«Ο ίδιος θείος νόμος που υπαγορεύει τον φόνο κάποιου ανθρώπου επιτρέπει ορισμένες εξαιρέσεις, όπως όταν ο Θεός επιτρέπει τον φόνο από τον γενικό νόμο ή όταν αναθέτει ρητώς μια τέτοια αποστολή σε κάποιο άτομο για περιορισμένο χρόνο. Επειδή το όργανο της εξουσίας δεν είναι παρά το ξίφος στο χέρι, και συνεπώς δεν είναι υπεύθυνο για τον φόνο, δεν έρχεται με κανένα τρόπο σε αντίθεση με την εντολή “ου φονεύσεις” το να κάνει κανείς πόλεμο, όταν διατάζει ο Θεός ή το να εκτελούν εγκληματίες οι αντιπρόσωποι της πολιτικής εξουσίας σύμφωνα με τον νόμο και τον κανόνα της ορθολογικής δικαιοσύνης».
Αυγουστίνος, Decivitate Dei, I,21
«…Ο νόμος της φύσης είναι τόσο αμετάβλητος, που δεν μπορεί να αλλάξει ούτε από τον ίδιο τον Θεό. Επειδή, αν και η δύναμη του Θεού είναι άπειρη, υπάρχουν εντούτοις κάποια πράγματα στα οποία δεν έχει εφαρμογή. Διότι τα πράγματα που εκφράζονται κατά τον τρόπο αυτό δεν θα είχαν πραγματικό νόημα, αλλά θα περιείχαν μια λογική αντίφαση».
Immanuel Kant, «Idea for a Universal History from a Cosmopolitan Point of View», στο Kanton History, I,1: x.
«16 Κι ανέβηκαν οι γιοι τού Κεναίου, του πεθερού τού Μωυσή, από την πόλη των φοινίκων μαζί με τους γιους τού Ιούδα, στην έρημο του Ιούδα, που ήταν μεσημβρινά τής Αράδ· και πήγαν και κατοίκησαν μαζί με τον λαό.
17 Και ο Ιούδας πήγε μαζί με τον αδελφό του, τον Συμεών, και πάταξαν τους Χαναναίους που κατοικούσαν τη Σεφάθ, και την κατέστρεψαν· και ονόμασαν την πόλη Ορμά.
18 Ο Ιούδας κυρίευσε και τη Γάζα και τα όριά της, και την Ασκάλωνα και τα όριά της και την Ακκαρών και τα όριά της.»
Κριτές 16-18
Ο πόλεμος είναι «εγκόσμια μοίρα», στο βαθμό που η «πολιτεία του Θεού» βρίσκεται σε τόσο ριζική, μεταφυσική αντίθεση με την «πολιτεία των ανθρώπων», την «διεφθαρμένη φύση του πεπτωκότος ανθρώπου»; Μέσα σ’ αυτό, ή σε ένα παρόμοιο, άτεγκτο θεολογικό πλαίσιο, όπου το «ριζικό κακό» εμφωλεύει στην ανθρώπινη φύση, το θεϊκής προέλευσης «δίκαιο» του πολέμου αναγορεύει εμπόλεμες αυτοκρατορίες, κράτη, ηγεμόνες, ως το μαστίγιο στο χέρι του Θεού, με την έκβαση να κρίνεται εν πολλοίς εξαιτίας μιας «ανεξιχνίαστης ή αδιάγνωστης θείας πρόνοιας».
Εδώ η «θεία πρόνοια» συμπεριλαμβάνει τον ολοκληρωτικό πόλεμο ως μέρος του «θεϊκού σχεδίου» ως τον «τελευταίο πόλεμο» ως την «λυτρωτική έσχατη βία».
