Mέ αφορμή την πρόσφατη επίθεση στόν πρώην πρωθυπουργό Λουκά Παπαδήμο και όσα ακούστηκαν περί «βαρύτατου πλήγματος «της δημοκρατίας,άς θυμηθούμε από το πρόσφατο παρελθόν ακροδεξιούς βομβιστές τύπου Καλέντζη….τότε η δημοκρατία δέν επλήγη…..τότε δόξαζε τά ακροδεξιά θρασίμια
Η ιστορία επαναλαμβάνετε;
αριστερούς κατηγορούσαν ώς βομβιστές τότε (εθνίκια) τίς έβαζαν..
αριστερούς κατηγορούσαν ώς βομβιστές τότε (εθνίκια) τίς έβαζαν..
Το 1976 άγνωστοι εισβάλλουν στο Πολυτεχνείο και μαχαιρώνουν ένα φοιτητή, ενώ βόμβες μπαίνουν σε γραφεία αριστερών κομμάτων, βιβλιοπωλεία και πολιτιστικές λέσχες και ένα οπλοστάσιο ανακαλύπτεται στη Θεσσαλονίκη.
Στις 24 Φεβρουαρίου 1977 συλλαμβάνεται ο Αριστοτέλης Καλέντζης και άλλοι «βομβιστές» με ένα οπλοστάσιο από πυροβόλα, εκρηκτικά και χειροβομβίδες. Οι συναγωνιστές τους απαντούν με βόμβες στα γραφεία του ΚΚΕ Εσωτερικού, της ΚΝΕ στα Πετράλωνα, του περιοδικού «Αντί», της εφημερίδας «Αυγή» κ.ά.
Στις 10 Μαρτίου 1978 ο κινηματογράφος «Ελλη» παίζει τη σοβιετική ταινία «Ουράνιο Τόξο», όταν εκρήγνυται μια βόμβα μέσα στο σινεμά και δεκαοχτώ ανύποπτοι θεατές τραυματίζονται -οι τρεις πολύ σοβαρά.
Μία ακόμα βόμβα στο «Ρεξ», που προβάλλει μια σοβιετική ταινία, τραυματίζει δεκαπέντε θεατές. Η ακροδεξιά τρομοκρατία δεν χτυπά συμβολικούς και επιλεγμένους στόχους, αλλά αθώους τυφλά και μαζικά. Οι δράστες είχαν τοποθετήσει τη βόμβα στα μεσαία καθίσματα, ώστε να έχουν περισσότερα θύματα.
Η βόμβα είχε μπίλιες από ρουλεμάν.
Το βράδυ της 4ης επετείου της Μεταπολίτευσης οι νεοφασίστες το «γιορτάζουν» με δεκάδες εκρήξεις βομβών σε Αθήνα-Πειραιά. Στις 31 Ιουλίου εννέα νεοφασίστες συλλαμβάνονται. Ανάμεσά τους ο 21χρονος Νίκος Μιχαλολιάκος. Στις 17 Δεκέμβρη ως «μνημόσυνο» για τον βασανιστή Μάλλιο τριάντα εννέα βόμβες τραυματίζουν εφτά άτομα. Η Ελλάδα ζει ακόμα υπό τον φόβο νέας δικτατορίας και υπό το καθεστώς τρομοκρατίας. Οι χουντικοί μηχανισμοί δεν έχουν ξηλωθεί από την αστυνομία και τον στρατό.
Οταν εκρήγνυνται οι βόμβες, η αστυνομία συλλαμβάνει ως υπόπτους μέλη αριστερών οργανώσεων.
«Οσο για τη φασιστική «Νέα Τάξη» -δηλώνει ο υπουργός Δημόσιας Τάξης Μπάλκος– «παρά τον σχετικόν θόρυβον, το υπουργείον επιμένει ότι δεν έχει διαπιστωθεί η ύπαρξις «οργανώσεως». Το δε «Κόμμα της 4ης Αυγούστου» είναι νόμιμον κόμμα, διά την λειτουργίαν του οποίου έχει κατατεθή υπό του Κ. Πλεύρη σχετική δήλωσις εις Αρειον Πάγον. Περιπτώσεις ανοχής υπό των Σωμάτων Ασφαλείας παρανόμου δραστηριότηττος των οργανώσεων αυτών ουδέποτε προέκυψεν».
