ΕξοργίζομαιΕξοργίζομαι που η πολιτική τάξη εντός κι εκτός των συνόρων, χρόνια τώρα, διαρκώς εμφανίζεται κατώτερη των περιστάσεων, και συμβιβάζεται με τις επιταγές ενός άναρχου, παράλογου χρηματοπιστωτικού γίγνεσθαι.
που κάθε πολίτης αυτής της χώρας, μετατρέπεται σε έναν “Γιάννη Αγιάννη”. Εξοργίζομαι που 1 στους 70 Αθηναίους είναι άστεγος. Εξοργίζομαι που στην Ευρωζώνη, τις αποφάσεις παίρνει μία μη-δημοκρατικά εκλεγμένη κλίκα, η οποία λες κι έχει βάλει στόχο, να βυθίσει στην αβεβαιότητα και τον διχασμό, 340 εκατομμύρια ανθρώπους.
του Ιάσονα Γκιώνη*
Εξοργίζομαι που απουσιάζει παντελώς η κριτική σκέψη, στην πλειοψηφία του κόσμου.
Εξοργίζομαι που ενώ σιγοβράζουμε, διατηρούμε την ψευδαίσθηση ότι αν επικεντρωθούμε στο “ατομικό”, μπορεί και να σωθούμε.
Εξοργίζομαι που οι “επαναστάσεις” ευρείας συμμετοχής περιορίζονται σε αναρτήσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ο οποίες ξεθυμαίνουν σε 24, 48 το πολύ ώρες.
Εξοργίζομαι που η πλειοψηφία του πληθυσμού αποχαυνώνεται με ριάλιτι, τάλεντ σόου και μετά απορεί που η “πραγματικότητα” τους προσπερνάει και τους καπελώνει, “εξαπίνης”.
Εξοργίζομαι με τις στρατιές συστημικών, επικοινωνιακών λακέδων, που επιχειρούν να επιβάλλουν μια ετεροκαθορισμένη “αλήθεια”, με αντάλλαγμα τα όποια οφέλη και προνόμια, όταν και οι ίδιοι γνωρίζουν ότι η πορεία των πραγμάτων θα τους διαψεύσει, υποβαθμίσει, περιθωριοποιήσει και αποβάλλει.
Εξοργίζομαι που όλοι όσοι επιμένουν, παρά τη δυσμενή συγκυρία, να μείνουν στη χώρα, να παράξουν έργο, να καινοτομήσουν και να προσφέρουν, βάλλονται από πάσα κατεύθυνση με αυθαίρετες και παράλογες “απαιτήσεις”.
Εξοργίζομαι που έχουμε ένα τραπεζικό και νομισματικό σύστημα, που ενώ έχει χρεοκοπήσει, ενώ όλοι γνωρίζουμε ότι δεν έχει συμπαγή θεμέλια αλλά αντιθέτως πατάει επάνω σε “αέρα”, επιχειρεί με νύχια και με δόντια να αναπαράξει τα ίδια και τα ίδια, λες και το TINA (There Is No Alternative) είναι θέσφατο.
Εξοργίζομαι που τα 7 τελευταία χρόνια πήγαν χαμένα, που οι αναμνήσεις μου και οι παραστάσεις μου περιορίζονται ως επί το πλείστον στο να εισπράττω κατήφεια, παραίτηση και παραλογισμό.
Εξοργίζομαι που δημόσια πρόσωπα υποτιμούν τη νοημοσύνη μου και χρησιμοποιούν ανεδαφικά, φαιδρά επιχειρήματα, για να με πείσουν για το “σωστό”.
Εξοργίζομαι που η συζήτηση και η προετοιμασία για ένα Plan B, περιορίζεται σε επίπεδο θεσμικού σχεδιασμού, μόνο* στο εξωτερικό, από τους “εταίρους” μας, ενώ εμείς “οφείλουμε” να λειτουργούμε λες κι έχουμε προσβληθεί από το σύνδρομο της Στοκχόλμης, με δυνάστη δε, ένα νόμισμα(!)
Εξοργίζομαι που…
…κι εδώ έρχεται να διακόψει τη σύνταξη, μία τηλεφωνική κλήση. Γνωστός, γελώντας, καταγγέλει τον άγαρμπο, αμήχανο, νεαρό δικηγόρο ο οποίος τον κάλεσε να τον ενημερώσει για την κατάσχεση της κατοικίας του.
Με εκπλήσσει η χιουμοριστική προσέγγιση και διάθεσή του, για ένα θέμα που τους περισσότερους θα τους οδηγούσε εύλογα, σε ακραία απόγνωση.
Ίσως τελικά οφείλουμε να γελάμε. Ίσως, για να αποδομήσουμε το γελοίο, οφείλουμε να το αντιμετωπίσουμε σαν αυτό που πραγματικά είναι, γελώντας. Χωρίς να κάνουμε βήμα πίσω. Χωρίς να συμμορφωνόμαστε και να συναινούμε στην κάθε παράλογη και αυθαίρετη απαίτηση.
Έχουμε πολλά να προσφέρουμε, όλοι. Αφού πρώτα, κάνοντας συνειδητά πέρα, αυτή την αρχετυπική ελληνική διχόνοια, ευθυγραμμιστούμε με τη λογική. Με τη φυσική τάξη πραγμάτων, την οποία αντιλαμβανόμαστε ενστικτωδώς, έμφυτα, κι ας έχει περιέλθει η ικανότητα αυτή σε κατάσταση αδράνειας και σύγχυσης.
Η συγκυρία είναι ανακόλουθη, φαιδρή.
Παρένθεση είναι. Θα περάσει.
Το πλήρωμα του χρόνου πλησιάζει.
Και παρόλο που εξοργίζομαι, διαισθάνομαι έντονα ότι η μόνη επανάσταση που θα πιάσει τόπο, αναίμακτα και μακρόπνοα, θα είναι μία επανάσταση αγάπης. Τι άλλο;
ΥΓ Το άρθρο περιλαμβάνει στοιχεία αυτοκριτικής.
* Ελπίζω η μελλοντική πορεία των πραγμάτων να με διαψεύσει.
Από το http://www.efsyn.gr
