Το δίλημμα μεταξύ «νόμιμου και ηθικού», που τέθηκε για πρώτη φορά επί κυβέρνησης του Κώστα Καραμανλή από το Γιώργο Βουλγαράκη,
είναι δίλημμα που επανέρχεται κατά καιρούς. Ιδιαίτερα μάλιστα επίκαιρο το καθιστά το τρίπτυχο «Siemens», Αυγενάκης, Paradise Papers», που επιβάλει στον αρχηγό της ΝΔ να λάβει συγκεκριμένες θέσεις και να δώσει, σαφείς απαντήσεις.
Θα πρέπει πάντως να υπενθυμίσουμε ότι εδώ και καιρό το δίλημμα αυτό έχει «επιλυθεί» στην πράξη, το «ηθικό» έχει στην ουσία καταργηθεί και έχει ενσωματωθεί στο «νόμιμο». Τι είναι «νόμιμο; Είναι το «δίκαιο», οι «νόμοι», οι κανόνες, οι αρχές (που αποκτούν δογματικό-συνταγματικό χαρακτήρα) των νεοφιλελεύθερων πολιτικών, της ασύδοτης κερδοσκοπικής δράσης, της καταλήστευσης του πλούτου των κρατών και των κοινωνιών.
Για να παραφράσουμε τον τίτλο της περίφημης ταινίας του Έλιο Πέτρι, «Η κλεπτοκρατική τάξη πάει στον παράδεισο», πηγαίνει όμως νόμιμα: σύμφωνα με τους νόμους και τους θεσμούς, μέσω των οποίων διευκολύνει, κατοχυρώνει, «νομιμοποιεί» την εγκληματική δράση της σε βάρος των λαών και των εργαζομένων.
Οι επιχειρηματίες, οι διαμεσολαβητές, οι πολιτικοί που εντάσσονται, λειτουργούν και υπηρετούν τον σύγχρονο νεοφιλελεύθερο-χρηματοπιστωτικό καπιταλισμό, ανήκουν σε αυτόν τον «κόσμο». Το κυριότερο, δεν απολογούνται ούτε νοιώσουν την ανάγκη να δικαιολογήσουν τις πράξεις τους στους παρίες και τους «ρομαντικούς διαφωτιστές» του «κάτω κόσμου», που επιμένουν να αναφέρονται στην κοινωνική δικαιοσύνη και την ηθική. Σε αυτό το πλαίσιο, η στάση του αρχηγού της Ν.Δ δεν αφορά μόνο τις πρόσφατες ανακαλύψεις που αναφέρονται ευθέως στο ίδιο το οικογενειακό και κομματικό τους περιβάλλον, η στάση αυτή έχει ευρύτερες προεκτάσεις
Να καούν τα πάντα να καούν…
Αν ανατρέξουμε στα κρίσιμα γεγονότα που εξελίχθηκαν από τον Ιανουάριο του 2015 μέχρι σήμερα θα διαπιστώσουμε αβίαστα ότι ολόκληρη η «πολιτική στρατηγική» της ΝΔ αλλά και του ΠΑΣΟΚ εκτυλίχθηκε στο ίδιο μοτίβο: στην οικονομική κατάρρευση της χώρας, στην πτώση της κυβέρνησης και την επιβολή νέων μνημονίων που θα την διαχειριζόταν η συμμαχία ΠΑΣΟΚ-ΝΔ υπό την σιδηρά εποπτεία του Σόιμπλε.