Όπως περιγράφει η ιστορικός των θρησκειών Κάρεν Άρμοστρονγκ στο έργο της ο Εμπόλεμος Θεός, ο μύθος της Γενέσεως χρησιμοποιούταν για να δικαιώσει ένα πολιτικό πρόγραμμα εθνικών εκκαθαρίσεων, οδηγώντας λογικά σε έναν μεσσιανικό εφιάλτη απίστευτης φρίκης. Σύμφωνα με τους προφήτες Ιεζεκιήλ, Ζαχαρία, Ισαΐα και Μαλαχία του πρωταρχικού ιουδαϊσμού, όχι μόνον οι λαοί που είχαν κάνει κακό στο Ισραήλ, αλλά όλα τα έθνη, που δεν ήταν Ισραήλ, έπρεπε να περάσουν από μια δίκη, δηλαδή από φρικτά βασανιστήρια.
Ορισμένοι, όπως ο Ησαΐας (ΙΘ´, 16-25) διαβεβαίωναν, ότι οι ειδωλολάτρες στο τέλος θα ασπάζονταν τη λατρεία του Γιαχβέ, αλλά τότε θα όφειλαν να παραμείνουν υποταγμένοι στον εκλεκτό λαό, να καταβάλουν φόρους και ταυτόχρονα θυσίες στο Ναό, θα μπορούσαν να είναι κτίστες, γεωργοί και αμπελουργοί των εβραίων, όμως όποιο έθνος αρνιόταν να τους υπηρετήσει θα χανόταν.
Μια μέρα ο Ιεζεκιήλ (ΛΖ´, 1-14) είδε ένα όραμα. Είχε μεταφερθεί νοερά σε μια κοιλάδα, που ήταν σκεπασμένη από στεγνά οστά και υπακούοντας σε θεϊκή εντολή διέταξε αυτά τα κόκκαλα να συναρμολογηθούν, να καλυφθούν με σάρκα και από την αναδημιουργία του σώματός τους να ξαναπάρουν ζωή. Τότε ο Γιαχβέ του έδωσε την ερμηνεία του νοήματος της σκηνής αυτής, η οποία δεν σχετιζόταν με την ανάσταση των νεκρών: Θα βγάλει το Ισραήλ από τον τάφο της εξορίας και θα το οδηγήσει στην πόλη του, καθώς η εικόνα της επιστροφής των νεκρών στην ζωή είναι μια εικόνα αναστήλωσης του έθνους, είναι η επιστροφή στον «οίκο του Ισραήλ».
Η θεϊκή επιταγή ήθελε τους εκτοπισμένους να γυρίζουν στην Σιών, όχι από τον κανονικό δρόμο, αλλά απευθείας μέσα από την έρημο, αφού θα τους οδηγούσε όπως και άλλοτε στην έξοδο από την Αίγυπτο ο ίδιος ο Γιαχβέ. Θα φρόντιζε ακόμα, να κυλήσουν οι ποταμοί στις στέπες, να γεμίσουν λιβάδια οι λόφοι, και δένδρα οι άγονοι τόποι (Ησαΐας ΜΑ´, 1820, ΜΒ´, 16, ΜΓ´, 1-7, 16-20, ΜΗ´, 20-22, ΜΘ´, 9-12).
Ας σημειωθεί, ότι η ιδέα περί της λατρείας του Γιαχβέ απ’ όλους τους ανθρώπους δεν έχει καμία θέση στην σκέψη του Ιεζεκιήλ, ο οποίος ισχυρίζεται ότι τα έθνη είναι προορισμένα να καταστραφούν, με την «ιδιομορφία» ενός καινούργιου, ουσιαστικά, είδους να υπερβαίνει με εύλογο τρόπο τον εθνικό περιορισμό της θρησκείας του Ισραήλ: το Ισραήλ είναι ο μοναδικός λαός ενός παγκόσμιου θεού…
Όπως υποστηρίζει ο ιστορικός Adolphe Lods (Ο Ιουδαϊσμός σαν πρόδρομος του Χριστιανισμού), «ο Ιεζεκιήλ δεδομένου ότι είχε μια εκτίμηση για το εθνικό παρελθόν, θα είχε μεγάλη δυσκολία να δώσει κουράγιο, εάν είχε διατηρήσει ανέπαφη την παραδοσιακή αρχή της ομαδικής απαρίθμησης, σύμφωνα με την οποία ο Γιαχβέ τιμωρούσε τα παιδιά για τα λάθη των πατέρων ως την τρίτη και την τέταρτη γενιά, και εάν περιοριζόταν να δηλώσει, όπως το έκαναν οι συντάκτες του βιβλίου των Βασιλέων και του Ιερεμία, ότι η γενιά της εξορίας ήταν το εξιλαστήριο θύμα των εγκλημάτων του Μανασή».
