Στις 15 Φεβρουαρίου 2014,
οι 180 ασθενείς-κρατούμενοι στο νοσοκομείο των φυλακών Κορυδαλλού «Άγιος Παύλος» αποφάσισαν να διαμαρτυρηθούν δημόσια για τις άθλιες συνθήκες εγκλεισμού μέσω ενός λογαριασμού στο Twitter και ταυτόχρονα να απέχουν από το συσσίτιο και την λήψη φαρμάκων.
Σήμερα παρά την διεθνή κατακραυγή και τις σχετικές υποσχέσεις από το υπουργείο Υγείας και το υπουργείο Δικαιοσύνης δεν έχει υπάρξει ουσιαστική βελτίωση των συνθηκών νοσηλείας στο «Κολαστήριο».
Την προηγούμενη Παρασκευή ο θάνατος ενός καρκινοπαθή σε τελικό στάδιο ήρθε να προστεθεί στην μακρά λίστα θανάτων μέσα στο νοσοκομείο. Πέντε από τους 150 περίπου ασθενείς-κρατουμένους του «Κολαστηρίου» διηγούνται στο VICE τις προσωπικές τους ιστορίες μέσα από το νοσοκομείο των φυλακών του Κορυδαλλού.
Η.Α., 45 ετών.
Καταδικάστηκε για απόπειρα ληστείας και ανθρωποκτονία σε ισόβια και έναν χρόνο.«Ήταν Ιανουάριος του 1994, όταν μπήκα για πρώτη φορά στη φυλακή του Ναυπλίου. Όλα αυτά τα χρόνια έχω γυρίσει όλες τις φυλακές κι έχω περάσει 49 Πειθαρχεία (σ.σ. απομόνωση). Τώρα έχω εκτίσει την ποινή μου, έχω βγάλει 21 χρόνια πραγματικά χωρίς μεροκάματα. Ωστόσο, πριν από δυο μήνες το δικαστήριο του Πειραιά μου απέρριψε την αίτηση αποφυλάκισης με την αιτιολογία του μη σωφρονισμού. Στο νοσοκομείο του Κορυδαλλού βρίσκομαι συνολικά δέκα χρόνια με οξεία προβλήματα του κυκλοφορικού συστήματος. Πριν από τρία χρόνια έπαθα γάγγραινα και μου έκοψαν το αριστερό πόδι. Πριν από τέσσερις μήνες μεταφέρθηκα σε εξωτερικό νοσοκομείο για τυπικές εξετάσεις αίματος. Εκεί μου έβαλαν ορό και το τελευταίο πράγμα που θυμάμαι, είναι ο γιατρός να λέει «πριόνι τώρα».
Όταν ξύπνησα, δεν μπορούσα να καταλάβω, τι είχε γίνει. Μια καθαρίστρια με ενημέρωσε, ότι μου έκοψαν και το άλλο πόδι. Κανείς δεν με ρώτησε και κανείς δεν ενδιαφέρθηκε για την κατάσταση της υγείας μου. Πιστεύω, ότι θα μπορούσε να είχε σωθεί το πόδι μου. Έχω δυο ανοιχτές πληγές που δεν κλείνουν και οι γιατροί εδώ μου βάζουν βαζελίνη για να κλείσουν. Καλύτερα να πεθάνω, παρά να είμαι έτσι σε καρότσι χωρίς να μπορώ να αυτοεξυπηρετούμαι. Δεν μπορώ ούτε στο μπάνιο να πάω μόνος μου. Δεν έχω λόγια να περιγράψω την κατάσταση στο νοσοκομείο του Κορυδαλλού. Έχω δει πάνω από 100 κρατουμένους να πεθαίνουν εδώ μέσα.
Όταν πεθαίνει κάποιος, τον βγάζουν έξω άρον – άρον, έπειτα έρχεται η αστυνομία, παίρνει μια τυπική κατάθεση και η υπόθεση κλείνει εκεί. Κάποιοι από τους νοσηλευόμενους των φυλακών Κορυδαλλού έχουν ήδη παραδώσει τα φάρμακά τους και όσοι έχουν δυνάμεις θα απέχουν και από το συσσίτιο. Μέσα μου νοιώθω σαν να έχω φωτιά. Ο πατέρας μου δεν ξέρει την αλήθεια. Τι να του πω; Ότι μου έχουν κόψει και τα δυο πόδια πάνω από το γόνατο; Δεν θα το αντέξει. Του είχα υποσχεθεί, ότι αυτά τα Χριστούγεννα θα τα περάσουμε μαζί, αλλά όταν ήρθε η απορριπτική απόφαση, δεν τον πήρα καν τηλέφωνο. Δεν πιστεύω, ότι θα βγω ποτέ από εδώ. Εγώ θα κάνω απεργία πείνας, μέχρι να πεθάνω. Ξέρω πια, ότι εδώ θα πεθάνω».
