Επειδή δείχνει να έχει γίνει πολύ της μόδας εσχάτως η συζήτηση περί εναρμόνισης της νομοθετικής, της εκτελεστικής και της δικαστικής εξουσίας, θα ήταν ιδιαιτέρως χρήσιμο να αναφερθούμε σε κάποιες αποφάσεις του ΣτΕ πιθανότατα πιο κεφαλαιώδους σημασίας από αυτή για τις τηλεοπτικές άδειες.Πιο συγκεκριμένα, να ανασύρουμε την απόφαση 1906/2014, με την οποία το Ανώτατο Συνταγματικό Δικαστήριο έκρινε αντισυνταγματική οποιαδήποτε προσπάθεια ιδιωτικοποίησης του νερού.
Από τότε βέβαια (Μάιος του 2014) πολύ νερό κύλησε στο αυλάκι. Πραγματοποιήθηκαν τρεις εκλογικές αναμετρήσεις, ένα δημοψήφισμα, ενώ υπογράφηκε μια νέα μνημονιακή συμφωνία. Μέσα σε όλα κατέστη σαφές πως οι ορέξεις συγκεκριμένων οικονομικών συμφερόντων να «βάλουν χέρι» στο εν λόγω δημόσιο αγαθό δεν κάμφθηκε ποτέ ούτε από τελεσίδικες δικαστικές αποφάσεις ούτε από επικλήσεις για καταπάτηση στοιχειωδών συνταγματικών δικαιωμάτων.
Κάπως έτσι, λοιπόν, πολύ πρόσφατα η κυβέρνηση Τσίπρα προχώρησε σε ένα από τα μεγαλύτερα ενδεχομένως ολισθήματά της, εφαρμόζοντας τη μνημονιακή δέσμευση για ένταξη τόσο της ΕΥΔΑΠ όσο και της ΕΥΑΘ στο Υπερταμείο που θα αναλάβει την «αξιοποίηση» της δημόσιας περιουσίας.
Γιατί, όσο κι αν τα κορυφαία κυβερνητικά στελέχη «διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους» ότι η συγκεκριμένη κίνηση δε συνεπάγεται απαραιτήτως και το ξεπούλημα των εν λόγω εταιριών, είναι δεδομένο πως μόνο ευχάριστα δεν ηχεί στα αυτιά των περισσότερων, ιδιαίτερα από τη στιγμή που σχετικές δεσμεύσεις στο πολύ πρόσφατο παρελθόν έχουν πάει «στο βρόντο».
Πολλώ δε μάλλον, αν κάποιος εξετάσει τα έργα και τις ημέρες του Ζακ Λε Παπ, του τεχνοκράτη δηλαδή που επέλεξαν οι δανειστές για επικεφαλής του Υπερταμείου (υπήρξε δεξί χέρι της Κριστίν Λαγκάρντ), αντιλαμβάνεται πως μοιάζει ιδανικός για να κάνει μια τέτοια «βρώμικη δουλειά».
Όλα τα παραπάνω μου ήρθαν στο μυαλό διαβάζοντας στα «ψιλά» του κυριακάτικου τύπου την πληροφορία ότι η Coca Cola - 3Ε έχει βγει στη γύρα για να αγοράσει ιδιωτικές πηγές ανά την Ελλάδα.
Αυτή η κίνηση, εφόσον ισχύει, δε γίνεται τυχαία. Από τη μια, είναι προφανές πως τα στελέχη της εν λόγω πολυεθνικής εταιρίας δε φαίνονται απόλυτα πεπεισμένα από τις κυβερνητικές διαβεβαιώσεις για διατήρηση του δημόσιου χαρακτήρα των εταιριών ύδρευσης.
Από την άλλη, είναι επίσης εμφανές πως δε θέλουν να πέσουν στην ανάγκη άλλων επιχειρηματικών συμφερόντων για την παροχή του νερού, το οποίο είναι απαραίτητο για την παραγωγή των προϊόντων τους. Και τρίτον, ίσως και σημαντικότερο, ακόμη κι αυτή η πρωτοβουλία προϊδεάζει σε μεγάλο βαθμό για τη δημιουργία ολιγοπωλίων σε έναν τόσο ευαίσθητο τομέα.
Τα πράγματα θα έμοιαζαν πιθανώς πιο παρήγορα αν μπορούσε κανείς να δείξει εμπιστοσύνη, έστω σε αυτό μόνο το ζήτημα, στις προθέσεις τις κυβέρνησης, η οποία εξακολουθεί να προβάλει ως επιτυχία τη διατήρηση στην κατοχή του Δημοσίου του πλειοψηφικού πακέτου των επίμαχων εταιριών. Αλλά ακόμη και να αποδεχθεί κανείς τον παραπάνω ισχυρισμό, η κερκόπορτα της ιδιωτικοποίησης έχει ανοίξει για τα καλά. Άλλωστε, τυχόν πολιτική αλλαγή στη χώρα μας, ιδιαίτερα εφόσον συνεπάγεται την άνοδο της ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη στην εξουσία, μάλλον θα σημάνει και την ακύρωση των συγκεκριμένων δεσμεύσεων. Ίσως σε τέτοια περίπτωση να βρεθούμε στη δυσάρεστη θέση να δούμε ακόμη και την Coca Cola να φαντάζει πιο δημόσιο αγαθό απ’ ότι το ίδιο το νερό.
Πηγή: tvxs.gr
