Μπορεί κάποιοι συριζαίοι να πετάνε παπάρες περί ταξικού κοροναϊού, σερβίροντας τη μπάλα στα καρτάλια της αστικής προπαγάνδας, να μας σερβίρουν τις δικές τους αταξικές παπάρες («όλοι στο ίδιο σκάφος βρισκόμαστε, πλούσιοι και φτωχοί» και τα παρόμοια), όμως η πραγματικότητα άλλα αποκαλύπτει.
Ο κοροναϊός, όπως και κάθε ιός, δεν είναι βέβαια ταξικός. Ομως η διαχείριση της επιδημίας του είναι απόλυτα ταξική. Κι επειδή πρόκειται για ζήτημα υγείας, αυτή η ταξικότητα ισοδυναμεί με βαρβαρότητα, με έγκλημα.
Ας δούμε, εντελώς συνοπτικά, μερικές βασικές πλευρές αυτής της ταξικότητας.
Ας δούμε, εντελώς συνοπτικά, μερικές βασικές πλευρές αυτής της ταξικότητας.
• ΖΗΤΗΜΑ ΠΡΩΤΟ: Αν η ιμπεριαλιστική Κίνα έχει τη δικαιολογία του αιφνιδιασμού από τον νέο κοροναϊό, επειδή πρωτοεμφανίστηκε αιφνιδίως και απροειδοποίητα σε μια επαρχία της και αναγκαστικά (έτσι λένε) υπήρξαν απώλειες, μέχρι να βρεθεί τρόπος ελέγχου, τι δικαιολογία έχει η ιμπεριαλιστική Ιταλία, η έβδομη σε δύναμη καπιταλιστική οικονομία του πλανήτη, η οποία έπρεπε να είναι πλήρως προετοιμασμένη, αλλά βλέπουμε τον ιό να θερίζει ηλικιωμένους και ασθενείς και τους γιατρούς της να δηλώνουν επίσημα ότι λειτουργούν σαν να βρίσκονται υπό συνθήκες πολέμου, δηλαδή επιλέγοντας ποιους ασθενείς θ’ αφήσουν να πεθάνουν αβοήθητοι και σε ποιους θα παράσχουν την απαραίτητη περίθαλψη;
Ακούμε και διαβάζουμε ότι «τους ξέφυγε». Αυτό είναι αλήθεια, όμως γιατί τους ξέφυγε; Γιατί δεν ήθελαν να διασαλεύσουν τις μπίζνες στη βόρεια Ιταλία και ιδιαίτερα στο Μιλάνο, την πόλη της μόδας, του τουρισμού και των κάθε είδους βιομηχανικών εκθέσεων. Το αποτέλεσμα ήταν να μην πάρουν οποιοδήποτε μέτρο, να μην κάνουν προειδοποιήσεις στον πληθυσμό και τα εκατομμύρια των επισκεπτών της περιοχής. Υπήρχε λόγος, λοιπόν, που τους ξέφυγε και δεν μπόρεσαν να μαζέψουν την κατάσταση.
Γιατί δεν μπόρεσαν να μαζέψουν την κατάσταση και μετρούν δεκάδες νεκρούς κάθε μέρα; Γιατί είχαν διαλύσει το δημόσιο σύστημα υγείας και παράλληλα δεν πήραν κανένα -έκτακτο έστω- μέτρο ενίσχυσής του, ενόψει επιδημίας.
Η Σίλβια Σκιορέλι Μπορέλι, ανταποκρίτρια του «Politico» στη Ρώμη, περιέγραψε με δραματικό τρόπο την κατάσταση που βρήκε στο οικογενειακό τραπέζι, όταν επισκέφτηκε τη γενέτειρά της στο Αμπρούτσο. Ο πατέρας της, δήμαρχος σε μια μεσαίου μεγέθους πόλη, της μίλησε για την πλήρη υποβάθμιση των νοσοκομείων της περιοχής, για λόγους μείωσης των δημόσιων δαπανών, με αποτέλεσμα να αδυνατούν πλέον να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις της επιδημίας.
Και στην πρώτη και στη δεύτερη φάση, και όταν η επιδημία εξαπλώθηκε επειδή δεν πάρθηκαν τα αναγκαία μέτρα και όταν τα νοσοκομεία άρχισαν να κάνουν επιλογή ασθενών, αφήνοντας τους πιο ηλικιωμένους και τους πιο βαριά νοσούντες να πεθάνουν, επειδή ούτε οι κλίνες ΜΕΘ επαρκούν ούτε το ιατρονοσηλευτικό προσωπικό, δε θα δυσκολευτεί κανείς να διακρίνει το κέρδος των καπιταλιστών από τη μια, τη δημοσιονομική λιτότητα από την άλλη.
Αν αυτό δεν είναι ταξική διαχείριση μιας επιδημίας, τότε οι λέξεις έχουν χάσει το νόημά τους.
• ΖΗΤΗΜΑ ΔΕΥΤΕΡΟ: Τι έγινε στη χώρα μας τις τρεις-τέσσερις προηγούμενες εβδομάδες; Περισσότερο επικοινωνιακή διαχείριση και λιγότερο προετοιμασία -έστω και καθυστερημένη- για την αντιμετώπιση της επιδημίας. Απαγόρευαν τα καρναβάλια, όχι όμως τα γήπεδα. Εκοβαν τα επισκεπτήρια από τους κρατούμενους, όχι όμως την ελεύθερη κίνηση των ανθρωποφυλάκων, που έρχονται σε συνεχή επαφή με τους κρατούμενους. Ανέπτυσσαν μια προπαγάνδα σε επίπεδο υστερίας, δεν έπαιρναν όμως κανένα προληπτικό μέτρο για τους ταξιδιώτες (Ελληνες και ξένους) από την Ιταλία. Βλέπετε, το στήσιμο εργαστηρίων που θα μπορούσαν να κάνουν πληθώρα ελέγχων, μέσω των οποίων θα έκαναν και καλύτερη επιδημιολογική έρευνα, θέλει λεφτά. Και τα λεφτά είναι για τους διεθνείς τοκογλύφους, αυτούς που ονομάζονται «εταίροι και δανειστές» και όχι για κοινωνική πολιτική.
