Το ΠεριοδικόΗ πρόσφατη επίθεση των ναζιστικών ορδών σε σχολείο του Περάματος στην Αττική με αφορμή τη φοίτηση σε αυτό προσφυγόπουλων και στόχο τόσο την κατατρομοκράτηση των πάντων όσο και την επίδειξη ισχύος, είναι βέβαιο πως γέννησε πολλά και διάφορα συναισθήματα σε όλους όσους έχουν καταφέρει να παραμείνουν άνθρωποι και δεν έχουν αποκτηνωθεί αλλάζοντας είδος στο ζωικό βασίλειο.
Οργή, απέχθεια, σιχαμάρα, απογοήτευση είναι βέβαιο πως πάλεψαν μέσα μας, με νικητή πότε το ένα, πότε το άλλο και πότε όλα μαζί ανάκατα...
Και βέβαια είναι αυτονόητο πως η συγκεκριμένη επίθεση αποτέλεσε φυσικό επακόλουθο τόσο των καταστάσεων που έλαβαν χώρα στο Ωραιόκαστρο Θεσσαλονίκης αλλά και σε άλλα σχολεία όσο και της καθημερινής πλύσης εγκεφάλου που ασκούν συστηματικά τα μεγάλα Μέσα Μαζικής Ενημερώσεων από την πρώτη κιόλας ημέρα που το προσφυγικό χτύπησε την πόρτα μας.
Δυστυχώς ο ρατσισμός κι ο φασισμός δεν είναι πια στη γειτονιά μας, έχουν περάσει το κατώφλι μας και μας απειλούν όλους μέσα στο ίδιο μας το σπίτι...
Σκηνή πρώτη. Σε κάποιο Δημοτικό Σχολείο της χώρας...
Είσαι μικρό παιδί κι ας σ' εκνευρίζει να σου το θυμίζουν σε κάθε ευκαιρία αυτό οι άλλοι, εσύ νιώθεις πως είσαι μεγάλος πια. Το σχολείο σου αρέσει, άσχετα αν δεν το παραδέχεσαι ποτέ για λόγους αρχής, μη παίρνουν δα και πολύ θάρρος...
Μόνο κάτι μέρες σαν και τη χθεσινή σιχαίνεσαι το σχολείο σου... Τότε που ήρθαν ξαφνικά εκείνοι αλαλάζοντας και άρχισαν να ουρλιάζουν, χτυπώντας όποιον και ότι έβρισκαν μπροστά τους. Χτύπησαν μάλιστα και τη δασκάλα σου που προσπάθησε να τους σταματήσει, τόσο γενναία είναι η δασκάλα σου.
Τα είχαν με τα καινούρια παιδιά, εκείνα που είχαν γλυτώσει από τον πόλεμο, δε μπορούσες όμως να καταλάβεις γιατί... Αφού είναι τόσο καλά παιδιά, δεν έχουν πειράξει ποτέ κανέναν... Τι τους είχαν κάνει και τα μισούσαν έτσι;
NewsIt.gr
Όσο θυμάσαι πόσο είχαν τρομάξει οι φίλοι σου, σιχαίνεσαι το σχολείο σου ακόμα περισσότερο. Το σχολείο δε χτίστηκε για να τρομάζουν τα παιδιά, το σχολείο χτίστηκε για να παίζουν όλα μαζί!
Κι εσύ φοβήθηκες, άλλο αν δε το παραδέχτηκες ποτέ σου. Φοβήθηκες τόσο που μάλλον δε θα ήθελες να ξαναπάς στο σχολείο. Στο σπίτι είναι καλύτερα, κι ας μην έχεις κοντά σου τους φίλους σου.
Πόσο εύχεσαι να είχες ένα μαγικό ραβδάκι, σαν εκείνο του Χάρι Πόττερ και να τους εξαφάνιζες αυτούς τους αγριάνθρωπους, θα έβλεπαν τότε αυτοί... Έτσι το σχολείο σου θα γινόταν και πάλι όμορφο και δε θα φοβόσουν πια...