Οι Νίκος Παναγόπουλος και Αντώνης Πρωτόπαπας επικηρύσονται με 1.000.000 δρχ. ο καθένας και συλλαμβάνονται μαζί με άλλους εννέα που ανήκουν στην «Οργάνωσιν Εθνικής Αποκαταστάσεως». Δύο από τους συλληφθέντες, οι Τζαβέλλας και Γεωργιάδης, είναι εν ενεργεία αξιωματικοί του στρατού. Αλλοι τέσσερις βομβιστές καταζητούνται. Ο διοικητής της Σχολής Χωροφυλακής Βουδικλάρης συλλαμβάνεται να προμηθεύει όπλα σε μέλη της ΟΕΑ.
Ο καταζητούμενος πρώην διοικητής των χουντικών «Αλκίμων» Λογγίνος Παξινόπουλος παραδίδεται μόνος του.
Οι Πρωτόπαπας και Παναγόπουλος συλλαμβάνονται τραυματισμένοι -ο πρώτος στον Κολωνό και ο δεύτερος στην Κυψέλη. Ο Πρωτόπαπας καταδικάστηκε σε ισόβια. Ενας γιατρός, ο Ιωάννης Κουρκουλάκος, σε 18 χρόνια. Ο λοχαγός Τζαβέλλας σε 14 χρόνια. Ο Λογγίνος Παξινόπουλος σε δυόμισι. Τον Νοέμβρη του 1979 καταδικάζεται και ο Νίκος Παναγόπουλος σε κάθειρξη 25 χρόνων. Ο κύκλος της φασιστικής βίας φαίνεται ότι έκλεισε. Κι όμως. Εξήντα χρόνια μετά τον Εμφύλιο στην Ελλάδα θα εμφανιστούν ομάδες και μουσικά γκρουπ με αναφορές στην ΕΣΠΟ, τα «Τάγματα Ασφαλείας» και τον Ιωάννη Μεταξά.
Ανδρέας Δενδρινός, ο «Λένιν της Ακροδεξιάς»
Εχουνε περάσει πολλά χρόνια από τότε που η «Εθνική Δημοκρατική Ενωση» με τον Πέτρο Γαρουφαλιά, το 1974, πήρε 52.678 ψήφους. Στην κεντρική ομιλία του στην οδό Πανεπιστημίου, οι οπαδοί ήταν λιγότερα από χίλια άτομα. Η αντισυγκέντρωση, όμως, που έγινε ξεπερνούσε τις πενήντα χιλιάδες.
– «Πέτρο, σταμάτα, ήρθαμε για πλάκα!».
Το 1981 το μεγαλύτερο ποσοστό της «Εθνικής Παράταξης» δεν πήγε στη Νέα Δημοκρατία, αλλά στο ΠΑΣΟΚ. Μετά τις συλλήψεις των «βομβιστών», η εποχή των «εθνικοφρόνων», «βασιλοφρόνων» και «βασιλοχουντικών» έχει οριστικά τελειώσει. Η πτώση της χούντας ανέδειξε το βαθύ ρήγμα ανάμεσα στους γνήσιους καθαρούς «δεξιούς» και τον σοσιαλμανή «προδότη» Καραμανλή.
Η «Εθνική Παράταξη» έχει αποδεκατισθεί, αλλά η νεολαία της διαβάζει το περιοδικό «Κίνημα» του Ανδρέα Δενδρινού.
Στο βιβλίο του «Η έννοια της Επαναστάσεως» ο «Λένιν της Ακροδεξιάς» θεωρεί ότι η επανάσταση είναι αναπόφευκτη, όταν παρακμάζει μια κοινωνία. Οι συνωμοτικές «επιλεκτικές ομάδες» είναι ο φορέας της επανάστασης και όχι το Κοινοβούλιο. Το μέσο είναι το πραξικόπημα. Αλλά χρειάζεται συνωμοτικότητα και προσοχή, γιατί η αποτυχία κλονίζει την ομάδα και τότε αυτό που μένει είναι η έσχατη των λύσεων, η τρομοκρατία.
