Τρίτη 21 Μαρτίου 2017

Για ένα μαγικό σχολείο: Το σχολείο της Φύσης

Για ένα μαγικό σχολείο: Το σχολείο της Φύσης
Από την ανάρτηση της Αργυρώς  Βλάχου  στο facebook.com 


Η Αργυρώ μεταφέρει πως βίωσαν τα παιδιά της την αλλαγή σχολείου στην Αγγλία έχοντας κάνει τα πρώτα τους βήματα με βιωματικό τρόπο στο μαγικό σχολείο της Φύσης.

Σταύρος και Αφροδίτη, Αφροδίτη και Σταύρος, οι δύο ήλιοι μου. Πρώτη μέρα στο σχολείο, πρώτη μέρα στο Aγγλικό σχολείο 2.5 χρόνια πριν. Ο Σταύρος 6 χρονών τότε, φορά τη μπλε στολή του και ξεκινάμε. Όλοι μαζί. Μόλις φτάνουμε στην πόρτα κοντοστέκεται, γυρίζει πίσω, με κοιτά με ένα ντροπαλό χαμόγελο και συνεχίζει να προχωρά μέχρι που τον χάνω ανάμεσα στα άλλα παιδιά. Ένα καινούριο ταξίδι ξεκινά. Η Αφροδίτη κοντά στα 4, θα ακολουθήσει 6 μήνες μετά.
 
Πολλοί φίλοι με ρωτούν τελευταία πως έζησαν τα παιδιά μας αυτή την αλλαγή. Πως ήταν σε ένα καινούριο περιβάλλον, ένα καινούριο σχολείο, όπου δεν ήξεραν τη γλώσσα και δεν γνώριζαν κανέναν.

"Μαμά έκανα έναν καινούριο φίλο τον Oliver" ήταν η πρώτη του κουβέντα μόλις γύρισε εκείνη τη μέρα από το σχολείο. Με ένα πλατύ χαμόγελο στη μούρη και μάτια γεμάτα ενθουσιασμό μου περιέγραψε τί έπαιξαν και τι του έκανε εντύπωση στο καινούριο του σχολείο. Για βδομάδες, μήνες το παρατσούκλι του ήταν huggy, γιατί αγκάλιαζε τους συμμαθητές του, προσπαθώντας να επικοινωνήσει. Επιδίωκε συναισθηματική επαφή.

Κι εγώ με τον μπαμπά του τον κοιτούσαμε όλο αγωνία. Θα τα καταφέρει? Μα τα είχει ήδη καταφέρει, γιατί δεν τον απασχολούσε αν πήρε την σωστή απόφαση, δεν τον ένοιαζε οτι δεν ήξερε τη γλώσσα. 

Τόσο απλός ο κόσμος των παιδιών. Ο οδηγός μας τον πρώτο καιρό που είμασταν ολίγον χαμένοι. Πολλά τα καινούρια, πολλά συναισθήματα, σκέψεις, αλλά η στάση των παιδιών μας πιστέψτε με ήταν το γιατρικό μας.

Ίσως γιατί κι εμείς κατά βάθος θέλαμε όλο αυτό να'ναι μια θετική εμπειρία για όλους μας. Μια καινούρια περιπέτεια με άγνωστη κατάληξη. Άλλωστε τα παιδιά ζουν τις περιπέτειες χωρίς να βάζουν τέλος. 

Η αλήθεια είναι πως θεωρώ οτι αυτή η στάση τους δεν ήταν διόλου τυχαία. Κι αυτό γιατί ξέρω πολύ καλά μέσα μου τα βήματα για να φτάσουμε μέχρι εκεί.

Τα βήματα που ξεκίνησαν 6 χρόνια πριν σ' ένα μαγικό σχολειό. Στο 'Σχολείο της Φύσης", τη δεύτερη οικογένεια μας. Ένα σχολείο διαφορετικό από τ' άλλα. Σ' αυτό το σχολείο επιστρέφει ο γονιός στην παιδική ηλικία που θα ήθελε να ζήσει.
 
Κι αυτό γιατί βρίσκεται γύρω από τη φύση, με σπουδαιότερο κέντρο αυτούς τους μικρούς ανθρώπους που εκπαιδεύονται σε ουσιαστικές αξίες όπως η αγάπη και η χαρά, μαθαίνουν να προσφέρουν, να εκτιμούν την απλότητα, να καλλιεργούν τη συνεργασία  αλλά και την προσαρμοστικότητα, όλα με τρόπο βιωματικό. Μαθαίνουν να πιστεύουν στον εαυτό τους και στις δυνατότητές τους. Όπου δεν υπάρχουν "δε μπορώ", μόνο τεράστια "θέλω". Που σκαρφαλώνουν σε δέντρα, πιστεύουν σε νεράιδες και ξωτικά, χτίζουν σπίτια από λάσπη, κατασκηνώνουν και κοιμούνται δίπλα στη θάλασσα ακούγοντας τα κύματα και ζουν, συμμετέχουν σε κάθε πρόκληση. Μαζί τους εκπαιδευτήκαμε κι εμείς, οι νέοι γονείς, μέσα απο παιχνίδια, σεμινάρια, δραματοθεραπεία, εκδρομές, εμπειρίες ζωής και έτσι γίναμε ναι, οικογένεια.

Αυτή την οικογένεια φέραμε μαζί μας στο καινούριο μας σχολείο. Που είναι σίγουρα αρκετά διαφορετικό. Όμως με υπέροχους, υποστηρικτικούς δασκάλους, που αφιέρωσαν περισσότερο χρόνο απο τον καθιερωμένο για να βοηθήσουν τα  παιδιά μας να μάθουν να μιλούν και να διαβάζουν αγγλικά. Με δημιουργικούς τρόπους μάθησης όπου τα παιδιά δε στέκονται μπροστά σ' ένα ξερό βιβλίο ανάγνωσης. Διαβάζουν λογοτεχνία στο μάθημα της γλώσσας και παίζουν βόλους για να μάθουν μαθηματικά. 

Γνωρίζουν διαφορετικές κουλτούρες, ήθη, έθιμα, κουζίνες. Αλλά και νέες οικογένειες με διαφορετική δομή απο τη δική μας, οικογένειες δύο μαμάδων ή δύο μπαμπάδων και είναι τόσο υπέροχο αυτό. Εξερευνούν μουσεία και πάρκα συχνά και έχουν φίλους απ' όλο τον κόσμο, την Ιαπωνία, την Ινδία, τη Ν.Κορέα, το Κόσοβο, την Κίνα, τη Ρωσία, την Ισλανδία και είναι απίθανο πως στα μάτια τους βλέπω το ίδιο χρώμα. Το ίδιο χαμόγελο, ακούω το ίδιο γάργαρο γέλιο, την ίδια αγνή παιδική ψυχή που δεν έχει φραγμούς και όρια.
 
Αυτό το βήμα μας έκανε όλους πιο σοφούς, πιο ώριμους, πιο γενναίους, Ξεκλείδωσε δυνάμεις, πρόβαλε δυνατότητες και σίγουρα μας έφερε πιο κοντά. Ένα μεγάλο μέρος απ' όλο αυτό το χρωστάμε σ' αυτό το διαφορετικό σχολείο. Την ασπίδα αλλά και το καταφύγιο μας όταν αισθανόμασταν ευάλωτοι.

"Γιατί μόνο με την καρδιά οδηγείται ο άνθρωπος"

Στην Βέτα