Μ., 45 ετών.
Καταδικάστηκε σε 300 μήνες φυλάκισης για οικονομικά αδικήματα.«Στο νοσοκομείο των φυλακών του Κορυδαλλού είμαι συνολικά εφτά χρόνια. Έπαθα σηψαιμικό επεισόδιο και παραλίγο να πεθάνω. Το ποσοστό αναπηρίας μου ξεπερνάει το 80%. Αυτό δεν είναι νοσοκομείο, γιατί δεν υπάρχει νοσηλεία και δεν έχει κόκκινο σταυρό. Τον προηγούμενο Φεβρουάριο ο υπουργός Υγείας και ο υπουργός Δικαιοσύνης μας υποσχέθηκαν, ότι θα βελτιωθεί η κατάσταση, αλλά δυστυχώς δεν έχει αλλάξει τίποτε από τότε. Και εννοείται, ότι δεν έχει πατήσει εδώ κανείς τους. Μας έχουν ξεγράψει. Βρήκαν μόνο μερικά τεχνάσματα για να βελτιωθούν επιφανειακά οι συνθήκες, αλλά ουσιαστικά δεν έχει γίνει κάτι. Η οικογένειά μου δεν γνωρίζει, ότι είμαι στη φυλακή. Νομίζουν, ότι είμαι σε άλλη πόλη και δουλεύω. Τους παίρνω τηλέφωνο κάθε μέρα για να μην καταλάβουν κάτι. Προσωπικά δεν έχω καμία ελπίδα, ότι θα βγω από τη φυλακή ζωντανός. Η χειρότερη στιγμή για μένα ήταν, όταν σερνόταν φυματίωση εδώ μέσα και κολλούσε ο ένας τον άλλον. Και η άλλη έντονη στιγμή που θυμάμαι, είναι, όταν ξύπνησα ένα πρωί, σκούντηξα τον διπλανό μου και ήταν πεθαμένος.
Είχε καρκίνο σε τελικό στάδιο κι έκανε αιτήσεις για να αποφυλακιστεί. Απορρίφθηκαν όλες, ώσπου μια μέρα δεν ξύπνησε. Όταν πεθαίνει κάποιος δίπλα σου, τότε σε πιάνει φόβος. Φόβος, όχι τόσο γιατί πέθανε κάποιος δίπλα σου, όσο γιατί καταλαβαίνεις ότι σύντομα έρχεται και η σειρά σου. Και όταν βλέπεις, ότι κρατούμενοι βαριά άρρωστοι στο τελικό στάδιο δεν αποφυλακίζονται, τότε συνειδητοποιείς ότι εσένα δεν πρόκειται να σε λυπηθεί κανείς. Ο φόβος είναι το κυρίαρχο συναίσθημα. Φοβάμαι, μήπως δεν δω τον διπλανό μου ζωντανό. Φοβάμαι, μήπως δεν ξυπνήσω ζωντανός.
Φοβάμαι, ότι θα χάσω την ζωή μου μέσα σε αυτό το νοσοκομείο. Και ποια ζωή; Αυτή που δεν έχω. Σέρνεται ο θάνατος εδώ μέσα».
Ν., 43 ετών.
Καταδικάστηκε σε 13 χρόνια φυλάκισης για σύσταση εγκληματικής οργάνωσης για κλοπές αυτοκινήτων.«Πάσχω από διαβητική αμφιβληστροειδοπάθεια και σταδιακά έχασα το φως μου. Έχω κάνει συνολικά 16 χειρουργεία χωρίς όμως αποτέλεσμα. Σήμερα έχω μόνο μια μικρή αντίληψη σκιάς, δεν βλέπω και δεν μπορώ να αυτοεξυπηρετηθώ. Ο διευθυντής των φυλακών Χαλκίδας δεν με δέχτηκε κι έτσι με έστειλαν στο νοσοκομείο κρατουμένων του Κορυδαλλού.
Ήμουν 22 χρονών, όταν μπήκα για πρώτη φορά μέσα στη φυλακή και αργότερα καταδικάστηκα σε 13 χρόνια φυλάκισης για σύσταση εγκληματικής οργάνωσης για κλοπές αυτοκινήτων.