Σκηνή δεύτερη. Στο καθιστικό κάποιου διαμερίσματος...
Το παιδί σου λείπει ευτυχώς στο σχολείο του και έτσι δεν είδε τις Ειδήσεις στην τηλεόραση. Θα φοβόταν σίγουρα και άντε μετά εσύ να το ηρεμήσεις... Άσε που θα σε τάραζε στις ερωτήσεις. Κι άντε μετά εσύ να του εξηγείς.
Επιτέθηκαν, λέει, μέλη της Χρυσής Αυγής σε σχολείο και διαμαρτυρήθηκαν για το γεγονός της φοίτησης εκεί παιδιών μεταναστών. Ε και, άδικο είχαν; Τι θέλουν κι αυτοί και δεν κάθονται στη χώρα τους, από την ώρα που άρχισαν να πατάνε το πόδι τους στην Ελλάδα όλο προβλήματα είμαστε, σκέφτεσαι... Ξέρω, θα μου πεις πως δεν είσαι ρατσιστής και πως τα λυπάσαι τα καημένα τα παιδιά αυτά. Αλλά κι εμείς τι χρωστάμε, θα συμπληρώσεις κουνώντας το κεφάλι. Εμείς φταίμε, θα μου πεις, που γίνεται πόλεμος στη χώρα τους;
Και θα κλείσεις την αναφορά σου στο θέμα λέγοντας με ύφος που δε σηκώνει αντιρρήσεις πως δεν είναι δυνατόν το δικό σου το παιδί να κάθεται στο ίδιο θρανίο με κάποιο που ένας Θεός ξέρει τι αρρώστιες κουβαλάει πάνω του...
Και ίσως τότε να χτυπήσει το τηλέφωνο σου και στην άλλη γραμμή να είναι ο αγαπημένος σου αδελφός από τη Γερμανία...
Σκηνή τρίτη. Κάπου σ' ένα όχι και τόσο μακρινό μέλλον...
Βρίσκεσαι στο σαλόνι του σπιτιού σου. Από έξω ακούγονται φωνές και κλάματα. Αχ γιατί δε σταματάνε; Ευτυχώς έχεις κλειδώσει καλά την πόρτα σου... Τώρα βέβαια θα μου πεις και ο κύριος στον τέταρτο όροφο κλειδωμένη την είχε την πόρτα του όταν ήρθαν μέσα στη μαύρη νύχτα και τον πήραν... Λυπήθηκες πάρα πολύ, δεν τόλμησες όμως να το πεις σε κανέναν. Για τέτοια είσαι τώρα;
Ώρες-ώρες έχεις τύψεις, νομίζεις πως έχεις κι εσύ μερίδιο στην ευθύνη της κατάντιας της χώρας μας. Πως όμως να το ήξερες; Πίστευες πως θα έδινες στο σύστημα απλά ένα μάθημα και τίποτα περισσότερο. Κούνια που σε κούναγε...
Mémoires de Guerre
Το μυαλό σου ταξιδεύει σε όλα όσα συνέβησαν τον τελευταίο καιρό. Στην αρχή δεν πείραζαν κανέναν που να ήξερες. Μόνο κάτι μετανάστες κυνηγούσαν, κάτι Πακιστανούς που τότε σ' ενοχλούσαν κι εσένα. Που να 'ξερες τότε...
Μετά άρχισαν να τα βάζουν με τα παιδιά των προσφύγων που πήγαιναν σχολείο. Αυτό η αλήθεια είναι πως σε είχε ενοχλήσει λιγάκι, αλλά τι να έκανες;
Ύστερα είχαν αποθρασυνθεί εντελώς. Άρχισαν να χτυπάνε οποιονδήποτε τους φαινόταν διαφορετικός. Ομοφυλόφιλους, αριστερούς, αναρχικούς. Ακόμα και το γιό του περιπτερά που ψήφιζε πάντα Νέα Δημοκρατία... Αρκούσε να έχει κανείς μακριά μαλλιά ή να φοράει σκουλαρίκι ή απλά να μη τους άρεσε η φάτσα του και την είχε βάψει αν τύχαινε να βρεθεί στον δρόμο τους...
