Θυμάστε
άραγε το άλλοτε βαλκανικό «ελντοράντο» των ελληνικών επιχειρήσεων; Ήταν
τότε στα τέλη της δεκαετίας του 1990, που επικρατούσε το μεγαλοϊδεάτικο
σχέδιο για τη δημιουργία μιας ελληνικής παραγωγικής ζώνης στα Βαλκάνια.
Η κυβέρνηση Σημίτη, με πρόσχημα την «ισχυρή» οικονομία, που αποδείχθηκε εκ των υστέρων εικονική πραγματικότητα, και την ένταξη της χώρας στην ΟΝΕ, έβαζε μπρος τα μεγαλεπίβολα σχέδιά της, για την επέκταση των ελληνικών επιχειρήσεων στη Βαλκανική Χερσόνησο, που θα γινόταν στο εξής εύκολα και ανέξοδα με...
Η κυβέρνηση Σημίτη, με πρόσχημα την «ισχυρή» οικονομία, που αποδείχθηκε εκ των υστέρων εικονική πραγματικότητα, και την ένταξη της χώρας στην ΟΝΕ, έβαζε μπρος τα μεγαλεπίβολα σχέδιά της, για την επέκταση των ελληνικών επιχειρήσεων στη Βαλκανική Χερσόνησο, που θα γινόταν στο εξής εύκολα και ανέξοδα με...
δαπάνες του ελληνικού δημοσίου.
Κάπως έτσι γεννήθηκε το περιβόητο Ελληνικό Σχέδιο Οικονομικής
Ανασυγκρότησης των Βαλκανίων. Με πρόσχημα την κρατική αναπτυξιακή
βοήθεια που θα προσέφερε η χώρα μας στις βαλκανικές χώρες, στην ουσία το
Ελληνικό κράτος με απευθείας επιδοτήσεις και χρηματοδοτήσεις έργων σε
δημόσιες υποδομές, έκανε «αβάντα» σε μικρές και, κυρίως, μεγάλες
Ελληνικές επιχερήσεις, που ήθελαν να επενδύσουν τα κεφάλαιά του στα
Βαλκάνια.
Οι πολιτικές κόντρες
Από την αρχή όμως, το ΕΣΟΑΒ αντιμετώπισε σωρεία προβλήμάτων, αλλά και γερές κόντρες στο εσωτερικό της τότε κυβέρνησης. Αρχικά, την όλη ευθύνη είχε το υπουργείο Εθνικής Οικονομίας, στο οποίο μέχρι και το 1999 ανήκε η Γενική Γραμματεία Διεθνών Οικονομικών Σχέσεων, που ήταν και το κατεξοχήν όργανο άσκησης της οικονομικής διπλωματίας. Ο ΓΑΠ όμως, τότε υπουργός Εξωτερικών, διαφωνούσε, καθώς ήθελε αυτός όλη τη «δόξα» για την οικονομική ανασυγκρότηση των Βαλκανίων.
Για αυτό και ίδρυσε την περιβόητη ΥΔΑΣ (Υπηρεσία Διεθνούς Αναπτυξιακής Συνεργασίας), οπου και τοποθέτησε τον «κολλητό» του, Άλεξ Ρόντος.
Η ενδοκυβερνητική κόντρα ΥΠΕΘΟ-ΥΠΕΞ έφτασε στο αποκορύφωμά της τον Μάιο του 2001, όταν ο τότε υφυπουργός Εθνικής Οικονομίας, αρμόδιος για τις διεθνείς οικονομικές σχέσεις, Ιωάννης Ζαφειρόπουλος, στέλνει στον Γ. Παπανδρέου το αρχικό σχέδιο για το ΕΣΟΑΒ, για να το υπογράψει και στη συνέχεια να πάει στη Βουλή. Ο Παπανδρέου αρνείται. Η κόντρα κρατάει μέχρι και τον Οκτώβριο του 2001, οπότε ο Σημίτης, παίρνει ανοικτά τη θέση του Παπανδρέου, και περνάει το σύνολο σχεδόν της διαχείρισης των διεθνών οικονομικών σχέσεων της χώρας, μαζί και το ΕΣΟΑΒ, στο ΥΠΕΞ. Έτσι, ο Ζαφειρόπουλος, από υφυπουργός Εθνικής Οικονομίας, βρέθηκε ξαφνικά στο ΥΠΕΞ, ως υφυποργός αρμόδιος για τις διεθνείς οικονομικές σχέσεις. Η σύγκρουση των δύο ανδρών συνεχίστηκε μέχρι και τον Ιανουάριο του 2002, οπότε ο κ. Ζαφειρόπουλος παραιτείται. Η πραγματική αιτία ήταν φυσικά, ότι ο Γ. Παπανδρέου δεν τον άφησε να ελέγξει τις δραστηριότητες της ΥΔΑΣ, τον Άλεξ Ρόντος, και τις χρηματοδοτήσεις των εκατοντάδων ΜΚΟ.
