H κλίμακα καταστροφής που επέβαλε η Δύση
στην Μέση Ανατολή παραμένει αδιανόητη για την ευρεία πλειονότητα των
κατοίκων του ανεπτυγμένου κόσμου. Κάτι που δεν έχει ακόμη εξηγηθεί
επαρκώς, εφόσον οι Δυτικοί εξακολουθούν να ρωτούν αφελώς «Για ποιο λόγο
μας μισούν άραγε;»
Έπειτα από 14 χρόνια
πολέμου εναντίον της τρομοκρατίας, η Δύση αποδεικνύεται ικανότατη στο να
εκτρέφει την βαρβαρότητα και να δημιουργεί κράτη υπό διάλυση.
Επίσης, τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότερο κόσμο απασχολεί το
θέμα της προέλευσης του ISIS. Οι ερμηνείες ποικίλουν, αλλά κυρίως
επικεντρώνονται σε θέματα γεωπολιτικής (ηγεμονία των Η.Π.Α.),
θρησκευτικής (Σουνίτες-Σιίτες), ιδεολογικής (Ουαχαμπισμού) ή οικολογικής
(κλιματικοί πρόσφυγες) προέλευσης. Αρκετοί σχολιαστές επίσης, ακόμη και
πρώην στρατιωτικοί αξιωματούχοι, ορθώς υπαινίσσονται ότι ο πόλεμος στο
Ιράκ ευθύνεται κατά κύριο λόγο για την «απελευθέρωση» δυνάμεων που
γνωρίζουμε ως ISIS, ISIL, Daesh, κ.λπ. Στο σημείο αυτό, ευελπιστώ ότι
μπορώ να προσθέσω ορισμένες χρήσιμες σκέψεις και πληροφορίες.
Οι εφιάλτες της Μεσοποταμίας
Όταν υπηρετούσα στο Ιράκ στο 1ο Τάγμα του 7ου Συντάγματος Πεζοναυτών, το 2003-2005, δεν γνώριζα ποιες θα ήταν οι επιπτώσεις του πολέμου, ήξερα όμως ότι θα ήταν αναπόφευκτες. Αυτή λοιπόν η αντίδραση, τα αντίποινα, βιώνονται ήδη ανά τον κόσμο (στο Ιράκ, το Αφγανιστάν, την Υεμένη, την Λιβύη, την Αίγυπτο, τον Λίβανο, την Συρία, την Γαλλία, την Τυνησία, την Καλιφόρνια κ.ο.κ.), δίχως να φαίνεται ότι θα λάβουν σύντομα τέλος.
Τότε λοιπόν έβλεπα ή και συμμετείχα συστηματικά σε ντροπιαστικές πράξεις, ως απόρροια της αγριότητας του πολέμου, που ωστόσο ποτέ δεν έγινε πλήρως αντιληπτή στην Δύση. Χωρίς δεύτερη σκέψη, οι αντιπολεμικές οργανώσεις αποπειράθηκαν να αρθρώσουν τις φρικτές πράξεις που έγιναν κατά τον Ιρακινό πόλεμο, αλλά τα κρατούντα μέσα ενημέρωσης, η ακαδημαϊκή κοινότητα και οι διαπλεκόμενες πολιτικό-επιχειρηματικές δυνάμεις της Δύσης δεν επέτρεψαν μια πιο σοβαρή εξέταση του χειρότερου εγκλήματος πολέμου του 21ου αιώνα.
Καθώς περιπολούσαμε στην αχανή περιοχή της Επαρχίας Αλ Ανμπάρ του Ιράκ πετώντας τις συσκευασίες των προπαρασκευασμένων γευμάτων μας έξω από τα οχήματα, ουδέποτε με απασχόλησε το πώς θα μας κατέγραφαν στα βιβλία της ιστορίας. Απλώς ήθελα να κερδίσω λίγο επιπλέον χώρο στο πολυχρηστικό και παντός εδάφους φορτηγάκι μου (HUMVEE). Όταν χρόνια αργότερα, παρακολουθούσα στο Πανεπιστήμιο ένα μάθημα για τον Δυτικό Πολιτισμό και άκουσα τον καθηγητή μου να μιλά για το λίκνο του πολιτισμού, θυμήθηκα τα σκουπίδια που πέταξα στο έδαφος της ερήμου της Μεσοποταμίας.
