Είναι αληθές ότι μας πουλάνε, κατά το κοινώς λεγόμενο, αέρα κοπανιστό. Του οποίου το κόστος πληρώνεται με πολλούς τρόπους: οικονομικά, με την υγεία μας (πνευματική και σωματική), την ποιότητα ζωής και πάει λέγοντας.
Αληθές είναι, επίσης, πως αν γινόταν, θα πληρώναμε και για το οξυγόνο που αναπνέουμε. Αλλά ποτέ μην λες ποτέ. Ίσως βρουν τρόπο και στο μέλλον πληρώνουμε και γι’ αυτό.
Προς το παρόν, όμως, η κυβέρνηση ιδιωτικοποιεί το νερό. Άλλος ένας σχεδιασμός εν μέσω καραντίνας επιχειρείται να υλοποιηθεί.
Τον Σεπτέμβριο του 2019 ο βουλευτής της ΝΔ, και «ακριβή» πένα της δημοσιογραφίας, Μπάμπης Παπαδημητρίου, είχε αποφανθεί ότι «το νερό είναι απαράδεκτα φτηνό». Όπερ και εγένετο, λοιπόν.
Σε ιδιώτες μέσω Συμπράξεων Δημοσίου Ιδιωτικού Τομέα (ΣΔΙΤ) ετοιμάζεται να παραχωρήσει το υπουργείο Υποδομών το Εξωτερικό Υδροδοτικό Σύστημα (ΕΥΣ) της ΕΥΔΑΠ, το οποίο εκτείνεται σε τέσσερις νομούς, Αιτωλοακαρνανίας, Φωκίδας, Βοιωτίας και Αττικής και περιλαμβάνει τις κεντρικές υποδομές του νερού και συγκεκριμένα τα φράγματα του Μόρνου, του Ευήνου, τη λίμνη Υλίκη, αντλιοστάσια καθώς επίσης και το κανάλι με το οποίο φτάνει το νερό στην Αθήνα (υδραγωγεία μεταφοράς).
Τα ιστορικά δεδομένα κρατών, που παραχώρησαν το νερό στα επιχειρηματικά συμφέροντα, δείχνουν ξεκάθαρα το τι μέλλει γενέσθαι κι εδώ. Η χειροτέρευση της ποιότητας και παροχής του νερού, με ταυτόχρονη αύξηση των τιμών μετά την ιδιωτικοποίηση, είναι ο λόγος που πολλοί δήμοι σε διάφορες χώρες κατάφεραν την επαναδημοτικοποίηση των εταιριών νερού. Τελευταία παραδείγματα είναι πόλεις στην Πορτογαλία και Ισπανία που μετά από παρεμβάσεις της Τρόικα πούλησαν το νερό. Η κίνηση αυτή οδήγησε σε αύξηση των τιμών έως και κατά 400%. Η Σλοβακία λαμβάνει, επίσης, μέτρα πρόληψης περιλαμβάνοντας στο σύνταγμά της το νερό ως δημόσιο αγαθό και προστατεύοντας το με αυτό τον τρόπο από την ιδιωτικοποίηση.
Να υπενθυμίσουμε, όμως, πως το πρώτο βήμα έγινε επί ΣΥΡΙΖΑ. Ναι, αυτών των υποκριτών που σήμερα χύνουν κροκοδείλια δάκρυα και κάνουν θόρυβο. Η Τρόικα ή οι θεσμοί, όπως βαπτίστηκαν επί ΣΥΡΙΖΑ, ζητούσαν την ιδιωτικοποίηση ακόμη και στην παροχή νερού. Έτσι, το ελληνικό κοινοβούλιο έδωσε τη συγκατάθεση για τη μεταφορά των δύο μεγαλύτερων εταιριών παροχής νερού ΕΥΔΑΠ και ΕΥΑΘ στο νεοσύστατο και ελεγχόμενο από τους πιστωτές υπερταμείο ιδιωτικοποίησης, διαφορετικά δεν θα καταβάλλονταν οι επόμενες δόσεις.
Είναι ηλίου φαεινότερο, λοιπόν, πως ο ένας κόβει και ο άλλος ράβει. Το νερό είναι πραγματική ανάγκη για τον άνθρωπο και όχι επίπλαστη. Σαφώς και δεν υπερασπιζόμαστε τον κρατικό ή μη έλεγχο.
Ξεμπροστιάζουμε τους πολιτικούς υπηρέτες της εξουσίας και τασσόμαστε εναντίον των όποιων συμφερόντων, είτε αυτά είναι κρατικά είτε ιδιωτικά.
Εξ άλλου η ελευθερία δεν διέπεται από τέτοιες καταστάσεις.
Απάτσι