Το γιοφύρι της Άρτας»!
Αφού λοιπόν κυριάρχησαν οι απόψεις του Γ.Παπανδρέου και του ΥΠΕΞ, μέσα στο 2002 ψηφίζεται με «τυμπανοκρουσίες» ο νόμος για το Ελληνικό Σχέδιο για την Οικονομική Ανασυγκρότηση των Βαλκανίων-ΕΣΟΑΒ, για την περίοδο 2002-2006. Επειδή όμως η ουσιαστική εφαρμογή του ΕΣΟΑΒ ξεκίνησε με καθυστέρηση δύο και πλέον ετών -μέσα του 2004 αντί του 2002-, κρίθηκε απαραίτητη η παράταση του προγράμματος μέχρι και το 2011. Το ύψος των κονδυλίων που θα διατίθεντο ήταν 550 εκατ. ευρώ, εκ των οποίων 421,8 εκατ. €. Αφορούσε έργα, δράσεις, μελέτες και δραστηριότητες που προτείνονται επισήμως από τις Κυβερνήσεις των ληπτριών χωρών (Αλβανία,Βοσνία-Ερζεγοβίνη, Βουλγαρία, Μαυροβούνιο, πΓΔΜ, Ρουμανία και Σερβία), ενώ 106,7 εκατ. €. Δόθηκε για την ενίσχυση ιδιωτικών επενδύσεων. Το Σχέδιο όμως τελικά, ήταν σκέτη αποτυχία. Μέχρι και τα τέλη του 2011, όπως δείχνουν οι απολογιστικές εκθέσεις της ΥΔΑΣ, για δημόσιες επενδύσεις είχαν δωθεί μόλις το 57,99% του αρχικού συνολικού διαθέσιμου ποσού ( 277,7 εκατ. ευρώ), για μόλις 19 δημόσια έργα, και άλλα 46.8 εκατ. ευρώ (45,1 % του αρχικού συνολικού διαθέσιμου ποσού) για την χρηματοδότηση 75 ιδιωτικών επενδύσεων (π.χ. PALCO, CHIPITA, INTERIO,ΣΙΔΕΝΟΡ, κ.α.)
Από κεί και πέρα, αρχίζουν τα παράδοξα. Μπορεί η ΥΔΑΣ να εκδίδει ετήσιες εκθέσεις για τα πεπραγμένα της, μπορεί να αναφέρει γενικά το ύψος της κρατικής αναπτυξιακής βοήθειας που δίνει κάθε χρόνο και σε ποιες χώρες, για κρίσιμες λεπτομέρειες όμως που αφορού στη διαχείρισή της, υπάρχει μυστικοπάθεια. Για παράδειγμα δεν γνωρίζουμε για τα δημόσια έργα που χρηματοδοτήθηκαν με χρήματα του Ελληνικού λαού, πως έγινε η αξιολόγηση των έργων στις λήπτριες χώρες, αν προσελήφθησαν σύμβουλοι και ποιες ήταν οι αμοιβές τους, αν για τα έργα προκηρύχθηκαν διαγωνισμοί ή έγιναν με απευθείας αναθέσεις, αν υπήρξαν υπερβάσεις στο κόστος. Τίποτα! Ούτε φυσικά υπάρχει κάποιος πλήρης απολογισμός,αν δηλ. τα κεφάλαια έπιασαν τόπο. Και όπου υπάρχει αδιαφάνεια, υπάρχει και διαφθορά!
Οι επιχειρήσεις
Όμως, σίγουρα κερδισμένες, έτσι ή αλλιώς, ήταν οι Ελληνικές επιχειρήσεις. Το ΕΣΟΑΒ, με το 20% των πόρων του να χρηματοδοτεί ιδιωτικές επενδύσεις, δεν λέγεται αναπτυξιακή βοήθεια. Αλλά και το υπόλοιπό 80% πάλι συνδέεται με επιχειρηματικά συμφέροντα. Οι ελληνικές κυβερνήσεις ουσιαστικα «έστρωσαν το χαλί» , χωρίς να υπολογίσουν ότι οι επιδοτήσεις, άμεσες ή έμμεσες, σε Ελληνικές επιχειρήσεις να δραστηριοποιηθούν στα Βαλκάνια, θα είχαν τελικά αρνητικές επιπτώσεις για την οικονομική ανάπτυξη και την κοινωνική ευημερία της χώρας, ιδίως στη Βόρειο Ελλάδα, με την φυγή κεφαλαίων, την αύξηση της ανεργίας, κλπ.