Στο νοσοκομείο των φυλακών Κορυδαλλού με βοηθάνε οι συγκρατούμενοί μου, γιατί δεν μπορώ ούτε να φάω ούτε να πάω στην τουαλέτα μόνος μου. Είναι φριχτή η ζωή μου, καθώς είμαι μέσα στα σκοτάδια. Δεν είμαι αισιόδοξος, ότι θα αποφυλακιστώ. Εδώ πεθαίνουν άνθρωποι και δεν τους βγάζουν έξω. Θα βγάλουν εμένα; Προχτές πέθανε ένας κρατούμενος που ήταν στο τελευταίο στάδιο του καρκίνου. Τον άφησαν και σάπισε στο κρεβάτι. Δεν βλέπω, ακούω όμως πολλά και αυτό είναι που με τρελαίνει περισσότερο. Ακούω, ότι πέθανε ο τάδε, ο άλλος μου λέει μην πλησιάζεις εκεί, θα κολλήσεις φυματίωση. Δεν ξέρω, πού να πάω, πού να κάτσω. Δεν μπορώ να καταλάβω, τι συμβαίνει γύρω μου. Εκτός από ορισμένες εξαιρέσεις ο καθένας κοιτάζει το συμφέρον του εδώ μέσα. Και αυτό είναι λογικό, φυλακή είναι. Έτσι κάθομαι σε ένα κρεβάτι και περιμένω.
Στο μυαλό μου έχω την εικόνα του νοσοκομείου, έτσι όπως ήταν παλιά και τώρα την φαντάζομαι ακόμα χειρότερη. Εδώ μπαίνουν άνθρωποι καλά και βγαίνουν σε κάσες. Πριν από έναν μήνα ένας κρατούμενος καθόταν στον διάδρομο του νοσοκομείου και πέθανε ξαφνικά από καρδιά. Την προηγούμενη βδομάδα ήμουν στον θάλαμό μου, όταν άκουσα έναν εργαζόμενο να φωνάζει «τον χάνουμε, τον χάνουμε». Δεν καταλάβαινα, τι γινόταν, ώσπου άκουσα έναν βρόγχο και τότε κατάλαβα. Εγώ δεν είμαι μόνο φυλακισμένος.
Είμαι φυλακισμένος και μέσα μου. Σκοτάδι στο σκοτάδι».
Κ., 58 ετών.
Καταδικάστηκε για πλαστοπροσωπία σε εφτά χρόνια φυλάκισης.«Έπαθα εγκεφαλικό και τώρα η κατάστασή μου έχει επιδεινωθεί. Το ποσοστό αναπηρίας μου φτάνει στο 95%. Έχω πάθει αγκύλωση και στα δυο πόδια και δεν μπορώ ούτε στο καρότσι να κάτσω. Πρέπει να κάνω καθημερινά φυσιοθεραπεία, αλλά δεν υπάρχει κέντρο αποκατάστασης εδώ. Έτσι πρέπει να περιμένω το περιπολικό και το ασθενοφόρο για να με μεταφέρει στο νοσοκομείο, κάτι που φυσικά δεν γίνεται. Οι συνθήκες στο νοσοκομείο είναι άθλιες. Παλιότερα λειτουργούσε γυμναστήριο και φυσικοθεραπευτήριο, τώρα δεν υπάρχει τίποτα. Κάθε μέρα πεθαίνει κι ένας. Φοβάμαι, ότι θα πεθάνω κι εγώ. Ευτυχώς έρχεται ο αδερφός μου κάθε μήνα και μου αφήνει 100 ευρώ. Όταν μπήκα στη φυλακή ήμουν όρθιος. Στον θάλαμό μου είμαστε όλοι ανάπηροι. Θα σαπίσουμε και δεν θα το πάρουν χαμπάρι. Εδώ είναι κολαστήριο».
Μ., 81 ετών.
Κατηγορείται για ανθρωποκτονία.Έχω κάνει εγχείριση στην πλάτη και στον αυχένα και αυτή την στιγμή έχω 18 λάμες και 10 βίδες στο σώμα μου. Δεν μπορώ να αυτοεξυπηρετηθώ. Με το ζόρι πάω στο μπάνιο και όλη την ημέρα κάθομαι στο κρεβάτι. Θέλω να βγω να δω τα εγγόνια μου και να προλάβω την γυναίκα μου ζωντανή. Τις προάλλες πέθανε άνθρωπος μέσα στον θάλαμό μου. Ήταν παρατημένος στο κρεβάτι και κανείς δεν ενδιαφερόταν. Κάθε πρωί του έλεγα καλημέρα. Μόνο εκείνη την ημέρα δεν τον είχα καλημερίσει και μετά απλά πέθανε. Τώρα νοιώθω, ότι έχει έρθει η δική μου σειρά. Πονάω, αλλά δεν πάω στον καρδιολόγο επίτηδες, γιατί θέλω να τελειώνω μία ώρα νωρίτερα. Πριν από ένα μήνα έκανα απεργία πείνας για 17 ημέρες. Τώρα περιμένω την απόφαση του δικαστηρίου. Αν η απόφαση είναι καταδικαστική, θα κάνω απεργία πείνας μέχρι το τέλος. Τέρμα.