Η μεταβίβαση των ποινών δεν σβήστηκε δια μιας από την πολιτική νομοθεσία. Ένας από τους σχολιαστές του Δευτερονομιακού Κώδικα πρότεινε μια άλλη λύση στο «πρόβλημα»: «Ο Θεός δεν τιμωρεί ποτέ τα παιδιά χωρίς να τιμωρήσει τους ίδιους τους πατέρες» (Δευτερονόμιον Ζ´, 9-10).
Σύμφωνα με ορισμένους θεολόγους, όπως ο ραβίνος Μέιρ Καχέιν, που έδρασε την δεκαετία του ’70, αλλά και του ’80 όταν εξελέγη στην Κνεσέτ, «ο Θεός δεν έφτιαξε αυτό το κράτος για τον Εβραίο, ούτε ως ανταμοιβή για την δικαιοσύνη και τις καλές του πράξεις. Το έφτιαξε, ας είναι ευλογημένος, γιατί αποφάσισε ότι δεν μπορούσε πια να ανεχθεί τη βεβήλωση του Ονόματός Του, ούτε την γελοιοποίηση, την ατίμωση και τους διωγμούς που υφίσταται ο λαός που φέρει το όνομά Του. Έτσι διέταξε το Κράτος του Ισραήλ να υπάρξει, γεγονός που βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση με την Διασπορά».
Εδώ η συγκρότηση του κράτους του Ισραήλ εξηγείται σύμφωνα με την βιβλική παράδοση, δηλαδή ως προϊόν της θεϊκής εκδίκησης προς τα έθνη και όχι ως ευλογία προς τους Εβραίους, μιας εκδίκησης, που εμπνέεται από ένα όραμα καταστροφής και θανάτου. Αφού μέχρι τότε το Ισραήλ είχε αποτύχει, ο Μεσσίας δεν θα μπορούσε να έρθει παρά μόνον μετά από μια μεγάλη καταστροφή, σφοδρότερη από το Ολοκαύτωμα. Εφ’ όσον, λοιπόν, το ίδιο το όνομα του θεού βεβηλώνεται, όταν ένας εβραίος δέχεται μια επίθεση, τότε η βίαιη εκδίκηση δεν αποτελεί παρά «την γροθιά του Εβραίου στο πρόσωπο του έκπληκτου εθνικού κόσμου, που δεν την είχε δει για δυο χιλιετίες, αυτό είναι κιντούς χα-Σεμ» (καθαγιασμός του ονόματος του θεού).
Μετά την νίκη του ισραηλινού κράτους στον Πόλεμο τον Έξι ημερών (Αραβοϊσραηλινός πόλεμος 5 Ιουνίου 1967), οι Εβραίοι υποτίθεται, ότι είχαν φθάσει «στο χείλος της Απολύτρωσης», καθώς σύμφωνα με την μοναδική εντολή του Ιουδαϊσμού η αποστολή τους ήταν ξεκάθαρη, δηλαδή να καταλάβουν εδάφη, να εκδιώξουν τους Άραβες και να εξαφανίσουν «το βδέλυγμα των εθνικών από το Όρος του Ναού». Τα επόμενα χρόνια, μια μερίδα οπαδών του ραβίνου Γκους, με την συνδρομή ενός βετεράνου εποίκου του Μοσέ Λέβινγκερ, επιχείρησε να εγκαταστήσει ένα γκαρίν (έναν «σπόρο» ή πυρήνα εποικισμού) στις εγκαταστάσεις του σιδηροδρομικού σταθμού κοντά στην αραβική πόλη Ναμπλούς της Δυτικής Όχθης, μια περιοχή «ιερή» για τους Εβραίους, καθώς βρίσκεται στην ίδια θέση με την βιβλική πόλη Σηχέμ, η οποία σχετίζεται με τον Ιακώβ και τον Ιησού του Ναυή.
