«Ήταν περίπου εννέα το βράδυ»... έτσι ξεκίνησε το όνειρο ενός Γερμανού γιατρού το 1934: «Δεν είχα άλλους πελάτες και μόλις ξάπλωσα στον καναπέ για να χαλαρώσω, όταν ξαφνικά οι τοίχοι του δωματίου μου και ύστερα το διαμέρισμά μου, εξαφανίστηκαν. Κοίταξα γύρω μου και ανακάλυψα με τρόμο ότι, όσο έφτανε το μάτι μου, κανένα διαμέρισμα δεν είχε τοίχους. Τότε άκουσα ένα μεγάφωνο να ηχεί: ¨Σύμφωνα με το διάταγμα της 17ης τρέχοντος του μηνός για την κατάργηση των τοίχων...¨». Αφού κατέγραψε το όνειρό του στη συνέχεια ο γιατρός ονειρεύτηκε πως είχε κατηγορηθεί ότι κατέγραψε όνειρα.
Οι αναμνήσεις του Φασισμού και του Ναζισμού ξεπερνούν βέβαια την «απαγόρευση ονείρων». Η ιστορία όμως επιστρέφει συνήθως με παρόμοιο μανδύα. Η ανάδυση της νεοναζιστικής Χρυσής Αυγής γίνεται, όπως και τότε, σε μια χώρα με διαλυμένο τον κοινωνικό ιστό, με εκτιναγμένα ποσοστά ανεργίας και φτώχειας. Επιβαλλόμενη από τους ντόπιους και διεθνείς (νέο)φιλελευθερισμούς καπιταλιστικής δημοκρατίας. Ας αναλύσουμε βέβαια το πώς ξεκίνησε ο φασισμός, πού, πότε και γιατί.
«Ο φασισμός…», είπε κάποτε ο Φράνκλιν Ρούσβελτ,, «έρχεται όταν τα ιδιωτικά συμφέροντα γίνονται πιο ισχυρά από μια δημοκρατική κυβέρνηση». Έτσι, η Γερμανία με τον Ναζισμό περνά στον μοντερνισμό, δηλαδή στον καπιταλισμό, καθώς ο φασισμός είναι σάρκα από τη σάρκα του κυρίαρχου οικονομικού συστήματος. Η δίκη της Νυρεμβέργης (20/11/1945) θα μείνει στην ιστορία για την καταδίκη και την εκτέλεση αξιωματούχων του Γ' Ράιχ, ανάμεσά τους κι ενός δημοσιογράφου και εκδότη που στήριξε την άνοδο του Φασισμού. Οι οικονομικοί εγκληματίες θα καθίσουν στο εδώλιο ένα χρόνο αργότερα, το 1946. Το βασικό όμως πρόβλημα του δικαστηρίου ήταν ότι για να καταδικάσει τον κύριο υπαίτιο για την άνοδο του φασισμού, έπρεπε να καταδικάσει τον ίδιο τον Καπιταλισμό. Ο φασισμός «γεννιέται» στις 23 Μαρτίου 1919 στην Ιταλία, στον σύνδεσμο Ιταλών βιομηχάνων. Ο Μουσολίνι, υπόσχεται να κηρύξει πόλεμο κατά του σοσιαλισμού, των εργατών και των μικροαγροτών, και μένει πιστός στην υπόσχεσή του. Τα τάγματα εφόδου που ελέγχει, οι μελανοχίτωνες, χρηματοδοτούνται απευθείας από βιομηχάνους και μεγαλογαιοκτήμονες. Χτυπούν τις απεργίες και τις καταλήψεις σε εργοστάσια. Λίγα χρόνια αργότερα, την ίδια τακτική θα ακολουθήσουν και τα Γερμανικά τάγματα εφόδου, αυτή τη φορά για λογαριασμό Γερμανών βιομηχάνων. Από τη στιγμή που διασφαλίζονται τα κέρδη δεν τους ενδιαφέρει ποιος θα κυβερνά. Αλλά αυτό που προσέφερε ο Χίτλερ στους βιομηχάνους, ήταν η απόλυτη καταστροφή των εργατικών οργανώσεων. Και το πέτυχε! Τα τάγματα εφόδου των Χίτλερ και Μουσολίνι, δολοφονούν συνδικαλιστές, χτυπούν εργάτες, διαλύουν γραφεία εφημερίδων της Αριστεράς κ.