Ποιος να το ‘λεγε.
Η πολιτική αποχαύνωση και συστηματική κατανάλωση του ίδιο ακριβώς σάπιου δημοσιογραφικού προϊόντος προωθεί αυτά τα οποία μέχρι πρότινος φάνταζαν περιθωριακά και λούμπεν. Οι ”αποκαλύψεις” ως πολιτική δημοσιογραφίας αφορούσαν εκείνο το ακροδεξιό- συνωμοσιολογικό κομμάτι με το οποιό συνηθίζεται η πλάκα στα social media: λιακόπουλοι, χίοι και λοιποί, την ίδια στιγμή που χλευάζονται ορίζουν, τελικά, λογική σχολή πολιτικής σκέψης.
Τα τελευταία χρόνια συμβαίνει το εξής πολιτικοδημοσιογραφικό παιχνίδι: από την μια μεριά η Χ.Α «αποκαλύπτεται” από την άλλη ”συγκαλύπτεται”. Από την μια ”ο σύριζα ξεπλένει τους ναζι” από την άλλη ”η χρυσή αυγή εκδηλώνει τον πραγματικό της εαυτό”, μέσω μιας αποκάλυψης. Συνηθίσαμε και αυτό το πολιτικό παιχνίδι, πάλιωσε, μετράει χρόνια στις πλάτες του.
Ωστόσο, γιατί συνεχίζει ακάθεκτο;
Η ρήση του Ντεμπόρ πως η αλήθεια, στην θεματική κοινωνία, είναι μια στιγμή του ψεύδους, οφείλει να λάβει συγκεκριμένες πολιτικές μορφές. Και το κάνει μέσω των λειτουργιών της συγκάλυψης ή/και της αποκάλυψης. Καθόλου τυχαίο το οτι η εξ’ αποκαλύψεως αλήθεια ορίζεται ως ντε φάκτο λογική της συνωμοσιολογικής σκέψης…
Ωστόσο, καμιά ουσιαστική αλήθεια δεν εμφανίζεται, ενώ ταυτόχρονα όντως συγκαλύπτονται όλες οι πραγματικές ”φασιστικές σχέσεις”.
Η χρυσή αυγή δεν ξεπλένεται, δεν έχει ανάγκη ούτε να ξεπλυθεί ούτε να συγκαλυφθεί ούτε να αποκαλυφθεί. Στα πλαίσια τη φασιστικής πολιτικής τακτικής της υιοθετεί γλώσσα-διχάλα, λέει-ξελέει, είναι-ξεείναι, τίποτε όμως από όλα αυτά δεν είναι περίεργο για τον φασισμό. Εντελώς αντίθετα είναι η πραγματική φύση της πολιτικής του, η πραγματική φύση της ρητορείας του καθώς όλα υποτάσσονται εργαλειακά στους σκοπούς του. Ποτέ δεν χρειάστηκε να ψάξουμε για αξιοπρέπεια, συνέπεια, ειλικρίνεια και σοβαρότητα σε φασιστικές πολιτικές τακτικές ή εκδηλώσεις. Ποτέ δεν χρειάστηκε να ανακαλύψουμε αν οι φασίστες είναι ”πραγματικοί πατριώτες” ή ψεύδονται, προκειμένου να κερδίσουν το εκλογικό κοινό – κάτι που κάνουν ολοσχερώς και με επικοινωνιακούς συμβούλους όλα ανεξαιρέτως τα πολιτικά κόμματα. Είναι παντελώς διαφορετικές οι αναγκαιότητες αναφορικά με τη μελέτη του φασιστικού φαινομένου, και ευτυχώς, πλέον, υπάρχει ιστορική εμπειρία.
Όμως, ας δεχτούμε για μια στιγμή το σκεπτικό: υπάρχει αντίφαση μεταξύ των εκδηλώσεων ”ροκ για την πατρίδα” των ναζί και όσων ισχυρίζονται; Μόνο αν λάβουμε σοβαρά υπόψιν τους ισχυρισμούς τους, μόνο αν θεωρήσουμε πως υπάρχει ένας ”αληθινός πατριωτισμός” και πως …ως ένα βαθμό οι ναζί τον υπηρετούν!! Μόνο τότε, η ”αποκάλυψη” έχει κάποιο νόημα. Μόνο τότε η δημοκρατία ”συγκαλύπτει” κατά καιρούς τους ναζί, μόνο αν αποδεχτούμε το πατριωτικό δημοκρατικό παιχνίδι. Η Δημοκρατία, έχει ως απαραίτητο τον Άλλο προκειμένου να συγκροτηθεί ως τέτοια. Δεν είναι τυχαίο πως αναγνωρίζει στους αναρχικούς και στους ναζί παρόμοιας φύσης εχθρούς. Ποιος ξεχνάει την περίφημη ”θεωρία των δυο άκρων”; [ενώ, όλοι ξέρουμε πως λατρεύει ιδιαίτερα τα ναζιστικά καθάρματα]
Από την άλλη, αυτός που ξεπλένει και συγκαλύπτει πραγματικά είναι η χρυσή αυγή και η δημοσιογραφική παράνοια γύρω της.
Ξεπλένει και συγκαλύπτει διαρκώς τις εγγενείς φασιστικές/ολοκληρωτικές τάσεις της Δημοκρατίας, συγκαλύπτει την μαφιοζοποίηση του κόμμα/κίνημα/κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, συγκαλύπτει τις δολοφονίες μεταναστών από το ελλ. Κράτος. Συγκαλύπτει και ξεπλένει τον καλοχωνεμένο, πλέον, εθνικισμό της αριστεράς και την από χρόνια κρατικοποίησή της. Πάνω απ’ όλα αναζωογονεί το δημοκρατικό παιχνίδι, δίνει φιλί ζωής στον κοινοβουλευτισμό – ναι, αυτόν με τα ”προεδρικά διατάγματα” και τα ”κοινοβουλευτικά πραξικοπήματα”.
Οι ναζί είναι το εντελώς απαραίτητο συμπλήρωμα στην κρίση εκπροσώπησης και δημιουργίας συναίνεσης της Δημοκρατίας. Είναι το απαραίτητο αντι-δημοκρατικό θέαμα ως η αλήθεια του ψεύδους της Δημοκρατίας το οποίο μέσω ”αποκαλύψεων” και ”συγκαλύψεων” συντηρεί και διαιωνίζει την δημοκρατική ιδεολογία στην εποχή της κρίσης της. Η ”κρίση της μεταπολίτευσης” διασώθηκε χάρη στην άνοδο δυο βασικών μεσολαβήσεων: του ΣΥΡΙΖΑ και των ναζί.
Μια τέτοια αποκαλυπτική αλήθεια απαιτεί βαθύ σκοτάδι για να εμφανιστεί ως αλήθεια, τυπικό της αποχαυνωμένης θεαματικής κοινωνίας.
Η αληθινή πατρίδα των ναζί είναι ίδια με αυτή του πατριωτισμού και της Δημοκρατίας: το κεφάλαιο.
provo
