Απ’ τα πιο “δυνατά” κείμενα που συναντήσαμε αυτές τις μέρες να σχολιάζουν το κρατικό έγκλημα με θύμα ένα 18χρονο παιδί,
που οι μπάτσοι το δολοφόνησαν αφήνοντας μια νέα κοπέλα, έγκυο, χήρα και δυο μικρά παιδάκια ορφανά, είναι αυτό που ανάρτησε στον λογαριασμό που διατηρεί στο f/b ο καλός ηθοποιός Χάρης Τζωρτζάκης.Τώρα μεγάλωσε η εκτίμησή μας γι’ αυτό τον καλλιτέχνη, για τον οποίο πάντα είχαμε καλή άποψη, κάτι που είχαμε δημοσιοποιήσει και στην ανάρτησή μας που την τιτλοφορούσαμε “Ο Χάρης Τζωρτζάκης περνάει πριονοκορδέλα το “επιτελικό κράτος” (Βίντεο)“.
Και εδώ θέλουμε να σημειώσουμε και κάτι άλλο. Καθημερινά -με τελευταίο περιστατικό το χθεσινό κατά το οποίο η ένστολη αλητεία του κράτους μακέλεψε μια ειρηνική διαδήλωση- παρακολουθούμε γεγονότα που μόνο σε μια φασιστική στρατιωτική δικτατορία θα τα ανέμενες. Που στο διάολο είναι οι διανοούμενοι, αυτοί που συγκαταλέγονται στο πνευματικό και καλλιτεχνικό χώρο να τοποθετηθούν;
Η σαπίλα, πέρα από ένα μέρος της κοινωνίας μας, έχει διαβρώσει και αυτούς/ες που λογικά θα έπρεπε να είναι πιο ευαίσθητοι στην επικράτηση της φασιστικοποίησης της καθημερινής μας ζωής που επιχειρείται;
Τα κείμενα του βαθύτατα συντηρητικού μουσικοσυνθέτη Μάνου Χατζηδάκι, φαντάζουν όαση σ’ αυτή την “ξηρασία” αφωνίας που καταπλακώνει διανοούμενους και καλλιτέχνες μπροστά στην καθημερινότητα που μας επιβάλλουν να ζούμε οι “άριστοι” του “επιτελικού” κράτους.
Παρακάτω το κείμενο του Χάρη Τζωρζάκη, που το αφιερώνουμε σε όλους τους “νοικοκυραίους”:
Στο δρόμο για το θέατρο στη συμβολή της Πανεπιστημίου με Βασιλίσσης Σοφίας, τι ειρωνική διασταύρωση ε;, με πλησίασε μια τσιγκανοπούλα τρία τέσσερα χρόνια μεγαλύτερη από την κόρη μου γύρω στα εφτά δηλαδή, για να μου καθαρίσει τα τζάμια του αυτοκινήτου.
Τη ρώτησα που είναι οι γονείς της και μου απάντησε με τον πιο φυσικό τρόπο του κόσμου «στη γύρα να κονομήσουν κανα φράγκο».
Κοντοστάθηκα για λίγο στο φανάρι αναζητώντας κάποιον ενήλικο που ίσως την επιβλέπει, την άφησα να μου καθαρίσει το μπαρμπρίζ βλέποντάς την να σκαρφαλώνει στις μύτες των ποδιών της για να φτάσει να το καθαρίσει ολόκληρο, της έδωσα δύο ευρώ, άναψε το φανάρι και σηκώθηκα και έφυγα.
Έφυγα και παράτησα ένα παιδί στη μέση του δρόμου λίγο μεγαλύτερο από την ηλικία της κόρης μου γιατί έπρεπε να πάω στη δουλειά μου.
Το κορίτσι αυτό εκτός από εμένα το παράτησαν και εκατοντάδες άλλοι που πέρασαν και ενώ σταματάνε για να διασώσουν ένα γατάκι ή ένα σκυλάκι που το παίρνουν -και πολύ καλά κάνουν- και ύστερα το φροντίζουν και αναζητούν εναγωνίως μια ζεστή αγκαλιά να τα φροντίσει, προσπερνάνε όπως έκανα κι εγώ ένα παιδί λίγο μεγαλύτερο από την ηλικία της κόρης μου για να πάνε και αυτοί όπως έκανα κι’ εγώ στη δουλειά τους.
Το κορίτσι αυτό στο κεντρικότερο σημείο των Αθηνών είμαι σίγουρος ότι το προσπέρασαν αστυνομικοί της ομάδας Δίας, δικαστικοί, πολιτικοί, κοινωνικοί λειτουργοί και για να μην τα πολυλογώ το προσπεράσαμε όλοι μας.
Ε από αυτό το κορίτσι έχουμε την απαίτηση να ενταχθεί στην κοινωνία μας και αναρωτιόμαστε τι φταίξαμε που αύριο μεθαύριο θα μας κλέψει το αυτοκίνητο. Και όταν μας το κλέψει, γιατί θα μας το κλέψει και μεταξύ μας πολύ καλά θα μας κάνει, εμείς θα το σκοτώσουμε και θα πανηγυρίζουμε γιατί επιτέλους θα πρέπει να μπει μια τάξη με τους γύφτους.
Εγώ μόλις γύρισα σπίτι μου, η κόρη μου κοιμάται αλλά ντρέπομαι να πάω να τη φιλήσω. Ξέρω ότι δεν αλλάζει κάτι με αυτό αλλά ακόμα αναρωτιέμαι πως γίνεται να υπάρχουν άνθρωποι που δεν ντρέπονται. Και τότε κάπως ηρεμώ ότι δεν έχω χάσει τελείως την ανθρωπιά μου. Εσείς που κοιμάστε, κοιμηθείτε ήσυχα. Ένας γύφτος λιγότερος.
Ξημερώματα Δευτέρας, 25 Οκτώβρη 2021
