Στην εκκλησία, υπάρχει ένα τεράστιο σύστημα ελέγχου, κατήχησης, και επιβολής του θεόπνευστου λόγου της, ο οποίος αποτελεί και νόμο του Συντάγματος, που της επιτρέπει να περιφρουρεί την κοινωνική της θέση ως μορφή κρατικής εξουσίας.
Ο διευρυμένος αυτός εξουσιαστικός μηχανισμός, που προκύπτει από την σύζευξη πολιτικής εξουσίας και εκκλησιαστικού ιερατείου, επιτρέπει την ανύψωση της ορθόδοξης εκκλησίας σε συντελεστή της εθνικής ιδεολογίας. Άρα, λελογισμένα θα λέγαμε, η «ελληνικότητα» των Ελλήνων θρησκευτικοποιείται και ταυτίζεται με την ορθόδοξη θεολογία.
Είναι λοιπόν, περισσότερο από προφανές πως οι συνομιλητές το θεού, ως αυτοδιορισμένοι εκπρόσωποί του, δεν περιορίζονται στην βασική ασχολία τους, δηλαδή την προσευχή και τα παρακάλια, αλλά έχουν συγκροτήσει μια ισχυρότατη κοινωνικό-επαγγελματική τάξη, κατά το κρατικό-διοικητικό πρότυπο, με πολιτικές και οικονομικές προεκτάσεις.
Πράγματι η Εκκλησία είναι μια οικονομική εταιρία με ποικίλες οικονομικές δραστηριότητες που ξεκινούν από την περιφορά αγίων λειψάνων, προχωρά στις αγοροπωλησίες οικοπέδων, ακινήτων ακόμα και λιμνών, ενοικιάζει θέατρα σπίτια και επενδύει σε μετοχές στο χρηματιστήριο. Κατέχει αγιογραφικά εργαστήρια, κηροποιεία, βιβλιοπωλεία, εφημερίδες, ραδιοφωνικούς σταθμούς, καθώς και ένα πλήθος από διάφορες μονάδες που προμηθεύουν με άγιο υλικό τα εκκλησιαστικά τελετουργικά, τα οποία πληρώνονται αδρά από τους πιστούς της μοναδικής αλήθειας.
Την εμπορική αλυσίδα της εκκλησίας συμπληρώνουν οι λαϊκοί εργαζόμενοι, όπως οικονομολόγοι, δικηγόροι, δημοσιογράφοι, σοφέρ, γραμματείς, κηπουροί, και διάφοροι παρατρεχάμενοι που εξασφαλίζουν την άνετη επιβίωσή τους από το πλεονέκτημα που προσφέρει η πίστη τους.
Δεν υπάρχει όμως λόγος αγανάκτησης όσον αφορά στις οικονομικές προεκτάσεις του εντελώς αμέτοχου από την παραγωγική διαδικασία αγίου ιερατείου, γιατί το χρήμα είναι δύναμη, χωρίς σημαία, πατρίδα ή ευαγγέλιο.
Αυτή η παράξενα συγχρονισμένη ορχήστρα, με τα μαύρα ράσα, τις ράβδους και τα στέμματα αυτόν τον καιρό μνημονεύει με συνέπεια και «αναδεικνύει την πνευματιστική ταυτότητα της Ευρώπης»!
Μα την Παναγία σας λέω!
Έχω μαρτυρίες και θα τις καταθέσω αμέσως:
Μαρτυρία Α’:«Αυτή τη χρονιά η Αποστολική Διακονία της Εκκλησίας της Ελλάδος εορτάζει, με τη χάρη του Θεού, 80 χρόνια διακονίας και προσφοράς στην οικουμένη. Το αποκορύφωμα αυτής της επετείου θα είναι η υποδοχή με τιμή και λαμπρότητα, κατά μήνα Μάιο, του Τιμίου Ξύλου και του Ιερού Σκηνώματος της Αγίας Ελένης της Ισαποστόλου, μητρός του Μεγάλου Κωνσταντίνου, του πρώτου Χριστιανού Αυτοκράτορα […]Το Τίμιο Ξύλο και το Ιερό Σκήνωμα της Αγίας Ελένης θα παραμείνουν στον Προσκυνηματικό Ναό της Αγίας Βαρβάρας του ομώνυμου Δήμου Αττικής, από 14 Μαΐου έως και 15 Ιουνίου 2017. Η επίσημη υποδοχή θα γίνει τη Κυριακή 14 Μαΐου 2017 […]από τον Μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ.κ. Ιερώνυμο Β´.» (Αποστολική Διακονία: 1700 χρόνια μετά η Αγία Ελένη επιστρέφει στην Ελλάδα.)