Οι έποικοι επαγγέλλονταν την «αποκάθαρση» της περιοχής από τους «βέβηλους» Παλαιστινίους και παρά την (ισχνή) αντίθεση της ισραηλινής κυβέρνησης προχώρησαν, μεθοδεύοντας τον εποικισμού ολόκληρης της Δυτικής Όχθης από εκατοντάδες χιλιάδες Εβραίους. Η αργή, αλλά σταθερή επέκταση των εποικισμών ισοδυναμούσε για τους οπαδούς του Γκους με διεύρυνση της σφαίρας του «ιερού» και συρρίκνωση των συνόρων της «Άλλης πλευράς», ένας νέος εποικισμός αποτελούσε ένα «μυστήριο» ένα εξωτερικό σύμβολο της «κρυμμένης χάρης». Υπολογίζεται, ότι περισσότεροι από 500.000 Εβραίοι έποικοι ζουν σήμερα στη Δυτική Όχθη, στα εδάφη που κατέλαβε το ισραηλινό κράτος στον πόλεμο του 1967, ενώ επιπλέον 200.000 ζουν στην Ανατολική Ιερουσαλήμ.
Επίσης, τις αρχές της δεκαετίας του ’80, ο ραβίνος Ελεάζαρ Γκόλντμαν, οπαδός του Γκους, εξηγούσε ότι το Ισραήλ είχε ξεκινήσει μια μάχη ενάντια στο «Κακό», από την οποία κρινόταν το μέλλον της ανθρωπότητας: «Η λύτρωση του Ισραήλ δεν αφορά μόνο το ίδιο, αλλά είναι και λύτρωση ολόκληρου του κόσμου. Η λύτρωση του κόσμου, όμως, εξαρτάται από την λύτρωση του Ισραήλ. Από αυτό πηγάζει η επιρροή που ασκούν η ηθική, πνεύμα και ο πολιτισμός μας σε ολόκληρο τον κόσμο. Η ευλογία για όλη την ανθρωπότητα θα έρθει από τον λαό του Ισραήλ που ζει σε ολόκληρη την επικράτεια της χώρας του».
Την στιγμή που γράφονται αυτές οι λέξεις, στο Ισραήλ πληθαίνουν οι φωνές κρατικών αξιωματούχων, αλλά και πανεπιστημιακών, που πιέζουν να «τελειώσει η δουλειά» στην ισοπεδωμένη βόρεια Γάζα, όπου παραμένουν 300.000 παλαιστίνιοι, με τις προτροπές να προέρχονται, όχι μόνον από εκείνους του «μεσσιανικού» κύκλου του Ben Gvir και του Smotrich, αλλά και ευρύτερα. Το ίδιο το γεγονός, ότι οι ανοιχτές προτάσεις για λιμοκτονία και εξόντωση εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων αποτελούν αντικείμενο συζήτησης, δείχνει ακριβώς πού βρίσκεται σήμερα τόσο το ισραηλινό κράτος όσο και μεγάλη μερίδα της ισραηλινής κοινωνίας.
Το σχετικό πρόγραμμα που πρότεινε το «Φόρουμ Εφέδρων Διοικητών και Μαχητών», με επικεφαλής τον Ταγματάρχη Giora Eiland, μόλις πριν από λίγες εβδομάδες αναφέρει, εκτός των άλλων, την διαταγή προς όλους τους κατοίκους της βόρειας Γάζας να φύγουν μέσα σε μια εβδομάδα, πριν την επιβολή πλήρους πολιορκίας στην περιοχή, συμπεριλαμβανομένης της διακοπής όλων των προμηθειών νερού, τροφίμων και καυσίμων, έως ότου, όσοι παραμένουν, παραδοθούν ή πεθάνουν από την πείνα. Στην ίδια γραμμή κινήθηκε συντεταγμένα και ο καθηγητής Uzi Rabi, ανώτερος ερευνητής στο Πανεπιστήμιο του Τελ Αβίβ, σε ραδιοφωνική συνέντευξη στις 15 Σεπτεμβρίου: «Απομακρύνετε ολόκληρο τον άμαχο πληθυσμό από το βορρά και όποιος παραμείνει εκεί θα καταδικαστεί νομίμως ως τρομοκράτης και θα υποβληθεί σε διαδικασία λιμοκτονίας ή εξόντωσης».
