Το δικαστήριο ήταν εκεί μα η δικαιοσύνη ήταν απέξω
Κάπως έτσι το είχε γράψει ο Δ. Σαββόπουλος στο “Μακρύ Ζεϊμπέκικο για τον Νίκο” στην μακρινή δεκαετία του ΄80.
Από τότε η κοινωνία προχώρησε ,άλλα διορθώθηκαν άλλα έμειναν ίδια. Και πρέπει να αλλάξουν.
Σήμερα που οι αλλαγές του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας και του Ποινικού Κώδικα είναι σε εξέλιξη είναι ευκαιρία να τεθούν δύο ζητήματα που αφορούν την ουσία της απονομής της δικαιοσύνης στην χώρα μας,που μοιάζουν διαφορετικά αλλά λειτουργούν συνδυαστικά και αποτελούν αναγκαίες συνθήκες για τον εκσυγχρονισμό της Δικαιοσύνης και την εφαρμογή των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.
1) Συνήγοροι σε όλες τις δίκες – Κανένας νομικά ανυπεράσπιστος σε δικαστήριο
Στα πλαίσια της ισονομίας και της ίσης δικονομικής μεταχείρισης έχει προβλεφτεί να διορίζει το κράτος συνηγόρους στους οικονομικά αδύναμους κατηγορούμενους και πολύ σωστά.
ΟΜΩΣ
Αυτό δεν γίνεται για δίκες που αφορούν ήδη κρατούμενους που ζητούν διακοπή ποινής
Επιπλέον σε αυτές τις δίκες ο κρατούμενος δεν μετάγεται στο δικαστήριο με πάγια απόφαση του Κέντρου Επιχειρήσεων Μεταγωγών αν βρίσκετε σε φυλακή εκτός έδρας του δικαστηρίου.
-Γίνεται δηλαδή ένα δικαστήριο στο οποίο δεν παραβρίσκεστε με ευθύνη του κράτους ο αιτών την διακοπή κρατούμενος
-Αν είναι οικονομικά αδύναμος -που μετά από χρόνιο στην φυλακή πως να μην είναι;- δεν έχει και συνήγορο.
Και στο δικαστήριο αυτό παίζετε η τύχη του.
Ξέρετε τι γίνετε σε αυτές τις περιπτώσεις;
Απορρίπτονται οι αιτήσεις με διαδικασία ψεκάστε σκουπίστε τελειώσατε.
Αυτή είναι μια διάκριση ταξική (δεν έχεις λεφτά δεν δικάζεσαι σωστά),παραβιάζει ευθέως την ίση δικονομική μεταχείριση και αποτελεί παραβίαση των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.
Κάτι ανάλογο γίνεται και στις δίκες για συγχώνευση ποινών όταν ο καταδικασθείς δεν είναι κρατούμενος .Με τα ίδια αποτελέσματα.
Να οριστεί λοιπόν ρητά στο άρθρο 91 της Ποινικής Δικονομίας η υποχρέωση της πολιτείας να διορίζει συνήγορο σε ΟΛΕΣ τις δίκες και να μην παραπέμπει σε διατάξεις που και εύκολα αλλάζουν αλλά και ήδη προβλέπουν εξαιρέσεις.
2) ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΉ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ
Ο Αυτεπάγγελτος Διορισμός Συνηγόρου για τους οικονομικά αδύναμους κατηγορούμενους με έξοδα του κράτους είναι θέμα που ακουμπά στην ισότητα των πολιτών απέναντι στην δικαιοσύνη,και σε βασικά Ανθρώπινα Δικαιώματα.
Όμως ο τρόπος διορισμού τους από το δικαστήριο αφήνει πολύ λίγο χρόνο προετοιμασίας στον διορισμένο συνήγορο και η πολύ μικρή αμοιβή προσελκύει κατά κανόνα νέους δικηγόρους χωρίς πολύ δουλειά και εμπειρία,και σε λίγες μόνο περιπτώσεις κοινωνικά ευαίσθητους δικηγόρους που το θεωρούν υποχρέωση τους.
Αυτοί είναι οι λίγες φωτεινές εξαιρέσεις.
Για αυτό στην πράξη καταργείται το διακαιώματα του κατηγορουμένου σε μια δίκαιη δίκη λόγω της τσαπατσουλιάς που επικρατεί.
Αυτή η απαράδεκτη κατάσταση έχει παγιωθεί στην φράση
"είτε χωρίς συνήγορο είτε με διορισμένο το ίδιο και το αυτό".
Το κράτος πληρώνει και τα δημόσια χρήματα δεν πιάνουν τόπο.
Είναι επιτακτική ανάγκη εκτός από το να διορίζονται συνήγοροι σε όλες τις σοβαρές δίκες να αλλάξει ριζικά και το σύστημα διορισμού συνηγόρων .
ΜΙΑ ΠΡΌΤΑΣΗ
Νομίζω ότι μια εξαιρετική ιδέα είναι να απεμπλακούν οι δικηγορικοί σύλλογοι από την διαδικασία επιλογής και να εμπλακούν οι Νομικές Σχολές.
Θα είναι εξαιρετική πρακτική για τους φοιτητές της Νομικής σε πραγματικές συνθήκες.
Επίσης θα ήταν εξαιρετική αναβάθμιση για τον χρόνο άσκησης των ασκούμενων που συνήθως κάνουν δουλειά γραφείου στα δικηγορικά γραφεία περιμένοντας απλώς να περάσει ο χρόνος να συνδεθεί η υπεράσπιση τέτοιων υποθέσεων με κάποιον τρόπο ως ποινή ή επιβράβευση που μεγαλώνει η μειώνει τον χρόνο άσκησης.
Και στις δύο φυσικά περιπτώσεις εννοείται ότι την δουλειά της προετοιμασίας της υπεράσπισης θα την κάνουν φοιτητές ή και ασκούμενοι αλλά την ευθύνη της παρουσίασης στα δικαστήρια θα έχουν οι καθηγητές των φοιτητών και οι δικηγόροι που έχουν τον ασκούμενο..
Έτσι εξυπηρετούνται δύο ανάγκες κοινωνικές ανάγκες
Και ο οικονομικά αδύναμος κατηγορούμενος έχει σοβαρή συνηγορία αλλά και εμπλουτίζεται η εκπαιδευτική διαδικασία φοιτητών και ασκούμενων με πρακτική εφαρμογή σε πραγματικές συνθήκες.
Γιώργος Διπλός
Πηγή