Μελετώντας τα πρόσφατα γεγονότα στην Συρία και το Ιράκ, δεν μπορώ να μην σκεφτώ τα μικρά παιδιά που οι συνάδελφοί μου πεζοναύτες έβαζαν σημάδι με τα αδειανά τους πακέτα. Αλλά καραμέλες και άδεια κουτιά δεν ήταν τα μόνα αντικείμενα που εκτοξεύονταν προς τα παιδιά. Τους πετούσαν επίσης μπουκαλάκια νερού γεμάτα με ούρα, πέτρες, μπάζα και διάφορα άλλα αντικείμενα. Συχνά αναρωτιέμαι πόσα μέλη του ISIS και διαφόρων άλλων τρομοκρατικών οργανώσεων δεν θυμούνται παρόμοια γεγονότα.
Επιπλέον, σκέφτομαι τους εκατοντάδες κρατουμένους που αιχμαλωτίσαμε και βασανίσαμε σε αυτοσχέδια κέντρα κράτησης που στελεχώνονταν από εφήβους από το Τενεσί, την Νέα Υόρκη και το Όρεγκον. Ευτυχώς, ποτέ δεν είχα την ατυχία να δουλέψω σε κέντρο κράτησης, θυμάμαι όμως τις ιστορίες. Θυμάμαι έντονα να μου διηγούνται οι πεζοναύτες τις μπουνιές, κλωτσιές, αγκωνιές, γονατιές ή τα χαστούκια και τις κεφαλιές που έδιναν στους Ιρακινούς. Θυμάμαι τις αφηγήσεις των σεξουαλικών βασανιστηρίων: τον εξαναγκασμό των Ιρακινών ανδρών να επιδίδονται σε σεξουαλικές πράξεις μεταξύ τους υπό την απειλή ενός μαχαιριού που οι πεζοναύτες έτειναν στους όρχεις τους, ενώ κάποιες φορές τους σοδόμιζαν οι ίδιοι με μπαστούνια.
Ωστόσο, προτού γίνουν αυτές οι φρικτές πράξεις, είχαμε φροντίσει εμείς, από τις μονάδες πεζικού να συλλάβουμε τους Ιρακινούς σε νυχτερινές επιδρομές, να τους δέσουμε τα χέρια και να τους καλύψουμε τα κεφάλια με σακκιά και να τους πετάξουμε τέλος, στο πίσω μέρος των πολυμορφικών φορτηγών μας, ενώ οι γυναίκες τους και τα παιδιά τους κατέρρεαν, πέφτοντας στα γόνατα και σπαράζοντας. Άλλες φορές πάλι, τους συλλαμβάναμε μέρα. Τις περισσότερες φορές δεν προέβαλαν αντίσταση. Κάποιοι κρατιόντουσαν από το χέρι, ενώ δέχονταν τις κλωτσιές των πεζοναυτών στο πρόσωπο. Όταν έφταναν στο κέντρο κράτησης, θα παρέμεναν εκεί για μέρες, εβδομάδες ακόμη και μήνες. Οι οικογένειές τους ποτέ δεν μάθαιναν για την τύχη τους, όταν δε αφήνονταν ελεύθεροι, τους οδηγούσαμε από την προκεχωρημένη επιχειρησιακή βάση στην μέση της ερήμου και τους αφήναμε δεκάδες μίλια μακριά από τα σπίτια τους.