Τότε ήταν που χτύπησαν τον γιό της γειτόνισσας. Τον είχαν πετύχει λίγα μέτρα πριν μπει στην πολυκατοικία σας και τον είχαν κάνει αγνώριστο, είχες νευριάσει τόσο όταν το έμαθες...
Αχ αν το 'ξερες πως θα εξελισσόταν έτσι τα πράγματα... Θα προτιμούσες να σου είχε κοπεί το χέρι από τη ρίζα του παρά να τους ψήφιζες...
NewsIt.gr
Όσο υπάρχουν άνθρωποι θα υπάρχει και ελπίδα...
Και ποιο αλήθεια θα ήταν καλύτερο κλείσιμο των σκέψεων αυτών από τα συγκλονιστικά λόγια μιας εκ των εκπαιδευτικών που ήταν στο σχολείο κατά τη διάρκεια της ρατσιστικής επίθεσης, της κυρίας Ελένης Καραγιάννη, Εκπαιδευτικού Εικαστικής Αγωγής και Συντονίστριας Εκπαίδευσης Σχιστού;
Γράφει λοιπόν η κυρία Καραγιάννη σε ανάρτηση της στο Facebook:
''Αυτό το κείμενο όπως και όλα τα άλλα, αναρτήθηκε στην ανοικτή, δημόσια και ελεύθερη σελίδα μου σε αυτόν εδώ το χώρο, με πολύ θάρρος και παρρησία. Την τελευταία φορά που έγραψα για την εκπαίδευση των παιδιών των προσφύγων δέχθηκα “προειδοποιήσεις”. Είμαι επικηρυγμένη βλέπετε στις σελίδες της Χρυσής Αυγής και στις σελίδες της “σοβαρής” Χρυσής Αυγής. Αλλά δυστυχώς δεν φοβάμαι. Δυστυχώς. Για αυτό θα συνεχίσω να μιλάω. Ξέρω. Δεν επιτρέπεται αυτήν την εποχή. Ιδιαίτερα σε γυναίκες. Όμως θα το κάνω.
Δεν μπορώ να μην το κάνω. Γιατί θα έρθει το πλήρωμα του χρόνου και η ψυχή μου θα με ρωτήσει: “Μίλησες; Υπερασπίστηκες τον αδύναμο;”
Σήμερα ήμουν μάρτυρας σε μια από τις πιο θλιβερές εικόνες της ζωή μου. Προπηλακισμοί. Χαστούκια. Μπουνιές. Βρισιές. Ουρλιαχτά. Υστερίες. Τεντωμένα πρόσωπα. Υψωμένες γροθιές.
Μέσα και έξω από τον ιερό χώρο ενός σχολείου.
Γιατί;
Για να μην έρθουν στην απογευματινή βάρδια ενός δημόσιου ελληνικού σχολείου κάπου 20-25 παιδιά του πολέμου. Παιδιά που έχουν επιβιώσει από οβίδες, από μισαλλοδοξία, από φανατισμό, από πείνα, από δίψα, από το κρύο, από τη θάλασσα. Παιδιά τραυματισμένα στη ψυχή και στο σώμα.
Παιδιά. Παιδιά. Παιδιά γαμώτο. Παιδιά.