Ποιο στοιχείο ηθικής δικαίου και νομιμότητας μπορεί να εκφράσει μια πολιτική, η επιτυχία της οποίας προϋποθέτει την καταστροφή της χώρας και του λαού της; Ποια νομιμότητα και ποια ηθική μπορεί να διεκδικήσει η πλήρης ταύτιση ελληνικών κομμάτων με τους ακραίους εκβιασμούς και τα πραξικοπήματα των δανειστών, όταν μάλιστα ο ίδιος ο Σόιμπλε διαφήμιζε και προωθούσε το Grexit ως επίσημη εναλλακτική λύση;
Μήπως το φετινό καλοκαίρι οι ίδιες δυνάμεις και τα ίδια πρόσωπα δεν «προσεύχονταν» να αποτύχει η αξιολόγηση και να πέσει η κυβέρνηση; Ο ίδιος «μύχιος πόθος» δεν τους διακατέχει και σήμερα;
Ποια ηθική και πολιτική «νομιμότητα» μπορούν να διεκδικήσουν άραγε οι επιλογές και οι στάσεις αυτές; Ποια σχέση μπορεί να έχει μια θεσμικά και πολιτικά κατοχυρωμένη κομματική αντιπαράθεση, ακόμα και μια σύγκρουση που διεξάγεται με επιχειρήματα, θέσεις και προγράμματα με τις κυνικές αποηθικοποιημένες αυτές πρακτικές;
Οι στόχοι και οι επιδιώξεις της ΝΔ, της ηγεσίας της και της ηγετικής ελίτ, που τέθηκαν και υπηρετήθηκαν από το 2015 μέχρι σήμερα, απέτυχαν και κατέρρευσαν. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι δεν διέθεταν ούτε πολιτικό-ιδεολογικό ούτε προγραμματικό ούτε ηθικό υπόβαθρο. ΚΙ όμως η ηθική βάση της πολιτικής στη σημερινή εποχή, όπου η απαξίωση και η αποηθικοποίηση της πολιτικής αποτελούν δυναμίτη στα θεμέλια της δημοκρατίας και των αντιπροσωπευτικών θεσμών, αγνοήθηκε προκλητικά και περιφρονήθηκε από τις ηγεσίες και τα στελέχη του «νεοφιλελεύθερου-συστημικού τόξου» προκαλώντας την αντίδραση της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας.
Εγκλήματα και διαπλοκή
Το alter ego του οικονομικού νεοφιλελευθερισμού σε πολιτικό-ιδεολογικό επίπεδο είναι η προβολή και η ενεργοποίηση του κλασικού δίδυμου «νόμος και τάξη». Το δίπτυχο «νόμος και τάξη» δεν περιλαμβάνει μόνο τη δράση των μηχανισμών καταστολής (σώματα ασφαλείας, δικαστήρια, φυλακές) προς αποτροπή κάθε είδους κοινωνικής αντίδρασης και διαμαρτυρίας. Ταυτόχρονα, επιβάλλει στην κοινωνία τις αυταρχικές-συντηρητικές ακροδεξιές αντιλήψεις, την «ιδεολογία της καταστολής» που αποβλέπει στην απολιτικοποίηση και την υποταγή της μεγάλης πλειοψηφίας των πολιτών.
Αυτό το σκοπό είχαν κατά καιρούς-και έχουν και σήμερα-οι καταγγελίες του αρχηγού της ΝΔ κατά της κυβέρνησης, σύμφωνα με τις οποίες επικρατεί στη χώρα καθεστώς γενικευμένης ανομίας…
Βεβαίως, τα ίδια τα στατιστικά στοιχεία που καταγράφουν διάφορες μορφές εγκλήματος διαψεύδουν τις καταγγελίες αυτές. Όμως πέραν του εγκλήματος που αφορά σε κολάσιμες ποινικές πράξεις, υπάρχει και μια άλλη μορφή: αυτή του «πολιτικού εγκλήματος» και της «πολιτικής ανομίας», δηλαδή ζοφερών φαινομένων που αφορούν τη στάση και τον ρόλο των κομμάτων και της πολιτικής εξουσίας απέναντι σε πράξεις που καταληστεύουν και ιδιοποιούνται τον κοινωνικό και παραγωγικό πλούτο της χώρας. Όπως επίσης ως «πολιτική ανομία» μπορεί να χαρακτηριστεί η συναλλαγή κομμάτων και πολιτικών προσώπων με τα κυκλώματα του παράνομου πλουτισμού και της μεγάλης φοροδιαφυγής, μια πρακτική που συνυπάρχει με την χειραγώγηση των πολιτικών από τα άνομα αυτά συμφέροντα.