Αφότου κόβαμε τα δεσμά τους και αφαιρούσαμε τις κουκούλες από τα κεφάλια τους, αρκετοί από τους πιο διαταραγμένους πεζοναύτες μας έριχναν ριπές από τα πολυβόλα τους τύπου AR-15 στον αέρα ή το έδαφος, έτσι, για να εκφοβίσουν τους μόλις απελευθερωθέντες αιχμαλώτους. Και πάντα για να γελάσουν, για να σπάσουν πλάκα. Οι περισσότεροι Ιρακινοί το έβαζαν τότε στα πόδια, θρηνώντας ακόμη για το μακροχρόνιο μαρτύριό τους στο κέντρο κράτησης κι ελπίζοντας ότι κάποιου είδους ελευθερία θα τους περίμενε εκεί έξω. Ποιος ξέρει για πόσον καιρό επιβίωσαν; Έτσι κι αλλιώς κανείς δεν νοιαζόταν. Γνωρίζουμε ωστόσο για έναν πρώην κρατούμενο των Η.Π.Α., ο οποίος επιβίωσε, τον Αμπού Μπακρ αλ Μπαγκντατί, τον αρχηγό του ISIS.
Κατά παράξενο τρόπο, η ικανότητα απάνθρωπης συμπεριφοράς προς τον Ιρακινό λαό κορυφώθηκε αφότου σιώπησαν οι μύδροι και οι εκρήξεις, καθώς πολλοί πεζοναύτες περνούσαν τον ελεύθερο χρόνο τους φωτογραφίζοντας τους νεκρούς, συχνά ακρωτηριάζοντας τα πτώματά τους ή τσαλαπατώντας κι εξευτελίζοντας τα κορμιά που κείτονταν, έτσι, για να σπάσουν πλάκα. Καθότι δε τα iPhones δεν υπήρχαν τότε, πολλοί πεζοναύτες είχαν ήρθαν στο Ιράκ εφοδιασμένοι με ψηφιακές φωτογραφικές μηχανές. Φωτογραφικές μηχανές που περιέχουν την ανείπωτη ιστορία του πολέμου στο Ιράκ, την οποία η Δύση ελπίζει ότι θα ξεχαστεί. Αυτή η ιστορία και αυτές οι φωτογραφικές μηχανές περιέχουν επίσης αρχείο εικόνων από αναίτιες σφαγές και άλλα, πολυάριθμα εγκλήματα πολέμου, μια πραγματικότητα που οι Ιρακινοί δεν έχουν την πολυτέλεια να λησμονήσουν.
Δυστυχώς, θα μπορούσα να ανακαλέσω αμέτρητες φρικτές μνήμες από την θητεία μου στο Ιράκ. Αθώοι άνθρωποι, όχι μόνο συλλαμβάνονταν συστηματικά, βασανίζονταν και φυλακίζονταν αλλά τους αποτέφρωναν κατά εκατοντάδες χιλιάδες και σύμφωνα με κάποιες μελέτες, κατά εκατομμύρια.
Μόνο οι Ιρακινοί αντιλαμβάνονται το απόλυτο κακό που ενέσκηψε στο έθνος τους. Δεν ξεχνούν τον ρόλο της Δύσης κατά τον οκταετή πόλεμο μεταξύ Ιράκ και Ιράν. Δεν ξεχνούν τις κυρώσεις του Κλίντον την δεκαετία του 1990, μια πολιτική που προξένησε τον θάνατο πάνω από 500.000 ανθρώπων, οι περισσότεροι εκ των οποίων ήταν γυναίκες και παιδιά. Τέλος, το 2003 ήρθε και η Δύση για να αποτελειώσει το έργο. Το Ιράκ είναι σήμερα ένα συντετριμμένο έθνος, οι κάτοικοί του, δηλητηριασμένοι και παραμορφωμένοι, ενώ το φυσικό περιβάλλον έχει γίνει τοξικό από τις βόμβες απεμπλουτισμένου ουρανίου. Έπειτα από 14 χρόνια πολέμου εναντίον της τρομοκρατίας, ένα πράγμα είναι ξεκάθαρο, ότι η Δύση αποδεικνύεται ικανότατη στο να εκτρέφει την βαρβαρότητα και να δημιουργεί κράτη υπό διάλυση.
