Όλοι λίγο πολύ έχουμε μια εμπειρία από τα παιδικά μας χρόνια, με κάποιον να μας λέει “φάε λίγο από αυτό” και εμείς να απαντάμε “μα δεν μου αρέσει” και να ακολουθεί το αδιάσειστο επιχείρημα, “μα που ξέρεις ότι δεν σου αρέσει, αν δεν το δοκιμάσεις”.
Ο διάλογος για την τηλε-εκπαίδευση έχει ξεκινήσει τουλάχιστον 2 δεκαετίες πριν από την αρχή της πανδημίας, αλλά για το μεγαλύτερο ποσοστό του πληθυσμού ήταν κάτι άγνωστο. Αναπάντεχα όμως, η πανδημία έφερε την τηλε-εκπαίδευση στην καθημερινότητα εκατομμυρίων μαθητών, σπουδαστών και γονέων, οι οποίοι υποχρεώθηκαν να τη δοκιμάσουν. Το αποτέλεσμα ήταν μια δυσάρεστη γεύση, η οποία οφείλονταν σχεδόν σε όλα τα συστατικά της συνταγής. Τηλεπικοινωνιακές υπηρεσίες που αγκομαχώντας μπορούσαν να αντέξουν ένα χρήστη ανά οικία, υπολογιστές που απέδειξαν ότι η τεχνολογία είναι ακόμα ένα πολύπλοκο και δύσχρηστο εργαλείο ακόμα και για τους πιο μυημένους χρήστες και τέλος εκπαιδευτικοί, οι οποίοι κλήθηκαν να κάνουν την εργασία τους σε ένα περιβάλλον για το οποίο ουδέποτε είχαν εκπαιδευτεί και κάθε άλλο παρά τους επέτρεπε την αλληλεπίδραση της φυσικής τάξης.
Αυτή η εκκωφαντική αποτυχία, αν και δημιούργησε αρκετό θυμό σε όλες τις πλευρές, είναι ίσως ό,τι καλύτερο θα μπορούσε να συμβεί στο εκπαιδευτικό σύστημα, αλλά και στους πολίτες αυτής της χώρας που στο μεγαλύτερο ποσοστό χρησιμοποιούμε την τεχνολογία, χωρίς να ενδιαφερόμαστε για το παρασκήνιο της.
Μάθαμε λοιπόν, ότι οι πλατφόρμες τηλε-κπαίδευσης είναι πολύπλοκα συστήματα που αποτυγχάνουν πολύ συχνότερα από το Facebook και το Instagram που χρησιμοποιούμε στην καθημερινότητά μας. Επίσης, μάθαμε ότι τα προσωπικά μας δεδομένα, όπως η εικόνα του παιδιού μας και εικόνες από το σπίτι μας, είναι εκτεθειμένες σε πολυεθνικές εταιρείες που διαχειρίζονται τις πλατφόρμες τηλε-εκπαίδευσης, κάτι που συμβαίνει άλλωστε και με τα προσωπικά δεδομένα που εμπιστευόμαστε στα κοινωνικά δίκτυα. Μέχρι τώρα ακούγαμε περιστατικά, όπως ότι κάποιος απολύθηκε εξαιτίας μιας άσεμνης φωτογραφίας που ανέβασε στο Facebook ή της συμπεριφοράς του στην προσωπική του ζωή, επίσης ακούγαμε ότι το Facebook πούλησε πληροφορίες σε εταιρείες που ήθελαν να κάνουν πειράματα με την ψυχολογία των χρηστών του, αλλά δεν τα είχαμε βιώσει όλα αυτά. Η λογική λέει ότι ακόμα και όταν η πανδημία θα αποτελεί παρελθόν, μια ανάμνηση από όλα αυτά, για άλλους αχνή και για άλλους πιο έντονη θα μείνει χαραγμένη.
Ένα δεύτερο όφελος της αποτυχίας είναι ότι μας βοήθησε να διαμορφώσουμε τη συνείδηση μας, στο ευρύτερο πλαίσιο που ονομάζουμε ψηφιακή εποχή. Το ψηφιακό χρήμα, οι ψηφιακές δημόσιες υπηρεσίες και πολλά άλλα ψηφιακά που ήδη βιώνουμε ή θα βιώσουμε στο άμεσο μέλλον, όπως η τεχνητή νοημοσύνη, είναι ένα νόμισμα με δύο όψεις. Ο ψηφιακός αυτόματος τηλεφωνητής μιας εταιρείας κινητής τηλεφωνίας θα μας ενημερώσει για το υπόλοιπο του λογαριασμού μας, αλλά δεν θα μας δώσει αναλυτικές πληροφορίες σχετικά με την απρόσμενη μείωση του υπολοίπου. Οι φωτογραφίες στο κινητό μας, είναι αποθηκευμένες σε μια μνήμη, στην οποία ο κατασκευαστής έχει δώσει χρόνο ζωής πολύ μικρότερο από το χαρτί που θα τις τυπώναμε στο παρελθόν. Η εφαρμογή που κατεβάζουμε στο smartphone δωρεάν, μας δίνει τη δυνατότητα να διαχειριζόμαστε τις συναντήσεις μας, αλλά παράλληλα αποκτά το δικαίωμα να έχει πρόσβαση σε όλες τις επαφές μας.
Τα παραδείγματα είναι χιλιάδες και μέχρι πριν λίγο καιρό, για τους περισσότερους από εμάς, ήταν άγνωστα ή αδιάφορα.
Επομένως, οφείλουμε ένα μεγάλο ευχαριστώ στη μοίρα που επιφύλαξε το σύμπαν για την τηλε-εκπαίδευση, γιατί η αποτυχία της ήταν ένα ουσιαστικό μάθημα για εμάς.
ΠΗΓΗ: enallaktikos.gr