Οι απειλές για εκμηδένιση, για ανείπωτη εκδίκηση απέναντι στην Χαμάς, μετά την 7η Οκτωβρίου, γρήγορα συμπεριέλαβε κάθε παλαιστίνιο, ανεξαρτήτου φύλλου και ηλικίας. Το ισραηλινό κράτος έχει κηρύξει την έναρξη μιας νέας «τελετής διάβασης», προφανώς, θεωρώντας εαυτόν το ξίφος του Θεού, όντας μια φονική στρατιωτική μηχανή, όντας πυρηνική δύναμη, όντας το πάνοπλο προκεχωρημένο φυλάκιο του δυτικού κόσμου στην καρδιά της Μέσης Ανατολής και ο ισχυρότερος επιχειρησιακός βραχίονας των ΗΠΑ. Υπόσχεται σε κάθε τόνο την «εξολόθρευση» των εχθρών του στον Λίβανο, στη Γάζα, στο Ιράν.
Όχι, δεν ξεκίνησαν όλα την 7η Οκτωβρίου, το γνωρίζουν όλοι, συμπεριλαμβανομένης της Χαμάς. Την 28η Δεκεμβρίου το ισραηλινό κράτος εξαπολύει ανηλεή επίθεση επί 22 ημέρες στη Γάζα, απαντώντας στην εκτόξευση ρουκετών από Παλαιστινίους κατά της πόλης Σντερότ στο νότιο Ισραήλ. Περίπου 1.400 Παλαιστίνιοι και 13 Ισραηλινοί φέρονται να χάνουν τη ζωή τους πριν τη συμφωνία για κατάπαυση του πυρός. Τότε, η ισραηλινή εφημερίδα Χαάρετζ δημοσίευε άρθρο του Gideon Levy, στο οποίο μεταξύ άλλων αναφερόταν ότι: «Πιλότοι βομβαρδίζουν ανεμπόδιστα σαν να ασκούνται, στρατιώτες πυροβολούν μέσα από στρατιωτικά οχήματα και βομβαρδίζουν σπίτια και πολίτες από τα τεθωρακισμένα τους, άλλοι καταστρέφουν ολόκληρους δρόμους με τα απειλητικά προστατευμένα τους οχήματα χωρίς να αντιμετωπίσουν σοβαρή αντίσταση. Ένας μεγάλος, οργανωμένος στρατός μάχεται εναντίον ενός απροστάτευτου λαού και μιας αδύναμης, παρηκμασμένης οργάνωσης που έχει εγκαταλείψει τις ζώνες των συγκρούσεων και μόλις που αντιστέκεται […] Περίπου το ένα τρίτο αυτών που έχουν σκοτωθεί στη Γάζα είναι παιδιά […]Αρκεί να δει κανείς τις εικόνες που φτάνουν από το νοσοκομείο Σιφά για να διαπιστώσει πόσα καμένα, αιμόφυρτα και νεκρά παιδιά βρίσκονται τώρα εκεί. Στην ιστορία αναρίθμητοι πόλεμοι έχουν στοιχίσει αμέτρητες ζωές. Όμως η τρομακτική αναλογία αυτού του πολέμου […] δεν έχει κάτι αντίστοιχο στην πρόσφατη μνήμη».
Πλανώνται, όμως, πλάνην οικτρά όσοι νομίζουν, ότι ένας ολοκληρωτικός πόλεμος που επαγγέλλεται την απόλυτη συντριβή ενός πληθυσμού δεν τους αφορά, γιατί βρίσκεται «μακριά» ή επειδή τα «ήθελαν και τα έπαθαν» ή γιατί τους πρέπει «μια τιμωρία» στο όνομα της «νόμιμης αυτοάμυνας» του κράτους του Ισραήλ ή και καλύτερα της «συλλογικής Δύσης». Η ολοκληρωτική καταστροφή του αντιπάλου με συνεχή επίδειξη της υπεροπλίας και των τεχνολογικών δυνατοτήτων, που συμπεριλαμβάνει την άνευ όρων συντριβή του άμαχου πληθυσμού, δεν αποτελεί μια παροδική «αντινομία», στην οποία προβαίνει το ισραηλινό κράτος υπό τις ευλογίες των δυτικών συμμάχων με συνέπειες αποκλειστικά τοπικές ή και περιφερειακές, όπως συχνά πυκνά ακούγεται.
