Σαν μ’ έριξε ο Θεός, ένα πετραδάκι,
σε τούτη ’δω τη λίμνη τη θαυμαστή,
τάραξα την επιφάνειά της με κύκλους αναρίθμητους.
Μα σαν έφτασα στα βάθη, έμεινα εντελώς ακίνητος.
Χαλίλ Γκιμπράν (Άμμος και αφρός)
σε τούτη ’δω τη λίμνη τη θαυμαστή,
τάραξα την επιφάνειά της με κύκλους αναρίθμητους.
Μα σαν έφτασα στα βάθη, έμεινα εντελώς ακίνητος.
Χαλίλ Γκιμπράν (Άμμος και αφρός)
Το μεγαλύτερο αγαθό είναι η ζωή, μας λένε οι κάθε λογής ειδικοί και ειδήμονες τους τελευταίους μήνες, με κάθε κόστος!
Η ζωή είναι αναφαίρετο δικαίωμα, μόνον ο Θεός μπορεί να αποφασίσει, μας λένε οι παπάδες!
Και ποιοι είναι αυτοί που νοιάζονται τόσο πολύ για τη ζωή μας;
Μα, είναι εκείνοι που εμείς οι ίδιοι τους έχουμε βάλει να αποφασίζουν το πόσοι από εμάς θα πεθάνουν στους κάθε λογής πολέμους τους που γίνονται για το καλό μας! Πόσοι από εμάς θα πεθάνουν στα εργοστάσια τους που χτίζονται και δουλεύουν για το καλό μας!
Πόσοι από εμάς θα πεθάνουν στα ορυχεία που εξορύσσουν μεταλλεύματα για να χτιστούν τα σπίτια μας, να κατασκευαστούν τα αυτοκίνητά μας, οι έξυπνες οικιακές συσκευές μας και τα κινητά μας, οι υπολογιστές μας, όλες αυτές οι πλαστές ανάγκες που στο τέλος ο αγώνας για την κατάκτησή τους μας γεμίζει φόβο.
Κι αν δεν πεθάνουμε, θα εμφανίσουμε ένα σωρό ψυχώσεις, ένα σωρό λεγόμενα αυτοάνοσα (=όσα η επιστήμη δεν μπορεί να εξηγήσει), ένα σωρό καρκίνους…
Η ζωή είναι αναφαίρετο δικαίωμα, μόνον ο Θεός μπορεί να αποφασίσει, μας λένε οι παπάδες!
Και ποιοι είναι αυτοί που νοιάζονται τόσο πολύ για τη ζωή μας;
Μα, είναι εκείνοι που εμείς οι ίδιοι τους έχουμε βάλει να αποφασίζουν το πόσοι από εμάς θα πεθάνουν στους κάθε λογής πολέμους τους που γίνονται για το καλό μας! Πόσοι από εμάς θα πεθάνουν στα εργοστάσια τους που χτίζονται και δουλεύουν για το καλό μας!
Πόσοι από εμάς θα πεθάνουν στα ορυχεία που εξορύσσουν μεταλλεύματα για να χτιστούν τα σπίτια μας, να κατασκευαστούν τα αυτοκίνητά μας, οι έξυπνες οικιακές συσκευές μας και τα κινητά μας, οι υπολογιστές μας, όλες αυτές οι πλαστές ανάγκες που στο τέλος ο αγώνας για την κατάκτησή τους μας γεμίζει φόβο.
Κι αν δεν πεθάνουμε, θα εμφανίσουμε ένα σωρό ψυχώσεις, ένα σωρό λεγόμενα αυτοάνοσα (=όσα η επιστήμη δεν μπορεί να εξηγήσει), ένα σωρό καρκίνους…
Μ’ αυτές τις σκόρπιες σκέψεις, μας ήρθαν στο νου κάποια αποσπάσματα από την ΑΣΚΗΤΙΚΗ του Καζαντζάκη, που θα θέλαμε να μοιραστούμε…
… Ποτέ μην αναγνωρίσεις τα σύνορα του ανθρώπου!
Να σπας τα σύνορα! Ν’ αρνιέσαι ό,τι θωρούν τα μάτια σου!
Να πεθαίνεις και να λες: Θάνατος δεν υπάρχει!
…
Είμαι ένα πλάσμα εφήμερο, αδύναμο, καμωμένο από λάσπη και ονείρατα.
Μα μέσα μου νογώ να στροβιλόζουνται όλες οι δύναμες του Σύμπαντου.
Θέλω μια στιγμή, προτού με συντρίψουν,
ν’ ανοίξω τα μάτια μου και να τις δω.
Άλλο σκοπό δεν δίνω στη ζωή μου.
Θέλω να βρω μια δικαιολογία για να ζήσω και να βαστάξω
το φοβερό καθημερινό θέαμα της αρρώστιας, της ασκήμιας,
της αδικίας και του θανάτου.
…
… Ναι, σκοπός της Γης δεν είναι η ζωή, δεν είναι ο άνθρωπος.
Έζησε χωρίς αυτά, θα ζήσει χωρίς αυτά.
Είναι σπίθες εφήμερες της βίαιης περιστροφής της.
Ας ενωθούμε, ας πιαστούμε σφιχτά, ας σμίξουμε τις καρδιές μας,
ας δημιουργήσουμε εμείς, όσο βαστάει ακόμα
η θερμοκρασία τούτη της Γης,
όσο δεν έρχουνται σεισμοί, κατακλυσμοί, πάγοι, κομήτες
να μας εξαφανίσουν,
ας δημιουργήσουμε έναν εγκέφαλο και μιαν καρδιά στη Γης,
ας δώσουμε ένα νόημα ανθρώπινο στον υπερανθρώπινον αγώνα!
Να σπας τα σύνορα! Ν’ αρνιέσαι ό,τι θωρούν τα μάτια σου!
Να πεθαίνεις και να λες: Θάνατος δεν υπάρχει!
…
Είμαι ένα πλάσμα εφήμερο, αδύναμο, καμωμένο από λάσπη και ονείρατα.
Μα μέσα μου νογώ να στροβιλόζουνται όλες οι δύναμες του Σύμπαντου.
Θέλω μια στιγμή, προτού με συντρίψουν,
ν’ ανοίξω τα μάτια μου και να τις δω.
Άλλο σκοπό δεν δίνω στη ζωή μου.
Θέλω να βρω μια δικαιολογία για να ζήσω και να βαστάξω
το φοβερό καθημερινό θέαμα της αρρώστιας, της ασκήμιας,
της αδικίας και του θανάτου.
…
… Ναι, σκοπός της Γης δεν είναι η ζωή, δεν είναι ο άνθρωπος.
Έζησε χωρίς αυτά, θα ζήσει χωρίς αυτά.
Είναι σπίθες εφήμερες της βίαιης περιστροφής της.
Ας ενωθούμε, ας πιαστούμε σφιχτά, ας σμίξουμε τις καρδιές μας,
ας δημιουργήσουμε εμείς, όσο βαστάει ακόμα
η θερμοκρασία τούτη της Γης,
όσο δεν έρχουνται σεισμοί, κατακλυσμοί, πάγοι, κομήτες
να μας εξαφανίσουν,
ας δημιουργήσουμε έναν εγκέφαλο και μιαν καρδιά στη Γης,
ας δώσουμε ένα νόημα ανθρώπινο στον υπερανθρώπινον αγώνα!
Συσπείρωση Αναρχικών
