Του Δημήτρη Βεργίνη
Στα Αμβούργα και στα μέλλοντα αλλάζουμε τον κόσμο, άκουσα να λέει ένας κοντά μου.
Στα Αμβούργα και στα μέλλοντα τρίβουμε το αλάτι απ’ τις κλειδώσεις μιας κοινωνίας που έχει συνηθίσει να μένει ακίνητη. Φτιάχνουμε τα γόνατα, ξανακινούμε τους μηνίσκους της, βοηθάμε την ωμοπλάτη της, ξεσκουριάζουμε τις γροθιές της. Στα Αμβούργα και στα μέλλοντα βγαίνουμε στους δρόμους, βαριοπατάμε στα ορισμένα άβατα, αγριοφωνάζουμε στις επιβεβλημένες σιωπές.
Αυτοί μέσα στις αίθουσες να αποφασίζουν για τα αύριο τα δυστοπικά, τα μετά ως αγαστή συνέχεια των πριν, τα αποστειρωμένα των power point τους, τα λερωμένα των χαρτιών τους. Αυτοί φοβισμένοι να ακυρώνουν συναντήσεις, να ακυρώνουν γεύματα, να ακυρώνουν πάρτυ αυτεπιβεβαίωσης της κοινής οσμής τους. Αυτοί, του κόσμου οι ηγήτορες, άλογα που δεν έχουν τη δυνατότητα να βγάλουν τις παρωπίδες τους, να καλπάζουν νομίζοντας προς την ασφάλειά τους, να φεύγουν νομίζοντας μακριά απ’ τον γκρεμό που οδηγούν τον πλανήτη. Αυτοί, οι Τραμπ και οι Μακρόν, οι Μέρκελ και οι Πούτιν, να ονοματοδοτούν τις συμφωνίες τους νομίζοντας ότι ο ιστορικός θα στολίσει με φιοριτούρες τις παραγράφους τους. Αυτοί, οι δύσμοιροι, δεν έμαθαν ποτέ για την Πετρούπολη και την Κομμούνα, δεν άκουσαν για Κούβα και Βαστίλη.
Το κορίτσι όμως τα ξέρει όλα. Το κορίτσι, είναι τόσο νέο που τα ξέρει όλα. Το κορίτσι ξέρει ότι με ένα άλμα θα φτάσει σε ύψη που τα σκυλιά τριγύρω της δεν αντέχουν. Ξέρει ότι τα όπλα τους είναι αδύναμα μπρος σε ανθρώπους που αυτών -γραμματικά- δεν προηγείται μετοχή. Φοβισμένη όχι, παραιτημένη όχι, νικημένη όχι. Τα σκυλιά απλώνουν το χέρι, πατάν τη σκανδάλη και ρίχνουν σπρέυ πιπεριού. Τα σκυλιά θα το ‘καναν με ηλεκτρισμό, θα το ‘καναν με λέιζερ, θα το ‘καναν με σφαίρα. Εξαρτάται απ’ την εντολή και τον χώρο αυτόβουλης δράσης που τους έχουν επιτρέψει. Αλλά το κορίτσι…
Το κορίτσι φοράει ένα τόσο κόκκινο κολάν που μέσα στο χρώμα του θα πνίξει όλου του κόσμου τους ενδοιασμούς. Το κορίτσι φοράει μια τόσο μπλε μπλούζα που θάλασσες και ποτάμια θα πνίξουν όσους δεν ξέρουν κολύμπι στους καιρούς που έρχονται. Το κορίτσι γυρνάει απλά το κεφάλι για να αποφύγει τα χημικά. Σηκώνει και το χέρι, έτσι σαν “σταματήστε καλέ, μην ξοδεύετε τη βλακεία σας στην ευφυΐα μου, μην ξοδεύετε το κοινότοπό σας στο ξέχωρό μου”.
Το κορίτσι τα ξέρει όλα. Είναι το άλεφ του κόσμου που έτσι ή αλλιώς θα αλλάξει. Είναι η αρχή και το τέλος των πάντων, η σφαίρα που εμπεριέχει κάθε όμορφο που καθένας ονειρεύτηκε και κάθε δυνάμει που καθένας ξεκίνησε να πραγματοποιεί. Το κορίτσι είναι η αλητεία που έδωσε μια ακόμη στροφή στη γη τη στιγμή που 20 τύποι προσπαθούσαν να την σταματήσουν. Είναι η γοητεία που διέλυσε την ασχήμια στα εξ ων συνετέθη.
Στα Αμβούργα και στα μέλλοντα αναιρούμε τα δεδομένα τους, άκουσα να λέει ένας κοντά μου. Στα Αμβούργα και στα μέλλοντα σπάμε τους δευτερολεπτοδείκτες του έγχρονου κόσμου τους. Νικάς αν στην τακτική του αγώνα δεν εστιάσεις στις αδυναμίες του αντιπάλου αλλά στα δικά σου πλεονεκτήματα. Νικάς αν στη σέντρα του ματς εσύ έχεις δυο φουσκωτούς κροκόδειλους, ένα zombies performance κι εκατοντάδες χιλιάδες σφιγμένα δόντια κι αυτοί έχουν τη χαλαρότητα της ως τώρα κυριαρχίας τους, την επιμονή του δοκιμασμένου συστήματός τους.
Στα Αμβούργα και στα μέλλοντα αλλάζουμε τον κόσμο. Τα κόκκινα κολάν, οι κόκκινες κι οι μαύρες σημαίες, ό,τι ρέει μέσα μας θα πνίξει τις συμβατότητές τους. Έτσι κι αλλιώς… ο Μπίρμαν* το ‘χει γράψει. Και τους ποιητές πρέπει να τους μελετάμε.
————————————
*Έτσι κι αλλιώς η γη θα γίνει κόκκινη
Ή κόκκινη από ζωή ή κόκκινη από θάνατο
Θα φροντίσουμε εμείς για αυτό
Έτσι πρέπει να γίνει
Έτσι θα γίνει.
(Βολφ Μπίρμαν)
Το κείμενο δημοσιεύθηκε στο ένθετο του Νόστιμον Ήμαρ το Σάββατο 15.7.2017
