Ενώ πρόκειται για ένα έγκλημα διαρκείας και μεγάλης έντασης, προϊόν μιας εξίσου διαρκούς και εντατικής εγκατάλειψης εκ μέρους μας, σαν σύγχρονων εργατών και εργατριών, των πιο βασικών θέσεών μας.
Ακόμα κι αν αφήσουμε στην άκρη τα όσα έχουν γίνει με τα ασφαλιστικά ταμεία επι δεκαετίες, είτε την λεηλασία τους μέσω του άτοκου δανεισμού του κράτους και των τραπεζών, είτε την λεηλασία των χρηματιστηριακών παιχνιδιών, ακόμα κι αν αφήσουμε απ’ έξω το psi, και πάλι μένουν πολλά.
Επί μια δεκαετία, στα ‘90s, “κάποιοι” απαγόρευαν πολιτικά τους μετανάστες εργάτες και εργάτριες, αναγκάζοντάς τους να δουλεύουν “εκτός νόμου”, δηλαδή όσο πιο φτηνά γινόταν. Σ’ αυτό το όσο – πιο – φτηνά – γινόταν, ήταν τα σκοτωμένα μεροκάματα· ήταν όμως και τα κλεμμένα ένσημα. Η δημαγωγική αργκώ θα έλεγε “τόσα δισ. χάθηκαν απ’ τα ταμεία” εξαιτίας της πολιτικής απαγόρευσης των μεταναστών· όμως ούτε καν αυτό δεν λέει. Η αλήθεια είναι ότι άγνωστο ποσό πολλών δισ. κλάπηκε απ’ τα ασφαλιστικά ταμεία (και απ’ τους εργάτες / εργάτριες) στα ‘90s· και “παντελονιάστηκε” απ’ τα κάθε είδους αφεντικά, μικρά ή μεσαία, τους κάθε είδους εργοδότες, ακόμα κι εκείνους που “απασχολούσαν” μετανάστες / μετανάστριες για οικιακές δουλειές. Σχεδόν το σύνολο των μικροαστών και των μεσοαστών έκλεβε τα ασφαλιστικά ταμεία συστηματικά, με πρόθεση και πλήρη γνώση. Απ’ την σκοπιά της τάξης πρόκειται για την μεγαλύτερη “εγκληματική οργάνωση” ever.
Η όξυνση της κρίσης και η διαχείρισή της σήμαινε και σημαίνει την αλματώδη επέκταση αυτού που λέγεται “μαύρη εργασία” και για τους ντόπιους εργάτες / εργάτριες. Γνωστό. Πόσα δισ. κλέβονται κάθε χρόνο απ’ την ασφάλιση των μισθωτών; Με πόσα δισ. “επιχορηγεί” η τάξη μας τα κάθε είδους αφεντικά κάθε χρόνο; Τα μεγέθη είναι άγνωστα. Αν, όμως, πάρουμε σα βάση αυτό που γράφεται πότε πότε, για “απώλειες 5 δισ. ευρώ τον χρόνο” απ’ το ικα εξαιτίας της “εισφοροδιαφυγής” (τι ευφημισμός!), τότε συνειδητοποιεί κανείς το μέγεθος του εγκλήματος: για ολόκληρο το 2015 και για το σύνολο των ταμείων η διαφορά εσόδων / εξόδων υπολογίζεται στα μείον 1,2 δισ. Που σημαίνει ότι μόνο το ποσό που “παντελόνιασαν” τα καθε είδους αφεντικά κλέβοντας τις εργοδοτικές (συχνά και τις εργατικές) ασφαλιστικές εισφορές στο ικα είναι 4 φορές μεγαλύτερο απ’ την συνολική “τρύπα” του ασφαλιστικού συστήματος.