«Η καθολική ψηφοφορία βασίζεται πάνω στην «αφύσικη αρχή της απολύτου ισότητος των ανθρώπων. Η εξουσία υπάρχει για να αναλαμβάνει την ευθύνη των υπηκόων της και να τους οδηγεί στην αρμόνιση των φυσικών αντιθέσεων και αντιφάσεων κάθε κοινωνικής συγκροτήσεως. Την Αρμονία. Η τρομοκρατία είναι η μέθοδος δημιουργίας του Κενού και ο ολοκληρωτισμός η μέθοδος συμπληρώσεώς του. Η Επανάστασις έχει την ομορφιά του διαβόλου. Η βία είναι απαραίτητο στοιχείο της ανατροπής και της καταστροφής του καθεστώτος. Σπάνια μπορεί αυτή η ανατροπή να γίνει βαθμιαία και ειρηνικά».
Το βιβλίο του είναι το Ευαγγέλιο του εθνικιστή στην δεκαετία του ’80, αλλά το «Κίνημα» είναι μια γεροντοκρατούμενη παρέα, που όταν δόθηκε ψήφος στα δεκαοχτώ, αποφάνθηκε ότι «οι κάτω των 21 δεν έχουν ακόμα εκπληρώσει καμιά υποχρέωση προς το κοινωνικό και εθνικό σύνολο και δεν είναι σωστό να το επηρεάζουν». Οπως φυσικά και οι γυναίκες. Το 1985 η μαθητική οργάνωση ΜΕΑΚ με συνθήματα όπως «Εμπρός για ένα νέο εθνικισμό», «Λευτεριά στη Βόρειο Ηπειρο» και προτάσεις για ένα «αθλητικό Σάββατο» κατά το «νους υγιής εν σώματι υγιεί», αμφισβητεί τον «μύθο» του Πολυτεχνείου και επαγγέλλεται τη συντριβή του «παλαιοκομματισμού» ως έξοδο από την «παρακμή» με μια «εθνική αναγέννηση».
Η νέα Ακροδεξιά κάνει κριτική από τα δεξιά.
«Το Πολυτεχνείο δεν ήταν η αιτία της κατάρρευσης του απριλιανού καθεστώτος, αλλά η απλή προέκταση της ίδιας του της μοιραίας επιλογής. «Η νεολαία, με την έμφυτη ορμητικότητα, δεν μπορούσε να ικανοποιηθεί με τον συντηρητισμό, την απολιτικοποίηση, τον ευδαιμονισμό, που προσπάθησε να επιβάλλει στους νέους το τότε στρατιωτικό καθεστώς. Στο Πολυτεχνείο υψώθηκε φωνή διαμαρτυρίας εναντίον της παρακμής».
Το περιοδικό «Νέα Μορφή» από τη Θεσσαλονίκη, στηλιτεύει το καθεστώς που «γέννησε τους μπολσεβίκους» και όσους εκμεταλλεύτηκαν εθνικά ιδεώδη. «Ο,τι είναι εθνικιστικό δεν είναι χουντικό. Οι κυβερνώντες επί μία επταετία δεν εξυγίαναν τον πολιτικό χώρο. Οι πολεμιστές πολεμούν και πεθαίνουν στα πεδία των μαχών, δεν πιάνονται σαν ποντίκια στη φάκα. Οταν αποτυγχάνουν, αυτοκτονούν. Εχει κανείς την εντύπωση ότι ο Γ. Παπαδόπουλος είναι ηγέτης;». Το «Κίνημα» θέλει να ξεκαθαρίσει τη «βρόμα της επαγγελματικής εθνικοφροσύνης», αλλά ο πρόεδρος του εθνικιστικού ΕΝΕΚ Πολύδωρος Δάκογλου ήρθε σε σύγκρουση με την ομάδα και τη διέγραψε.
Η ομάδα Δάκογλου πήρε μόλις 2.000 ψήφους και διαλύθηκε για να βρεθεί αργότερα στο κόμμα του Καρατζαφέρη.
Τού Νίκου Λακόπουλου από την Ελευθεροτυπία