Akous.gr
Δεν θα πω πολλά όμως για τον Υπόδικο. Παρά μόνο πως ούτε επιθετικότητα ήταν αυτό που έκανε. Ούτε καν βία. Ήταν ένα χορευτικό. Μια περφόρμανς. Ένα σκετς. Αγανακτισμένος έσπρωχνε την πόρτα του σχολείου για να μπει τελικά μέσα, να κάνει μια στροφή σα να χόρευε ζεϊμπέκικο και στη συνέχεια να αποχωρήσει. Το ξύλο στις δασκάλες και στους δασκάλους το έριξαν οι συνοδοί του.
Όλα αυτά που σας περιγράφω έγιναν μπροστά στα μάτια κάποιων παιδιών που δεν είχαν προλάβει να αποχωρήσουν από το σχολείο. Έκλαιγαν αυτά τα παιδιά. Είδαν τον Κύριο και την Κυρία τους, τους δασκάλους τους, να τρώνε σφαλιάρες και σπρωξίματα.
Γιατί;
Πως θα παρηγορήσουμε αυτά τα παιδιά;
Ποιος θα τους εξηγήσει; Τι να τους εξηγήσει;
Για αυτά τα παιδιά δεν γίνεται όλο αυτό; Για να τα προστατεύσουμε;.
Γιατί έπρεπε να γίνει όλο αυτό;
Το υπόλοιπο μήνυμά μου αφορά στους γονείς του σχολείου. Και κάθε σχολείου. Ιδιαίτερα εκείνους που ήμασταν μαζί στη συζήτηση. Ξέρω πως το σχόλιό μου θα φτάσει στα χέρια τους. Θέλω να τους πω πως δεν έχω θυμό γι αυτούς. Έχω θυμό μόνο σε όσους εκμεταλλεύονται τα συναισθήματά τους.
Γιατί τα ξέρω τα συναισθήματά τους. Ήμουν κοντά τους τα τελευταία 19 χρόνια. Ήμουν κοντά τους όταν έχασαν τη δουλειά τους. Όταν μαζί με τους άλλους συναδέρφους μαζέψαμε λίγα χρήματα για να τους πληρώσουμε το κομμένο ρεύμα.
Ήμουν εκεί κοντά στην μητέρα που κακοποιήθηκε από έναν βάναυσο σύζυγο και με άφησε να της κρατήσω το χέρι. Ήμουν κοντά τους στην αγωνία τους για τον μέλλον το δικό τους και των παιδιών τους.
Δε θα τους κατηγορήσω. Γιατί τους κατανοώ. Ξέρω. Ειλικρινά ξέρω τις δυσκολίες, τις αγωνίες και τον πόνο της ψυχής τους. Και το λέω χωρίς ίχνος ειρωνείας. Ξέρω το βάρος του να μεγαλώνεις παιδιά σε αυτές τις δύσκολες εποχές της χολέρας. Της φτώχειας. Της ψυχικής ανέχειας. Ξέρω. Ήμουν εκεί όταν εκμυστηρεύτηκαν τις αγωνίες τους.
Πήρα τα παιδιά τους αγκαλιά όταν μάτωναν τα γόνατά τους στο προαύλιο και ζητούσαν τη μαμά. Μέχρι να έρθει η μαμά, ήμουν εγώ εκεί για εκείνα. Χωρίς φόβο τα πήρα αγκαλιά όταν έβραζαν από πυρετό. Πολλές φορές κόλλησα τις ασθένειές τους. Τις γρίπες τους. Τα δερματικά τους. Τα παράσιτά τους. Ναι. Τα Ελληνάκια έχουν από όλα αυτά. Αλλά δε σταμάτησα ούτε στιγμή να είμαι εκεί σα δεύτερη Μητέρα για αυτά. Τα αγαπάω τα παιδιά τους. Μάλιστα τα πιο μικρά, μερικές φορές μπερδεύονται και με φώναζαν μαμά. Αλήθεια. Το κάνουν αυτό οι πολύ μικροί μαθητές.
