Είναι παγκοίνως γνωστό πως αυτό που βρέθηκε ένα βήμα από την κατάρρευση ήταν ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός. Ενώ είναι γνωστότερο πως οι επιτελικοί θεσμοί του, οι τράπεζες και το χρηματοπιστωτικό σύστημα, «απέτυχαν στην αγορά» και αν αφήνονταν χωρίς την κρατική στήριξη θα είχαν αφανιστεί.
Επίσης όλοι γνωρίζουν πως τα golden boys… αξιολογήθηκαν στην πράξη και βγήκαν μπούφοι περιωπής, τα δε «Σπίτια Αξιολόγησης» αποδείχτηκαν Οίκοι Ανοχής των χρηματιστικών παιχνιδιών, που αποτιμούνταν με ΑΑΑ λίγες ώρες πριν «σκάσουν» οι «φούσκες» τους. Ενώ, λοιπόν, όλα αυτά είναι γνωστά, το σικέ παιχνίδι συνεχίζεται και προτείνουν ως λύση, τις ιδιωτικοποιήσεις και την «επιχειρηματικότητα», τους «επενδυτές» και τις «αγορές». Με πρωταγωνιστές ποιους; Τους αποδεδειγμένα αποτυχημένα «χρυσά κολάρα» που αμείβονται με εκατομμύρια μέχρι την επόμενη φορά που θα εκλιπαρούν εκ νέου το «αναποτελεσματικό» κράτος, να σώσει τις επιχειρήσεις τους.
Είναι δυνατόν να συμβαίνει αυτό; Είναι δυνατόν οι λάτρεις του νεοφιλελευθερισμού, της πιο κρατικοδίαιτης καπιταλιστικής πολιτικής πλατφόρμας στην Ιστορία και μαζί της πιο ελεύθερης για το κεφάλαιο, να μας κουνάνε το δάχτυλο; Κι όμως αυτό συμβαίνει. Παρ’ όλο, που οι εξελίξεις έχουν δικαιώσει, με επιστημονικά τρόπο, τις μαρξιστικές και αριστερές μετακεϊνσιανές ερμηνείες, ο νεοφιλελευθερισμός παραμένει κυρίαρχος.
Η προφανής αυτή διαστροφή δεν θα βγει σε καλό. Η κρίση δεν πρόκειται να ξεπεραστεί, η συσσώρευση δεν φαίνεται να επανέρχεται, το χρέος αυξάνει, με μόνη σταθερά τη μεταφορά όλων των βαρών στον κόσμο της εργασίας.
Οι εγχώριοι νεοφιλελεύθεροι, θεωρούν ως βασικό αίτιο της κατάρρευσης το κράτος, τις απομυζούσες συντεχνίες, το ρουσφέτι, τις πελατειακές σχέσεις, την δημόσια αργομισθία. Δεν θα αμφισβητήσω καθόλου την πραγματικότητα πολλών αθλιοτήτων. Θα επισημάνω, ωστόσο, πως δεν αποτελούν αποκλειστικά ελλαδικό φαινόμενο. Κάθε άλλο, μάλιστα.
Το κύριο δεν είναι αυτό. Ο ελληνικός ρουσφετοκαπιταλισμός δόμησε τις κοινωνικές συμμαχίες για την αναπαραγωγή του, ευνοώντας, στο πλαίσιο ενός επιλεκτικού «κοινωνικού κράτους» τις τάξεις-στηρίγματά του. Τους διόριζε, τους ενίσχυε, τους μετέθετε, τους ευνοούσε με χίλιους δυο τρόπους, Με λίγα λόγια, Υπάρχει μια υπερβολική εύνοια σε ορισμένα τμήματα του πληθυσμού. Όμως, η επίπτωση του άμεσου και έμμεσου ρουσφετιού προς τις «συντεχνίες» είναι μικρό κλάσμα σε σχέση με τις απαλλαγές και τις ενισχύσεις του κεφαλαίου, μικρού και μεγάλου. Εξοπλιστικά και μεγάλα έργα, μίζες και υπερτιμολογήσεις έπαιξαν πολύ μεγαλύτερο ρόλο στον «εκτροχιασμό».
Αυτή είναι η αλήθεια. Τα άλλα, κυβέρνησης και αντιπολίτευσης, προτρεπτικά προς τους «επενδυτές» και τις «αγορές» συνιστούν, απλώς, μια, νομιμοποιητική εξαπάτηση της κοινωνικής πλειοψηφίας.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «ΘΕΣΣΑΛΙΑ» 24-7-2017 Καθημερινή τοπική εφημερίδα -ίδρυση 1883- (ύλη παρέχεται μέσω συνδρομής)
ΠΗΓΗ