Μαρτυρία Β’: «[…] το ιερό σκήνωμα θα τοποθετηθεί σε κιλλίβαντα πυροβόλου όπλου και θα μεταφερθεί με λιτανευτική πομπή στον ναό της Αγίας Βαρβάρας. Εκεί θα πραγματοποιηθεί επίσημη υποδοχή από τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών κ. Ιερώνυμο και τον Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας κ. Πρ. Παυλόπουλο, παρουσία εκπροσώπων της κυβέρνησης, της Βουλής, των ενόπλων δυνάμεων και του διπλωματικού σώματος. Η υποδοχή του ιερού λειψάνου στο Αιγάλεω, ολόκληρη η λιτανευτική πομπή, η επίσημη υποδοχή του και η δοξολογία που θα ακολουθήσει, θα μεταδοθούν ζωντανά με ταυτόχρονο live streaming και ζωντανή δορυφορική μετάδοση για τους τηλεοπτικούς σταθμούς. Η έλευση του ιερού λειψάνου εντάσσεται στο πλαίσιο […]υπό το γενικότερο σύνθημα «αναδεικνύουμε την πνευματική ταυτότητα της Ευρώπης». (Εφημερίδα Καθημερινή: Έλευση του σκηνώματος της Αγ. Ελένης στις 14 Μαΐου)
Μαρτυρία Γ’: «Για τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο με την υποδοχή του λειψάνου αναδεικνύεται η πνευματική και πολιτιστική ταυτότητα της Ευρώπης, διότι Ευρώπη χωρίς τη χριστιανική παράδοση και πίστη που την οικοδόμησε, δεν δύναται να υπάρξει. Ουσιαστικά ο κ. Ιερώνυμος αναλαμβάνει έναν ρόλο ανάδειξης της πατρίδας μας σε μητροπολιτικό κέντρο της Ευρώπης».(Εφημερίδα Έθνος: Στην Ελλάδα για πρώτη φορά το λείψανο της Αγίας Ελένης)
Δεν θα μπούμε στον διαβολικό πειρασμό να προχωρήσουμε σε διαλογική έκθεση για το κατά πόσο το λείψανο της βασιλομήτορος Ελένης αναδεικνύει την πνευματική ταυτότητα της Ευρώπης. Ούτε και θα προσπαθήσουμε να βυθιστούμε στις αβύσσους μιας διανοητικής σκοτεινιάς, μπας και καταφέρουμε να καταλάβουμε με ποιο θαυμαστό τρόπο τα κοκαλάκια της Ελένης, μέσω του Ιερώνυμου θα προσδώσουν ρόλο, «ανάδειξης της πατρίδας μας σε μητροπολιτικό κέντρο της Ευρώπης» Όμως, στο σημείο αυτό, μετά φόβου Θεού και μυστικιστικής έκστασης, είμαστε υποχρεωμένοι να τονίσουμε το γεγονός, πως κομμάτια της ιδίας θεότητας εξίσου θαυματουργά υπάρχουν: στην Μονή Προυσού Ευρυτανίας όπου και φυλάσσεται μέρος του ιερού πέλματος της Ισαποστόλου Ελένης, ενώ αποτμήματά της φυλάσσονται στις Μονές: Μεγάλης Λαύρας Αγίου Όρους, Υψηλού Λέσβου, Κύκκου Κύπρου, και στο Ναό Αγίου Κωνσταντίνου στην Νέα Ιωνία. (http://www.monastiria.gr : Πού σώζονται σήμερα τα λείψανα όλων των Αγίων της Ορθοδοξίας http://www.monastiria.gr/arthografia/paterika-eklisiastika/pou-sozontai-simera-ta-leipsana-twn-agiwn-tis-othodoxias/)
Ίσως το κάθε κοκαλάκι της Αγίας να έχει διαφορετική ειδικότητα στην κλίμακα της ορθόδοξης θαυματοποιίας, όμως είναι σίγουρο και μη επιδεχόμενο αμφισβήτησης, ότι και τα εισαγόμενα από το Βατικανό κόκαλα της Ισαποστόλου Ελένης και το τίμιο ξύλο είναι θαυματουργά. Εφόσον ο ενδιαφερόμενος πιστέψει βαθύτατα και αναγνωρίσει στο λείψανο της Αγίας ρόλο μεσιτικού, πρεσβευτικού μεταξύ ανθρώπων και Θεού.