Ο παγκόσμιος εγκλεισμός, που αποφασίστηκε μ’ αφορμή την κήρυξη πολέμου (sic!!!) κυρίως εκ μέρους της λεγόμενης συλλογικής Δύσης στον «covid-19» και οι συνέπειές του στις δυτικές κοινωνίες, ακόμα θεωρούνται ανυπολόγιστες και σε μάλιστα σε κάθε κοινωνικό πεδίο. Η παγκόσμια υγειονομική «κρίση», παρουσιαζόμενη ως πολεμική και μάλιστα λαμβάνοντας χαρακτήρα ενός «κρίσιμου» αγώνα επιβίωσης για την ανθρωπότητα, προηγήθηκε με παραδειγματικό τρόπο της παγκόσμιας πολεμικής «κρίσης» στην Ουκρανία και στην Μέση Ανατολή και προετοίμασε το παγκόσμιο κοινό για τις πυρηνικές απειλές, που εξαπολύουν τα εμπλεκόμενα μέρη.
Η παραγωγή τρόμου είναι συνεχής, οι προειδοποιήσεις ότι «όλα» είναι δυνατά, «όλα» μπορούν να τελειώσουν «γρήγορα», μηδενίζουν τον ιστορικό χρόνο, αφού σ’ αυτήν την «περίπτωση» τίποτα που έχει προηγηθεί δεν έχει σημασία, αλλά ούτε υφίσταται διακριτό μέλλον. Ένα διαρκές πολεμικό παρόν εξελίσσεται δίχως προηγούμενο. Χωρίς αρχή και τέλος. Οι πόλεμοι στην υποσαχάρια Αφρική, από το νότιο Σουδάν έως την περιοχή των Μεγάλων Λιμνών και από το Κονγκό έως την Αγκόλα, οι πόλεμοι που συνδέθηκαν με τον διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας, οι ένοπλες συγκρούσεις σε όλη την περιοχή του Καυκάσου, και μεταξύ αυτών ο γνωστότερος στην Τσετσενία, οι πόλεμοι στο Αφγανιστάν ήδη από την δεκαετία του ’80, έμοιαζαν πολύ περισσότερο με το μοντέλο του Τριακονταετούς Πολέμου απ’ ό,τι με τους πολέμους μεταξύ κρατών από τον 18ο έως τον 20ο αιώνα.
Το 1989, μόλις λίγες μέρες πριν την πτώση του τείχους, η αμερικανική στρατιωτική εφημερίδα Marine Corps Gazette δημοσίευσε ένα θεωρητικό κείμενο με τίτλο, «Το μεταβαλλόμενο πρόσωπο του πολέμου: προς μία τέταρτη γενιά» (The Changing Face of War: Into the Fourth Generation). Συγγραφείς του κειμένου ήταν μια ομάδα αναλυτών, αξιωματικών του αμερικανικού στρατού, η οποία περιγράφει τα χαρακτηριστικά ενός άτυπου παγκόσμιου πολέμου στον 21ο αιώνα:
«Σε γενικές γραμμές, ο πόλεμος τέταρτης γενιάς φαίνεται ότι θα είναι ευρέως εξαπλωμένος κι εξαιρετικά απροσδιόριστος· η διάκριση μεταξύ πολέμου και ειρήνης θα θολώσει μέχρι του σημείου να εξαφανιστεί. Θα είναι μη γραμμικός, πιθανά μέχρι του σημείου να μην έχει καν προσδιορισμένα πεδία μάχης ή μέτωπα. Η διάκριση μεταξύ “πολίτη” και “στρατιωτικού” ίσως χαθεί. Οι δράσεις θα συμβαίνουν ταυτόχρονα σε όλο το βάθος του αντιπάλου, περιλαμβανομένης της κοινωνίας ως κουλτούρας κι όχι μόνο ως φυσικής δομής…