Συνεπώς, εάν επιθυμεί η ΝΔ και ο Κυριάκος Μητσοτάκης, όπως και το «συμπίλημα» της Κεντροαριστεράς, να αναφερθούν στην έννοια και το περιεχόμενο της ανομίας, δεν θα έπρεπε πριν απ’ όλα να κατανοήσουν το ανώτερο επίπεδο της ανομίας. Την πολιτική ανομία, την οποία συνιστούν πράξεις όπως η κάλυψη των μεγάλων φοροφυγάδων που «κοσμούν» τις διεθνείς λίστες και τους «παραδείσους» και την εκφράζουν ακόμα, όπως επίσης η πολιτική κάλυψη και η «νομιμοποίηση» των προμηθευτών, των εργολάβων της μίζας, που συγκροτούν επίλεκτα μέλη του κυκλώματος της διαπλοκής.
Επιπρόσθετα, η πολιτική ανομία, αποτελεί η πλήρης κάλυψη και η πολιτική και κομματική προστασία της παράνομης και αντισυνταγματικής δράσης των τηλεοπτικών σταθμών (σύμφωνα με την απόφαση του ίδιου του ΣτΕ). Γι’ αυτό κάθε νομοθέτημα, κάθε ρύθμιση που προωθείται στη Βουλή και αφορά σε αποφάσεις του ίδιου του ΕΣΡ απορρίπτεται «μετά βδελυγμίας» από τη ΝΔ και τους συμπαραστάτες της.
Η πολιτική ανομία, η διαπλοκή, η διαφθορά αποτελούν ένα ενιαίο, συνεκτικό κύκλωμα που βρίσκεται έξω και πέραν των νόμων, της συνταγματικής τάξης, των κανόνων του δικαίου, της πολιτικής ηθικής.
Συνακόλουθα, η διαπλοκή, η διαφθορά, η έκνομη συναλλαγή μεταξύ κομμάτων και οικονομικών συμφερόντων αποτελούν το δομικό στοιχείο του νεοφιλελεύθερου-χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού και όχι μια εξαίρεση ή μια παρέκβασή του. Η υποταγή πολιτικών προσώπων και κομμάτων στα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα, η άνομη συναλλαγή, το οικονομικό έγκλημα, η καταλήστευση και ιδιοποίηση του κοινωνικού και εθνικού πλούτου αποτελούν έκφραση της κομματικής και πολιτικής ανομίας που περιφρονεί και λοιδορεί τους νόμους και τους δημοκρατικούς θεσμούς.
Ακούσιος χορηγός
Αναφερόμενος, στο φαινόμενο της «γενικευμένης ανομίας», ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, κατάφερε να αναδείξει και να αναγορεύσει σε κυρίαρχο ζήτημα το καθεστώς της πολιτικής ανομίας, το οποίο ο ίδιος με φανατισμό υπηρετεί.
Με τη στάση του στη Βουλή και με την καθημερινή υποστήριξη στη διαπλοκή και στο σύστημα διαφθοράς, η ΝΔ και το «τόξο της Κεντροαριστεράς κατάφεραν να υπερτονίσουν και να αναδείξουν το «ηθικό πλεονέκτημα» του ΣΥΡΙΖΑ, το οποίο και επικαλείται ως κύριο πολιτικό όπλο το κυβερνητικό κόμμα. Είναι κι αυτό ένα είδος «πολιτικής χορηγίας» προς την κυβέρνηση, που προέκυψε από τα πολιτικά από το στρατηγικό αδιέξοδο στο οποίο έχουν οδηγηθεί όλοι οι φορείς και τα πολιτικά πρόσωπα που συναπαρτίζουν το «νεοφιλελεύθερο κεντροαριστερό τόξο».
Εντός εκτός
Την περίοδο αυτή, ο εταίρος «Καπαδόκης» η Κεντροαριστερά απασχολήθηκε με την ανάδειξη της νέας-παλαιάς-ηγεσίας. Ήταν μια εκλογική διαδικασία όπου απουσίαζαν (επιδεικτικά αλλά και σκόπιμα) η πολιτική-ιδεολογική ταυτότητα του προς την αναζήτηση φορέα, οι πολιτικές στρατηγικές, τα πολιτικά και κοινωνικά μέτωπα, η σχέση με το κυρίαρχο νεοφιλελεύθερο-χρηματοπιστωτικό πρότυπο.
