του Simple Man
Εσύ είσαι
έτοιμος; Θα αποδείξει το μικρό ποσοστό του λαού που δεν βρίσκει
αποκούμπι σε κόμματα και ιδεολογίες ότι μπορεί να ορθωθεί στις
διαφορετικές ημέρες που θα έρθουν; Είναι έτοιμες οι ψυχές μας για το
γδάρσιμο των ευαισθησιών από πάνω τους τούτες εδώ τις μέρες που
διανύουμε και να βάλουμε το μυαλό μας να δουλέψει απέναντι στην ολική
καταστροφή που έρχεται; Διότι ακόμη το τέλος δεν έχει έρθει. Άλλο ο ήχος
από τα ποδοβολητά στον δρόμο κι άλλο το σπάσιμο της πόρτας του σπιτιού
σου που το θεωρείς ακόμη κάστρο απροσπέλαστο. Τον εχθρό δεν μπορείς να
τον αποφύγεις όταν έχει χαράξει επί χάρτου την τέλεια επίθεση εναντίον
σου. Όταν έχει όλα τα όπλα να σε πολεμήσει.
Είναι ηλίθιος
και συνάμα επικίνδυνος για το σύνολο όποιος αυτές τις πρωτόγνωρες
ιστορικά ημέρες ακόμη θέλει να πιστεύει ότι μπορεί το οποιοδήποτε κόμμα,
το οποιοδήποτε πολιτικό ανδρείκελο- από την άκρα αριστερά μέχρι την
άκρα δεξιά το οποίο έχει το θράσος ακόμη να ζει- ότι μπορεί με την ψήφο
του να πάρει ανάσα, ότι μπορεί ψευτοδημοκρατικά να ξαναβρεί αυτά που
έχασε. Η Δημοκρατία της Ελευθεριότητας τους τα κατέστρεψε όλα και αυτή η
ψήφος που θεωρούσες ως άνοος ότι μπορούσες να την δώσεις με ελαφρά την
καρδία στο κάθε λαμόγιο που ασχολείται με την πουλημένη από το 1944
πολιτική.
Είναι τραγικό να
ανέχεσαι να σου μιλούν ακόμη μέσω των Μέσων τους αυτοί που σε
ξεπούλησαν. Είναι τραγικό να σε βλέπω να κατεβαίνεις σε πορείες σαν
πρόβατο φωνάζοντας και ζητώντας καταβάθος έναν άλλο ποιμένα να σε βάλει
σε μαντρί για να νιώσεις ασφαλής. Το σφαγείο πάντα δίπλα στο μαντρί
ήταν. Εσύ όμως δεν ήθελες να το δεις και οι πράξεις σου μαρτυρούν ότι
ούτε τώρα δεν θέλεις να δεις. Αλήθεια τι άλλο έχεις να πεις; Σταμάτα να
λες και πράξε. Κι αν δεν μπορείς να πράξεις, σκάσε! Καταντήσαμε την
πατρίδα μας έκθεση ιδεών. Όλοι μας είχαμε κάτι να γράψουμε αλλά κανένας
μας δεν πήρε το φτυάρι να ανοίξει τον δρόμο όταν το χιόνι έπεφτε πρώτα
ελαφρά και μετά με τους κουβάδες . Χωμένοι κάτω από το χιόνι είμαστε
τώρα όλοι μας. Ρομαντικοί και πραγματιστές. Λαμόγια και τίμιοι. Ένοχοι
και αθώοι. Τώρα όμως που το χάος θα επακολουθήσει οι ευαισθησίες πρέπει
να μπουν στην ντουλάπα. Να κλειδωθούν εκεί διότι έχουμε μεγάλο ανήφορο.
Η καρδιά αυτή
την φορά πρέπει να χτυπάει για τις αντοχές μας και όχι για τα
συναισθήματά μας. Αυτή τη φορά ο πόλεμος δεν θα γίνει με τα όπλα ως
είναι σωστό.Τώρα πρέπει να κάνουμε τις ιδέες μας και τις πράξεις μας
μαχαίρια. Τόσο καλά ακονισμένα που να ματώνουν ακόμα και τον θεό. Είναι
νομοτελειακό οι περισσότεροι να μην τα καταφέρουμε. Δεν είμαστε όλοι
γεννημένοι για τα δύσκολα. Όμως κάποιοι είναι. Και τελικά αυτοί ήταν
πάντα που έκαναν τον πλανήτη Ελλάδα να γυρίζει. Ανάμεσά μας είναι. Δίπλα
μας είναι. Μέσα μας είναι. Μονάδες χαμένες στο πλήθος που αυτή την
στιγμή πονάει η καρδιά τους γιατί έχουν την κατάρα και ευλογία να
νιώθουν πολύ πιο γρήγορα τον κίνδυνο από την πλειοψηφία. Μονάδες έτοιμες
που για πρώτη φορά πρέπει να μην δράσουν με παντιέρα το δίκαιο αλλά
ούτε να γίνουν θύματα υπερβάλλοντος συναισθηματισμού.
Ο εχθρός μάς
ξέρει καλά. Μάς έχει μελετήσει 200 χρόνια τώρα. Ξέρει να μάς φοβίζει,
ξέρει να μάς εξεφτελίζει, ξέρει να μάς βασανίζει. Αυτό που δεν ξέρει
όμως είναι ότι αυτή την φορά το ΟΧΙ δεν θα το ακούσει ως ιαχή αλλά ως
ψίθυρο στο αυτί του νιώθοντάς το βαθιά. Πολύ βαθιά. Όχι από λάμα που
καίει αλλά από καρδιά που πάγωσε για να ανοίξει τον κλεισμένο από χιόνι
δρόμο. Αυτή την φορά η πατρίδα δεν είναι κάτι για το οποίο θα
πολεμήσεις.
Αυτή την φορά η πατρίδα είσαι Εσύ.
γράφτηκε Οκτώβριο 2011