Σκεφτείται ότι οι αναπτυξιακοί νόμοι προέβλεπαν ποσοστό της επιχορήγησης ι, κατ΄ ανώτατο όριο, στο 30% του συνολικού κόστους της επένδυσης, με ανώτατο ποσό επιχορήγησης 1.500.000 €., για επενδύσεις στα Βαλκάνια!
Έτσι, φτάσαμε στο σημείο, οι επενδύσεις ελληνικών επιχειρήσεων στα Βαλκάνια, να έχουν φτάσει μέχρι και το 2009, τα 15 δις ευρώ. Μόνο την περίοδο 2003-2006, μετεγκαταστάθηκαν από τη Μακεδονία και τη Θράκη στις γειτονικές χώρες 3.000 επιχειρήσεις, με αποτέλεσμα την απώλεια, κατά τη συγκεκριμένη περίοδο, στις προαναφερόμενες διοικητικές - γεωγραφικές περιφέρειες 60.000 θέσεων εργασίας. Την τελευταία 15ετία Έλληνες επιχειρηματίες από τον χώρο της ένδυσης, δημιούργησαν 250-270 επιχειρήσεις εκτός συνόρων, μεταφέροντας τις κυρίως παραγωγικές δραστηριότητες σε βαλκανικές χώρες, με αποτέλεσμα να χαθούν 22.000 θέσεις εργασίας. Μόνο στη Βουλγαρία, δραστηριοποιούνται 3.000 επιχειρήσεις. Άλλες 800 περίπου στην Αλβανία. Όλες οι μεγάλες επιχειρήσεις της χώρας, τράπεζες, ΤΙΤΑΝ, INTRACOM,ΟΤΕ, 3E κ.α. δραστηριοποιούνται εντόνως στα Βαλκάνια.
spirospero
Σχετικό Του Δ.Γ. Παπαδοκωστόπουλου isotimia.gr/
Πώς φθάσαμε από την “ισχυρή οικονομία” στην απόλυτη ένδεια…
Πατριωτικό καθήκον η σωτηρία της πατρίδος, λένε όσοι στέλνουν τους άλλους να πεθάνουν στο μέτωπο, ενώ αυτοί τους κοιτούν ασφαλείς από τα μετόπισθεν. Έτσι και η χώρα έφτασε στα σημερινά ακροτελεύτια όρια της απαξίωσης, μετά από σειρά ετών που στην Ελλάδα κυριαρχούσαν οι παρέες οι κολλητοί και τα ψέματα, που χρησιμοποιούνταν για να παίρνουμε τα λεφτά από τα κοινοτικά πακέτα.
Το 1999 λίγο πριν τις ευρωεκλογές το Χρηματιστήριο κινούνταν στα ύψη και οι Έλληνες αφιονισμένοι από τα κέρδη που προσέφερε η Σοφοκλέους, πίστευαν ότι ανακάλυψαν την Ατλαντίδα. Η τότε κυβέρνηση Σημίτη είχε ταυτίσει την άνοδο του Χρηματιστηρίου με την ισχυρή οικονομία. Στην συνέχεια όταν ο δείκτης κατέρρευσε, ο Κώστας Σημίτης συνέστησε στους Έλληνες να γίνουν μακροπρόθεσμοι επενδυτές…
Μετά ήρθε η είσοδος στο ευρώ το 2000, που ήταν από μόνη της ένας παράγοντας σταθερότητας. Το πολιτικό προσωπικό πήρε βαθιά ανάσα, καθώς διείδε σ΄αυτό μια ευκαιρία για χαλάρωση και όχι μόνο. Τα οικονομικά της Ελλάδας και μετά την είσοδο στο ευρώ παρέμεναν βαθιά προβληματικά. Το μεγάλο κράτος απαιτούσε τεράστιους πόρους και το πολιτικό προσωπικό επιχειρούσε να αυξήσει τους συνενόχους του, μέσω της συνεχούς διόγκωσης του δημόσιου τομέα. Στο μεγάλο κράτος χωρούσαν όλοι ή σχεδόν όλοι. Υπήρχε όμως και η ιδιωτική οικονομία, που ήταν εκτός νυμφώνος. Ήταν οι επιχειρηματίες που έκαναν ό,τι έκαναν χωρίς επιδοτήσεις και κρατική στήριξη και ήταν οι εργαζόμενοι που δούλευαν σκληρά με μισθούς μικρότερους από τους αντίστοιχους του δημοσίου.