Ζώντας με τα φαντάσματα
Το θερμά αλλά ανέκφραστα μάτια των μικρών παιδιών του Ιράκ με κατατρέχουν συνεχώς, όπως και θα έπρεπε. Τα πρόσωπα εκείνων που σκότωσα ή έστω εκείνων οι οποίοι ήταν αρκετά κοντά, ώστε να μπορώ να τα εξετάσω, δεν θα φύγουν ποτέ από το μυαλό μου. Τόσο οι εφιάλτες μου, όσο και οι σκέψεις που κάνω καθημερινά, μου υπενθυμίζουν από πού προέρχεται το ISIS και για ποιον ακριβώς λόγο μας μισούν. Ένα μίσος, που αν και κατανοητό, δεν παύει να είναι λυπηρό, θα κατευθύνεται προς την Δύση για χρόνια, για δεκαετίες. Πώς θα μπορούσε να είναι διαφορετικά άλλωστε;
Εξάλλου, η κλίμακα καταστροφής που επέβαλε η Δύση στην Μέση Ανατολή παραμένει αδιανόητη για την ευρεία πλειονότητα των κατοίκων του ανεπτυγμένου κόσμου. Κάτι που δεν έχει ακόμη εξηγηθεί επαρκώς, εφόσον οι Δυτικοί εξακολουθούν να ρωτούν αφελώς «Για ποιο λόγο μας μισούν άραγε;»
Εντέλει, πόλεμοι, επαναστάσεις και αντεπαναστάσεις έρχονται και αλληλοδιαδεχόμενες γενεές υφίστανται τις επιπτώσεις. Πολιτισμοί, κοινωνίες, κουλτούρες, έθνη και άτομα επιβιώνουν ή αφανίζονται. Έτσι λειτουργεί η ιστορία. Το πώς θα διαχειριστεί η Δύση την τρομοκρατία στο μέλλον, θα εξαρτηθεί κατά μείζονα λόγο από το εαν η Δύση θα συνεχίσει ή όχι την τρομοκρατική συμπεριφορά της. Ο προφανής τρόπος αποτροπής του κινδύνου να σχηματισθούν στο μέλλον οργανώσεις τύπου ISIS, είναι να αντιταχθεί κανείς σε όλες τις εκφάνσεις του Δυτικού μιλιταρισμού, δηλαδή σε: πραξικοπήματα υποκινούμενα από την CIA, πολέμους «δι' αντιπροσώπων», χτυπήματα με μη επανδρωμένα αεροσκάφη, εκστρατείες καταστολής εξεγέρσεων, οικονομικό πόλεμο, κ.λπ.
Εν τω μεταξύ, όσοι από εμάς είχαμε άμεση συμμετοχή στην γενοκτονική εκστρατεία εναντίον του Ιράκ, θα συνεχίσουμε να ζούμε με τα φαντάσματα του πολέμου.
* Ο Vincent Emanuele είναι συγγραφέας, δημοσιογράφος του ραδιοφώνου και ακτιβιστής. Κατοικεί στο Μίσιγκαν της Ιντιάνα και τα στοιχεία του είναιvince.emanuele@ivaw.org - Άρθρο από το Ιnformation Clearing House
(tvxs.gr)
Οι εφιάλτες της Μεσοποταμίας
Όταν υπηρετούσα στο Ιράκ στο 1ο Τάγμα του 7ου Συντάγματος Πεζοναυτών, το 2003-2005, δεν γνώριζα ποιες θα ήταν οι επιπτώσεις του πολέμου, ήξερα όμως ότι θα ήταν αναπόφευκτες. Αυτή λοιπόν η αντίδραση, τα αντίποινα, βιώνονται ήδη ανά τον κόσμο (στο Ιράκ, το Αφγανιστάν, την Υεμένη, την Λιβύη, την Αίγυπτο, τον Λίβανο, την Συρία, την Γαλλία, την Τυνησία, την Καλιφόρνια κ.ο.κ.), δίχως να φαίνεται ότι θα λάβουν σύντομα τέλος.