Οταν είδαν την τραγική εικόνα της Ιταλίας, τρόμαξαν, φοβήθηκαν τα χειρότερα, και αποφάσισαν να πάρουν κάποια έκτακτα μέτρα, που περισσότερο μοιάζουν με ημίμετρα για τη διάχυση της ευθύνης.
Οι γιατροί φώναζαν για τα κενά που είναι δεκάδες χιλιάδες. Και ο Μητσοτάκης ανακοίνωσε έκτακτες προσλήψεις 2.000 γιατρών και νοσηλευτών τη μέρα που τα διεγνωσμένα κρούσματα έφταναν τα 100 και καταγραφόταν ο πρώτος νεκρός. Γιατί όχι πριν από ένα μήνα; Για να μη μείνουν αυτοί οι πολύτιμοι εργαζόμενοι «αμανάτι» στον κρατικό προϋπολογισμό. Αυτή είναι η άποψή τους για τους γιατρούς και τους νοσηλευτές του δημόσιου συστήματος υγείας. Αυτοί που φλυαρούν για την «απόλυτη αξία της ανθρώπινης ζωής», βλέπουν τους γιατρούς και τους νοσηλευτές, την κορωνίδα ενός συστήματος που έχει ως προορισμό την προστασία της ζωής από ασθένειες και ατυχήματα, ως δημοσιονομικό βάρος.
Τους οχτώ μήνες της κυβέρνησης Μητσοτάκη, ο Κικίλιας ασχολείται με τις Συμπράξεις Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα και με τη μετατροπή των δημόσιων νοσοκομείων σε Νομικά Πρόσωπα Ιδιωτικού Δικαίου. Αλήθεια, πού είναι όλοι αυτοί οι ιδιώτες καπιταλιστές, οι έμποροι της Υγείας, ενόψει της απειλής της επιδημίας; Είδατε κανέναν τους να βγαίνει μπροστά, να οργανώνει εργαστήρια, να διαθέτει κλίνες ΜΕΘ και θαλάμους; Κάνουν διαγνωστικά τεστ, αλλά μόνο αν τους σκάσεις μερικά κατοστάρικα (μια χαρά εμπορεύονται το φόβο). Οσο για τις ΜΕΘ, τις έχουν για τα προγραμματισμένα περιστατικά των μεγαλογιατρών τους.
• ΖΗΤΗΜΑ ΤΡΙΤΟ: Εκλεισαν τα σχολεία, δημιουργήθηκε ανάγκη φύλαξης των παιδιών. Πιο πολύ, βέβαια, μέτρησε η ανάγκη των καπιταλιστών να «ξεφορτωθούν» εργαζόμενους, λόγω πτώσης της ζήτησης σε πάρα πολλούς κλάδους. Η λύση που δόθηκε ήταν… εθνική. Το 25% των χαμένων μεροκάματων θα το πληρώσει ο εργαζόμενος, με μείωση της κανονικής του άδειας, το 25% το κράτος και το 50% η επιχείρηση.
Γιατί να πληρώσει ο εργαζόμενος, ο οποίος τόσα έχει πληρώσει, τόσα του έχουν φορτώσει στην «καμπούρα» του τα χρόνια των Μνημονίων; Η επιδημία «δεν έχει ταξικά χαρακτηριστικά, θα μας πλήξει όλους», δήλωσε ο εργατοπατέρας Παναγόπουλος στη σύσκεψη των «κοινωνικών εταίρων», που συγκάλεσε ο Βρούτσης. «Βεβαίως, είπαμε ότι το κόστος θα πρέπει να το αναλάβουμε όλοι», είπε ο… χουβαρντάς πρόεδρος της ΓΣΕΕ. Τι περιμένατε να κάνουν κυβέρνηση και καπιταλιστές, μετά από τέτοια… ανιδιοτελή προσφορά του «εκπροσώπου των εργατών»;
Στην πράξη ξέρουμε, φυσικά, τι θα γίνει. Οι καπιταλιστές θα πέσουν σαν αρπακτικά πάνω στους εργάτες, φορτώνοντάς τους τα βάρη και αυτής της «κρίσης μέσα στην κρίση».
• ΖΗΤΗΜΑ ΤΕΤΑΡΤΟ: Πίσω από τη θυελλώδη φιλολογία περί «ατομικής ευθύνης» κρύβεται η προσπάθεια του αστικού κράτους να αποσείσει τις δικές του ευθύνες και τις δικές του υποχρεώσεις. Πίσω από το πρόστυχο «το κόστος θα πρέπει να το αναλάβουμε όλοι» του Παναγόπουλου κρύβεται η επιθετικότητα του κεφαλαίου, το οποίο -μην αμφιβάλλετε- θα επιδιώξει να μετατρέψει και αυτή την κρίση σε «ευκαιρία».
Πρέπει ν’ αντισταθούμε και στα δύο. Από το κράτος ν’ απαιτήσουμε ό,τι χρειάζεται για την αναβάθμιση της δημόσιας υγείας. Και στους καπιταλιστές ν’ αντισταθούμε για να μη φορτωθεί η εργατική τάξη τα βάρη και αυτής της κρίσης.