Κι αυτό είναι μόνο η μία πλευρά της συστηματικής ληστείας. Υπάρχει και δεύτερη, πασίγνωστη. Η τυπική μετατροπή των σχέσεων εξαρτημένης εργασίας σε εργολαβίες. Τα γνωστά “μπλοκάκια”. Η αγάπη των εργοδοτών γι’ αυτή την λαθροχειρία οφείλεται, μεταξύ άλλων, στο ότι οι ουσιαστικά εργάτες πληρώνουν οι ίδιοι την ασφάλισή τους, εμφανιζόμενοι σαν “ελεύθεροι επαγγελματίες”. Πληρώνουν; Τρόπος του λέγειν. Πόσο εύκολο είναι να πληρώνει κάποιος /κάποια 200 και 300 ευρώ τον μήνα “εισφορά” σ΄ένα ταμείο “ελεύθερου επαγγελματία” όταν πληρώνεται με 600 ή 700 ευρώ τον μήνα (αφού ουσιαστικά δουλεύει σαν μισθωτός), κι αυτά όχι κάθε μήνα; Να η ειδική “τρύπα” των συγκεκριμένων ταμείων[1].
Γίνεται, λοιπόν, όλος αυτός ο δημαγωγικός θόρυβος, του είδους “ε, τα έσοδα δεν φτάνουν… τι να κάνουμε; να κόψουμε από ‘δω; να κόψουμε από εκεί; να κόψουμε κώλους; τι να κόψουμε”, θεωρώντας δεδομένο ότι αυτή η μαζική επιδότηση των αφεντικών μέσω της εισφοροληστείας “έτσι είναι κι έτσι θα μείνει”. Αυτό λέγεται κι αλλιώς, όπως το είπε ο γνωστός Μπάφετ: η τάξη μας κάνει πόλεμο εναντίον της εργατικής και νικάει.
Η φαιορόζ κυβέρνηση κάτι τραβλίζει περί “αύξησης των εργοδοτικών εισφορών”, προκειμένου να μην γίνουν άγριες περικοπές στις συντάξεις. Ακούγεται σωστό. Οι εργοδότες απαντούν κυνικά: αν το κάνετε αυτό θα αυξηθεί [κι άλλο!] η μαύρη εργασία! Είναι σα να ανακοινώνεται ένας νόμος για την προστασία των παιδιών απ’ την ενδοοικογενειακή βία και ο σύλλογος διεστραμμένων γονέων να απαντάει μην το κάνετε αυτό, γιατί τότε θα τα κλωτσάμε στο δρόμο όταν γυρνάνε απ’ το σχολείο. Αυτό, προφανώς, λέγεται συσχετισμός δύναμης. Όχι ανάμεσα στ’ αφεντικά και την φαιορόζ κυβέρνηση, αλλά ανάμεσα στ’ αφεντικά και εμάς.
Θα μπορούσαμε να ψέξουμε την φαιορόζ κυβέρνηση: είναι δέκα μήνες στο γκουβέρνο και δεν κατάφερε (γιατί δεν θέλει) να βρει τους τρόπους να αναγκάσει τ’ αφεντικά να πληρώνουν τις ασφαλιστικές εισφορές – όλες, όχι “λίγο”. Αλλά είναι πια τόσο φανερά δεξιά ώστε θα ήταν μάταιο να την εγκαλούμε για “προδοσία”.
Ξανά και ξανά η ευθύνη είναι ουσιαστικά δική μας. Τόσο δύσκολο είναι να συνειδητοποιηθούν οι άμεσες και μακροπρόθεσμες συνέπειες της εισφοροληστείας σε βάρος μας; Τόσο δύσκολο είναι να ουρλιάξουμε γι’ αυτό; Τόσο δύσκολο είναι να βρούμε τους πρακτικούς τρόπους “να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας” όπως έλεγαν τα παλιά συνθήματα; Τόσο δύσκολο είναι να χειραφετηθούμε απ’ την κακομοιριά, τη μοιρολατρεία και τους κάθε είδους εκπροσώπους μας;
Δεν θέλουμε να πάρουμε την τωρινή μας κατάσταση για αιώνιο δεδομένο. Όμως αν δεν αρχίσουμε σύντομα να απαιτούμε την επιστροφή των κλεμμένων (και δεν μιλάμε καν και καν για την υπεραξία!) θα είμαστε μαλάκες όχι μόνο μια ζωή αλλά και στην επόμενη. Την “αιώνια”…
ΣΗΜΕΙΩΣΗ
1- Προφανώς υπάρχει και το θέμα των πολλών συντάξεων… Προφανώς υπάρχει και το θέμα των άπειρων λαμογιών που λυμαίνονται τα ασφαλιστικά ταμεία… Αλλά αν είναι να πιάσεις τον ταύρο, τον πιάνεις απ’ τα κέρατα.
sarajevomag