Τότε λοιπόν έβλεπα ή και συμμετείχα συστηματικά σε ντροπιαστικές πράξεις, ως απόρροια της αγριότητας του πολέμου, που ωστόσο ποτέ δεν έγινε πλήρως αντιληπτή στην Δύση. Χωρίς δεύτερη σκέψη, οι αντιπολεμικές οργανώσεις αποπειράθηκαν να αρθρώσουν τις φρικτές πράξεις που έγιναν κατά τον Ιρακινό πόλεμο, αλλά τα κρατούντα μέσα ενημέρωσης, η ακαδημαϊκή κοινότητα και οι διαπλεκόμενες πολιτικό-επιχειρηματικές δυνάμεις της Δύσης δεν επέτρεψαν μια πιο σοβαρή εξέταση του χειρότερου εγκλήματος πολέμου του 21ου αιώνα.
Καθώς περιπολούσαμε στην αχανή περιοχή της Επαρχίας Αλ Ανμπάρ του Ιράκ πετώντας τις συσκευασίες των προπαρασκευασμένων γευμάτων μας έξω από τα οχήματα, ουδέποτε με απασχόλησε το πώς θα μας κατέγραφαν στα βιβλία της ιστορίας. Απλώς ήθελα να κερδίσω λίγο επιπλέον χώρο στο πολυχρηστικό και παντός εδάφους φορτηγάκι μου (HUMVEE). Όταν χρόνια αργότερα, παρακολουθούσα στο Πανεπιστήμιο ένα μάθημα για τον Δυτικό Πολιτισμό και άκουσα τον καθηγητή μου να μιλά για το λίκνο του πολιτισμού, θυμήθηκα τα σκουπίδια που πέταξα στο έδαφος της ερήμου της Μεσοποταμίας.
Μελετώντας τα πρόσφατα γεγονότα στην Συρία και το Ιράκ, δεν μπορώ να μην σκεφτώ τα μικρά παιδιά που οι συνάδελφοί μου πεζοναύτες έβαζαν σημάδι με τα αδειανά τους πακέτα. Αλλά καραμέλες και άδεια κουτιά δεν ήταν τα μόνα αντικείμενα που εκτοξεύονταν προς τα παιδιά. Τους πετούσαν επίσης μπουκαλάκια νερού γεμάτα με ούρα, πέτρες, μπάζα και διάφορα άλλα αντικείμενα. Συχνά αναρωτιέμαι πόσα μέλη του ISIS και διαφόρων άλλων τρομοκρατικών οργανώσεων δεν θυμούνται παρόμοια γεγονότα.
Επιπλέον, σκέφτομαι τους εκατοντάδες κρατουμένους που αιχμαλωτίσαμε και βασανίσαμε σε αυτοσχέδια κέντρα κράτησης που στελεχώνονταν από εφήβους από το Τενεσί, την Νέα Υόρκη και το Όρεγκον. Ευτυχώς, ποτέ δεν είχα την ατυχία να δουλέψω σε κέντρο κράτησης, θυμάμαι όμως τις ιστορίες. Θυμάμαι έντονα να μου διηγούνται οι πεζοναύτες τις μπουνιές, κλωτσιές, αγκωνιές, γονατιές ή τα χαστούκια και τις κεφαλιές που έδιναν στους Ιρακινούς. Θυμάμαι τις αφηγήσεις των σεξουαλικών βασανιστηρίων: τον εξαναγκασμό των Ιρακινών ανδρών να επιδίδονται σε σεξουαλικές πράξεις μεταξύ τους υπό την απειλή ενός μαχαιριού που οι πεζοναύτες έτειναν στους όρχεις τους, ενώ κάποιες φορές τους σοδόμιζαν οι ίδιοι με μπαστούνια.
Ωστόσο, προτού γίνουν αυτές οι φρικτές πράξεις, είχαμε φροντίσει εμείς, από τις μονάδες πεζικού να συλλάβουμε τους Ιρακινούς σε νυχτερινές επιδρομές, να τους δέσουμε τα χέρια και να τους καλύψουμε τα κεφάλια με σακκιά και να τους πετάξουμε τέλος, στο πίσω μέρος των πολυμορφικών φορτηγών μας, ενώ οι γυναίκες τους και τα παιδιά τους κατέρρεαν, πέφτοντας στα γόνατα και σπαράζοντας. Άλλες φορές πάλι, τους συλλαμβάναμε μέρα. Τις περισσότερες φορές δεν προέβαλαν αντίσταση. Κάποιοι κρατιόντουσαν από το χέρι, ενώ δέχονταν τις κλωτσιές των πεζοναυτών στο πρόσωπο. Όταν έφταναν στο κέντρο κράτησης, θα παρέμεναν εκεί για μέρες, εβδομάδες ακόμη και μήνες. Οι οικογένειές τους ποτέ δεν μάθαιναν για την τύχη τους, όταν δε αφήνονταν ελεύθεροι, τους οδηγούσαμε από την προκεχωρημένη επιχειρησιακή βάση στην μέση της ερήμου και τους αφήναμε δεκάδες μίλια μακριά από τα σπίτια τους.
