Ραντεβού στο νεροχύτη by ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΝΤΩΝΑΚΟΣ
Ο κοινωνικός παρατηρητής πρέπει να είναι ξεροκέφαλος και τραχύς, να τα βλέπει όλα και να τα κρίνει όλα. Αρκεί να μην είναι μπίλια σε κομματικό φλιπεράκι ή μέλος σέχτας συναξαριστών ορθοδόξων ή μη.
Αν μάλιστα η γλώσσα του συνιστά απόσταση από τα αφηγούμενα δεν παύει να συνεπάγεται μια πολύεδρη ειρωνεία.
Χωρίς την ειρωνεία ο κοινωνικός παρατηρητής είναι λευίτης οίκτου και συμπαθείας, ένα παπαγαλάκι που αντιγράφει όλα τα ευνόητα ελαττώματα που παρατηρεί, προβάλλοντάς τα στο καθρεφτάκι που ορθώνεται δίπλα στον πρόσφορο κρόκο του αφεντικού του.
Μέσα στο πλήθος των σκυφτοκέφαλων ανθρώπων, που νηστεύουν τη χαρά και την απόλαυση για να συμμορφωθούν με την προειλημμένη απόφαση του δυνάστη τους, ο κοινωνικός παρατηρητής πλάθει εκατοντάδες παραλλαγές τού εαυτού του.
Κάνει τέχνη την εκλεπτυσμένη πουστιά της σαγήνης για να προκαλέσει πάνω απ’ τις αράδες του το ιλαροπαθές ξέσπασμα.
Για να βαθύνει μέσα στην ψυχική του κηδεμονία το ιδεολογικό υπόβαθρο των λόγων του.
Κατ’ ουσίαν ακολουθεί αναλυτική μέθοδο και όχι σώρευση συμπεριφορών. Και ίσως με άκρα σοβαρότατα πολλές φορές μελετά τη γελοιότητα των κοινωνικών θεμάτων. Μια γελοιότητα που η ανθρωπότητα κουβαλά στην αυτοκρατορική μήτρα τού δεσπότη ή στις γκέτες των ηλίθιων δικαστών.
Μια γελοιότητα σπαρμένη σε κάθε οργανωμένη κοινωνία που καταδυναστεύει ο κρατικός συγκεντρωτισμός και οι παράγωγες δομές τού κεφαλαιοκράτη.
Ο κοινωνικός παρατηρητής τρέφεται κυρίως απ’ το λογοτεχνικό ψωμάκι που φουρνίζει καθημερινώς μέσα στη νεωτερική καρναβαλική πραγματικότητα.
Βλέπει την κακία που χαιρεκακεί, την αδικημένη ψυχή που μάχεται τους άλλους, όλες τις αποχρώσεις της μνησικακίας που κυκλοφορούν μέσα στις νεοφιλελεύθερες δυτικές κοινωνίες.
Δείχνει με το δάχτυλο ένα πιο ανθρώπινο και πιο φυσικό τρόπο ζωής σε όσους αναμένουν πάνω στις αποσκευές τους το φτερωτό λεωφορείο που θα τους οδηγήσει στον πληρέστερο όλων των παραδείσων.
Δείχνει πως ο παράδεισος είναι έξω απ’ το παράθυρο, εκεί όπου η λαγνεία και ο λιτός βίος είναι φυσική ροπή και όχι διαστροφή του γραφειοκράτη.
Εκεί όπου αποφασίζεις την ανυπακοή και την απελευθέρωση, παύοντας να ξεσκατίζεις τα παιδάκια των εφοπλιστών και να σενιάρεις την κόκα στα καθρεφτάκια τού συνδέσμου βιομηχάνων και του συνδέσμου Σας γαμώ όλους με τα λεφτά μου.
