Γράφει ο Σωκράτης Μαντζουράνης
Θα ήμουν, δε θα ήμουν 12 χρονών και μου λέει ο πατέρας μου:
– Πάρε τη γαϊδούρα του Αρμόλαου κι έλα στου Μαστραντωνάκ’ να φορτώσουμε πατάτες. Θα τα κατεφέρ’ς;
Φυσέκι εγώ και για την εμπιστοσύνη του Μαρίνου και κυρίως γιατί θα πήγαινα καβαλαρία στο Μπας-Φανάρι, στην αγορά.
Παρκάρω το Μυρσινέλ’-έτσι τη λέγαν τη γαϊδούρα- μπροστά στο μαγαζί και πάω να φορτώσω.
Επειδή όμως ανεξιχνίαστες οι βουλές της φύσης και ξεδιάντροπο ως φαίνεται το Μυρσινέλ’, να και το χοντρό να και το ψιλό της στο δρόμο, μπροστά στις πόρτες των μαγαζιών.
Μαύρα χάλια η κατάσταση και η Μυρσίνη αγέρωχη με το κεφάλι ψηλά.
Έξαλλοι οι γύρω μαγαζάτορες.
– Τίνος είναι το ζωντανό;
Κατακόκκινος από ντροπή, αναλαμβάνω την ευθύνη.
– Δικό μου θείο..
Και πριν αποσώσω, φαπ ένα σκαμπίλι σβουριχτό.
– Για να μάθεις. Καθάριζε τώρα
Όταν το θέμα τέλειωσε μ’ ένα φτυάρι και μπόλικο νερό, έρχεται ο κυρ- Μιχάλης από απέναντι και μου λέει:
– Καλά τόσο αχμάκης είσαι;
– Γιατί τι…
– Βρε ζωντόβολο, λένε ποτέ πως τα σκατά είναι δικά μου;
– Και τι να έλεγα;
– Είναι του αλλουνού. Αυτό λένε οι ξύπνιοι, Άντε ζωντόβολο, μάζευε τα σκατά τώρα.
– Ποιου αλλουνού θείο;
– Του αλλουνού βρε χαϊβάνι… Του αλλουνού…
Μόνο αν σε ρωτήσουν τίνος είναι τούτα τα φράγκα, μόνο τότε λες, «δικά μου είναι»
Πέρασαν πολλά χρόνια για να καταλάβω τη μεγάλη χρησιμότητα του «αλλουνού»
Τα θυμήθηκα όλα τούτα, παρακολουθώντας τα πολιτικά δρώμενα και τις κοινωνικές εξελίξεις κατά πως λένε οι ειδήμονες.
Να, ας πάρουμε το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ.
Εμένα μου φάνηκε σα να ήταν το συνέδριο… «του αλλουνού»
Άκουσα απ’ όλους, πως τούτη η πολιτική δεν είναι της κυβέρνησης, αλλά των «αλλωνών».
Οι «άλλοι» υπέγραψαν με χαρά, δυο μνημόνια, εμείς με πόνο ψυχής, μόνο ένα.
Όμως προσέξτε τη διαφορά της αριστεράς:
Οι «άλλοι» λένε πως είναι δικό τους το μνημόνιο, ενώ εμείς λέμε πως είναι των «αλλωνών».
Βγαίνει ο κ. υπουργός με το μαντηλάκι και σου το λέει καθαρά ο άνθρωπος πως οι μειώσεις στη σύνταξη, είναι του «αλλουνού»
Οι «άλλοι» σου έφαγαν τη σύνταξη.
Εμείς απλά με «στοχευμένες μειώσεις», επαναθεμελιώνουμε το ασφαλιστικό μας σύστημα.
Βγαίνει ο δημοφιλέστερος και μπολσεβίκος υπουργός και δηλώνει αγέρωχα:
Οι «άλλοι» είχαν συμφωνήσει να ξεπουληθεί το 6% του ΟΤΕ κι εμείς ύστερα από μάχη, πουλήσαμε μόνο το 5% κι έμεινε και 1% για το λαό μας.
Τελικά νομίζω πως ο πιο αξιόπιστος σύμμαχος τούτης της κυβέρνησης, εκτός από τον Καμμένο του Γοργοπόταμου, είναι ο «άλλος».
Όμως και για «εμάς», συχνά ο «άλλος» είναι μια βολική λύση.
Πόσες φορές, όταν ακούω από μέσα μου αυτή τη φωνή «σήκω βρε από τον καναπέ», δεν την καθησυχάζω με τους «άλλους», που κι αυτοί το ίδιο κάνουν;
Πόσες φορές δε μου ζητούν να πω τη δική μου πρόταση κι εγώ κρύβομαι πίσω από το «αυτό είναι δουλειά αλλωνών» ;
Πόσες φορές επιλογές μου και ηθικά αντισώματα, δεν τα φορτώνω στους «άλλους»;
– Έλα μωρέ και οι «άλλοι» το ίδιο δεν κάνουν;
Μια αριστερή πολιτική των «αλλωνών», μια κοινωνία αιχμάλωτη των «άλλων».
Θα μου πεις και τι να κάνουμε ρε φίλε, πολύξερε;
Δεν το έχω πολυσκεφτεί το θέμα, αλλά νομίζω πως μια καλή λύση, είναι να κάνουμε αυτό που έκανε ο πιτσιρικάς στην αγορά της Μυτιλήνης.
Να πούμε απλά:
– Ναι δικά μας είναι.
Είναι δικά μας και τα προβλήματα και η λύση τους και η χθεσινή και η σημερινή κυβέρνηση και η αυριανή που θέλουμε.
Οι «άλλοι», είναι αντίπαλοι, δεν είναι το άλλοθι και η βόλεψή μας.
Γιατί αλλιώς, τα αφεντικά θα σου αστράφτουν πάντα ένα χαστούκι και θα σου λένε, όπως τότε εμένα:
– Να για να μάθεις. Καθάριζε τώρα…