Όταν όμως απουσιάζουν η πολιτική, οι θέσεις και τα προγράμματα, έρχονται να καλύψουν το κενό οι (όποιοι εναπομείναντες) κομματικοί μηχανισμοί, τα πελατειακά δίκτυα, οι παράγοντες και οι φορείς που χειραγωγούν το εγχείρημα της Κεντροαριστεράς για να καλύψουν δήθεν το «κενό» μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ.
Η ολοσχερής σχεδόν επικράτηση του «μηχανισμού ΠΑΣΟΚ» των ψηφοφόρων και των πελατειακών επιρροών, που συντηρούνται από τις «δυνάμεις αδράνειας» του παρελθόντος, οδηγούν σε δυο βασικές διαπιστώσεις.
- Πρώτο: η συνοχή του όλου εγχειρήματος τίθεται σε διακινδύνευση. Η απόλυτη κυριαρχία του ΠΑΣΟΚ καθιστά δευτερεύοντες και περιφερειακούς τους ρόλους του Παταμιού και των άλλων κινήσεων και προσώπων, όσον αφορά την επιρροή τους στις από εδώ και πέρα εξελίξεις.
- Δεύτερο: η ψηφοφορία απέδειξε ότι η εναπομείνασα εκλογική βάση του ΠΑΣΟΚ, με κανένα τρόπο δεν επιθυμεί τη διάλυσή του και την αφομοίωση του σε έναν «άμορφο» και «ομιχλώδη» φορέα, που σε τελική ανάλυση θα στερήσει από τους ψηφοφόρους αυτούς το μόνο πολιτικό εφόδιο και άλλοθι: την παραδοσιακή, ψυχολογική και πολιτική τους σχέση και κληρονομιά με το πάλαι ποτέ πανίσχυρο ΠΑΣΟΚ…
Γι’ αυτό και μια πιθανή προσεχής εξέλιξη είναι η διαμόρφωση ενός σχηματισμού με βασικό κέντρο εξουσίας το ΠΑΣΟΚ και με αδύναμα δορυφορικά σχήματα που θα βρίσκονται σε συνεχή διαπραγμάτευση με την ποσοτική ηγεσία για τη μοίρα και το ρόλο τους. Σε κάθε περίπτωση, όποια και αν είναι η ονομασία και η ψευδεπίγραφη πολιτική ταυτότητα του νέου σχήματος, το ΠΑΣΟΚ θα διατηρήσει τον τίτλο και την αυτονομία του.
Σε τελική ανάλυση, όλες αυτές οι εξελίξεις και τα σημαντικά γεγονότα δεν θα είναι συγκυριακά. Αντίθετα, αποτελούν σοβαρές ενδείξεις σοβαρών ανακατατάξεων στην Ευρώπη που πιθανά να αμβλύνουν το βρόχο της επιτροπείας, που ενδέχεται να αλλάζει και το εσωτερικό πολιτικό σκηνικό. Όσα κόμματα και πολιτικά πρόσωπα δεν θέλουν να το αντιληφθούν, αλλά εξακολουθούν να κινούνται στην «τροχιά» του 2015-2016, θα αντιμετωπίσουν ιδιαίτερα δυσάρεστες εκπλήξεις…. Η παραπάνω περιδιολόγηση, με κανένα τρόπο, δεν συνιστά άφεση αμαρτιών στην ασκούμενη πολιτική της κατ’ όνομα αριστερής κυβέρνησης, η οποία υποτάχθηκε πλήρως και αμαχητί στις επιταγές και τα «θέλω» των δανειστών. Η ιστορία θα κρίνει αυστηρά τα έργα και τις ημέρες της. Άλλο όμως αυτό και άλλο η αμνησία των πρωταγωνιστών που οδήγησαν εξαρχής τη χώρα στο λάκκο των λεόντων.
