Αν κάποιος σε πλησιάσει δηλώνοντας με ευθύτητα την πρόθεσή του να σε δυναστεύσει, θα αντισταθείς. Αν το χαλινάρι φορεθεί με εξωραϊσμένο τρόπο, θα υποκύψεις αδιαμαρτύρητα. Η υποδούλωση επιτυγχάνεται στο μέγιστο βαθμό δια μέσω χειρισμών και όλοι είναι χαρούμενοι τίνι τρόπω, αφού νομίζουν πως πρόκειται για επιλογή ή για απελευθέρωση.
Και αυτό ισχύει σε κάθε μορφή σχέσης ή εξουσίας…
Αθέατοι καμποτινισμοί…
Αφετηριακό σημείο κάθε Ολιγαρχίας είναι διαφορετικό. Την τελευταία τριαντακονταετία ο απολυταρχικός πυρήνας εκκινεί από τον χρηματοπιστωτικό τομέα. Οι πολιτικές αποφάσεις ενορχηστρώνονται απ’ τα μεγάλα trust, με αποτέλεσμα μετά το 2008, έναρξη της μεγαλύτερης κρίσης μετά το Μεγάλο Κραχ του 1929, το ΑΕΠ άρχισε την καθοδική του πορεία πρώτα στην Αμερική και σαν ντόμινο επεκτάθηκε σε ολόκληρο τον Κόσμο. Στην Ελλάδα το πελατειακό σύστημα είναι το μόνο που κατάφερε να παραμείνει αλώβητο, ενώ οι περικοπές και η ανεργία τσάκισαν τον ιδιωτικό τομέα. Σε παγκόσμιο πλαίσιο η μεταφορά των βιομηχανικών εγκαταστάσεων σε ασιατικό έδαφος όξυνε το πρόβλημα, αφού ο καπιταλισμός μετέτρεψε τις κραταιά βιομηχανικές χώρες σε απλούς μεσάζοντες υπηρεσιών. Η διαδικασία ονομάστηκε outsourcing και επικεντρώνει την ανάθεση των εργασιών σε εξωτερικούς συνεργάτες. Ο πολυεθνικός χαρακτήρας προσφέρει την δυνατότητα διαφύλαξης εσόδων από φόρους και διασφάλιση κερδών, τα οποία ανέρχονται σε αστρονομικά ποσά. Συνακόλουθα διαμορφώνεται σε παγκόσμιο επίπεδο η νέα ελίτ, η οποία διαθέτει το 95% του υπέρμετρου πλούτου και όχι λόγω ιδιαίτερης παραγωγικότητας αλλά επιβεβλημένων μεταφορών χρήματος απ’ το υπόλοιπο σύνολο.
Ο 21ος αιώνας είναι αναμφίβολα ο αιώνας του Τραπεζίτη. Ο Φέργκισον αναφέρει την υπαιτιότητα των ακαδημαϊκών Οικονομολόγων, οι οποίοι υποστήριξαν τους στραγγαλιστικούς νόμους-πλαίσιο εμφυσώντας την πεποίθηση πως μετά την απελευθέρωση των κανονιστικών ρυθμίσεων οι Τράπεζες θα άνοιγαν τους κρουνούς προς διοχέτευση των κεφαλαίων στην συνολική ανάπτυξη. «…Πολλοί απ’ αυτούς είχαν απλώς πληρωθεί αδρά, ώστε να υποστηρίξουν τη θέση», αναφέρει συγκεκριμένα. Μαζί με την άρση του κανονιστικού πλαισίου δεσμεύσεως επιτεύχθη επίσης και η κατάργηση της επιβολής κυρώσεων για τα οικονομικά εγκλήματα των Τραπεζών, οι οποίες συνιστούν πλέον έναν παρασιτικό κλάδο, ικανό να διασπαθίζει τεράστια χρηματικά ποσά περιάγοντας εκατομμύρια ανθρώπων στην απόγνωση.