Και θα συνεχίσω να τα αγαπάω και να διαθέτω την αγκαλιά μου και την ψυχή μου για αυτά. Γιατί έχω επιλέξει να είμαι Δασκάλα. Είναι δύσκολο να είσαι δάσκαλος. Γιατί βλέπεις να κυλάει η ιστορία μπροστά σου και πολλές φορές είναι πέρα από τις δυνάμεις σου να αλλάξεις το ελάχιστο.Όμως αυτό δεν είναι αλήθεια. Έτσι νόμιζα. Έτσι ήθελαν να με κάνουν να νομίζω . Ότι είμαι θύμα. Ότι δεν μπορώ να αλλάξω πολλά. Είναι ψέμα όμως. Μπορώ να αλλάξω τη μοίρα μου. Μπορώ να αλλάξω τη μοίρα των μαθητών μου. Μπορώ να συμβάλω λίγο. Ένα μικρο βηματάκι προς μια πιο ανθρώπινη ζωή.
Πιο ανθρώπινη ζωή.
Και γι αυτόν τον λόγο θα συνεχίζω να αγκαλιάζω τα παιδιά τους όταν έχουν πυρετό και να βρίσκομαι δίπλα στις μητέρες αυτές όταν θα θέλουν υποστήριξη. Θα το κάνω..Με όλη μου την καρδιά.
Θα το κάνω όμως και για τα παιδιά των προσφύγων .
Δεν υπάρχει ούτε μια περίπτωση να μην το κάνω και για τα παιδιά των προσφύγων.
Ξέρετε γιατί;
Για ένα μόνο λόγο.
Για να αλλάξω τον κόσμο. Αυτό με ενδιαφέρει μόνο.
Δυστυχώς αυτό με ενδιαφέρει μόνο.
Γιατί ο Δαρβίνος είπε, πως τα είδη που δείχνουν Συμπόνοια στα αδύναμα μέλη της αγέλης, είναι τα είδη που επιβιώνουν. Είναι τα είδη που κατακτούν το κόσμο. Τα δυνατά είδη. Αυτά τα είδη στο βασίλειο της φύσης επιβιώνουν. Όχι τα βίαια. Όχι εκείνα που αφήνουν πίσω στο πέρασμά τους και έξω από την αγέλη τον αδύναμο. Αλλά αυτά που κάνουν χώρο.
Χώρο.
Θα ήθελα να είμαστε μαζί σε αυτό το Μεγάλο και Ιερό σκοπό. Μια αγκαλιά. Για να αλλάξουμε τον κόσμο. Για να γίνουμε λίγο πιο δυνατοί και λίγο πιο θωρακισμένοι και προετοιμασμένοι για τα επόμενα δύσκολα χρόνια που έρχονται. Σε αυτές τις φήμες πολέμου και σε αυτό το χωνευτήρι ψυχών που έχει καταντήσει ο κόσμος θέλω ειλικρινά να είμαστε μαζί και να αγκαλιάσουμε τους αδύναμους.
Για να αλλάξουμε τον κόσμο.
Θα έρθετε;''
Θα έρθουμε, κυρία Καραγιάννη...
Θα έρθουμε γιατί δεν αντέχουμε άλλο να μένουμε αδρανείς βλέποντας το φίδι που βγήκε από το αυγό του να γίνεται όλο και πιο προκλητικό και επικίνδυνο. Θα έρθουμε γιατί γνωρίζουμε ιστορία και κατά συνέπεια γνωρίζουμε πολύ καλά πως η ανοχή της σιωπηρής πλειοψηφίας ήταν εκείνη που άνοιξε το δρόμο στον Χίτλερ.
Θα έρθουμε γιατί θέλουμε κι εμείς έναν κόσμο ομορφότερο και πιο ανθρώπινο. Έναν κόσμο που θα τους χωράει όλους και δεν θα χωρίζει για κανέναν λόγο τους ανθρώπους. Θα έρθουμε γιατί είμαστε αποφασισμένοι να ζήσουμε όλοι μαζί!
Στέφανος Μαντζαρίδης, 18/01/2017
