Πρόδρομος του αναρχοπάνκ, η κολεκτίβα των Crass λειτούργησε με πολλαπλές DIY δραστηριότητες, από την κυκλοφορία δίσκων του συγκροτήματος αλλά και άλλων ομογάλακτων καλλιτεχνών μέσω της Crass Records, την αναγραφή συνθημάτων και γκράφιτι στους τοίχους του Λονδίνου με ιδιαίτερη αισθητική, την αγκιτάτσια και προβαίνοντας σε ένα πολυάριθμες και πολυποίκιλες καλλιτεχνικές, πολιτικές, οικολογικές και αντιπολεμικές παρεμβάσεις.
Καλώντας σε άμεση δράση, οι Crass συγκρούστηκαν ανοιχτά με την εξουσία με αποκορύφωμα τη διαρροή μέσω ενός ολλανδικού ειδησεογραφικού πρακτορείου μιας κασέτας κατάλληλα επεξεργασμένης από μέλη της κολεκτίβας, στην οποία είχε «καταγραφεί» μια συνομιλία της τότε πρωθυπουργού της Βρετανίας Μάργκαρετ Θάτσερ με τον τότε Αμερικανό πρόεδρο Ρέιγκαν σχετικά με τον Πόλεμο των Φόκλαντ που είχε ξεσπάσει ανάμεσα στην Αγγλία και την Αργεντινή το 1982. Στη συνομιλία οι δυο «ηγέτες» συζητούσαν για τη βύθιση του βρετανικού πολεμικού Sheffield και φαινόταν να συμφωνούν ότι η Ευρώπη θα γινόταν στόχος σε μια ενδεχόμενη σύρραξη ανάμεσα στις ΗΠΑ και τη Σοβιετική Ένωση. Προκλήθηκε πραγματικός σάλος μέχρι να αποκαλυφθεί η αλήθεια και η "απάτη" έμεινε γνωστή ως Thatchergate. (Για περισσότερα, διαβάστε ολόκληρο το κείμενο της διάλυσης των Crass στο δεύτερο τεύχος του Merlin’s Music Box)
Οι Crass διέλυσαν το 1984 ως αποτέλεσμα κυβερνητικών πιέσεων αλλά και άλλων παραγόντων, ενώ αρκετά από τα μέλη της μπάντας και της κολεκτίβας παραμένουν ενεργά μέχρι σήμερα σε καλλιτεχνικό και πολιτικό επίπεδο.
(Το κείμενο που ακολουθεί γράφτηκε από κάποιο μέλος των Crass έξι χρόνια μετά τη διάλυσή τους και προέρχεται από το ψηφιακό αρχείο του Αντώνη Ζήβα. Είχε δημοσιευθεί κάπου κάποτε σε ελληνική μετάφραση, πιθανόν σε κάποιο φανζίν, αλλά δεν θυμόμαστε πού, οπότε όποιος γνωρίζει ας στείλει μήνυμα για να αποδώσουμε τα… εύσημα).
ΔΕΝ ΦΤΑΝΟΥΝ ΤΑ ΩΡΑΙΑ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΑ...
Πιστεύω ότι οι πράξεις μας δεν μπορούν πια να ωθούνται από κίνητρα που ίσως δέκα χρόνια πριν να είχαν κάποια αξία.
Δεν ζούμε σε μία κοινωνία όπου κυριαρχεί η λογική. Ίσως και να μην ήταν ποτέ έτσι, αλλά και να ήταν, πιστεύετε ότι αυτοί που κατέχουν την εξουσία πάνω σ’ αυτή την κοινωνία θα ήταν διατεθειμένοι ν’ ακούσουν αυτή την λογική;
Ζούμε σ’ ένα αστυνομικό κράτος, στο εσωτερικό του οποίου κάθε αυταπάτη για Δημοκρατία έχει πια μπει στην άκρη και έχει αντικατασταθεί από μία ωραιοποιημένη μορφή φασισμού.
Δεν μπορούμε να έχουμε καμία πιθανότητα αν συνεχίσουμε πάνω σε λογικές και κίνητρα που βυθίζουν τις ρίζες τους στο παρελθόν και σε εποχές ξεπερασμένες. Έφθασε η ώρα για να καταλάβουμε ότι το ειρηνιστικό κίνημα είναι από την φύση του κίνημα ενάντια στην κοινωνία. Είναι παράλογο να περιοριζόμαστε απλά και μόνο στο να ζητάμε αόριστα την «ειρήνη» και να απαιτούμε (λογικά) τις συνθήκες που θα την κάνουν δυνατή, απευθυνόμενοι σε ένα κράτος που η μοναδική του πολιτική είναι η βία και η καταπίεση.
ΠΗΓΗ