Μαζί τα φάγαμε…
Το οικοδόμημα άρχισε να εκθεμελιώνεται εκ βάθρων με τον διαχωρισμό των Τραπεζών και των Αποταμιευτικών & Δανειοδοτικών Ιδρυμάτων, γνωστά στην Αμερική σαν S&L. Η καταφανής διαφορά των δύο οργανισμών ήταν η πολιτικές διασυνδέσεις των δεύτερων, οι οποίες μπορούσαν να προσφέρουν εχέγγυα εξασφάλισης ύπαρξης. Ο Νόμος Γκαρν-Σεν Ζερμέν, χαρακτηρίστηκε σα διασωστικός, ενώ στην ουσία εξόπλισε τα S&L με τη δυνατότητα συγκέντρωσης πιστοποιητικών καταθέσεων, «…άδειες κλοπής» όπως διατείνεται ο Φέργκισον. Οι Διοικητές των Ιδρυμάτων αυτών άρχισαν να δανείζουν τα χρήματα των καταθετών, το διακύβευμα ήταν σαφώς τα κτηματομεσιτικά προγράμματα που έτρεχαν στα τέλη της πρώτης δεκαετίας του 21ου αιώνα. Η κατάρρευση είναι γνωστή, κατά την οποία ωστόσο παρακάμφθηκαν ποινικές κυρώσεις. Στην Αμερική συγκεκριμένα η Κυβέρνηση προέβη σε ανασύσταση της Resolution Trust Corporation, της οποίας η αρμοδιότητα ήταν η ανάληψη των χρεοκοπημένων οργανισμών και η πώληση των περιουσιακών στοιχείων τους. Ωσαύτως τα χρέη πέρασαν στις πλάτες των φορολογούμενων. Επιπροσθέτως οι Επενδυτικές Τράπεζες εφάρμοσαν ληστρική τακτική δια μέσω των επισφαλών ομολόγων, τα οποία κατέληγαν σε εξαγορά Εταιρειών, τακτική γνωστή ως «greenmail» και η οποία συνιστά λογοπαίγνιο ανάμεσα σε δύο όρους «blackmail» που σημαίνει εκβιασμός και «greenback» που σημαίνει χαρτονόμισμα. Αθώοι βέβαια εμφανίζονται οι Δικηγόροι-Λογιστές-Σύμβουλοι, οι οποίοι όμως κατάφεραν να θησαυρίσουν μέσα απ’ τη διενέργεια ανάλογων πρακτικών.
Μετά το 1990 η έξαρση των start-ups σε συνδυασμό με την απελευθέρωση των venture capital=κεφάλαια επιχειρηματικού κινδύνου, το εικονικό χρήμα φούσκωνε το ζυμάρι της Οικονομίας τη στιγμή που η παραγωγικότητα στον πρωτογενή τομέα ποδηγετούταν ανεπιστρεπτί. Το κερασάκι τοποθετήθηκε στην τούρτα στο λυκαυγές της νέας χιλιετηρίδας, όταν επινοήθηκε η «τροφική αλυσίδα τιτλοποιήσεων», ένα πολυπλόκαμο σύστημα δημιουργίας ενυπόθηκων δανείων, τα οποία κατά τη μεταπώλησή τους συσκευάζονταν σε δομημένες επενδύσεις, μία διαδικασία βασισμένη στην αδιαφάνεια, η οποία έσερνε τη χρηματοπιστωτική θέσμιση στο βάραθρο. Πρώτη η Γουώλ Στρήτ τροχοδρομεί την εξάπλωση της τιτλοποίησης των ενυπόθηκων δανείων, τα οποία απολήγουν σε μόχλευση εταιρικών εξαγορών και κατ’ εφαπτομένη σε επέκταση της επικινδυνότητας, αφού ως κρηπίδα τους προοιωνιζόταν η ασφαλιστική αντιστάθμιση της πίστωσης, τα γνωστά credit default swaps=CDS, ρυθμιστικά της πιστοληπτικής υποβάθμισης-αθέτησης πληρωμών. Όταν το 2008 ψηφίστηκε ο Νόμος περί απελευθέρωσης των παραγώγων, τα αρπακτικά καραδοκούσαν…
Οι δράκουλες των Όρεων…
«Η Goldman Sachs είναι ένα μεγάλο καλαμάρι-βαμπίρ τυλιγμένο γύρω απ’ το πρόσωπο της ανθρωπότητας, που καρφώνει ανελέητα τη ματωμένη προβοσκίδα του όπου μυρίζει χρήμα», ισχυρίζεται ο Ματ Τάιμπι.
Όλες οι μεγάλες Εταιρείες χρησιμοποιούν το φορολογικό παραθυράκι «δικαιωμάτων απόληψης υπεραξίας=carried interest», το οποίο ελαχιστοποιεί το ποσοστό φορολόγησής τους. Τα τελευταία χρόνια οι τιτλοποιημένες συναλλαγές αυξήθηκαν από μηδενικά επίπεδα σε τρισεκατομμύρια δολάρια ετησίως. Τη στιγμή που τα συμβόλαια μελλοντικής εκπλήρωσης στο πετρέλαιο δεκαπλασιάζονται η αστάθεια της αγοράς μεγεθύνεται. «Το πρόβλημα συμβουλευτικών υπηρεσιών επεκτείνεται στους ακαδημαϊκούς κλάδους Οικονομικών-Διοίκησης Επιχειρήσεων-Δημόσιας και Νομικής Διοίκησης, με αποτέλεσμα η διαστρέβλωση απ’ τις συγκρούσεις συμφερόντων να αποτελεί μέιζον πρόβλημα», δια στόματος κυρίου Φέργκισον. Στο λουκούλειο γεύμα οι τομείς που σερβίρονται-εμπλέκονται είναι της Ενέργειας-των Τηλεπικοινωνιών-της Περίθαλψης-των Αγροτικών Επιχειρήσεων-της Ιατρικής έρευνας-της Εθνικής Ασφάλειας.
Το βαυκάλισμα της κοινής γνώμης…
Πολλοί πανεπιστημιακοί λαμβάνουν αμοιβές από επιχειρηματικό κορβανά, ώστε να παρεμβαίνουν στην υιοθέτηση-απόρριψη τακτικών με τρόπο ανατριχιαστικά μεταρρυθμιστικό κατά το δοκούν. Πρόκειται για μεταπράτες κατευθυνόμενης «Επιστημονικής Εμπειρογνωμοσύνης» με απώτερο στόχο τον διαποτισμό κυβερνητικής πολιτικής τροχιάς-των δικαστηρίων-της κοινής γνώμης.
Ορισμένα τρανταχτά ονόματα επιφανών πανεπιστημιακών των Ηνωμένων Πολιτειών, οι οποίοι εργάστηκαν εμπράκτως με ρότα την απελευθέρωση του κανονιστικού πλαισίου ρυθμίσεων πλούτισαν εν μία νυκτί. Συνήθως οι περισσότεροι εξ αυτών θήτευσαν σε Υπουργεία οικονομικών-διετέλεσαν πρόεδροι Οικονομικών Υπηρεσιών-έγιναν Κοσμήτορες σε μεγάλα Πανεπιστήμια, όπως ο Γκλεν Χάμπαρντ στο Κολούμπια-ο Λάρι Σάμερς στο Χάρβαρντ-ο Φρέντερικ Μίσκιν στο ΜΙΤ.
Ένας νέος οικονομολόγος είναι δύσκολο ως αδύνατον να σταθεί στη ζούγκλα χωρίς να αλλοτριωθεί, αφού οι προτάσεις επιχορηγήσεων και οι επιστημονικές επιτροπές που αποφασίζουν αν μία εργασία θα δημοσιευτεί αποτελούνται από καθηγητές, οι οποίοι είναι παράλληλα σύμβουλοι Εταιρειών του χρηματοπιστωτικού τομέα. Η κάθε ανάλυση, όσο αληθής και να είναι, θα ριχτεί στις μυλόπετρες του διλήμματος: να ταράξει τους κύκλους ή να πορευτεί ομοίως με τον συρφετό, ώστε να επιβιώσει; Κι εδώ σ’ αυτό το σημείο δόκιμο να τεθεί και το παράλληλο ερώτημα: Ποια η επιρροή στην επιστημονική έρευνα και κατ’ επέκταση στην πολιτική βούληση;; Το Bloomberg News μελέτη του το 2012 εντρυφεί στην περίπτωση της Squam Lake Group, μία επιτροπή από έγκριτους Οικονομολόγους που σχηματίστηκαν για να συντάσσουν εκθέσεις σχετικές με την κρίση. Οι 13 στους 15 συντάκτες ανήκαν στον Χρηματοπιστωτικό τομέα…
Εσύ πόσα γραμμάρια likes σνίφαρες σήμερα;;;
Ο πλήρης ευνουχισμός της επικοινωνιακότητας του ατόμου έχει εισέρθει στο τελικό στάδιο. Μια αποχαύνωση, που είναι παρεπόμενο της νοσηρής τυφλότητας των κοινωνικών όντων όταν υποπίπτουν σε αφόρητα ηχηρά συνθήματα, που εξοστρακίζουν την ίδια τη σκέψη και την κριτική οξύνοια, οι οποίες υφίστανται τον πλήρη στραγγαλισμό τους. Πόσο δύναται ν’ αντέξει ένας πολίτης τα αλλεπάλληλα χτυπήματα της διχογνωμίας των πάσης φύσεως ειδημόνων, οι οποίοι συσπειρώνονται ασφαλείς πίσω από γραπτούς-άγραφους νόμους και χωρίς να εκτίθενται σε κανέναν κίνδυνο και σαν πλατυρρήμονες υπερκερούν τα πραγματικά ιστορικά γεγονότα, τα οποία συνθλίβονται σε αδυσώπητα γρανάζια ιδεολογημάτων; Πόσο μπορεί να ξεφύγει απ’ την εικονική τραγικότητα, η οποία τον διακατέχει προσφέροντάς του το όνειρο απατηλό, τουτέστιν της αναγωγής του σε κυρίαρχο αποδοχής;
«Οι δυνάμεις που συναπαρτίζουν την κυρίαρχη ισορροπία συνδαυλίζουν έμμεσα και δευτερεύουσες επιμέρους ισορροπίες, οι οποίες έχουν την επιρροή της αμφιταλάντευσης στην αλυσίδα του συστήματος. Δόκιμο σ’ αυτό το σημείο θα ήταν να αναφερθεί και η υποκειμενικότητα ή αντικειμενικότητα προσεγγίσεως του όρου κυριαρχία. Έχει διαφορά να εικάζεται απ’ το να διαπιστώνεται η υπερίσχυση ή έλλειψη αυτής. Μια καθαρά τυχαία ισορροπία ισχύος στην καθημερινότητά μας αντικατοπτρίζεται σε στιγμές αδιεξόδου, όταν δύο ή και περισσότερες αντιμαχόμενες πλευρές στοχεύουν εκάστη στην απόλυτη επέκτασή της», όπως έχω αναφέρει σε παλαιότερο άρθρο μου. Και αυτό ακριβώς είναι το κέρδος-ζημία: έκαστος ενθρονίζει εαυτόν σε βάθρο ψευδές κι εθελοτυφλώντας πορεύεται με τον μανδύα του επαναστατημένου μεν ενεργούμενου δε.
«Οι ανθρωπομάζες συγκροτούν ένα ισχυρό λευκό χαρτί, σε χέρια λαοφιλών Μαγίστρων, οι οποίοι με πλέρια επιδεξιότητα το καταστίζουν αναδημιουργώντας επωφελείς κι επινοημένες σημασίες. Σαν να υποβάλλονται σε «πιεστικές ανακρίσεις» αόρατων υπηρεσιών συλλογής-επεξεργασίας-ανάλυσης πληροφοριών, ώστε να επέλθει διαρραγή της ικανότητάς τους αποσαφήνισης των δεδομένων. Εν αρχή ην η απομόνωση του ατόμου μέσω της καταρράκωσης του συναισθηματισμού του κι αντικατάστασης των αισθημάτων απ’ τον απεχθή όρο «φυσικές ανάγκες», οι οποίες ικανοποιούνται έναντι οιουδήποτε αντιτίμου και με οποιοδήποτε πρόσωπο, αφού η ατομική ευρωστία επιτάσσει χαλύβδινο εγωκεντρισμό», αναφέρω σε άλλο άρθρο μου. Εδώ επαληθεύεται η χρησιμότητα του άχρηστου, ήρωας του εξαιρετικού δοκιμίου του Nuccio Ordine, μέσα στο οποίο ανιχνεύεται με τραγικό τρόπο η μετατροπή του σύγχρονου ανθρώπου σε «άψυχη μηχανή», όπως ο ίδιος ο συγγραφέας διατυπώνει.
Κοιμήσου αγγελούδι μου…
Τα τελευταία εικοσιτετράωρα:
Φωτιές πολλές στην επικράτεια και σεισμοί!
Αρμενιστές σε θάλασσες γαλάζιες κι εξοχές!
Πυροσβέστες μαυροκαπνισμένοι, για να επικαλεστούν την ανανέωση των συμβάσεών τους!
Και στο fb σύσσωμοι, άλλωστε πόσο να κοστίζει και μια ανάρτηση, αφού σίγουρα δεν μας βγάζει απ’ την άνεση του καναπέ μας!
Ας κοιμηθούμε λοιπόν ήσυχοι υπό το νανούρισμα της Μάνας…