Αφότου κόβαμε τα δεσμά τους και αφαιρούσαμε τις κουκούλες από τα κεφάλια τους, αρκετοί από τους πιο διαταραγμένους πεζοναύτες μας έριχναν ριπές από τα πολυβόλα τους τύπου AR-15 στον αέρα ή το έδαφος, έτσι, για να εκφοβίσουν τους μόλις απελευθερωθέντες αιχμαλώτους. Και πάντα για να γελάσουν, για να σπάσουν πλάκα. Οι περισσότεροι Ιρακινοί το έβαζαν τότε στα πόδια, θρηνώντας ακόμη για το μακροχρόνιο μαρτύριό τους στο κέντρο κράτησης κι ελπίζοντας ότι κάποιου είδους ελευθερία θα τους περίμενε εκεί έξω. Ποιος ξέρει για πόσον καιρό επιβίωσαν; Έτσι κι αλλιώς κανείς δεν νοιαζόταν. Γνωρίζουμε ωστόσο για έναν πρώην κρατούμενο των Η.Π.Α., ο οποίος επιβίωσε, τον Αμπού Μπακρ αλ Μπαγκντατί, τον αρχηγό του ISIS.
Κατά παράξενο τρόπο, η ικανότητα απάνθρωπης συμπεριφοράς προς τον Ιρακινό λαό κορυφώθηκε αφότου σιώπησαν οι μύδροι και οι εκρήξεις, καθώς πολλοί πεζοναύτες περνούσαν τον ελεύθερο χρόνο τους φωτογραφίζοντας τους νεκρούς, συχνά ακρωτηριάζοντας τα πτώματά τους ή τσαλαπατώντας κι εξευτελίζοντας τα κορμιά που κείτονταν, έτσι, για να σπάσουν πλάκα. Καθότι δε τα iPhones δεν υπήρχαν τότε, πολλοί πεζοναύτες είχαν ήρθαν στο Ιράκ εφοδιασμένοι με ψηφιακές φωτογραφικές μηχανές. Φωτογραφικές μηχανές που περιέχουν την ανείπωτη ιστορία του πολέμου στο Ιράκ, την οποία η Δύση ελπίζει ότι θα ξεχαστεί. Αυτή η ιστορία και αυτές οι φωτογραφικές μηχανές περιέχουν επίσης αρχείο εικόνων από αναίτιες σφαγές και άλλα, πολυάριθμα εγκλήματα πολέμου, μια πραγματικότητα που οι Ιρακινοί δεν έχουν την πολυτέλεια να λησμονήσουν.
Δυστυχώς, θα μπορούσα να ανακαλέσω αμέτρητες φρικτές μνήμες από την θητεία μου στο Ιράκ. Αθώοι άνθρωποι, όχι μόνο συλλαμβάνονταν συστηματικά, βασανίζονταν και φυλακίζονταν αλλά τους αποτέφρωναν κατά εκατοντάδες χιλιάδες και σύμφωνα με κάποιες μελέτες, κατά εκατομμύρια.