Εάν συνδυάσουμε τα παραπάνω γενικά χαρακτηριστικά με την νέα τεχνολογία, μπορούμε να διακρίνουμε ένα πιθανό περίγραμμα της νέας γενιάς… Η ανάπτυξη της ρομποτικής, τα τηλεκατευθυνόμενα οχήματα, η μικρή πιθανότητα υποκλοπής επικοινωνιών και η τεχνητή νοημοσύνη μπορεί να προσφέρουν την δυνατότητα ριζικού μετασχηματισμού των τακτικών […]. Οι στόχοι μπορεί να βρίσκονται περισσότερο στον πολιτικό παρά τον στρατιωτικό τομέα. Όροι όπως “μέτωπο – μετόπισθεν” μπορεί να αντικατασταθούν από το δίπολο “στοχοποιημένο – μη στοχοποιημένο”… Το τακτικό και το στρατηγικό επίπεδο θα αναμειχθούν καθώς η πολιτική δομή και η κοινωνία του αντιπάλου θα μετατραπούν σε στρατιωτικούς στόχους. [….]
Οι ψυχολογικές επιχειρήσεις ίσως γίνουν το κυρίαρχο επιχειρησιακό και στρατηγικό όπλο με την μορφή επέμβασης στα μήντια και την πληροφορία. Προγραμματιστικές βόμβες και ιοί υπολογιστών ίσως χρησιμοποιηθούν για να διαταράξουν πολιτικές αλλά και στρατιωτικές επιχειρήσεις. Οι πολεμιστές τέταρτης γενιάς θα είναι ειδικοί στο χειρισμό των μήντια και στον επηρεασμό της τοπικής και διεθνούς κοινής γνώμης σε τέτοιο βαθμό ώστε η επιτυχημένη οργάνωση ψυχολογικών επιχειρήσεων να καθιστά ορισμένες φορές περιττή την δέσμευση μάχιμων δυνάμεων. Ένας μεγάλος στόχος θα είναι η υποστήριξη του πληθυσμού στην κυβέρνησή του και τον πόλεμο. Οι τηλεοπτικές ειδήσεις θα γίνουν ένα ισχυρότερο επιχειρησιακό όπλο από τις πάνοπλες μεραρχίες […] Η τεχνολογία ήταν η κινητήρια δύναμη της δεύτερης γενιάς πολέμου· οι ιδέες ήταν η κινητήρια δύναμη της τρίτης. Μια τέταρτη γενιά στηριγμένη σε ιδέες είναι επίσης νοητή.
Για περίπου 500 χρόνια, η Δύση καθόρισε τον πόλεμο· ένας στρατός για να είναι αποτελεσματικός έπρεπε γενικά να ακολουθεί τα δυτικά μοντέλα. Επειδή η δύναμη της Δύσης είναι η τεχνολογία, ίσως έχουμε την τάση να συλλαμβάνουμε την τέταρτη γενιά με τεχνολογικούς όρους.
Ωστόσο, η Δύση δεν κυριαρχεί πλέον στον κόσμο. Η τέταρτη γενιά μπορεί να αναδυθεί από μη δυτικές κουλτούρες, όπως η ισλαμική ή η ασιατική. Το γεγονός ότι ορισμένες μη δυτικές περιοχές, όπως ο ισλαμικός κόσμος, δεν έχουν δύναμη στην τεχνολογία, μπορεί να τις οδηγήσει στο να αναπτύξουν μια τέταρτη γενιά μέσω ιδεών παρά τεχνολογίας.» (βλ. https:/www. Serajevo mag.net, Τεχνολογία, ολοκληρωτικός πόλεμος και δημιουργική καταστροφή).
