τι σκατά μού κουβαληθήκατε πάλι εδώ; Κοντεύουν ξημερώματα. Ούτε μια λέξη δεν έχω ακόμη γράψει στο πληκτρολόγιο.
Γυρίζουν το κεφάλι ενοχλημένοι προς το μέρος μου. Και σαν να μπαίνω στο νόημα.
Πάω αμέσως και με βάζω για ύπνο.
Ύστερα πιάνω καρέκλα ανάμεσά τους. Γυρίζω το παιχνίδι στην πόκα. Τραβάω φύλλο. Και αρχίζω τα χτυπήματα.
Πηγή: artinews.gr
Πηγή:
