Στη Μυτιλήνη τον λένε Στρατή: «Γυναίκες ετοιμόγεννες κι άλλες με τα μωρά στην αγκαλιά, άνθρωποι ανάπηροι με πατερίτσες και καροτσάκια. Οι παραλίες των παιδικών μας χρόνων γέμισαν πόνο κι απελπισία. Κάθε παιδί που παίρνω στην αγκαλιά μου όταν βγαίνει από τη βάρκα είναι το δικό μου παιδί».
Στην Ειδομένη τη λένε Αννα Μαρία: «Γι’ αυτούς τους ανθρώπους όλη η ελπίδα είναι ένα πιάτο ζεστό φαγητό για να μπορέσουν να συνεχίσουν το ταξίδι. Εμείς δεν μπορούμε να λύσουμε το πρόβλημα, μπορούμε όμως να το απαλύνουμε».
Στην Κω τον λένε Γιώργο: «Μαγειρεύουμε κάποια γεύματα, μοιράζουμε κουβέρτες και στεγνά ρούχα, μεταφέρουμε όσους χρειάζεται στο νοσοκομείο τα απογεύματα, καλύπτουμε έξοδα για ξενοδοχείο για τους πιο ευάλωτους, όπως και εισιτήρια για το πλοίο».
Στη Λέρο τη λένε Ματίνα: «Εχουμε εθελοντές από όλο τον κόσμο. Αυτό συμβαίνει για πρώτη φορά. Οι τουρίστες άκουγαν για αριθμούς κι είδαν τους ανθρώπους, τον θρήνο τους, τον πόνο τους. Κι είδαν επίσης πόσο αβοήθητη είναι η Ελλάδα σ’ αυτό».
Στη Χίο τη λένε Βίκη: «Και σκέβεσαι και λες πως οι εθελοντές δίνουν και την ψυχή τως για να βοηθήσουν τους πρόσφυγες. Κι η μόνη τως ανταμοιβή είναι ευτή: ένα μεγάλο thank you, shukraan στη γλώσσα τους. Πώς μπορεί να κοιμούνταινε ψόφιοι απέ την κούραση, αλλά με μια συνείδηση καθαρή. Μεγάλο πράμα ευτό».
Στο Γαλάτσι τον λένε Γιώργο: «Είπα στα παιδιά να μαζέψουν τα παιχνίδια που δεν θέλουν πια, ξεχωρίσαμε και ρούχα με τη γυναίκα μου, ψωνίσαμε και λίγα τρόφιμα. Πήραμε και τα κορίτσια μαζί μας, πρέπει να εκπαιδευτούν από μικρές - η ανθρωπιά μαθαίνεται».
Στην πλ. Βικτωρίας τον λένε Δημήτρη: «Οι οδοκαθαριστές είμαστε 8 σε βάρδιες, αλλά τι να πρωτοκάνουμε; Δεν γίνεται μικρά παιδιά να ζουν σ’ αυτή την κατάσταση. Να γράψετε να φέρουν τουαλέτες και νερό για τους ανθρώπους. Και να έρθετε να βοηθήσετε, να κάνουμε όλοι ό,τι μπορούμε».
Στον Ελαιώνα τη λένε Μύριαμ: «Εδώ, επαγγελματίες κι εθελοντές δουλεύουν με την ψυχή τους, δεν το κάνουν τυπικά ούτε απλώς εκπληρώνουν τις υποχρεώσεις τους και φεύγουν. Στον παιδότοπο έρχονται σχεδόν καθημερινά δάσκαλοι και νηπιαγωγοί».
Στο Πεδίον του Αρεως τη λένε Κλικ: «Ημασταν κι εμείς πρόσφυγες και μετανάστες. Ξέρουμε πόσο άγριο είναι αυτό το ταξίδι. Το να φτιάχνουμε πρωινά και σακίδια για τα παιδιά ήταν το ελάχιστο».
Οι διασώστες του Λιμενικού. Οι ψαράδες και οι βαρκάρηδες. Οι γιατροί και οι νοσηλευτές των δημόσιων νοσοκομείων και των ΜΚΟ. Οι γυναίκες που πλένουν και στεγνώνουν τα ρούχα και τα στρωσίδια των προσφύγων. Οι άνθρωποι που συγκεντρώνουν τρόφιμα και μαγειρεύουν.
Εκείνες που φτιάχνουν μάρσιπους και πλέκουν σκουφάκια. Εκείνοι που συγκεντρώνουν και διαδίδουν την πληροφορία μέσα από το διαδίκτυο.
Οσο η Ευρώπη υψώνει τείχη, εδώ -από τα νησιά του Αιγαίου μέχρι τον Πειραιά και τα Εξάρχεια κι από την Κρήτη μέχρι τη Βόρεια Ελλάδα- εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι, με εντελώς διαφορετική ιδεολογική και πολιτική θέση αλλά με κοινή αφετηρία, φτιάχνουν ένα δίχτυ ανθρωπιάς κι αξιοπρέπειας.
Ετσι λοιπόν, για εμάς στην «Εφημερίδα των Συντακτών», φέτος το πρόσωπο της χρονιάς έχει το δικό σου, το αλληλέγγυο όμορφο πρόσωπό σου.