Μια ακόμη «αποκαλυπτική προφητεία», αυτή την φορά προερχόμενη από «οραματιστές» στρατιωτικούς και όχι από εβραίους ραβίνους, πριν τόσες δεκαετίες για την επόμενη παγκόσμια αναμέτρηση. Μια παγκόσμια αναμέτρηση, που διεξάγεται με μεγάλο μέρος του λεγόμενου αναπτυσσόμενου κόσμου να προσβλέπει σε μεγαλύτερη πολυπολικότητα στην παγκόσμια τάξη πραγμάτων αμφισβητώντας ανοικτά, σταθερά και έμπρακτα την πάλαι ποτέ «αδιαμφισβήτητη» υπεροχή των ΗΠΑ ή της Δύσης.
Μια παγκόσμια αναμέτρηση στην οποία κυριαρχεί επικοινωνιακά και όχι μόνον η λέξη «κλιμάκωση». Μόνον που όλοι γνωρίζουν ότι οι κλιμακούμενες συγκρούσεις αυτού του μεγέθους και της πολυπλοκότητας διαρκούν συνήθως πολύ, η σφοδρότητα τους είναι επίσης δεδομένη, καθώς αμφότεροι οι Εμπλεκόμενοι έχουν προχωρήσει σε αμετάκλητες δεσμεύσεις περί ήττας των Ανταγωνιστών με κάθε μέσο.
Η αμφισβήτηση, εκ μέρους της «συλλογικής Δύσης», της δέσμευσης του ρωσικού κράτους περί «αποτρεπτικής» χρήσης πυρηνικών όπλων, εφ’ όσον θεωρήσει ότι αντιμετωπίζει υπαρξιακή απειλή, δεν πείθει για την ειλικρίνεια της, καθώς μάλλον φαίνεται ότι ουσιαστικά προκαλείται το ρωσικό κράτος να προβεί στο «απονενοημένο» για να εκτεθεί στην λεγόμενη παγκόσμια κοινότητα. Αντίθετα, νομιμοποιεί την κλιμάκωση, την συνέχεια των σφαγών, τις άκαμπτες φιλοδοξίες σε ένα παγκοσμιοποιημένο κόσμο, όπου η ενοποίηση προχωράει χέρι-χέρι με τον κατακερματισμό.
Ο Yuval Noah Harari παρομοίασε (21 Μαθήματα για τον 21ο αιώνα) τους φιλελεύθερους με την σοβιετική ελίτ στη δεκαετία του ’80, υποστηρίζοντας ότι δεν καταλαβαίνουν πως η ιστορία βγήκε από την προκαθορισμένη της πορεία και δεν διαθέτουν άλλο πρίσμα για να ερμηνεύσουν την πραγματικότητα, με αποτέλεσμα ο αποπροσανατολισμός να τους κάνει να σκέπτονται με όρους Αποκάλυψης, «λες και το γεγονός ότι η ιστορία δεν έφτασε στο ευτυχισμένο τέλος που οραματίζονταν δεν μπορεί παρά να σημαίνει ότι οδεύει ακάθεκτη προς τον Αρμαγεδδώνα […] η φιλελεύθερη αφήγηση ήταν η ιστορία των συνηθισμένων ανθρώπων. Πως μπορεί να διατηρήσει τη συνάφειά της σε έναν κόσμο σάιμποργκ και δικτυωμένων αλγορίθμων;»
Και όμως, η βαρβαρότητα των «Νέων Πολέμων» δεν υπολείπεται στο ελάχιστο από την αντίστοιχη του Μεσαίωνα. Την υπερβαίνει και θα την υπερβεί ακόμη περισσότερο κατά πολύ, λόγω του υψηλού επιπέδου του τεχνικού πολιτισμού.
«Ο κόσμος είναι αυτό που είναι, δηλαδή όχι και πολλά. Αυτό το γνωρίζουμε όλοι από χθες», όταν κυκλοφόρησαν οι ειδήσεις για την ατομική βόμβα, γράφει ο Αλμπέρ Καμύ, 8 Αυγούστου 1945, στην εφημερίδα Combat. «Θα το συνοψίσουμε σε μία φράση», πρόσθεσε, «ο μηχανικός πολιτισμός έφτασε μόλις στον έσχατο βαθμό αγριότητάς του»…
26-9-2024
Συσπείρωση Αναρχικών
Δημοσιεύθηκε στην ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ.252, Οκτώβριος 2024
