ΙΝΤΙΜΕ
Η καταδικαστική απόφαση για τη Χρυσή Αυγή ήταν ανάσα ανακούφισης και ελπίδας. Η απόφαση σηματοδότησε το τέλος του ναζιστικού μορφώματος,
ένα τέλος που ήδη είχε αρχίσει να προδιαγράφεται από τις εκλογές του 2019, όταν οι ψηφοφόροι εγκατέλειψαν το «πλοίο» και έτσι δεν κατάφερε να μπει η Χ.Α. ξανά στη Βουλή.
Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει ότι ξεμπερδέψαμε με το μίσος, τον ρατσισμό, τη βία, τον φασισμό. Αρκεί να σκεφτούμε τη μανιώδη επίθεση που εξαπέλυσαν οι αστυνομικές δυνάμεις λίγα λεπτά μετά την ανακοίνωση της καταδικαστικής απόφασης και τον δημοσιογράφο που αναρωτιόταν φανερά εξοργισμένος «τι νόημα έχει η (σ.σ. αντιφασιστική) συγκέντρωση». Τις άνευρες δηλώσεις πολιτικών, που μέχρι χθες συναγελάζονταν με τους μαχαιροβγάλτες της Χρυσής Αυγής και την προσπάθεια υποτίμησης της Μάγδας Φύσσα, μιας γυναίκας-σύμβολο, με ακραία ταξικές και σεξιστικές τοποθετήσεις περί «κοινωνικών στρωμάτων που δεν περιμένεις τέτοιες συμπεριφορές» και περιποιημένων κουπ.
Ολοι θυμόμαστε τις φιλικές συζητήσεις του Μπαλτάκου με τον Κασιδιάρη, τις χαριτωμένες χειραψίες της Ντόρας Μπακογιάννη με τον Μιχαλολιάκο και τον Παναγιώταρο, τα κοινά συλλαλητήρια για το Μακεδονικό όλου του δεξιού και ακροδεξιού φάσματος, τους δημοσιογράφους –και μετέπειτα βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας– που δεν έβρισκαν προβληματικό το γεγονός ότι μοιράστηκε υλικό της Χρυσής Αυγής σε ανήλικα παιδιά, που συμπονούσαν τον δολοφόνο του Παύλου Φύσσα και ζητούσαν μία «σοβαρή Χρυσή Αυγή». Δεν ξεχνάμε τη συμβουλή άλλου δημοσιογράφου προς τους χρυσαυγίτες «Πρέπει να βρείτε τρόπο να μη σας πιάνουν στο στόμα τους», ούτε, τέλος, τα στημένα ρεπορτάζ με τα «προσκοπάκια της Χρυσής Αυγής».
Μπορεί λοιπόν ορισμένα στελέχη του νεοναζιστικού μορφώματος να τιμωρήθηκαν, ωστόσο ο συστημικός φασισμός παραμένει, και αυτόν πρέπει να αντιπαλέψουμε.
ΠΗΓΗ: efsyn.gr