α. Η αστυνομία παρακολουθεί από απόσταση ή άλλοτε συμμετέχει! Ο Φασισμός και ο Ναζισμός προσφέρουν τον παράδεισο που ονειρεύονται οι μεγάλες βιομηχανίες και τράπεζες σε συνθήκες δικτατορίας. Η δημοκρατία όμως, πεθαίνει πολύ πριν έρθουν στην εξουσία ο Χίτλερ και ο Μουσολίνι. Προκειμένου να νομιμοποιήσει την παρουσία τους, το πολιτικό σύστημα, τους εντάσσει σε μεγάλους κυβερνητικούς συνασπισμούς. Η Κομμουνιστική Αριστερά της εποχής, παρουσιάζεται σαν τρομοκρατική οργάνωση, που θα φέρει την καταστροφή. Ένας βολικός μύθος τον οποίο και θα χρησιμοποιήσει ο Χίτλερ για να ανέβει στην εξουσία. Η κατάσταση εκτάκτου ανάγκης που βρίσκεται η Γερμανία 3 χρόνια πριν την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία, φέρνει το ψαλίδισμα σε μισθούς, συντάξεις και επιδόματα, οι απεργίες συχνά κρίνονται παράνομες, ενώ ταυτόχρονα, επιβάλλονται περιορισμοί στις συγκεντρώσεις των πολιτών. Το κατεστημένο όμως, δεν ικανοποιείται ούτε και με αυτά τα μέτρα. Ο Χίτλερ υπόσχεται κι αυτός έναν παράδεισο για τις βιομηχανίες και μια κόλαση για τους εργαζομένους. Υπόσχεται πειθαρχημένους εργάτες χωρίς δικαιώματα και συνδικάτα, νέες αγορές για τα γερμανικά προϊόντα και παραγγελίες για την πολεμική βιομηχανία. Κυρίως όμως υπόσχεται να θέσει το κράτος στον ιδιωτικό τομέα. Έκτοτε, κάθε ενέργεια του Ναζιστικού κράτους, εξυπηρετούσε συγκεκριμένα οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα, και προφανώς, διώξεις Εβραίων. Η Γερμανία έχει έναν ισχυρό χώρο μικρομεσαίων, όπου σημαντικό τμήμα αυτού του χώρου είναι εβραϊκό. Η καταστροφή λοιπόν, αυτών των Εβραίων επιτρέπει στη Γερμανία να γίνει επί Ναζισμού, πρωτοπόρος σε μεγάλα καταστήματα. Οικονομικά συμφέροντα κρύβονται και στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, τις ειδικές οικονομικές ζώνες της εποχής. Το συγκρότημα συγκέντρωσης Νταχάου, μεταξύ άλλων εξυπηρετεί πάρα πολλές βιομηχανίες, στην ουσία δηλαδή προμηθεύει άφθονο απλήρωτο εργατικό δυναμικό στα μεγάλα εργοστάσια στης BMW, που εκείνο τον καιρό έφτιαχνε κυρίως κινητήρες αεροπλάνων. Για αρκετούς από τους Έλληνες επιχειρηματίες της εποχής, η άνοδος του Φασισμού στην Ευρώπη αποτελεί θείο δώρο. Η Ελλάδα θα γνωρίσει τον Φασισμό, σε μια τέτοια μορφή, με τη δικτατορία του Μεταξά. Οι φυλακίσεις και οι εκτελέσεις εργατών και κομμουνιστών, προκαλούν διεθνή κατακραυγή. Ο φασισμός στην Ελλάδα, προσφέρει στις επιχειρήσεις αυτό που δεν μπορούσαν να φέρουν οι προηγούμενες κυβερνήσεις, δημόσια έργα και ένα υπάκουο εργατικό προσωπικό. Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης στην Ελλάδα, αντίστοιχα, είναι πηγή δωρεάν εργατικού δυναμικού για τους Έλληνες εμπόρους, βιομηχάνους, εργολάβους. Κατά τη διάρκεια του πολέμου, η Γερμανία βρέθηκε αντιμέτωπη με τα απελευθερωτικά κινήματα του ΕΑΜ και του ΕΛΛΑΣ, τα οποία δεν μάχονταν μόνο για την εθνική απελευθέρωση, αλλά και για μια κοινωνική απελευθέρωση. Χρειάστηκαν έτσι, διάφορους μηχανισμούς που θα προστάτευαν τα συμφέροντά τους. Ένας τέτοιος μηχανισμός ήταν τα τάγματα ασφαλείας που έδιναν όρκο στον Χίτλερ. Μετά την κατοχή όμως, η Ελλάδα, στα πλαίσια του καπιταλισμού και της πετρελαϊκής κρίσης (’68-’73), περνά στη Χούντα, όπου και εκεί η αστική τάξη, όπως πάντα, συμβαδίζει με το Κεφάλαιο. Ο Παπαδόπουλος βραβεύει με την ελληνική σημαία, εφοπλιστές όπως ο Ωνάσης, ο Γουλανδρής, ο Χανδρής και ο Νιάρχος. Προσφέρει σε όλους τους επιχειρηματίες φοροασυλία, η οποία προκαλεί αιμορραγία στον κρατικό προϋπολογισμό, μια λογική την οποία καμία κυβέρνηση δεν τολμά να θίξει ακόμα και σήμερα. Για όλους τους εργαζομένους οι μισθοί παγώνουν και οι απεργίες απαγορεύονται, ενώ οι επιχειρηματίες απολαμβάνουν τα προνόμια από το δημόσιο.
Μερικές δεκαετίες αργότερα, στοιχεία του κράτους κατά τη τωρινή δομική κρίση, ενίσχυσαν τη Χρυσή Αυγή, ώστε να γίνει πιο ενεργή. Τι είναι η Χρυσή Αυγή; Μια καθαρά φασιστική οργάνωση. Οι Νεοναζιστές, εμφανίζονται ως ένα αντισυστημικό κόμμα που μάχεται για τους φτωχούς και τους αδύναμους Έλληνες. Στην πραγματικότητα, όμως, λειτουργούν σαν το στρατιωτικό σκέλος του νεοφιλελευθερισμού. Στηρίζουν το ξεπούλημα του δημοσίου μέσω των επιχειρήσεων καθώς και των ελληνικών νησιών. Για να σπάσει τις συλλογικές συμβάσεις και για να ρίξει τον βασικό μισθό, η Χρυσή Αυγή στήνει γραφεία εύρεσης εργασιών, μόνο για Έλληνες, σε συνθήκες που θυμίζουν δουλεμπόριο. Στηρίζουν το κλείσιμο της ΕΡΤ, καθώς βρίσκονται στο πλευρό ξένων πολυεθνικών. Στόχος τους να διαλύσουν κάθε συνδικάτο που υπάρχει σε κάθε χώρο εργασίας, εξυμνώντας τις καθεστωτικές πολιτικές του Χίτλερ και του Μουσολίνι. Οι Μιχαλολιάκιδες και οι Κασιδιάριδες στήθηκαν από τα μίντια και από το κράτος, από τους καπιταλιστές δηλαδή που ελέγχουν και τα ΜΜΕ και τον κρατικό προϋπολογισμό.Βλέπουμε, ότι για ακόμα μια φορά, ο φασισμός δεν κάνει την εμφάνισή του σε ένα υγιές πολιτικό σύστημα, όπως ο καπιταλισμός, αλλά σε ένα διαλυμένο από παντού σύστημα (κρίση). Οι διαδηλώσεις απαγορεύονται όταν επισκέπτονται την Αθήνα Γερμανοί αξιωματούχοι, οι μεγάλες απεργίες κρίνονται παράνομες μέσω νόμων και οι απεργοί επιστρατεύονται. Γεγονότα όπως το αιματηρό έγκλημα στις φράουλες της Μανωλάδας, η δολοφονία του Παύλου Φύσσα, οι επιθέσεις κατά συνδικαλιστών, αλλά και οι επιθέσεις σε μετανάστες, οι οποίοι ήρθαν στη χώρα μας αλλά και εγκλωβίστηκαν σε αυτή, για ένα καλύτερο αύριο, διότι οι χώρες τους πλήττονται από τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους που πράττει το ΝΑΤΟ και όχι μόνο, με την ευγενική συμφωνία της Ε.Ε. Τα γεγονότα αυτά λοιπόν, αναγκάζουν το πολιτικό κατεστημένο να βάλει έναν φραγμό στη Χρυσή Αυγή. Πώς, λοιπόν, να πει κάποιος την αλήθεια για τον Φασισμό, όταν δεν θέλει να πει τίποτε για τον καπιταλισμό που τον προκαλεί…;
ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΑ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗΣ
Ο 2ος Παγκόσμιος Πόλεμος, με περισσότερους από 50.000.000
νεκρούς στρατιώτες και περίπου 20.000.000 νεκρούς άμαχους πολίτες, με ανυπολόγιστες υλικές ζημιές και πληγές που δεν έχουν ακόμη επουλωθεί, έχει καταγραφεί ως η πλέον μεγαλύτερη καταστροφή στην Παγκόσμια Ιστορία. Κατά τη διάρκεια του πολέμου, έγιναν πολλά. Εκείνο όμως που παραμένει στη μνήμη των ανθρώπων, ως η μεγαλύτερη θηριωδία αυτού του πολέμου είναι η δημιουργία και η λειτουργία των στρατοπέδων συγκέντρωσης. Τα στρατόπεδα του Άουσβιτς χτίστηκαν από τους Γερμανούς του 1940 κοντά στην Πολωνία. Αποτελούνταν από τρία κύρια και μερικά δευτερεύοντα στρατόπεδα. Τα τρία κύρια στρατόπεδα ήταν: το Άουσβιτς Α', που αποτελούσε ολόκληρο το διοικητικό κέντρο του συγκροτήματος, στην πύλη του οποίου είναι γραμμένη η επιγραφή και παραμένει « Η εργασία απελευθερώνει», το Άουσβιτς Β'- Μπιρκενάου, που ήταν το στρατόπεδο του θανάτου και το Άουσβιτς Γ'- Μόνοβιτς, που λειτουργούσε ως στρατόπεδο εργασίας. Κάθε νύχτα έφταναν τρένα, όπου ταξίδευαν οι άνθρωποι, στοιβαγμένοι σαν ζώα. Οι υπεύθυνοι αξιωματούχοι διάλεγαν όσοι ήταν ικανοί για εργασία, μέσα σ' αυτούς ήταν και όσοι ήξεραν Γερμανικά. Τους είχαν υπό την επίβλεψή τους, για τις δουλειές τους, και δεν τους εκτελούσαν. Τους επέβαλλαν όμως, το δυσβάσταχτο φορτίο της καύσης των νεκρών. Το 1942 το στρατόπεδο λειτούργησε και ως τόπος μαζικής εξόντωσης των Εβραίων της Ευρώπης. Αυτοί οι Εβραίοι, χάθηκαν λόγω της καταγωγής τους, ανεξάρτητα από το φύλο, την ηλικία, την υπηκοότητα, το επάγγελμα, τις πολιτικές πεποιθήσεις. Μαρτυρίες επιζώντων εξιστορούν τις εφιαλτικές μέρες που έζησαν εκεί. Τα κρεματόρια, λένε, είναι πολλά. Πέντε μεγάλα εργοστάσια με πέντε μεγάλες καμινάδες, που ξερνούσαν τον μαύρο καπνό από τις καμένες ψυχές, που θα τις πήγαιναν προς τα πάνω... Έπειτα, τους οδηγούσαν στους θαλάμους των μοιραίων «μπάνιων», απ' όπου και θα απελευθερωνόταν το θανατηφόρο αέριο Zyklon B. Ύστερα από 10 λεπτά, δεν υπήρχε κανείς... Στη συνέχεια, αναλάμβαναν οι Zonder Commando, οι άνθρωποι εκείνοι δηλαδή, που μιλούσαν Γερμανικά. Έπαιρναν τους νεκρούς, τους έβαζαν στα καρότσια και ύστερα στα κρεματόρια. Μάλιστα, συγκλονίζει η λεπτομέρεια, ότι στους φούρνους έβαζαν δύο άντρες και μια γυναίκα. Η εξήγηση ήταν ότι όταν υπήρχε η γυναίκα, τα πτώματα καίγονταν πιο εύκολα. Αυτό που τους έλεγαν οι Ναζί δεσμοφύλακες ήταν ότι «ήρθατε σε στρατόπεδο συγκεντρώσεως και για να αναπαυθείτε υπάρχει μόνο μια έξοδος, η ψηλή καμινάδα». Στα τέλη του 1944, όταν ο Κόκκινος Στρατός εξαπέλυσε επίθεση κατά των