Παρασκευή 16 Φεβρουαρίου 2018

Συνηθίσαμε την εικόνα του τέρατος...

People%20Magazine
People Magazine

Ο μικρός Αζίζ ένιωσε το χέρι του πατέρα του να τον σκουντάει. Άνοιξε τα μάτια, έξω το σκοτάδι της νύχτας σκέπαζε ακόμα τα πάντα. Το κορμί του έκαιγε από τον πόνο. Πόσο θα ήθελε να κοιμόταν λιγάκι ακόμα! Το βαμβάκι όμως στα χωράφια του Ουζμπεκιστάν δεν μπορούσε να περιμένει... 

Η πνιγηρή ατμόσφαιρα στις στοές του ορυχείου υδραργύρου στη Νιγηρία έκοβε την ανάσα του μικρού Ifeanyi Και η υγρασία του τρυπούσε το κορμί ολόκληρο, από τις άκρες των μικρών του δαχτύλων μέχρι το κεφάλι. Δεν μπορούσε όμως να σταματήσει να σκάβει ούτε καν για ένα δευτερόλεπτο. Το πιάτο της οικογένειας στην καλύβα τους δεν μπορούσε να παραμείνει κι άλλο άδειο...
 

Ο μικρός Γιωργάκης βολεύτηκε όσο καλύτερα μπορούσε κάτω από την λιγοστή σκιά που έκανε ο στύλος του φαναριού. Μέτρησε τα ψιλά στις τσέπες του φθαρμένου του παντελονιού. Κάτι πεντάρες, δυο-τρία δεκάλεπτα κι ένα κουμπί. Κρύωνε και πεινούσε. Ούτε και σήμερα όμως θα κατάφερνε να πάρει εκείνη την τυρόπιτα που τόσο λιγουρευόταν...


Ιστορίες καθημερινές, ιστορίες που το βλέμμα μας τις προσπερνάει πια λες και είναι εικόνες μιας ακόμα βαρετής κινηματογραφικής ταινίας...

Ο Μάνος Χατζιδάκις είχε πει πολύ εύστοχα, όπως έκανε κάθε φορά που αποφάσιζε να μοιραστεί τις σκέψεις του με όλους εμάς, πως όποιος δεν φοβάται το πρόσωπο του τέρατος, πάει να πει ότι του μοιάζει. Και δυστυχώς όλοι μας πια αρχίσαμε να συνηθίζουμε το πρόσωπο του τέρατος.

Προσπερνάμε τα παιδιά στα φανάρια με αδιαφορία στην καλύτερη περίπτωση, στρέφουμε ενοχλημένοι το βλέμμα μας από την άλλη κάθε φορά που τα βήματα μας μας οδηγούν δίπλα σε κάποιον άστεγο ή έναν ζητιάνο...
Μάθαμε να αντιμετωπίζουμε τον μικρό που πλένει το αυτοκίνητο μας στο βενζινάδικο σαν κάτι απόλυτα φυσιολογικό. Κι ακόμα θεωρούμε συμπαθητική την εικόνα του δεκάχρονου παιδιού που μας σερβίρει το φαγητό μας στις διακοπές μας.
Συνηθίσαμε πια την εικόνα του τέρατος κι αν κοιταχτούμε στον καθρέφτη μας θα δούμε πως του μοιάζουμε...

Repeating%20Islands
Repeating Islands

Περισσότερα από 100 εκατομμύρια παιδιά εργάζονται καθημερινά σε απάνθρωπες συνθήκες, σε συνθήκες που προσβάλλουν βάναυσα κάθε έννοια της ανθρώπινης υπόστασης, σε χωράφια, σε ορυχεία, σε σπίτια σαν σύγχρονοι σκλάβοι και σε δεκάδες άλλους τομείς της παραγωγικής διαδικασίας σε κάθε γωνιά της γης.

Πόλεμοι, φτώχεια, φυσικές καταστροφές οδηγούν ολόκληρες οικογένειες στην απόγνωση με αποτέλεσμα τα πιο αδύναμα μέλη τους, τα παιδιά, να βιώνουν έναν πραγματικό εφιάλτη που μοιάζει να μην τελειώνει ποτέ παρά μονάχα με τον θάνατο...
Την ώρα που συνομήλικα τους παιδιά απολαμβάνουν ευτυχισμένα την αθωότητα της παιδικότητας τους στις πλούσιες Δυτικές χώρες, όπως ακριβώς οφείλουμε όλοι μας να συμβαίνει, εκατομμύρια άλλα παιδιά σε ολόκληρο τον κόσμο δεν γνωρίζουν καν τι σημαίνει παιχνίδι, μόρφωση και χαμόγελο παρά μονάχα βία, πόνος και δάκρυ...

Σύμφωνα με τις Διεθνείς Συνθήκες, ως παιδική εργασία ορίζεται η κάθε είδους απασχόληση παιδιών σε οποιαδήποτε εργασία τα απομακρύνει από την παιδικότητα τους, αποκλείει τη δυνατότητα κανονικής παρακολούθησης σχολείου και είναι πνευματικά, σωματικά, κοινωνικά ή ηθικά επικίνδυνη και επιβλαβής για τα παιδιά.
Διεθνείς Συνθήκες που μπροστά στο κέρδος των λίγων και των ισχυρών μετατρέπονται σε κουρελόχαρτα και είτε πετάγονται στα σκουπίδια είτε χρησιμοποιούνται υποκριτικά κατόπιν εορτής. Πότε, αλήθεια, ήταν η τελευταία φορά που τιμωρήθηκε ένα κράτος, μια μεγάλη πολυεθνική ή ένας σύγχρονος φεουδάρχης για κακοποίηση παιδιών στους χώρους ευθύνης του;

Στις φάρμες καπνού δουλεύουν από το χάραμα μέχρι τη δύση του ήλιου κάτω από τον καυτό ήλιο, εκτεθειμένα στη νικοτίνη και τις άλλες τοξικές ουσίες των καπνών. Αφρική, Ασία και Λατινική Αμερική έχουν σαν δεξαμενή εργατικών χεριών για τις ανήλιαγες στοές των ορυχείων τους τα χιλιάδες παιδιά των γειτονικών περιοχών, γεμίζοντας τα παιδικά πνευμόνια των εργατών τους με κάθε είδους δηλητήριο και απειλώντας να τα θάψουν ζωντανά κάτω από τη λάσπη κάθε στιγμή.
Την ίδια στιγμή, στα διάφορα σκλαβοπάζαρα του κόσμου, παιδιά πωλούνται και αγοράζονται σαν να ήταν εμπόρευμα...

Και μπροστά σε αυτόν τον εφιάλτη, όλοι εμείς, νιώθοντας ανήμποροι να κάνουμε το παραμικρό, στρέφουμε το βλέμμα μας από την άλλη και αποποιούμαστε τις ευθύνες μας ως ένας άλλος Πόντιος Πιλάτος...
Πόσο ντρέπομαι...

mdxipe
mdxipe
16/02/2018, enfo.gr