Γράφει ο Νίκος Μόττας //
Γράφει ο Νίκος Μόττας //
16 Ιούνη 1945. Πριν από 72 χρόνια. Είναι η μέρα που ο ασυμβίβαστος κομμουνιστής, ο πρωτοκαπετάνιος του ΕΛΑΣ και πρωτοπόρος αντάρτης-αγωνιστής για μια Ελλάδα της λευτεριάς, της δημοκρατίας και του σοσιαλισμού, θα φύγει απ’ τη ζωή.
Περικυκλωμένος από τους διώκτες του, θα δώσει ο ίδιος το τέλος με το ατομικό του περίστροφο, κλείνοντας έτσι, με αυτόν τον τραγικό θάνατο, την αυλαία μιας πολυτάραχης ζωής. Μιας ζωής ηρωϊκής, σύμβολο γενναιότητας, θάρρους, ανιδιοτέλειας και ανυπόταχτου αγώνα.
Πέρασαν 72 χρόνια από τότε που ο Άρης Βελουχιώτης πέρασε στην αιωνιότητα. Όσα χρόνια κι αν πέρασουν όμως, η φλόγα των λόγων και των έργων του δεν πρόκειται να σβήσει. Πρόκειται για εκείνη τη φλόγα που θα σιγοκαίει πάντα, επιβεβαιώνοντας σε όλους μας πως όσο αυτός ο λαός θα βγάζει ήρωες για τον Άρη, καμιά θυσία δεν πάει χαμένη και πως, παρά τα πισωγυρίσματα της Ιστορίας, τον τελικό λόγο θα έχουν οι ανυπεράσπιστοι και οι αδικημένοι αυτού του κόσμου.
Οι εχθροί του λαϊκού κινήματος τον φοβούνταν όσο ζούσε. Τον φοβούνταν όμως ακόμη και νεκρό. Γι’ αυτό και επιχείρησαν να σκυλέψουν, σαν βάρβαροι που ήταν, το άψυχο κορμί του, κρεμώντας το κεφάλι του, μαζί με το κεφάλι του αντάρτη Τζαβέλλα στο φανοστάτη των Τρικάλων. Σήμερα, τα διδάγματα της ζωής και δράσης του Άρη, τα φοβούνται όσοι επιχειρούν να «παινέψουν» τον ίδιο, λιβανίζοντας την εικόνα του, προκειμένου να θάψουν το Κόμμα του, το ΚΚΕ, στις γραμμές του οποίου πολιτικά γαλουχήθηκε, ανδρώθηκε, διαπαιδαγωγήθηκε και έγινε λαϊκός ήρωας.
«Αν στη ζωή μου υπάρχει ένα σημείο που με συγκίνησε και με περηφάνια αφάνταστη από καιρού σε καιρό, γυρίζω και βλέπω, είναι ακριβώς η εποχή που μπήκα στο Κομμουνιστικό Κόμμα. Διαπαιδαγωγήθηκα ταξικά, έμαθα το συμφέρο μου, πέταξα τον κεφαλαιοκρατικό πολιτισμό στα μούτρα της λωποδύτριας μπουρζουαζίας και ρίχτηκα με πίστη, με θέληση, με ηρωισμό στον αγώνα για τις εργαζόμενες μάζες. Εκτοτε δεν έχω στο ενεργητικό μου παρά φυλακίσεις και πάλη επαναστατική. Μιλούν τα γεγονότα, μιλάει αυτή η αλήθεια. Ούτε μια κηλίδα. Είναι αυτό σε βάρος μου; Είναι αυτό ενάντια στο Κομμουνιστικό Κόμμα; Τιμή μου μεγάλη και τιμή μεγαλύτερη στο ΚΚΕ ότι γλίτωσα από τη διαφθορά της συνείδησης, στην οποία με οδηγούσε το ληστρικό αστικό καθεστώς και κόσμησα τον Κλάρα που φερόντανε τροχάδην στο γκρεμό, με αγνά επαναστατικά στοιχεία και μόνο με τέτοια. Το Κομμουνιστικό Κόμμα εξαγνίζει και δημιουργεί αγωνιστές αφοσιωμένους στη μεγάλη υπόθεση του προλεταριάτου. Είναι το μόνο Κόμμα που οδηγεί τους εκμεταλλευόμενους στον ιστορικό δρόμο: Στην οριστική απελευθέρωση του προλεταριάτου. Στο Κόμμα αυτό έδωσα όλη μου τη ζωή και θα συνεχίσω να δίνω όσες δυνάμεις μου απομείναν στον αγώνα του, για το ψωμί των εργαζομένων, κατά των φόρων και των πολέμων, για την επανάσταση».
– Άρης Βελουχιώτης.
Ματαιοπονούν οι αστοί και οι οπορτουνιστές που προσπαθούν να βάλουν διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στο Βελουχιώτη και το ΚΚΕ. Διότι ο πρωτοκαπετάνιος του ΕΛΑΣ υπήρξε γέννημα-θρέμμα του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας, την ιδεολογία και τα ιδανικά του οποίου υπηρέτησε μέχρι το τέλος, χωρίς ποτέ να στραφεί εναντίον του. Ακόμη και όταν- ορθά- διαφώνησε για την Συμφωνία της Βάρκιζας δεν στράφηκε ενάντια στο Κόμμα του.
Η επιλογή του στέρησε από το λαϊκό κίνημα, από το ΔΣΕ, έναν άξιο στρατιωτικό ηγέτη. Και εδώ, σε αυτό το σημείο, το ιστορικό δίδαγμα είναι πως η διόρθωση μιας λανθασμένης γραμμής, στρατηγικής, ή και συγκεκριμένης απόφασης ουδέποτε έγινε κατορθωτή με μεμονωμένες ενέργειες αποστασιοποίησης, αλλά μόνο μέσα από τη συλλογική επεξεργασία και πάλη μέσα απ’ τις γραμμές του Κόμματος.
Σήμερα, 72 χρόνια μετά τον τραγικό θάνατο του στη Μεσούντα της Άρτας, ο Βελουχιώτης ξεχωρίζει στην συλλογική μνήμη, ανάμεσα σε χιλιάδες επώνυμους και ανώνυμους αγωνιστές της εποχής του, όχι μονάχα γιατί υπήρξε μια ηγετική προσωπικότητα ενός μεγαλειώδους κινήματος, αλλά διότι υπήρξε ηγετική φυσιογνωμία ενός συγκεκριμένου κινήματος με συγκεκριμένη ιδεολογική και πολιτική ταυτότητα.
Με αυτήν την ιδεολογική και πολιτική ταυτότητα – του ατσαλωμένου μέσα από την οργανωμένη πάλη του ΚΚΕ κομμουνιστή- πορεύτηκε ο Βελουχιώτης και έτσι πήρε τη θέση του στις πιο ένδοξες σελίδες της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας. Τι κι’ αν πέρασαν επτά δεκαετίες από το βιολογικό του τέλος, ο Άρης στέκει – και θα στέκει για πάντα- ολόρθος μπροστά μας, επιβλητικός και ζωντανός όσο ποτέ άλλοτε, για να μας θυμίζει πως «η λευτεριά δεν κερδίζεται με ξόρκια, αλλά με αγώνες και θύματα».