Μόνο τότε η θαυματουργική τέχνη, που έρχεται να συμπληρώσει την θεϊκή βούληση θα θεραπεύσει τον τυφλό, τον στρεβλό, τον κουφό, τον ανάπηρο, και αν το επιτρέψουν οι συνθήκες, ίσως έχουμε και μια αιφνίδια επιστροφή νεκρού σε live streaming…
Παρόλα αυτά, έχουμε να πούμε, πως αυτός ο θαυματουργικός χαρακτήρας των λειψάνων άνθισε από τους πρώτους χριστιανικούς χρόνους από πολυτάλαντους ρασοφόρους, μάλλον ως απόρεια των διαδοχικών συνομιλιών τους με τον Θεό. Μυριάδες άκανθες από το στέφανο του Χριστού, ατελείωτα κιλά του ιερού αίματός του, και φορτία τίμιου ξύλου, αξιοποιήθηκαν από τους άνδρες με τα μαύρα, για να προσηλυτίσουν τις απαίδευτες μάζες και ταυτόχρονα να υποθάλψουν την αγυρτεία τους.
Σύμφωνα με την ευρέως αποδεκτή από του ρασοφόρους ιστορία, η Ελένη μάνα του Μεγάλου Κωνσταντίνου, σε ηλικία ογδόντα ετών, το έτος 326μ.Χ.πήγε στη Ιερουσαλήμ για να βρει τον Πανάγιο Τάφο. Είχαν βέβαια περάσει πάνω από τρεις αιώνες από την Σταύρωση του Χριστού και καθώς τότε ο θάνατός του είχε περάσει απαρατήρητος, η Αγία Ελένη δεν ήξερε πού ακριβώς να ψάξει. Για να κερδίσει, που λέτε, χρόνο η Ελενίτσα συλλαμβάνει και υποβάλει σε βασανιστήρια τους πιο σοφούς Εβραίους ραβίνους για να ομολογήσουν πού είναι ο Πανάγιος Τάφος. Μετά τα βασανιστήρια οι ραβίνοι, αναφανδόν, της υπέδειξαν το μέρος. Η αυτοκράτειρα, που λέτε, τρέχει στο σημείο και ανακαλύπτει όχι μόνο τον Πανάγιο Τάφο αλλά και τρεις σταυρούς. Ποιος, όμως, ήταν του Σωτήρα και ποιοι των ληστών; Για να το διαπιστώσει η υπερήλικας Αγία Ελένη διέταξε να της φέρουν έναν νεκρό. Τον έφεραν λοιπόν, και μόλις τον ακούμπησε πάνω στο σταυρό…
Μαντέψατε;
Ναι, σωστά…ο νεκρός αναστήθηκε!
Μετά το θαύμα, η Ελενίτσα έχτισε στο σημείο μια βασιλική και αμέτρητα κομμάτια Τιμίου Σταυρού μοιράστηκαν ανά τον κόσμο. Επιπροσθέτως, ανακάλυψε την ζώνη από χρυσό και διαμάντια της Παναγίας, πολλά εργόχειρα και τα δάκρυά της, έναν ήλο από τον σταυρό του Χριστού που το χάρισε στον κανακάρη της, και αυτός το πρόσθεσε ως διακοσμητικό στο βασιλικό του διάδημα, και ακόμα ανακάλυψε τα φτερά των Αρχαγγέλων…
Καθώς όμως πλησιάζουμε στην μεγάλη γιορτή της Ελληνορθοδοξίας, Κωνσταντίνου και Ελένης, πριν μοιράσουμε ευχές, κρίνουμε απαραίτητο να υπενθυμίσουμε, πως το 326 μ.Χ. στην Ιστορία ο Μέγας Κωνσταντίνος δίνει εντολή να θανατωθεί ο γιος του Κρίσπος γιατί τον θεωρούσε συνωμότη. Μετά εκτέλεσε με ξυλοδαρμό και τον 14χρονο Λικινιανό, γιο της αδελφής του. Έπειτα ο παιδοκτόνος Κωνσταντίνος, στο ανάκτορο των Τρεβήρων, έψησε μέσα σε κοχλαστό νερό την γυναίκα του Φαύστα, διότι, σύμφωνα με τον Ιωάννη τον Χρυσόστομο, την υποπτευόταν για μοιχεία.
Παρόλα αυτά και με την προϋπόθεση ότι δεν θέλετε να ανακατευτείτε σε οικογενειακές υποθέσεις, αλλά επιθυμείτε να μοιράσετε ευχές και να προσφέρετε και δώρο, τότε προτείνουμε το βιβλίο «Ο Μύθος Των Μεγάλων Της Ιστορίας» του Κυριάκου Σιμόπουλου.