Με άλλα λόγια υπήρχε μια ιδιωτική οικονομία που πριμοδοτούσε τα άρρωστα δημόσια οικονομικά και διατηρούσε σε πελάγη ευτυχίας το πολιτικό προσωπικό της μεταπολίτευσης. Κανένας δεν νοιάζονταν και βέβαια το κράτος με τα καλούδια του επέκτεινε την δική του ανηθικότητα και στον ιδιωτικό τομέα. Εξυπακούεται ότι όλα τα χρόνια από το 1996 και μετά οι παρεμβάσεις στα δημόσια οικονομικά ήταν κατά κύριο λόγο με την «δημιουργική λογιστική». Αξιομνημόνευτο είναι ότι τα τερτίπια αυτά είχαν γίνει κτήμα και της Eurostat, η οποία κατά ένα περίεργο τρόπο αδιαφορούσε.
Τα χρόνια περνούσαν και φθάσαμε στο 2004, όπου ανέλαβε η Νέα Δημοκρατία να φτιάξει τα πράγματα. Υποσχέθηκε αναδιοργάνωση του κράτους και εξυγίανση των δημοσίων οικονομικών. Ο Κώστας Καραμανλής έκανε συχνά μνεία της ανάγκης να μειωθεί το κράτος. Στην πράξη συνέβαιναν τα ακριβώς αντίθετα. Το κράτος μεγάλωνε, οι δημόσιοι υπάλληλοι αυξάνονταν, όπως αυξάνονταν με γεωμετρική πρόοδο τα κάθε είδους νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου, που ήθελαν διοικητικά συμβούλια για να λειτουργήσουν. Στην πενταετία της Νέας Δημοκρατίας δημιουργήθηκαν περίπου 700 νέοι οργανισμοί με ετήσιο κόστος γύρω στα 200 εκατ. ευρώ ετησίως. Τραγική ειρωνεία είναι ότι πριν φύγει από την εξουσία ο Κ. Καραμανλής είχε προαναγγείλει κατάργηση περίπου 200 τέτοιων οργανισμών… που ένας Θεός ξέρει τι έγιναν.
Μετά ήρθε το κόμμα του ΠΑΣΟΚ που συνέτριψε στις αρχές Οκτωβρίου 2009 την Νέα Δημοκρατία. Υποσχέθηκε να βάλει τέλος στη διαφθορά, στο αμοραλισμό και γενικά σε κάθε τι που προσέβαλε τον Έλληνα πολίτη. Επίσης ο Γιώργος Παπανδρέου υποσχέθηκε και αναδιανομή εισοδήματος υπέρ των ασθενέστερων. Θα μείνει στην ιστορία η φράση ότι «λεφτά υπάρχουν» που μπορούμε να τα βρούμε και να αναδιανείμουμε…
Από τον Οκτώβριο του 2009 μεσολάβησαν πέντε μήνες και η κυβέρνηση προχωρά σε ένα μπαράζ δημοσιονομικών μέτρων για να αποφευχθεί η χρεοκοπία με την οποία μας απειλεί το χρέος των 300 δισ. ευρώ. Αναμφίβολα γίνεται προσπάθεια να αποφευθχεί η καταστροφή και να μην υπογραφει η ληξιαρχική πράξη θανάτου της οικονομίας μας. Μια ληξιαρχική πράξη που προετοιμάζονταν τα προηγούμενα χρόνια, με το μεγαλύτερο κομμάτι του τύπου να παρακολουθεί και να συγκαλύπτει τις αθλιότητες που συνέβαιναν.
Ας ενθυμούμεθα πάντως ότι το πολιτικό προσωπικό που σήμερα κόπτεται για το πατριωτικό του καθήκον της σωτηρίας της οικονομίας, ήταν αυτό που οδήγησε το χρέος στα 300 δισ. ευρώ και κατέστησε την Ελλάδα ενδεή καρικατούρα δυτικού κράτους.
ΥΓ: Και βέβαια μην ξεχνάμε ότι το πρόβλημα δεν είναι οικονομικό αλλά πολιτικό. Τίποτα δεν διασφαλίζει ότι αυτά που μας έφεραν μέχρι εδώ θα αντιμετωπισθούν δραστικά.
Δυστυχώς οι παράγοντες αποσάθρωσης της χώρας παραμένουν ισχυροί και όπως ξέρουμε από το παρελθόν, λουφάζουν στα δύσκολα και επανέρχονται με την πρώτη ευκαιρία.
Από ΣΤΟΧΑΣΜΟΣ – ΠΟΛΙΤΙΚΗ
