Ενημέρωση κατάστασης
Από Stella Bekiari
Φίλος καρκινοπαθής και με άλλα σοβαρά προβλήματα υγείας, κάτοικος επαρχίας με πήρε τηλέφωνο σχεδόν κλαίγοντας.
"Γράψε κάτι σε παρακαλώ, μας σκοτώνουν, βάσει σχεδίου. Έχουν γεμίσει οι κολώνες με κηδειόσημα, ηλικιωμένων και ανθρώπων των ασθενέστερων τάξεων.
Πήγα σήμερα να γράψω τα φάρμακά μου και τα φάρμακα του πατέρα μου, στον παθολόγο που πάω τα τελευταία χρόνια. Μου είπε πως η αγωγή μου κοστίζει πάνω από τριακόσια ευρώ και για να μου τη συνταγογραφήσει πρέπει να του δώσω τουλάχιστον πενήντα ευρώ. Όταν αρνήθηκα μου είπε ότι λόγω του πλαφόν στη θέση μου μπορεί να εξυπηρετήσει δέκα ασθενείς παίρνοντας δέκα ευρώ από τον καθένα. Με ασθενείς σαν κι εμένα θα το κλείσει το μαγαζί. Τον ρώτησα αν εξαιρούνται από το πλαφόν κάποιες ασθένειες και μου απάντησε μόνον οι μεταμοσχευμένοι.Μου πρότεινε να πάω σ΄ένα κοντινό κέντρο υγείας, εκτός πόλης, για να τα γράψω, αρκεί να σπαταλήσω τη μέρα μου στην ουρά.
Σηκώθηκα να φύγω, λέγοντας του πως θα το ερευνήσω το θέμα. Με φώναξε σαν να μου έκανε χάρη και μου είπε πως για τελευταία φορά θα μου τα γράψει, μόνον για ένα μήνα με δέκα ευρώ.
Έφυγα και πήρα τους δρόμους Έβλεπα τα χαρτιά και νόμιζα πως γράφουν το όνομά μου, το όνομα του πατέρα μου, του Γιάννη που χρειάζεται Ινσουλίνες και μετρητές, της Βάσως που είναι οροθετική, του... της.... Πνίγομαι! Στα πενήντα μου, νιώθω προγραμμένος, καταδικασμένος. Ακόμη κι αν τον καταγγείλω, ο τόπος είναι μικρός, ποιος με βεβαιώνει πως δεν θα με διώξουν και οι συνάδελφοί του; Άσε που δεν είμαι ρουφιάνος. Πρέπει κάτι να κάνουμε, ο Ναζισμός είναι εδώ και ήδη εξολοθρεύει τους πιο αδύναμους" — μαζί με Niki Vikou.
"Γράψε κάτι σε παρακαλώ, μας σκοτώνουν, βάσει σχεδίου. Έχουν γεμίσει οι κολώνες με κηδειόσημα, ηλικιωμένων και ανθρώπων των ασθενέστερων τάξεων.
Πήγα σήμερα να γράψω τα φάρμακά μου και τα φάρμακα του πατέρα μου, στον παθολόγο που πάω τα τελευταία χρόνια. Μου είπε πως η αγωγή μου κοστίζει πάνω από τριακόσια ευρώ και για να μου τη συνταγογραφήσει πρέπει να του δώσω τουλάχιστον πενήντα ευρώ. Όταν αρνήθηκα μου είπε ότι λόγω του πλαφόν στη θέση μου μπορεί να εξυπηρετήσει δέκα ασθενείς παίρνοντας δέκα ευρώ από τον καθένα. Με ασθενείς σαν κι εμένα θα το κλείσει το μαγαζί. Τον ρώτησα αν εξαιρούνται από το πλαφόν κάποιες ασθένειες και μου απάντησε μόνον οι μεταμοσχευμένοι.Μου πρότεινε να πάω σ΄ένα κοντινό κέντρο υγείας, εκτός πόλης, για να τα γράψω, αρκεί να σπαταλήσω τη μέρα μου στην ουρά.
Σηκώθηκα να φύγω, λέγοντας του πως θα το ερευνήσω το θέμα. Με φώναξε σαν να μου έκανε χάρη και μου είπε πως για τελευταία φορά θα μου τα γράψει, μόνον για ένα μήνα με δέκα ευρώ.
Έφυγα και πήρα τους δρόμους Έβλεπα τα χαρτιά και νόμιζα πως γράφουν το όνομά μου, το όνομα του πατέρα μου, του Γιάννη που χρειάζεται Ινσουλίνες και μετρητές, της Βάσως που είναι οροθετική, του... της.... Πνίγομαι! Στα πενήντα μου, νιώθω προγραμμένος, καταδικασμένος. Ακόμη κι αν τον καταγγείλω, ο τόπος είναι μικρός, ποιος με βεβαιώνει πως δεν θα με διώξουν και οι συνάδελφοί του; Άσε που δεν είμαι ρουφιάνος. Πρέπει κάτι να κάνουμε, ο Ναζισμός είναι εδώ και ήδη εξολοθρεύει τους πιο αδύναμους" — μαζί με Niki Vikou.