Μόνο οι Ιρακινοί αντιλαμβάνονται το απόλυτο κακό που ενέσκηψε στο έθνος τους. Δεν ξεχνούν τον ρόλο της Δύσης κατά τον οκταετή πόλεμο μεταξύ Ιράκ και Ιράν. Δεν ξεχνούν τις κυρώσεις του Κλίντον την δεκαετία του 1990, μια πολιτική που προξένησε τον θάνατο πάνω από 500.000 ανθρώπων, οι περισσότεροι εκ των οποίων ήταν γυναίκες και παιδιά. Τέλος, το 2003 ήρθε και η Δύση για να αποτελειώσει το έργο. Το Ιράκ είναι σήμερα ένα συντετριμμένο έθνος, οι κάτοικοί του, δηλητηριασμένοι και παραμορφωμένοι, ενώ το φυσικό περιβάλλον έχει γίνει τοξικό από τις βόμβες απεμπλουτισμένου ουρανίου. Έπειτα από 14 χρόνια πολέμου εναντίον της τρομοκρατίας, ένα πράγμα είναι ξεκάθαρο, ότι η Δύση αποδεικνύεται ικανότατη στο να εκτρέφει την βαρβαρότητα και να δημιουργεί κράτη υπό διάλυση.
Ζώντας με τα φαντάσματα
Το θερμά αλλά ανέκφραστα μάτια των μικρών παιδιών του Ιράκ με κατατρέχουν συνεχώς, όπως και θα έπρεπε. Τα πρόσωπα εκείνων που σκότωσα ή έστω εκείνων οι οποίοι ήταν αρκετά κοντά, ώστε να μπορώ να τα εξετάσω, δεν θα φύγουν ποτέ από το μυαλό μου. Τόσο οι εφιάλτες μου, όσο και οι σκέψεις που κάνω καθημερινά, μου υπενθυμίζουν από πού προέρχεται το ISIS και για ποιον ακριβώς λόγο μας μισούν. Ένα μίσος, που αν και κατανοητό, δεν παύει να είναι λυπηρό, θα κατευθύνεται προς την Δύση για χρόνια, για δεκαετίες. Πώς θα μπορούσε να είναι διαφορετικά άλλωστε;
Εξάλλου, η κλίμακα καταστροφής που επέβαλε η Δύση στην Μέση Ανατολή παραμένει αδιανόητη για την ευρεία πλειονότητα των κατοίκων του ανεπτυγμένου κόσμου. Κάτι που δεν έχει ακόμη εξηγηθεί επαρκώς, εφόσον οι Δυτικοί εξακολουθούν να ρωτούν αφελώς «Για ποιο λόγο μας μισούν άραγε;»
Εντέλει, πόλεμοι, επαναστάσεις και αντεπαναστάσεις έρχονται και αλληλοδιαδεχόμενες γενεές υφίστανται τις επιπτώσεις. Πολιτισμοί, κοινωνίες, κουλτούρες, έθνη και άτομα επιβιώνουν ή αφανίζονται. Έτσι λειτουργεί η ιστορία. Το πώς θα διαχειριστεί η Δύση την τρομοκρατία στο μέλλον, θα εξαρτηθεί κατά μείζονα λόγο από το εαν η Δύση θα συνεχίσει ή όχι την τρομοκρατική συμπεριφορά της. Ο προφανής τρόπος αποτροπής του κινδύνου να σχηματισθούν στο μέλλον οργανώσεις τύπου ISIS, είναι να αντιταχθεί κανείς σε όλες τις εκφάνσεις του Δυτικού μιλιταρισμού, δηλαδή σε: πραξικοπήματα υποκινούμενα από την CIA, πολέμους «δι' αντιπροσώπων», χτυπήματα με μη επανδρωμένα αεροσκάφη, εκστρατείες καταστολής εξεγέρσεων, οικονομικό πόλεμο, κ.λπ.
Εν τω μεταξύ, όσοι από εμάς είχαμε άμεση συμμετοχή στην γενοκτονική εκστρατεία εναντίον του Ιράκ, θα συνεχίσουμε να ζούμε με τα φαντάσματα του πολέμου.
* Ο Vincent Emanuele είναι συγγραφέας, δημοσιογράφος του ραδιοφώνου και ακτιβιστής. Κατοικεί στο Μίσιγκαν της Ιντιάνα και τα στοιχεία του είναιvince.emanuele@ivaw.org - Άρθρο από το Ιnformation Clearing House
(tvxs.gr)
