Γράφει ο Ηρακλής Κακαβάνης //
20.000 στρατιώτες και 78.000 άμαχοι πέθαναν με χίλιους δυο τρόπους. Ο ένας πιο φρικτός από τον άλλο. Διαλύθηκαν, κομματιάστηκαν, πυρπολήθηκαν, συνθλίφτηκαν εκείνο το μοιραίο λεπτό της 6 Αυγούστου 1945
180.000 τραυματισμένοι και ακρωτηριασμένοι
7.000 θάνατοι από καρκίνο και λευχαιμία τα επόμενα χρόνια
Περισσότερα από 200 παιδιά τέρατα
20.000 γυναίκες που δεν μπόρεσαν να κάνουν παιδιά
13.000 αγνοούμενοι
Αυτή είναι η Χιροσίμα.
Λίγες μέρες αργότερα μια άλλη πολη της Ιαπωνίας υπέστη τον ατομικόβομβαρδισμό. Το Ναγκασάκι όπου οι νεκροί έφτασαν τις 36.000 και οι τραυματίες τις 40.000.
Γιατί; «Πολιτικώς ορθώς σκέφτηκε ο Τρούμαν να διατάξει τον ατομικό βομβαρδισμό των ιαπωνικών πόλεων. Στρατιωτικώς ειπείν, ήταν σα να τρυπούσες ένα δεμάτι σανό» (είπε λίγα χρόνια αργότερα στρατηγό στο αμερικανικό Κογκρέσο). Ηταν μια ξεδιάντροπη επίδειξη ετοιμότητας του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού.
Επειδή ξεχνούμε. Η Χιροσίμα και το Ναγκασάκι δεν είναι μια πληγή. Αντιπροσωπεύουν τον αυριανό κίνδυνο. Κάθε τρεις και λίγο, με χίλιους δυο τρόπους μας υπενθυμίζουν ότι η Χιροσίμα δεν αποκλείεται να επαναληφθεί.
Χιροσίμα και το Ναγκασάκι μας υπενθυμίζουν ότι ο ιμπεριαλιστικός ανταγωνισμός δεν έχει φραγμούς.
Χιροσίμα και το Ναγκασάκι μας υπενθυμίζουν τι συμβαίνει όταν ο επιστήμονας ξεπουλά την επιστήμη του στην εξουσία.
Σήμερα, 71 χρόνια μετά, δυστυχώς, ο κίνδυνος ενός γενικευμένου πολέμου είναι υπαρκτός. Επεμβάσεις και δεκάδες περιφερειακές συγκρούσεις αποτέλεσμα του ανταγωνισμού για την εξασφάλιση πλουτοπαραγωγικών πηγών και αγορών.