Ναζιστών, οι Γερμανικές αρχές άρχισαν να εξαλείφουν τα ίχνη των εγκλημάτων τους, τα ντοκουμέντα καίγονταν, τα κτήρια κατεδαφίζονταν ή καίγονταν. Η πρώτη αποστολή Εβραίων από την Ελλάδα, έγινε στις 15 Μαρτίου 1943. Υπολογίζεται ότι από τους 65.000 Έλληνες Εβραίους, μόνον οι 10.000 επέζησαν. Συνολικά ο αριθμός των ανθρώπων που μεταφέρθηκαν στο Άουσβιτς ανέρχεται στα 1,1 εκατομμύρια ψυχές. Ακόμη, υπολογίζεται, ότι μόνο στα στρατόπεδα συγκέντρωσης θανατώθηκαν με τουφεκισμό, καταναγκαστική εργασία, απαγχονισμό και δηλητηριώδη αέρια, περίπου 3 εκατομμύρια Εβραίων. Το σύνολο όμως των Εβραίων που εξολοθρεύτηκαν από την άνοδο του Ναζιστικού κόμματος μέχρι και την κατάρρευσή του ανέρχεται σε 6 εκατομμύρια. Πρόκειται για το «Ολοκαύτωμα», τη μεγαλύτερη γενοκτονία της Παγκόσμιας Ιστορίας. Από την άλλη πλευρά βέβαια, στην Ελλάδα, η πρώτη δημιουργία στρατοπέδου συγκέντρωσης, έγινε στις 19 Φεβρουαρίου 1947. Θρυλικό στρατόπεδο συγκέντρωσης ήταν η Μακρόνησος. Ο λόγος δημιουργίας του, ήταν για να υποστούν οι κρατούμενοι “αποτοξίνωση”, όπως για παράδειγμα, οι Αριστεροί της εποχής. Οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα κρύβονταν και στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, καθώς το μόνο που πρόσφεραν ήταν πηγή δωρεάν εργατικού δυναμικού. Στις 29 Φεβρουαρίου και 1 Μαρτίου 1948, έλαβε χώρα ένα από τα πιο φρικιαστικά εγκλήματα της περιόδου του Εμφυλίου, με περισσότερους από 300 νεκρούς. Πιο συγκεκριμένα, το πρωί της 29ης Φεβρουάριου 4.500 κρατούμενοι φαντάροι, ξεκίνησαν για τον υποχρεωτικό εκκλησιασμό. Οι Αλφαμίτες, όμως, διέταξαν και τους ασθενείς στρατιώτες να ακολουθήσουν. Έπειτα, ξέσπασαν μαζικές διαμαρτυρίες που χρησιμοποιήθηκαν ως πρόσχημα για την ένοπλη επίθεση κατά των κρατουμένων. Το στρατόπεδο συγκέντρωσης της Μακρονήσου έκλεισε το 1958. Σήμερα, 70 χρόνια μετά, οι διάφορες κυβερνήσεις, αποφασίζουν ξανά τη δημιουργία στρατοπέδων συγκέντρωσης , αυτή τη φορά για λογαριασμό των μεταναστών, έχοντας ως πρόσχημα την «φιλοξενία» τους. Ζουν σε απάνθρωπες συνθήκες, χωρίς τροφή, νερό, χωρίς ιατρική περίθαλψη, μέσα σε άθλιους χώρους και αν κάνουν το «λάθος» να διαμαρτυρηθούν για την κατάστασή τους, ξυλοκοπούνται και βασανίζονται από τους ανθρωποφύλακές τους. Απαράδεκτη και προσβλητική για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, είναι η κατάσταση που επικρατεί στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Μάλιστα έχουν σημειωθεί και αυτοκτονίες μεταναστών διότι οι συνθήκες που ζουν είναι άθλιες. Για αυτό, πρέπει να βάλουμε έναν φραγμό στα σχέδια της κυβέρνησης για τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και να διεκδικήσουμε δουλειά, σχολεία, νοσοκομεία, ίδια δικαιώματα για όλους τους εργαζομένους, ντόπιους και μετανάστες.
ΠΗΓΗ
